Lucht-je-hartje

Ik ben er zo klaar mee
Gewoon altijd ben ik degene die de straf krijgt, altijd ben ik degene die alles krijgt op mijn schouder
Ik kom thuis om half vijf, moet ik nog twee hoofdstukken lezen en wiskunde maken. Ik ben zo gestrest en heb al een paniek aanval gekregen.
Mijn broer begint al schijnheilig te doen, alsof ik degene die alles slecht doet. Ik bedoel, ik huil elke avond en snij me elke keer in me buik omdat niemand dat kan zien. Ik hoef deze hele bullshit niet erbij. Mijn broer heeft vandaag geen school gehad en alleen omdat hij 'boodschappen' heeft gedaan en ik niks word ik dik, nutteloos en dom genoemd. Door mijn broer en mijn moeder. Het ergste hiervan is dat ze zelfs voor zijn kant kiest. Ik haat het om hier thuis te zijn omdat mijn huis mij altijd ongelukkige vibes geeft omdat ik me zo opgesloten voel. Ik voel me niet eens veilig in mijn eigen huis.
Het is zo geworden dat ik zelfs liever op school blijf. Elke keer als ik me herinner van 'oh nog een uur voordat we uit zijn' voel ik die ongelukkige vibe komen. Omdat ik me al heb beseft dat ik te veel mijn best doe om er bij te horen en iedereen gelukkig te houden. Maar als zelfs mijn moeder en mijn broer mij zulke woorden toe spugen weet ik niet hoe lang ik dit kan volhouden.

Ik heb al van die zelfmoordneigingen en nog steeds vraagt zij zich af waarom ik depressie heb. Ik wil niet meer zo leven, ik wil dat alles weggaat, dat ik wegga. Maar het probleem is is dat ik teveel om anderen geef. Ik wil niemand in mijn familie zo'n rotgevoel geven meteen nadat ik er een einde gemaakt heb. En dat houdt me dus nog in leven
Ik ben te emotioneel, ik ben door te veel trauma's heengegaan en ik wil dit niet meer.
Om eerlijk te zijn voel me ook niet meer thuis op warrior cats. Jullie zijn hartstikke aardig enzo, maar het ligt natuurlijk aan mij. Ik heb het gevoel dat ik hier te veel zeur en dat ik irritant ben geworden en dus voel me nergens meer veilig. Mijn beste vriendin heeft me ook al pijn gedaan. Ik wil dit gewoon niet meer.

Prometheus en zijn broer Epimetheus hadden van Zeus de opdracht gekregen om de mens te maken. Zij maakten dan ook de man, maar omdat die man zo ongelukkig was, stal Prometheus een brandende toorts van de Olympos en schonk de mensheid het vuur. Zeus vond dit verraad zo erg dat hij de mensheid wilde straffen. Om Prometheus en Epimetheus niet te beledigen, deed hij dit niet rechtstreeks. Hij beval Hephaistos om uit water en aarde een vrouw te vormen, genaamd Pandora. Daarna schonken alle goden haar goede gaven. Athena gaf haar intelligentie, talent, manieren en kleedde haar in de mooiste kleurrijke kleding. Aphrodite gaf haar de bevalligheid en schoonheid van een godin. De andere goden gaven haar goud en staken bloemen in haar haar. De laatste god, Hermes, gaf haar de spraak en plantte schaamteloze gedachten en een bedrieglijke aard in haar wezen. Zo kreeg zij een eigenschap die geen enkele andere sterveling had: nieuwsgierigheid.

Zeus schonk haar aan Prometheus, maar deze wist dat een geschenk van de goden niet zonder gevolgen blijft en weigerde haar. Hij raadde zijn broer aan dat ook te doen. Zeus liet haar daarop door Hermes bij Epimetheus, de domme broer van Prometheus brengen. Niettegenstaande de waarschuwingen van Prometheus nam hij haar tot vrouw. Zeus schonk het paar ook een pithos (doos), waarin alle ongelukken zaten opgesloten. Als het vat gesloten bleef, konden die niemand treffen. Pandora kon haar nieuwsgierigheid niet bedwingen en opende het vat. Toen kwamen daar alle rampen, ziekten en zorgen uit tevoorschijn en verspreidden zich over de aarde: aan het kommerloze bestaan van de mensen was een einde gekomen. Pandora wilde nog gauw het deksel dichtklappen, maar alleen de hoop zat nog in het vat toen het weer gesloten werd. Vandaar dat onder de hevigste rampen die de mensen op aarde teisteren, de hoop nog alleen resteert.

