{Open} Mr. McGrumpykins

Was het de beste beslissing geweest om de medicine cat den in te ruilen voor het pad van een warrior? Hij wilde niet veel zeggen, maar hij was een warrior geweest voordat hij verplicht werd door de Starclan om het leven van een medicine cat aan te nemen. Hij had ze verfoeid, verdomd, maar hij had het gedaan. Hij had alles geleerd van Goldenpelt en manen lang zijn leven gewijd aan het voeren van kruiden aan katten en het onderzoeken van wonden. Maar toen zijn apprentice eenmaal groot genoeg was om het alleen aan te kunnen, had hij het pad van een warrior weer gekozen. En nu was hij erachter gekomen dat hij zich voelde alsof hij in twee werelden leefde, nog met een paar tenen in de medicine cat den en dan met de rest van zijn lichaam het warriors leven. En die paar tenen, die zaten hem dwars, vooral nu een andere haarbal de medicine cat den bewoonde. Kijk bij Littlestream kon hij gewoon binnenstampen en mopperen over de indeling, maar bij een kat die hij niet kende, dat leek hem minder verstandig. Verder maakte hij zich heus geen zorgen over de indeling van de medicine cat den. Heus niet.. Wat chagrijnig plofte de oudere kater neer en krulde hij zijn staart om zijn lichaam heen, waardoor hij meer op een grote pluizenbal leek dan op wat anders. Hij hief alleen al snel weer zachtjes brommend zijn hoofd op toen iets zijn kant op kwam lopen. Hopelijk voor diegene met goede reden en Starclan alsjeblieft, niet weer een miniatuur haarbal met veel te veel vragen, daar was hij al helemaal klaar mee. Waarom kwamen ze altijd naar hem. Hij kon er niet eens op mopperen, want dan gingen ze huilend naar hun mama toe en dan was hij de pineut.

Vrolijk dartelde Canarykit door het kamp, druk opzoek naar katten die haar wat aandacht wilde schenken. Op het moment was ze een van de oudste kits in de nursery, en hoewel het soms ook wel leuk was om met de jongere kits te spelen werd ze er ook wel een beetje gek van. Er was bijna niemand van haar eigen leeftijd, en ze snakte ernaar om met andere leeftijdsgenootjes te spelen die wel tegen een stootje konden, en behandeld hoefden te worden alsof ze elk moment konden breken. Ze keek even om zich heen en merkte een wat oudere kater op die op zijn eentje in het kamp zat. Hij leek al wel heeeel oud dus misschien kon hij net zoals de elders leuke verhalen vertellen. De beslissing was al snel gemaakt, en vrolijk liep Canarykit op hem af. "Hallo!" Riep ze vrolijk naar de pluizige kater. Hij had een heel dikke vacht die vast en zeker ook heel zacht was. Eigenlijk wilde ze er wel in kruipen, maar daar wachtte maar even mee, want in de vacht van een onbekende kruipen was onbeleefd. "Ik ben Canarykit." Stelde ze zich enthousiast voor.

Hij was verdoemd, hij kon het niet anders beschrijven. Alsnog kwam er een klein monstertje naar hem toe en hij had geen idee hoe hij het weg kon jagen zonder het te laten huilen. Als dat laatste geen probleem was, was het heel makkelijk geweest. Hij was niet goed met kinderen, zo bleek. Heel misschien als hij zijn ogen dicht deed liep het nog door. De kater sloot zijn ogen vlug en liet zijn adem rustiger worden. Loop door, Starclan loop door. Maar nee, het liep niet door. Het bleef. Het begon zelfs tegen hem te praten. Had hij weer. Langzaam maar zeker liet hij toch maar één van zijn oogleden omhoog glijden en nam hij de kitten in zichzelf op. Eventjes bleef de kater stil. Nog even overdenkend of hij überhaupt een antwoord moest geven, besloot hij toch maar voor de vriendelijkere manier te gaan, voor nu. "Hallo," bromde hij uiteindelijk maar naar de kitten. Maar voor de rest zei hij niks, misschien zou het interesse verliezen en doorlopen, wat een prachtige gedachte. Waarschijnlijk was het niet zo'n feest. S.O.S, wie was z'n kitten kwijt en zou het nu op willen pikken?

