Got lost in your riddles {Viperpaw}

Vier kleine pootjes trippelden in de richting van de uitgang van de Nursery. Snowy begon de plek een beetje zat te worden. Wat moest je nu de hele dag, te spelen met de kittens die je allang kende, waarmee je elk spelletje al had gespeeld. Ze zuchtte even diep. Nee, vandaag was het adventure time. Dus nadat ze was opgestaan en haar gebruikelijke val uit haar nest had gemaakt, zette ze koers naar de uitgang van de Nursery. Een koelere wind kwam haar al tegemoet. Maar dat maakte haar niet uit, ze was dan wel klein, maar niet zo bang, toch? Ze stak haar kopje net buiten de uitgang. Ze zag allerlei katten langslopen. Hele grote, sterk ogende katers, waarschijnlijk de beste warriors van de hele Clan. Maar ook sierlijke en elegante poezen passeerden het kleine grijze poesje. Er liepen ook wat apprentices rond, waarvan ze er sommige al wel eens had gezien. Zij waren dus nog maar net apprentice geworden in de vorige ceremonie. Even dacht ze aan het moment dat zij apprentice zou worden, een moment dat snel zou komen. Dan zou ze worden getraind en supersnel en sterk worden .. Ze glimlachte even bij de gedachte. Ineens zag ze een bekende kater langs haar lopen en ze hoopte dat hij haar niet had gezien.

+ Viperpaw

Met pure trots zat hij daar. Hij was apprentice geworden en had de grote warrior, Ashdrizzle als zijn mentor. Ja, hij was gay, vet gay, like, super gay, maar hij was wel sterk en gerespecteerd en dat maakte het allemaal goed. Niet dat hij iets tegen gay had, maar het stond nou niet bepaald sterk. Viperpaw richtte zijn blik op de nursery, ja daar sliep hij niet meer. Hij had zich mateloos geïrriteerd aan de jongere kittens. Super druk en dom, zo was hij niet geweest naar zijn weten. Eigenlijk had hij altijd een hekel aan drukte gehad. Zijn spelletjes waren ver van speels geweest, gewoon ruig en pijnlijk. Leopardkit kon dat na vertellen. Viperpaw keek om zich heen en zijn slangenblik viel op Snowykit, een kitten die hij altijd al irritant had gevonden en dom en zielig. "Hé, kleintje," miauwde hij honend terwijl hij op haar afstapte met een honende blik in zijn ogen.

Alsjeblieft, hij heeft me vast niet gezien, hoopte ze diep van binnen. Ze had Viper al eens ontmoet, en dat was zeker geen leuke ontmoeting. De meeste kittens waren vrolijk en hadden altijd zin om te spelen. Elk spelletje kende ze onderhand wel, net als bijna alle kittens die er te vinden waren in de Nursery. Viper was daarentegen in de afgelopen ceremonie een apprentice geworden, aangezien hij niet meer sliep in de Nursery. Niet dat Snowy dat erg vond, aangezien ze geen zin had om telkens maar gepest te worden door hem. Hij was ouder, sterker en zeker een kop groter. Ze kon niets tegen hem doen, helaas. Dus ergens was ze wel blij dat hij weg was. Dan hoefde ze zich daar geen zorgen over te maken en lekker blijven spelen, vrolijk zijn. "Hé, kleintje," hoorde zijn bekende stem toen honend. Ze kromp ineen, maakte zich nog kleiner dan ze al was. Hij had haar dus wel gevonden.. Ze wilde hem eigenlijk eens de waarheid zeggen, hem vertellen dat ze het niet fijn vond dat hij haar zo pestte. Maar ze durfde het niet. Hij was te groot. Ze draaide zich op en keek even op. De honende blik in zijn ogen vielen haar meteen op, hij vond haar dus maar een zielig schepseltje. "Hoi, Viperpaw .." piepte ze. De angst was te horen in haar stem. Alsjeblieft, doe me geen pijn, herhaalde zich zo'n 100 keer in haar gedachten.

Het irriteerde hem meteen om te zien hoe klein het poesje zich maakte. Starclan nog aan toe, hij zou haar eens een reden geven om zich zo angstig te moeten gedragen. Ze waren van Shadowclan, niet van Windclan. In Windclan zaten alle angstige mieren, niet hier. "Hoi, Viperpaw .." piepte Snowykit, de angst kon hij zowat van de woorden af zien druipen. "Prachtig. Jij bent sowieso dé koningin der angsthazen. Maar hé? Zal ik je eens een reden geven om zo angstig te zijn?" Miauwde hij nog net zo honend terwijl hij zijn kopje dichter naar de hare toe bracht, zijn tandjes ontbloot.