Vandaag op school voelde ik me behoorlijk genegeerd. En dat zou komen omdat er misschien een hoop gebeurd kan zijn tijdens de twee dagen dat ik ziek was, maar om eerlijk te zijn vond ik het wel een beetje erg veel en vaak en nou ja. Eerst tijdens de tussenuren, ik zat met wat vriendinnen aan tafel en ze waren met iets bezig ofzo, en ik vroeg wat ze aan het doen waren en toen zei een van ze 'Oh, een spelletje, weet niet hoe die app heet.' en toen ik vroeg hoe dat dan heette negeerden ze me. Nou dat vond ik op zich niet erg omdat ik er vanuit ging dat ze gewoon te erg in het spelletje zaten ofzo. Vervolgens ging één van de drie weer aan het werk, en omdat ik niks te doen had keek ik af en toe met haar mee. En opeens uit het niets zei ze dat ik moest stoppen met mee kijken. Like, echt bot alsof ze het vaker had gezegd of alsof ik kritiek op haar werk leverde. Nou, oké dan misschien was ze met het verkeerde been uit bed gestapt ofzo. Vervolgens hadden we pauze, en ging ik naar boven en daar zaten wat andere vrienden van me aan tafel, en ik ging op één van die stoelen zitten en groette vriendelijk. Geen antwoord. Ze negeerden me gewoon volledig en ze waren over een roosterverandering ofzo aan het praten. Ik probeerde me te mengen en vroeg dus wat er dan was, maar geen antwoord ofzo. Oftewel; ze waren me aan het negeren. Geen reden waarom maar goed.
Vervolgens had ik wiskunde en had ik afgesproken om samen met een meisje uit m'n klas na schooltijd nog even aan wiskunde te werken omdat wij het beide nodig hadden om er even aan te werken. Nou, nadat school afgelopen was, zocht ik haar, en vond in plaats van haar een vriendin van haar met het excuus dat ze alvast naar huis was 'omdat ze het toch niet echt nodig had'. Uh right, kon ze dat niet even zelf zeggen dan? Like ik heb het nodig en misschien kon ze me dan even helpen, had ze daar niet aan gedacht?
Vervolgens ging ik op zoek naar m'n vriendin waarmee ik altijd mee naar huis fiets, en ik kon haar niet vinden dus vertrok dan maar. Tegelijkertijd vertrokken er ook twee vrienden van me waarmee ik soms naar huis fiets als ze via mij fietsen, wat ze toch wel eens doen omdat het voor hen echt niet langer is. Dus gevraagd of ze met mij zouden meefietsen, en nee hoor. 'Want we hebben haast en het is toch wel wat langer fietsen via jou', leuke smoes. Want als ik het goed heb hadden ze me aan het begin van dit schooljaar verteld dat het via mij korter was en dat ze daardoor vaker langs mij zouden gaan fietsen. Dus ehh, right?
Nou vervolgens had ik pianoles samen met een vriendin van me die op hetzelfde koor als ik zit. Nou was allemaal leuk en aardig, totdat we gingen terugfietsen en toen begon ze opeens met zeiken hoor. Ik weet ook niet helemaal meer over waar het ging maar ik weet wel dat ze kritiek had op mijn stem en dat ik vaker in mijn kopstem moet zingen en ik was zo van 'dude, k ben een alt (= lage vrouwen/meisjesstem), ik zing niet in mijn kopstem omdat dat niet kan you idiot'. Ofcourse zei ik het niet zo maar ik had wel gezegd dat het een beetje onmogelijk is om als alt in een kopstem te zingen en toen was ze gewoon maar van 'dan snap je niet waar ik het over heb, waarschijnlijk ben je gewoon niet zo muzikaal als ik'. Like oké dan, thanks.

Oftewel, ik heb het gevoel dat ik vandaag een hoop vrienden ben verloren. :"")

Altijd fijn zo'n vieze stalker die je voor alles uitmaakt omdat je hem afwijst  (: hahaha jaja ik, als vrouw, mag geen zeg hebben over mijn lijf? Rot toch op met je machotalk jezus Mousedung christ. Ik ben zo klaar met dudes zoals dit.
... ik heb genoeg andere problemen dit hoeft er echt gvd nie bij, zeker nie voor de zoveelste keer