Hello again {Creamyfrost}

Skypaw schuilde in de apprentice den, het regende pijpenstelen en hij wou niet bepaald nat worden. Niet dat hij ijdel was, het liefst wou hij in de modder rollen zodat zijn moeder of vader hem weer moesten helpen schoon te worden. Maar zelfs een RiverClankat had zijn limiet met natte poten. Ondertussen verveelde Skypaw zich enorm en voor een dutje had hij teveel energie voor. Stiekem hoopte de kleine kater dat zijn mentors of een krijger hem zou uitnodigen voor een scijngevecht of stap door het territorium. Plots hoorde Skypaw een harde klap, Missingstep, zijn moeder, noemde dat donder. Maar Skypaw had het nog nooit gehoord tot nu toe. Vandaar dat hij het angstaanjagend vond. Snel kroop hij dieper de apprnentice den in, zijn angstgeur kon je boven zijn overeindstaandevacht ruiken.

- Creamyfrost only

Het was onstuimig weer buiten en de crèmekleurige kater zat in de opening van de warrior den. Zijn oren bewogen alert terwijl de blik in zijn lichtblauwe ogen over het kamp gleed. De meeste katten waren gaan schuilen, omdat het opeens met bakken uit de lucht kwam. Hij was eigenlijk wel opgelucht dat het regende want dan koelde het eindelijk een beetje af. Het was veel te warm de laatste dagen, te warm om normaal te kunnen functioneren. Hij keek naar de lucht toen een flits de hemel verlichtte en niet veel later een donder het geluid van de regen overstemde. Creamyfrost zwiepte even met zijn staart voordat hij opstond en naar buiten stapte. Onweer vond hij interessant, het liet maar weer eens zien hoeveel macht de natuur eigenlijk had en hoeveel kracht het kon produceren. Hij wist dat het gevaarlijk was om met onweer het kamp uit te gaan, maar dat was hij ook niet van plan hij wilde gewoon eventjes kijken. Hij werd afgeleid toen hij de angstgeur van Skypaw opving toen hij langs de apprentice den liep. Met een geruststellende blik in zijn ogen liep hij het donker in opzoek naar de jonge kater. “Skypaw?” Zijn stem klonk rustig en vriendelijk terwijl zijn blik die van de andere Riverclanner probeerde te vangen, waar zat hij?

Skypaw trilde een beetje, hij moest wel toegeven dat de bliksem wel cool was, maar de donder was waar hij voor vreesde. Dat hard geluid, ugh. Maar de jonge kater schaamde zich wel voor de apprentices, omdat hij bang voor dat weer was. Plots hoorde hij een rustige, vriendelijke stem. 'Skypaw?' Skypaw keek op. En verscheen van de schaduw. 'Creamyfrost! Wat doe jij in de regen? Kom binnen! Het...het is gevaarlijk. Hij keek naar de lucht met ogen groot van bewondering bij een lange bliksemschicht maar snel sprong de apprentice naar achteren bij het horen van nog een klap. Toch deed Skypaw wat meer... Stoerder, alsof hij niet bang was. Wat niet veel effect opleverde. Toch kalmeerde de blik van Creamyfrost hem. Ik ben nu een apprentice, is het niet geweldig?! Ik wordt later net zo'n goede krijger als jij!' Hij maakte zich groot en deed lange, hoge passen in de den.

Er ontstond een kalme glimlach om zijn lippen terwijl hij even met zijn oren wiebelde en toen de apprentice den binnen liep en hij Skypaw in zijn gezichtsveld kreeg. “Mij is altijd gezegd zolang je niet onder een boom gaat staan komt het goed. Al weet ik niet hoeveel daar van waar is of dat het alleen tegen me gezegd werd om mij gerust te stellen. Het is in ieder geval het veiligst om er niet te veel in te gaan lopen, maar ik vind het fascineren.” Hij had net zijn zin afgemaakt toen een volgende klap de stilte verbrak. Hij spinde zachtjes en wreef even met zijn staart over de kop van Skypaw toen de jonge kater verder sprak. “Dat is zeker geweldig. Je gaat een hele goede warrior worden, waarschijnlijk veel beter dan mij.” Hij vond zichzelf helemaal niet goed. Ook al gaven anderen hem complimentjes, die gingen meer het ene oor in en het andere oor weer uit dan dat ze bleven hangen. Het leek bijna alsof hij het niet wilde horen en eigenlijk wilde hij dat ook niet.

