{Open} Radioactive

Met een klein muisje in haar mond als middageten liep de tabby door het camp. Hoewel haar groei langzaamaan stopte, groeide ze nog steeds met de dag groter - en ze was al zo groot. Het was bijna zeker dat ze met kop en schouders boven de menigte uit zou steken. nu ja, boven de poezen dan. er waren nog steeds veel katers die groter waren dan haar. Even keek Windpaw om zich heen, op zoek naar een plaats om te gaan liggen. Een klein glimlachje toverde zich om haar lippen toen ze haar moeder zag liggen met een kikker. Meteen liep de poes op haar af. Sinds ze apprentice was geworden had ze minder tijd met haar kunnen doorbrengen, maar soms had je wel wat moeder-dochter tijd nodig. Ze legde het muisje neer en ging zelf ook liggen. "Hallo mama", zei ze zachtjes. Ergens onbewust had de tabby wel gemerkt dat haar moeder er steeds vleziger uit ging zien, maar ze dacht er niet vele van - het was greenleaf, prooi was volop in het woud en iedereen kreeg weer wat vlees op z'n botten. Niets om je zorgen over te maken, of om je over op te winden.

De poes snorde zachtjes toen haar moeder haar een likje over haar kopje gaf. Ze was stiekem altijd wel een beetje een moederskindje geweest, hoewel ze liever stoer wou zijn, zoals haar vader. Ze glimlachte trots toen de witte poes zei hoe groot ze al was geworden, en ze kon het niet laten om nog een beetje rechter te gaan zitten, om het toch wat te benadrukken. Ze kon het niet laten, en trots was nu niet iets slechts, zolang je het niet overdreef. "Het leven is geweldig!", antwoordde ze vrolijk, en haar bladgroene ogen twinkelden enthousiast. "Het is weer greenleaf, nieuwe kittens zullen weer geboren worden, en de katten zijn uit hun winterdip. Ik word elke dag weer groter en sterker en dat geld ook voor al m'n vrienden en mijn siblings - binnenkort zullen we eindelijk warrior worden." Haar glimlach werd nog groter, wat zoals steeds het verbleekte litteken over haar snuit weer duidelijk maakte, omdat haar mond nog steeds niet helemaal gelijk plooide als ze lachte. Dat zou waarschijnlijk altijd zo blijven ook. "En hoe gaat het met jou, mama?"

Toen de witte poes iets zei over warriorwonden, keek ze naar de grond. De poes wist wat ze bedoelde, maar ze praatte er niet graag over. het was nog steeds iets waar ze soms nachtmerries over had, over de grote zwarte kater die haar zonder reden aanviel. Windpaw antwoordde dus niet en wachtte tot ze zou antwoordden op de vraag die ze gesteld had. Bij de samenzweerderige toon van haar moeder keerde de glimlach weer terug op haar gezicht, al was het nu eerder een grijns. Wat zou ze te vertellen hebben? De tabby was nieuwsgierig, maar niet al te slim, en dus kon ze niet voorspellen wat het zou zijn.. "Natuurlijk kan ik een geheim bewaren!, zei ze daarom vrolijk, de nieuwsgierigheid duidelijk hoorbaar in haar stem.

Ze voelde zich vrolijk dat zei de eerste was die het geheim - wat het ook was- mocht horen, na haar vader dan. "maar je wordt een grote zus." Even bleef de poes voor zich uit starend, als het nog niet goed doordrong wat haar moeder bedoelde. grote zus? Ze was toch al groot, en ze was toch al een zus? Maar toen begon haar lampje te branden. Oh. "Krijgen we nieuwe siblings?!", riep ze vrolijk, niet doorhebbend dat het misschien wel geheim moest blijven en dat het dan niet zo heel handig was als ze het door het hele camp riep.

De tabby stopte haar kreet abrupt toen de sneeuwwitte poot van de poes hem afkapte. Ze glimlachte schuldbewust. "Sorry", zei ze daarom ook, dit keer op fluistertoon. De glimlach was echter nog steeds niet verdwenen. "Maar dat is geweldig! Ik kan niet wachten tot ze er zijn, en dan kunnen we ze dingen leren en laten zien en met hen spelen.." Ze vond het echt een geweldige gedachte dat ze eindelijk écht een grote, stoere zus kon zijn voor haar jongere siblings. Die gedachte uitte ze ook luidop; "Dan ben ik eindelijk een grote zus!"

