Justice

Zijn paar koude, blauwe ogen staarden de afgrond in die de grens vormde tussen Riverclan en Windclan. Hier was zijn thuis, een land dat hij als heiligdom zag. Als je deze rivier overstak, was je in het land van de angstige, zwakke katten. Hij had een hekel aan de Windclan, eigenlijk had hij een hekel aan elke clan die niet de zijne was. Allemaal hadden ze voor onrust gezorgd, al was hun relatie met Shadowclan nu wel stukken beter. Nummer één op zijn hitlist was nu echter de Bloodclan. Het was nog maar twee dagen geleden dat zijn moeder het kamp in gebracht werd door Futuresong. Dood, aan stukken gescheurd door een kater van de Bloodclan. Nog nooit had hij zo'n diepe haat gevoeld. Maar nu hij zo in zijn eentje was, voelde hij ook het verdriet van het verliezen van zijn moeder. Hij liet zijn kop een beetje hangen, die voelde op dit moment te zwaar om te dragen. Hij hief hem echter meteen weer bij het merken van een onbekende geur.

+ Tigersnow 

Vanuit zijn ooghoeken zag de massieve, grijze kater een andere kat aan komen lopen. Een kater van zijn leeftijd, met strepen als een tijger. Aan zijn geur te merken, was het een rogue. Nog zo'n soort kat dat hij verachtte. Al kon je er vaak weinig aan doen als je een rogue was, je kon niet zomaar bij tweebeners gaan wonen. Je kon geen clan in, de enige optie was de Bloodclan. En Leopardshade zou liever sterven dan zich bij die godvergeten beesten te voegen. Voor hen had hij geen respect, en ook geen tolerantie. Zijn oren stonden rechtop, alert. Hij draaide zijn hoofd richting de kater die op gebied was waar hij niet mocht zijn. Leopardshade liet even kort een lage grom horen. "Ga weg," grauwde hij naar de indringer, hij had geen zin in gezelschap, en vooral niet datgeen van een buitenstaander.

De kater plofte nonchalant neer en begon zichzelf uitgebreid te likken, dichterbij Riverclanterritorium dan Leopardshade lief was. Dat beest hoorde hier niet, en dat wist hij zelf ook maar al te goed. "Hoezo? Ik heb toch niks verkeerd gedaan?" sprak de rogue toen met een stem die zijn onverschilligheid liet zien. Leopardshade keek hem opnieuw aan, deze keer een stuk onvriendelijker dan de vorige. "Je hoort hier niet, en dat weet je," zei Leopardshade. Hij week zijn ogen weer af naar de rivier die met veel geluid naar beneden stroomde. "Daarbij heb je vast iets zinnigers te doen dan mij lastig te vallen," ging hij verder, deze keer op een wat zachtere toon. Hij had gewoon wat tijd voor zichzelf nodig, om te rouwen. Maar zelfs dat had Starclan hem niet gegund.  

De gestreepte kater kwam overeind en begon op een agressievere toon te spreken dan hij voorheen had gedaan. Blijkbaar kwam hij hier om te rouwen om zijn overleden vader die specifiek op deze plek is overleden. Leopardshade vroeg zich even af of dit gewoon gelul was van die kater, of of hij het echt meende. Hoe dan ook, wie rouwde er ook door zich even uitgebreid te gaan wassen op de plek waar je vader was overleden? Shade vond het eerlijk gezegd maar een raar verhaal. "Je doet maar," grauwde hij toen, en focuste zich weer op de rivier. Hij had geen zin in dat pauperbeest, hij ging maar doen waar hij zin in had, en zou dan weer oprotten.

Tot Shade's ergernis, besloot de kater om nog steeds te blijven zitten. Deze keer leek hij echter wel oprecht te rouwen. Shade sloot zijn ogen en zuchtte even. Wat moest hij nu? Zijn moeder had hem alles geleerd wat er te weten viel, en was tevens een goede vriend van hem geweest. Nu was ze weg, en stond hij er alleen voor. Al was hij altijd zelfstandig geweest, het was een fijn idee dat ze altijd voor hem klaarstond, mocht hij haar nodig hebben. De kater vroeg opeens wat hìj hier aan het doen was, en meende dat Shade er niet vrolijk uit zou zien. Hij nam geïrriteerd een hap adem, en wilde zeggen dat de kat nu toch echt op moest flikkeren. Maar er kwam iets anders uit. "Mijn moeder is twee dagen geleden vermoord door Bloodclanners," bracht hij uit, zonder dat hij het echt wilde zeggen. Hij schraapte zijn keel even, verward door wat hij net had gezegd.

Tot zijn verbazing verontschuldigde de kater zich, en zei dat hij zou vertrekken zodat Leopardshade zou kunnen rouwen om zijn overleden moeder. Ineens was de kater omgeslagen van een vervelende indringer naar een begripvolle kat. Shade keek hem even vervreemd aan, geen idee hebbend wat er zojuist gebeurd was, maar het voelde wel oké. De kater vertrok via een struik, en Shade keek hem nog eventjes na. Vervolgens zakte hij met een zucht door zijn voorpoten en staarde de afgang in. Hij zou zijn wraak nog wel krijgen. Op Demon, en elke andere Bloodclanner die er ook maar rondliep. Hij wist dat Riverclan volledig achter hem stond op dit moment, en daar putte hij zijn kracht uit.