Waarom wilde hij haar toch telkens blijven pesten? Wat had ze hem ooit misdaan? Nou ja, ze had in de weg gestaan van hem en zijn mosballetje, maar hoorde hij daar zo boos om te worden .. ? "Prachtig. Jij bent sowieso dé koningin der angsthazen." Zijn opmerking liet haar nog meer ineen kruipen. Hij vond haar een angsthaas. Misschien was ze dat ook wel, maar dat hoefde hij toch niet zo te benadrukken? Ze keek verlegen even op en keek recht in zijn ogen. "Maar hé? Zal ik je eens een reden geven om zo angstig te zijn?" vervolgde hij nog altijd op een honende toon. Zijn kopje kwam steeds dichter naar de hare. Ze besefte dat er geen ontsnappen aan was. Ze zou zo worden vermoord .. Ze keek met grote, angstige ogen naar de ontblote rij tanden die de kater haar liet zien, zo dichtbij haar kopje. Hij ging haar toch geen pijn doen? Toch .. ? "Alsjeblieft .. doe me geen pijn!" piepte ze, zo hard als ze kon. Anders zouden anderen toch wel helpen ..

Viperpaw had zijn tanden ontbloot terwijl hij zijn kopje bij die van haar liet. Ze was veel jonger dan hij was, of nou ja, drie moons. Maar er waren zoveel kittens jonger dan hem die niet zo angstig deden. Hij irriteerde zich er aan als katten zich zo zwak gedroegen. "Alsjeblieft .. doe me geen pijn!" piepte Snowykit zo hard als ze kon. Viperpaw grauwde en liet zijn tand lichtjes over haar oor gaan, als het goed is geen wondje veroorzakend. Maar het had er wel op geleken als of hij haar pijn had willen doen. "Ik doe mijn clangenoten geen pijn, ook al zijn ze zulke angsthazen als jij bent," gromde hij. "Maar, wat had je nou gedaan als ik een Bloodclan kat was geweest, je weet wel, die ene Brat, die twee pasgeboren kittens had vermoord. Of Ripa, die Leopardkit bijna had gedood?" Grauwde hij angstaanjagend. "Ik geloof dat je niks had gedaan, want je bent nog zwakker dan een mier!" Grauwde hij gemeen terwijl hij zijn kopje op hief en haar uitdagend aankeek.

Het leek alsof hij zich nogal aan haar ergerde. En waarschijnlijk zal ze nooit weten waarom. Een grauw klonk hard in haar oor. Ze wilde ineen krimpen, maar kon het niet. Een scherpe tand gleed over haar oor. Hij raakte haar oortje amper, maar het gleed als een mes over haar huid. Ze hoopte maar dat het niet zou gaan bloeden of een wondje had veroorzaakt. "Ik doe mijn clangenoten geen pijn, ook al zijn ze zulke angsthazen als jij bent," gromde Viper. Waarschijnlijk was er dan geen wondje achter gebleven. Ze zuchtte, opgelucht. Hij ging haar dus geen pijn doen. "Maar, wat had je nou gedaan als ik een Bloodclan kat was geweest, je weet wel, die ene Brat, die twee pasgeboren kittens had vermoord. Of Ripa, die Leopardkit bijna had gedood?" sprak hij. Waarschijnlijk wilde hij haar gewoon bang maken, want ze zag de pretlichtjes in zijn ogen verschijnen. Hij had hier gewoon lol aan! "Ik geloof dat je niks had gedaan, want je bent nog zwakker dan een mier!" grauwde hij toen nog, gemeen. Hij hief zijn kopje op en keek haar uitdagend aan. Zou ze tegen hem ingaan? Gewoon wat zelfvertrouwen faken? Wat had ze nou te verliezen? "Ik .. Ik weet niet wat ik had gedaan. Maar ik ben niet zo zwak als een mier .. denk ik," sprak ze, hakkelend. De aarzeling in haar stem was duidelijk hoorbaar. Maar toch keek ze trots, ze was de uitdaging aangegaan. "Jij bent zwak, want eh .. jij pest!" vervolgde ze nog. Ze keek uitdagend terug en maakte zich weer wat groter.

