Clan of Thunders

Vanop Fourtrees keek de tabby naar het gebied van Thunderclan. Het was ook bebost, zoals hun eigen gebied, maar er leek zo vele meer zonlicht te komen tussen het gebladerte door. Het was er nog steeds schaduwig, natuurlijk, maar bij lange na zoveel niet als in haar eigen vertrouwde gebied. Zouden Thunderclanners het niet heel warm hebben?

~Eerste post Sassyrose.

Met haar dikke buik sjokte ze door het territorium. Het was haar laatste wandeling, had ze zichzelf voorgenomen na het gesprek met Brightspots. Sassyrose was haar dankbaar voor de tips die ze had gegeven. Ze zou hierna de Nursery intrekken, zodat ze veilig zou zijn als de kittens zich aandrongen. Ze kwam aan bij de grens tussen het territorium van de Shadowclan en het territorium van de Thunderclan. In de Shadowclan was er een stuk meer schaduw. De katten waren daarentegen niet zo aardig als de katten in de Thunderclan. Maar dat nam ze dan maar even voor lief. Ze zag een poes staan, ze schatte haar op de leeftijd van haarzelf, of nog net een apprentice, of net een warrior. "Hallo," groette ze haar.

Een witte poes kwam op haar af gesjokt. Haar buik was dik, en het was tamelijk duidelijk dat de poes kittens verwachtte. Ze begroette de tabby, en Windpaw glimlachte terug. Er was geen nood om onbeleefd te zijn tegen andere clans als ze op neutraal gebied waren, toch? "hallo", antwoordde de tabby dan ook. "Ik ben Windpaw" Even zichzelf voorstellen, want dat was natuurlijk beleefd. Een ondertoon van nieuwsgierigheid, maar ook wat enthousiasme - ze ontmoette niet iedere dag iemand van een andere clan- lag verscholen in haar stem.

De poes uit de Shadowclan glimlachte terug. Sassyrose hoopte vooral dat ze niet wilde aanvallen, want ze was zwak geworden door de zwangerschap. Dan zou ze haar mannetje niet kunnen staan en zal ze waarschijnlijk zwaargewond raken, misschien zelfs overlijden. Samen met het nieuwe leven dat zich aan het vormen was in haar buik. "Hallo," antwoordde de tabby toen. "Ik ben Windpaw." De poes was dus toch nog een apprentice, terwijl ze eigenlijk ouder leek dan zijzelf. Haar stem had een nieuwsgierige maar ook enthousiaste ondertoon. Dat snapte de witte poes wel, aangezien zij ook geen katten kende uit andere clans. "Ik ben Sassyrose," sprak ze vriendelijk en kalm terug.

De tabby glimlachte en kwam voorzichtig wat dichterbij. Ze wou de poes niet bang maken. Sassyrose leek jonger dan haar, maar niet veel - misschien een moon, maximum. Ze wees met haar snuitje naar de duidelijk opgezwollen buik van de kattin. "Hoe lang nog?", vroeg ze, oprecht nieuwsgierig. Ergens deed ze haar denken aan haar eigen sneeuwwitte moeder, maar dan vele jonger.

De tabby die zich had voorgesteld als Windpaw glimlachte en kwam voorzichtig dichterbij. Haar snuitje wees naar haar eigen opgezwollen buik. Want natuurlijk was het duidelijk dat ze zwanger was, dat was nu niet meer te verbergen. Niet dat ze het zelf eerder had opgemerkt maar dat maakt niet uit. "Hoe lang nog?" vroeg ze. Het klonk oprecht nieuwsgierig. Sassyrose glimlachte vriendelijk en knikte. "Nog maximaal een moon, het kan elk moment gebeuren," mauwde ze. Ze keek de apprentice nogmaals aan. "Dit is m'n laatste wandeling, voorlopig," vervolgde ze. Ze ging even zitten, aangezien het vermoeiend was om maar rond te zeulen met zo'n buik. Ze sloeg haar staart beschermend om haar buikje.

De tabby glimlachte en ging ook zitten. "Voorzichtig zijn dan", antwoordde ze vriendelijk. De witte poes leek aardig, en Windpaw zag geen enkele reden om dan onvriendelijk te gaan doen. Even richtte ze haar blik op haar pootjes en dacht even na. Ze vroeg zich al een tijdje af of ze zelf ook ooit kittens zou krijgen. Ergens wou ze het wel, maar aan de andere kant zou het haar zwak maken. De grote poes slikte even en keek weer op. "Kan ik je iets vragen?", vroeg ze zachtjes. Misschien zou Sassyrose wel een antwoord kunnen bieden op haar vragen, de vragen die ze niet aan haar eigen moeder durfde te stellen - bang dat dat haar zwak zou doen lijken.