"Mij is altijd gezegd zolang je niet onder een boom gaat staan komt het goed. Al weet ik niet hoeveel daar van waar is of dat het alleen tegen me gezegd werd om mij gerust te stellen. Het is in ieder geval het veiligst om er niet te veel in te gaan lopen, maar ik vind het fascineren.” antwoorde de grote kater. Skypaw ging zitten en luisterde aandachtig. "Kun je het bevechten?" vroeg de kleine kater met een uitdagende blik op de bliksem. “Dat is zeker geweldig. Je gaat een hele goede warrior worden, waarschijnlijk veel beter dan mij.” Skypaw keek hem aan met grote ogen, 'Doe niet zo mal, je bent de beste van de hele Clan! Ookal vind jij dat niet in mijn ogen ben je het wel.' Skypaw liep naar hem toe en schuilde tussen zijn voorpoten.

Hij schudde al zijn kop, voordat Skypaw zijn vraag afgemaakt had. “De natuur is niet te bevechten en dat moet je niet eens willen proberen. Starclan staat boven alles, zelfs boven de sterkste warriors.” Hij glimlachte naar de jonge kater. “Maar je hoeft het ook niet te bevechten, want het houdt vanzelf weer op.” Het raakte hem toen de ogen van de apprentice groot werden en hij zei dat hij niet zo mal moest doen. “Dankjewel Skypaw, dat vind ik heel lief van je.” Hij besloot er niet over door te gaan want dat had toch geen zin. Blijkbaar keek de jonge kater tegen hem op zonder dat hij dat echt door had gehad. Hij ging niet vertellen hoe erg hij soms met zichzelf in de knoop zat en daardoor niet normaal meer kon functioneren. Of hoe de trauma’s opeens de kop weer op staken en hem lieten trillen op zijn poten, waardoor hij opeens aan de grond genageld stond. Dat wilde Skypaw allemaal niet horen, dus zei hij het ook niet. “Hoe gaat het met je training?” Vroeg hij daarom maar.

Skypaw knikte bij de uitleg van de warrior. Zijn blauwe ogen waren net zo groot als schotels toen de kater hem vertelde dat StarClan boven de sterkste warriors zaten. Plots keek Skypaw verlegen weg bij de complimente van de kater. Al was het een halve compliment, eentje van Creamyfrost was al genoeg. Skypaw leek niet voorbereid op de vraag van de warrior toen hij vroeg hoe het met zijn training was. "Best wel goed," loog hij. Omdat je zijn eerlijkheid dit keer niet kon zien in zijn ogen keek de grijze kater weg.

Het viel hem echt wel op dat Skypaw zijn kop wegdraaide en hij fronste bezorgd zijn voorhoofd. “Skypaw.” Zei hij zacht, maar duidelijk zodat hij de jonge kater zijn aandacht kreeg. “Ik wil niet dat je tegen mij liegt.” Zijn blik stond nog steeds vriendelijk, maar er was te horen dat hij het meende. De apprentice hoefde niet te liegen, hij kon eerlijk tegen hem zijn. Hij zou hem er niet door veroordelen of uitlachen, het was belangrijk dat Skypaw de waarheid vertelde. Zijn moeder had altijd gezegd ‘de waarheid is honderdduizend keer meer waard, dan een stel nietszeggende woorden. Hoe lastig het ook is en hoeveel pijn je de ander daar ook mee kan doen. De waarheid komt toch altijd wel boven drijven.’ En daar had ze helemaal gelijk in gehad. “Dus we proberen het nog een keer.” Hij glimlachte bemoedigend naar de jonge kater. "Hoe gaat het met je trainingen?" Herhaalde hij.

Toen de kater tegen hem zei dat hij niet wou dat hij loog keek Skypaw weer weg, hij schopte tegen een steentje aan en zuchtte. De kater voor hem stelde voor om het nog een keer te doen en Skypaw knikte zachtjes bijna onzienbaar. 'Ik kan niet zo goed vechten en dat is dus waarom ik in een dip zit. Ik wil zo graag een warrior worden, en ik wil tegen die vieze Elitekatten vechten, maar hoe ga ik het doen als ik niet kan vechten? En wat als Butterstar mij koos om tegen 1 van de badgers te vechten? Zelfs met sterke krijger ga ik het vast niet redden.' hij voelde zijn ogen vochtig worden. Snel keek de kater van Creamyfrost naar zijn voorpoten. 'Nu niet huilen.' dacht de grijze apprentice.