Viperpaw had het gewoon niet op de zwakkelingen en zou net zo lang door gaan tot ze een teken zouden geven van minder zwakte. Nou ja, het moest dan wel bij hem binnen komen. "Ik .. Ik weet niet wat ik had gedaan. Maar ik ben niet zo zwak als een mier .. denk ik," hakkelde Snowykit, de aarzeling spatte van haar stem af. "Nou, zo kom je zeker op me over, Ant," miauwde hij met een gemene blik op haar gericht. "Jij bent zwak, want eh .. jij pest!" Viperpaw moest lachen bij hoe ze het er uit bracht. "Há, moet jij jezelf eens horen, vind je het gek?" miauwde lachend terwijl hij met zijn lange staart zwaaide. Hij schudde zijn half-lange vachtje uit en keek naar Snowykit. "Ik pest je niet, ik leer je een lesje," miauwde hij fielterig, met nog steeds die boosaardige blik in zijn ogen.

Hij was niet bepaald 'impressed' bij haar opmerking, helaas. Ze was zo trots geweest dat ze eindelijk iets had terug durven zeggen tegen de grote kater. "Nou, zo kom je zeker op me over, Ant," miauwde hij naar haar. De gemene blik in zijn ogen liet haar rillen. Hij leek meer op een Bloodclan kat op dit moment, maar waarschijnlijk was ze dan al vermoord geweest. Dus ergens was ze dankbaar dat ze in dezelfde clan zaten. Ze hoorde hem lachen om haar volgende opmerking. Alsof ze een showtje aan het weggeven was. Ze meende het toch echt, maar hij geloofde het gewoon niet. "Há, moet jij jezelf eens horen, vind je het gek?" Jep, dat was duidelijk. Ze keek als bijna gehypnotiseerd naar zijn lange, zwiepende staart en knikte. Het leek alsof ze gewoon deed wat hij wilde, zodat hij maar lol had. Waar was ze mee bezig? Ze gunde hem die lol toch niet. "Ik pest je niet, ik leer je een lesje," vervolgde hij, haar aankijkend. Zijn stem klonk fielterig en zijn blik stond nog altijd boosaardig. Misschien was hij gewoon de duivel zelve.. Ze keek hem aan, terwijl ze haar angst probeerde te verbergen. "Wat leer je me dan ..?" piepte ze, bijna nieuwsgierig klinken. Ze ging hem niet meer zoveel plezier bezorgen door zichzelf zo angstig op te stellen.

Ergens kon hij het wel waarderen dat ze haar best deed niet angstig over te komen, maar ze faalde heel hard in zijn ogen. Het was nog een echte angstige kitten, terwijl er zoveel andere kitten waren van haar leeftijd die niet zo angstig waren. "Wat leer je me dan ..?" dit maal klonk haar stem toch wel nieuwsgierig. De angst was al weer een stuk minder. "Ik leer je om je niet te gedragen als een kittypet, Ant," miauwde hij met geheven kop. "Als ik jou zie twijfel ik nog wel eens of dit nou wel of niet Shadowclan is, want zo angstig als jij bent. Je durft volgens mij niet eens een mug te vangen, Ant," miauwde hij met een gemene lach. "Ik vraag me af of jij überhaupt wel apprentice gaat worden met zo dom als jij je opstelt, dom en bang," miauwde hij verder. Hij draaide even met zijn oortjes terwijl hij haar aankeek met fijn geknepen ogen.

Waren alle kittens van haar leeftijd zoals zij was? Waarschijnlijk niet. Maar goed, haar ouders staan nou ook niet meteen bekend als de gemeenste katten van de clan, dus had ze er schuld aan dat ze zo was? Ze kon er niets aan doen dat ze dit karakter had gekregen maar goed, ze wist dat ze ook een slechte kant had. Ooit zou die eruit komen, maar ze had geen idee wanneer en of het überhaupt wel zou gebeuren. Misschien werd ze wel gewoon verbannen uit de clan.. Ze sloot die gedachten maar even af. "Ik leer je om je niet te gedragen als een kittypet, Ant," miauwde hij met een geheven kop. Hij voelde zich waarschijnlijk toch een stuk meer dan zij was. Maar er zat dan ook een redelijk groot verschil in leeftijd tussen de twee, drie manen om precies te zijn. "Als ik jou zie twijfel ik nog wel eens of dit nou wel of niet Shadowclan is, want zo angstig als jij bent. Je durft volgens mij niet eens een mug te vangen, Ant," miauwde hij, gevolgd door een gemene lach. Ze legde haar oortjes plat in haar nek, ze werd gewoon vernederd.. "Ik vraag me af of jij überhaupt wel apprentice gaat worden met zo dom als jij je opstelt, dom en bang," vervolgde hij zijn verhaal. Zijn ogen had hij fijn geknepen. Ze keek hem aan, probeerde dwars door hem heen te kijken. Alsof hij niet bestond, alsof ze hem niet zag en hoorde. Maar het lukte niet. "Ik durf dat wel .." sprak ze toen. "En ik word wel een apprentice, dat weet ik zeker." Ze keek hem uitdagend aan. "Jij moet je praatjes ook nog maar waar zien te maken," mauwde ze toen dapper.