De kater nam haar een op, en Canarykit glimlachte vriendelijk naar hem terwijl ze ging zitten. Hoopvol keek ze de kater aan, afwachtend wat hij ging zeggen, en ze zwiepte vrolijk met haar staart. "Hallo," Zei de kater uiteindelijk, en Canary keek hem geïnteresseerd aan voor wat erna zou komen. Ze had zich immers voorgesteld, en als iemand zich voorstelde moest je ook je eigen naam zeggen. Dat is hoe het werkt, maar de kater zei niets en keek haar alleen maar aan. Zeer subtiel schraapte ze haar keel. "Ik ben Canarykit." Herhaalde ze in de hoop dat de kater zijn manieren weer vond.

Hij had een plan. Want ja, als de hele dag in de Medicine den rond hing moest je wel wat nuttigs zoals denken. Aangezien hij had gehoord dat hij misschien nog een tijdje kitten moest blijven, wat voor hem dus gelijk stond aan het einde van de wereld, ging hij er alles aan doen die horror te ontdoen. Als hij de hele dag in zo’n lag zouden ze denken dat hij niks meer kon doen. En hoewel iedereen zei dat rust goed voor hem was zou die rust ook de reden zijn waarom hij geen apprentice werd met zijn sibs. Vandaar dat hij gewoon actief zou gaan doen in het kamp, alsof die lelijke open wond in zijn nek niet bestond. Natuurlijk deed het pijn, en werd hij duizelig van te lang staan, en was hij redelijk misselijk door de vochtige wond. Maar hij liet zich niet uit het veld slaan door zulke kleine dingetjes. Vandaar dat hij snel wegliep toen Acefray kruiden ging halen en het kamp op drentelde. Yeah, vrijheid, avontuur. In ieder geval meer als in die den. Zijn helder blauwe blik gleed dus ook even rond over het kamp om te zien of er wat te doen was. Die enkele minuten van vrijheid moesten immers ten volste gebruikt worden. Vandaar dat hij ook brutaal grijnsde bij het zien van een niet al te opgewekte kater, die hij kende als Smokebreath. Hij was volgends de Queens een medicine cat geweest. En deze werd geplaagd door een gevlekte kitten met de naam Canarykit, net wat jonger als hij en de rest van Innerghost’s nestje. Zo wandelde de rood witte kater op het tweetal af en grijnsde nogmaals breed. ‘Heya’ begroette hij ze beiden, terwijl zijn stem weer een eigen leventje had en de diepte in schoot. Urgh, hoelang bleef die onzin nog? In ieder geval ging zijn kittenstem zo weg.

Nee, nee, nee. Er kwam een tweede monster bij. Starclan waar had hij dit aan verdiend. Hij ging in het territorium slapen hoor! En die queens bleven ook maar kittens uitspugen! Waar waren ze mee bezig? Wegstoppen in een ver hoekje van het territorium die handel! De kater richtte eventjes een chagrijnig geel oog op de zwart witte kitten, wie haar keeltje schraapte en nog een keer haar naam zei. Wat wilde ze nou, dat hij zich voor ging stellen? Alsjeblieft, dat voedde een gesprek nog. Dat ging dus mooi niet gebeuren, niet vanmiddag. Hij had even rust willen hebben. "Ik hoorde je de eerste keer wel," bromde hij haar toe. Waarom was dat… dat ding überhaupt naar een gele vogel vernoemd? Het was zwart wit. Maar hij ging het niet eens vragen, straks wist het er nog een antwoord op ook, Great Starclan. Toen de andere kitten groette, deed Smokebreath niet eens meer de moeite om zijn hoofd te heffen. Hij bromde alleen maar wat onverstaanbaars, wat zowel als een begroeting opgevat kon worden als als iets heel anders.