Hij liet de jonge kater eerst helemaal uitpraten, voordat hij iets zei. Er kwam een rustige glimlach om zijn lippen terwijl hij toekeek hoe Skypaw zijn blik op zijn voorpoten richtte. “Skypaw.” Zijn stem had een geruststellende en kalme klank. “Je begint pas net met je trainingen en niemand verwacht van je dat je het dan al meteen perfect kunt. Wanneer je je best doet, dan krijg je het vanzelf onder de knie en als je graag wat extra training erin wilt. Je weet dat je altijd bij mij terecht kan. Zelfs als je ’s avonds nog wat bij wilt trainen kun je bij mij komen. Het komt wel goed Skypaw, maak je daar maar geen zorgen om.” Hij tikte zachtjes met zijn voorpoot tegen de schouder van de apprentice, nog steeds met een rustige glimlach om zijn lippen. Zijn woorden waren oprecht geweest, zoals dat altijd het geval was bij de crèmekleurige kater.

Skypaw werd met iedere bemoedigde woord van de krijger steeds zelfverzekerder. De apprentice knikte 'Eigenlijk hoopte ik dat jij mijn mentor werd,' miauwde hij zacht. 'Want je bent net een grote broer voor me,' weer keek de jonge kater weer weg. Normaal bracht hij die feiten niet echt makkelijk uit zijn bek. 'Maar je hebt gelijk, ik zal harder werken dat zelfs Butterstar voor me vreest.' grinnikte hij. Het laatste was een grapje bedoelt, dus begon Skypaw zachtjes te giechelen. Het hield snel op toen er nog een bliksem kwam met een harde brul erachteraan. Zijn staart ging recht omhoog bij het horen van die klap maar gauw kalmeerde hij weer.

Wat verrast keek hij de jonge kater aan toen die zei dat hij hoopte dat hij zijn mentor zou worden. “Dat wist ik niet.” Zei hij zacht. Wat verlegen richtte hij zijn blik op zijn poten na de volgende woorden van Skypaw. Hij had niet doorgehad dat het zo diep zat bij de andere kater. Misschien moest hij maar wat meer met hem gaan doen, wanneer hij de tijd had. “Dankjewel.” Er kwam een gemeende glimlach om zijn lippen terwijl hij weer opkeek in de blauwe kijkers van de apprentice. “Zo hard als je kunt Skypaw, maar nooit harder dan dat. Je moet jezelf niet overwerken, dat is voor niemand goed.” Hij had dat zelf meegemaakt en het had hem een hele tijd gekost om er weer boven op te komen. Dat was ook de reden dat dingen die voor hem heel beangstigend waren geweest ook echte trauma’s waren geworden, trauma’s die hem nog steeds achtervolgden en op de meest onlogische momenten de kop op staken. “Je best is genoeg.” Vervolgde hij met een waterig glimlachje.

Skypaw gaf hem een kopje nadat de grote warrior hem dankjewel miauwde. Zijn grijze pels glansde weer en zijn litteken genas weer. "Ik zal mijzelf niet dwingen, Creamyfrost." miauwde hij plechtig en vervolgens zwiepte hij zijn staart de andere kant op. "Hoe is het met jou?" Jeetje zeg, hij leek wel een elder. Maar Skypaw had al zijn problemen vertelt. En nu was het Creamyfrost's beurt. Misschien kon Skypaw hem helpen. Al kon hij niet veel. Zijn ogen werden meer enthousiaster. Een teken dat zijn problemen de rug toegekeert had. Misschien wou de warrior met hem een schijngevecht houden!

Flut, telefoonpost

“Goedzo.” Glimlachte hij gerustgesteld na de woorden van Skypaw. Hij was blij dat hij tot de jonge kater was doorgedrongen. Hij wilde niet dat hij zich overwerkte, dat zou hij echt heel erg vinden. Toen Skypaw vroeg hoe het met hem was keek hij hem weer aan. “Ach, het gaat zijn gangetje zoals altijd.” Vervolgde hij kort. Hij had het liever niet over zichzelf, omdat er dan dingen boven water kwamen die hij liever verborgen hield. Trauma’s die als ze de kop op staken hem helemaal over konden nemen, waardoor hij panisch trillend op de grond zou belanden. Dat voorkwam hij altijd liever. Het onweer begon langzaam weer weg te trekken en ook de regen werd minder. Er zat veel meer tijd tussen de donder gevolgd op een flits, wat aangaf dat het niet meer boven het kamp hing.