"Ik durf dat wel .." Viperpaw rolde met zijn ogen en maakte een uh-hu geluidje. "En ik word wel een apprentice, dat weet ik zeker." Viperpaw likte zijn lippen en ging zitten waarbij hij zijn uiterst lange staart over zijn voorpoten neerlegde. "Jij moet je praatjes ook nog maar waar zien te maken," miauwde ze toen, best dapper, in zijn oren. Ditmaal kwam er een amusante glans in zijn ogen terecht. Zie, langzaam kreeg hij het dappere poesje naar boven. Maar ze was nog steeds een ant in zijn ogen. Ja, dat was nu haar bijnaam, Ant. "Liever niet, anders ben je ook maar een nutteloze bek om te voeren, daar jaag ik niet voor," miauwde hij nuchter waarbij hij zijn nageltjes eens naar buiten sloeg en weer eens naar binnen. "Ik jaag voor de Queens die ons nieuwe warriors geven en de Elders die zich al bewezen hebben, niet voor zielige Ants zoals jij, die bang zijn voor iedereen die iets... groter zijn, indrukwekkender..." hij wiebelde een keer met zijn wenkbrauwen en grijnsde zijn tanden bloot.

Viperpaw rolde met zijn ogen en maakte een uh-hu geluidje, het enthousiasme droop er vanaf. Daarna likte hij zijn lippen en ging hij zitten. Zijn lange staart legde hij over zijn voorpoten. Even keek Snowykit er geïnteresseerd naar, die staart van hem was wel erg lang, in ieder geval langer dan de hare. Toen ze dapper haar opmerking maakte, veranderde zijn attitude een beetje. Er verscheen een amusante glans in zijn ogen, een glans die ze nog niet eerder had gezien. Alsof ze eindelijk zijn interesse had gewekt. Er verscheen een pretlichtje in haar felblauwe ogen. "Liever niet, anders ben je ook maar een nutteloze bek om te voeren, daar jaag ik niet voor," miauwde hij, ditmaal nuchter. De gemene opmerkingen leken van de baan. Maar waarschijnlijk juichte ze te vroeg. Inmiddels ging ze recht voor hem zitten, geïnteresseerd in zijn verhalen. Ze zag zijn nagels naar buiten gaan, maar al snel gingen ze weer terug naar binnen. "Ik jaag voor de Queens die ons nieuwe warriors geven en de Elders die zich al bewezen hebben, niet voor zielige Ants zoals jij, die bang zijn voor iedereen die iets... groter zijn, indrukwekkender.." Hij trok even zijn wenkbrauwen op en grijnsde. Zijn tanden zagen het zonlicht en ze lieten haar rillen. Die tanden hadden kort hiervoor nog aan haar oor gezeten.. Als hij wat harder had gebeten was ze misschien zelfs haar oor kwijt geweest. "Maar ik ga later zelf voor mijn eten jagen, daarvoor heb ik jou niet nodig," sprak ze, uitdagend. Ze was onzeker over zichzelf, maar zette een masker op, hij hoefde haar zwakke kant niet meer te zien. Die had hij al genoeg belachelijk gemaakt. "En ik groei nog, dus pas maar op. Over 3 manen ben ik ook een apprentice, kijken of je dan nog steeds zo durft." Dit keer was de aarzeling wel hoorbaar in haar stem.