Enthousiast knikte de tabby als antwoord. "Natuurlijk!", zei ze, haar stem bijna even pieperig als toen ze een jonge kit was. "Ze zullen veilig zijn!" Een grote glimlach sierde haar gezicht, haar groene oogjes - de kleur waar ze zo trots op was, omdat het dezelfde kleur was als haar grootmoeder, die zo stoer was - glinsterden. "Wanneer worden ze geboren?" Windpaw kon amper wachten, ze was zo blij met dit nieuws!

Snowynight glimlachte zachtjes door het enthousiasme van haar dochtertje en gaf haar even een vlugge lik over haar kop om wat warrige haren rechter te krijgen. “Ik ben trots op je,” murmelde ze zachtjes, op een warme toon, waarna ze haar kop weer terug trok. “Ze worden snel geboren, m’n kleine meid, je kan ze binnenkort ontmoeten als het goed is. En misschien kun je ze al wel wat voelen bewegen in m’n buik als je je pootje erop legt.“ Ze voelde de kittens zo nu en dan al wat trappen immers. Ze trok haar voorpoot weg voor als Windpaw wilde voelen.

Dat wou de tabby wel! Ze hield haar kopje een beetje scheef terwijl ze dichter naar haar moeders buik toe boog. Daar had ze zelf ook ooit gezeten, toen ze nog héél klein was. Voorzichtig tilde ze haar voorpootje op, en zachtjes, teder, legde ze haar voorpootje op de buik van de witte poes. Even wachtte ze, voorzichtig een beetje druk zette. en inderdaad, op een bepaald moment voelde ze iets bewegen. het gevoel was onbeschrijfelijk. De grote tabby kwam terug overeind, een grote glimlach op haar gezicht. "Ik voel ze!", piepte ze opgewonden.

Snowynight leunde wat op haar rug om haar dochter wat meer de ruimte te geven en keek geamuseerd hoe de tabby het eerste contact legde met haar kleinere broertjes en zusjes. Nou ja.. Half broertjes en zusjes. Maar voor het gemak liet Snowynight dat maar even weg in haar hoofd. Misschien als ze zichzelf ervan kon overtuigen dat ze van Thrushdive waren, maakte het ook wat makkelijker voor zichzelf. Ze grinnikte wat geamuseerd door de enthousiaste reactie van haar dochter. “Zie je? Je wordt echt een grote zus,” snorde de sneeuwwitte poes.

De tabby kon gewoon niet stil blijven zitten en trippelde heen en weer ter plekke. Haar pootjes maakten tappende geluidjes, alsof ze een tapdanser was. "Wanner worden ze geboren?", piepte ze opnieuw, vrolijk, zich niet realiserend dat ze dat al gevraagd had. "En weet je al hoeveel het er zijn?" Vragen stellen was nu eenmaal iets dat in haar aard lag, en zeker als ze enthousiast over iets was, stelde ze enorm veel vragen. Wat dus zo ongeveer altijd was.

De tabby knikte enthousiast en ging uiteindelijk toch maar zitten. ze merkte hoe de witte poes zich oprichtte om haar nek niet zo veel te hoeven bewegen, en ze wou haar moeder niet onnodig uitputten. zeker niet nu. "Hoe is het om zwanger te zijn?", vroeg Windpaw zachtjes, al kreunde ze innerlijk. waarom vroeg ze dat? Straks dacht haar moeder nog dat ze zwak was, omdat ze bang was dat ze dat misschien ook ooit moest meemaken. Maar dat was het juist. Ze wou niet zwak zijn, en als ze ooit zwanger zou zijn, zou haar dat alleen maar zwak maken. Beter vermijden. Onbewust sijpelde al die gedachten door in haar toon, en iemand die haar goed zou kennen zou wel kunnen raden wat er in haar hoofd omging.