De jonge apprentice knikte langzaam. Alsof hij hem niet helemaal geloofde, wat dus ook zo was. Maar iedereen had zijn geheimen en daar hadden ze hun redenen voor. Creamyfrost zou hem nooit een geheim houden om hem te pesten, toch? Dus stond Skypaw op. "Wat deed jij eigenlijk als apprentice wanneer je je verveelde?" vroeg Sky om van onderwerp te veranderen. Hij had weleens gehoord van andere warriors dat ze als apprentices in de plassen sprongen. Maar daar had Sky echter nog nooit gedaan. Als kitten durfde hij niet omdat hij dacht dat het diep was en als apprentice had hij daar geen tijd voor. Misschien moest hij even rustig aandoen en meer tijd met zijn Clangenoten doorbrengen. Want dan heb je een betere teamconnectie als je ooit iemand zou moeten helpen. De tabby apprentice likte zijn borst voordat zijn blauwe ogen naar Creamy gleden. Werd hij later ook net zo groot als hem?

Hij keek Skypaw weer aan na de vraag van de jonge kater. “Dan ging ik ravotten met Bravesoul.” Er klonk duidelijk verdriet en pijn door in zijn stem. Een waterig glimlachje sierde zijn lippen en hij probeerde de pijn weer uit zijn ogen te verdrijven. “Maar Silvercloud gaf mij nooit zo veel vrije tijd, dus ik had niet echt tijd om me te vervelen. En anders vroegen de elders wel weer of ik hun nest schoon wilde maken of een verhaal wilde horen.” Het was hem gelukt de pijn te vervangen door zijn normale vriendelijke uitdrukking. “Verveel je je vaak dan Skypaw?” De jonge kater was pas net apprentice geworden, hij hoorde zich helemaal niet te vervelen. Vooral in het begin kwam er veel op je af en was je veel te moe om je te vervelen, maar misschien was dat alleen bij hem zo geweest. Niet iedereen was gelijk natuurlijk.

Skypaw keek hem met een schuine kop aan toen de kater verdriet toonde. Het was duidelijk dat Creamyfrost wat meegemaakt had en daar wou Sky maar al te goed mee helpen. Verder lette de apprentice niet zo op omdat hij nadacht wat er gebeurt kon zijn. Voor zover hij wist was de kater best wel optimistisch. Daar kon je toch niet van aflezen wat er gebeurt was in zijn tijd? De vraag aan het einde schudde de jonge kater uit zijn gedachtes. Ondanks alles knikte hij toch. "Nogal," bekende hij. "Ik bedoel... Daymist en Leatherpetal zijn goede mentors, maar hun hebben ook hun tijd en dat gun ik hun." Zijn blauwe ogen keken in dat van de warrior. "Ik ben gewoon snel klaar met dingen. Soms ga ik naar de elders om hun met iets te helpen in ruil voor een verhaaltje of soms jaag ik voor de lol." Toch voegde hij niet het verhaal van de val in de rivier toe. Het zou hem toch niet zo erg boeien aangezien hij het gered had.

Hij glimlachte naar hem. “Naar de elders gaan is inderdaad altijd een goed idee. Je kunt veel van ze leren en ze helpen als ze hulp nodig hebben.” Hij duwde even zijn kop tegen zijn schouder. “Het komt wel goed Skypaw.” Hij kwam weer overeind. “Ik moet maar weer eens gaan. Het is gestopt met onweren. Tot snel Skypaw.” Hij knikte nog een keer naar de jonge kater en draaide zich toen om. Rustig trippelde hij de apprentice den uit.

[Topic uit]

De apprentice knikte nadat de kater de den uitliep. Zijn blik gleed terug op het kamp. Toch was er iets mis met Creamyfrost. Maar wat? Mentaal haalde hij zijn schouders op. Sommige katten liegen, en daar hebben ze hun redenen voor. Een paar tellen later besloot Sky ook maar naar buiten te gaan. De verse natte geur van mos drong zijn neusgaten binnen. Het waren zo te zien veel druppels geweest. Zijn blauwe ogen keken naar de Elders den. Hij zuchtte. Tijd voor een verhaaltje dan.

[Topic uit]