Hij kon wel om haar lachen, haar grote bek en ze wist niet eens waar ze het over had, kreeg hij het idee. Dat ze dus stoer en zelfverzekerd probeerde te doen maakte haar alleen maar dom. Je was het en dan kon je het, was je het niet en probeerde je het? Dan zette je jezelf alleen maar voor aap. "Maar ik ga later zelf voor mijn eten jagen, daarvoor heb ik jou niet nodig," Viperpaw lachte opnieuw toen Snowykit dat zei. "Oh? Je jaagt voor de clan, Ant en je krijgt wat er over is, wanneer de ouderen, Queens en kittens hebben gegeten. Of ben je zo dom dat je dát niet eens wist," grauwde hij. "Dus als mijn muis die ík heb gevangen overblijft, zou jij die mogen eten. Én nu jaag ik dus wel voor jou en de rest net als alle andere apprentices en warriors," vervolgde hij. "En ik groei nog, dus pas maar op. Over 3 manen ben ik ook een apprentice, kijken of je dan nog steeds zo durft." Viperpaw lachte haar opnieuw uit. "Oh, zeker dat ik dan nog durf. Leeftijd en grootte doet er voor mij niet toe," miauwde hij honend terwijl hij haar een duwtje gaf met zijn voorpoot. "Ant."

De grote kater lachte meteen weer toen ze iets zei. Alsof hij zo goed wist wat hij allemaal zei. "Oh? Je jaagt voor de clan, Ant en je krijgt wat er over is, wanneer de ouderen, Queens en kittens hebben gegeten. Of ben je zo dom dat je dát niet eens wist," grauwde hij haar toe. Even keek ze verlegen naar de grond. Dat wist ze inderdaad niet. Ze schudde haar kleine, grijze kopje. Ze kroop weer even ineen, haar oortjes plat tegen haar lichaam aangedrukt. "Dus als mijn muis die ík heb gevangen overblijft, zou jij die mogen eten. Én nu jaag ik dus wel voor jou en de rest net als alle andere apprentices en warriors," vervolgde hij zijn verhaal. Ze werd de les gelezen, de vernedering was af te lezen in haar felblauwe ogen. Nadat ze nogmaals werd uitgelachen, werd het alleen maar duidelijker. Ze had zich voor schut gezet en hem gewoon een lachertje gegeven. "Oh, zeker dat ik dan nog durf. Leeftijd en grootte doet er voor mij niet toe," mauwde hij honend. Zijn poot kwam ineens dichterbij en gaf haar een duwtje. Ze sloeg haar nageltjes uit, zodat ze niet om zou vallen. "Ant." Ze keek verlegen naar de grond. Eigenlijk wilde ze gaan, maar ze kon de ruimte niet vinden om de veilige Nursery weer in te gaan. Vluchtig keek ze om zich heen, ergens kon ze toch wel langsglippen om te ontsnappen? Zo groot was ze nou eenmaal niet. Ze zette een stapje naar rechts, in de richting van de Nursery, hopend dat hij het niet merkte.

Viperpaw zag hoe Snowykit in elkaar kromp en haar oortjes in haar nekje duwde. Ergens velde hij zich wel schuldig voor zijn gemene gedrag, maar wat kon hij er aan doen? Zij gedroeg zich dom en zwak. Na dat hij zijn preek verder ging en haar nog eens een duwtje gaf was hij er klaar mee. Hij stond op en maakte ruimte voor haar om haar te laten gaan. "Als je wilt, kan je terug gaan naar de nursery, Ant," miauwde hij. "En hier nog een tip; mocht je wat meer in de smaak willen vallen, begin vast goed te leren door te luisteren naar de verhalen van de elders en daar een les uit te trekken. Misschien ben je dan iets minder mousebrain, Ant," vervolgde hij. Hij grinnikte en zwaaide met zijn lange staart, afwachtend of ze weg zou gaan of niet.

Haar oogjes schoten nog steeds van links naar rechts, op zoek naar een beetje ruimte om weg te glippen. Te vluchten van Viperpaw. Ze was zijn gemene gedrag meer dan zat, maar was gewoon te bang om tegen hem in te gaan, omdat ze nou eenmaal een stuk kleiner was. Maar blijkbaar had hij gemerkt dat ze weg wilde. De grote, bruine kater stond op en maakte wat ruimte. Zijn lange staart zwierde omhoog. "Als je wilt, kan je terug gaan naar de nursery, Ant," mauwde hij. "En hier nog een tip; mocht je wat meer in de smaak willen vallen, begin vast goed te leren door te luisteren naar de verhalen van de elders en daar een les uit te trekken. Misschien ben je dan iets minder mousebrain, Ant," vervolgde hij zijn lange verhaal. Toen grinnikte hij en zwaaide nogmaals met zijn staart. Misschien had hij gelijk en moet ze wat meer gaan luisteren naar de volwassen katten, maar ze heeft nou eenmaal geen ouders meer om vragen aan te stellen. En ze was verlegen, dus sprak ze niet zo snel andere katten aan. Ze was altijd bang dat ze respectloos zou gaan reageren, dus hield ze haar mondje maar gesloten. Ze zag hem afwachtend naar haar kijken, of ze zou gaan of niet. Eigenlijk wilde ze heel graag weg, maar ze wilde zich niet zomaar gewonnen geven. "Als jij alles al zo goed weet, waarom vertel je mij dan geen verhalen? Ik heb geen papa en mama meer, dus kan niets vragen," piepte ze toen dapper. Ze wilde vrede sluiten, maar iets in haar zei dat ze zojuist een hele domme zet had gemaakt.

Het kleineren van de kitten vond hij leuk, ze liet het tenslotte maar gebeuren. Toch was het nou ook weer niet dat hij super onaardig deed, hij gaf tips en wou haar alleen maar verbeteren, dan wel op een gemene manier. Veel deed hij niet zo tegen anderen, maar Snowykit lokte hem uit. Ze kwam gewoon alles behalve stoer en slim bij hem over en dat irriteerde hem, in tegenstelling met Swiftkit. Zij was wel stoer, wat, ze had voor hem gelogen om toch een stuk prooi voor hem te regelen. Dat waardeerde hij zeker. Als kitten was Viperkit ook al goed bevriend geweest met haar, dus geen enkel probleem. Maar hij had zich wel altijd geërgerd aan Snowykit. "Als jij alles al zo goed weet, waarom vertel je mij dan geen verhalen? Ik heb geen papa en mama meer, dus kan niets vragen," stelde de grijze kitten voor. Viperpaw trok een wenkbrauw op. "Wil je serieus dat ik jou verhaaltjes ga vertellen..? Nou prima," miauwde hij, toen er een idee in zijn kop terecht kwam. "Waar moet het over gaan?" Miauwde hij met een grijns. Hij zou haar eens flink de angst aan jagen met zijn verhaal.

De kater trok een wenkbrauw op toen ze haar vraag had gesteld. Die had hij niet zien aankomen. "Wil je serieus dat ik jou verhaaltjes ga vertellen..? Nou prima," mauwde hij naar haar. Ze knikte. Maar toch kreeg ze een voorgevoel dat ze dit beter niet had kunnen vragen aan Viperpaw. Als ze het had gevraagd aan één van de andere kittens die ze kende, was het waarschijnlijk heel gezellig geworden, maar iets in haar vertelde haar dat ze hier niet zo blij mee moest zijn. "Waar moet het over gaan?" miauwde hij met een grijns, die je bijna vriendelijk zou noemen. Alsof hij plotseling was veranderd, iets wat bij hem nogal een rare wending zou zijn. Hij had haar al gepest sinds ze zich kon herinneren. Ze keek hem recht in zijn ogen aan en speelde gewoon het spelletje mee, alsof ze nog niet wist dat hij een grap met haar uit zou gaan halen. Ze was nou eenmaal niet achterlijk, al dacht hij van wel. Ze knipperde een keer met haar ogen en zei toen: "Jij kende de verhalen van de elders, dus vertel ze me maar." Er verscheen een vrolijke glimlach op haar gezichtje, maar wel een neppe lach. Ze wist dat ze nu moest gaan oppassen.

OOC: Ze gaat zo bang wegrennen x'D

"Jij kende de verhalen van de elders, dus vertel ze me maar." Viperpaw knikte met een vuile grijns op zijn gelaat en likte zijn lippen. "Prima," miauwde hij kortaf. Hij dacht even na. Hij kon het over Rushstar en Stunspore hebben. De slechte Shadowclanners. "Rushstar was ooit een leader, of eigenlijk een nep leader van Shadowclan, als deputy had hij Stunspore gekregen," begon hij. Hij dacht nog even na en keek vervolgens naar Snowykit. "Komt het verhaal je al bekend voor?" Vroeg hij vervolgens. Hij had er bij warriors en apprentices meer research naar gedaan toen hij vijf moons was, puur zodat hij er een mooi horror verhaal van kon maken. Kittens van drie moons die moesten trainen tot bloedens aan toe. Hijzelf had er nog bij verzonnen dat sommige katten vermoedde dat hun geesten nog rond spookten in het moeras en de verloren kitten geesten soms de nursery opzochten om te zoeken naar hun moeder.