(Open) Too hot

Narrowpaw vond blijkbaar dat ze hem had beledigd. Hij keek haar zo dom aan met een wenkbrauw omhoog. Fogpaw keerde haar hoofd van hem af en tilde haar kin een beetje omhoog. Sorry, not sorry. Hij zei dat het te heet was om iets te doen. Right, net zoals alle andere warriors, waarna hij ook beaamde dat de lol en het humeur zouden verslechteren. Haar amberkleurige ogen flitsten naar de apprentice. Sloeg dat nou op háár? Ze besloot er maar niet op in te gaan, straks voelde hij zich nog meer beledigd.
Hij vervolgde en dat hij hier was gekomen om haar op te vrolijken, aangezien dat wel zo'n beetje zijn laatste optie was. ‘Nou, je doet fantastisch werk,’ zei ze sarcastisch terwijl ze met haar ogen rolde. Vervolgens keek ze de kater weer aan. ‘Waarom doet iedereen alsof je dood gaat van een beetje zon?’ mopperde ze meer in zichzelf dan naar de kater.

Hoe kon deze kat nog vrolijk blijven met dit weer. Hij leek zo nuchter, dat echt helemaal niets in de wereld hem boeide. Fogpaw kon dat soort dingen gewoon niet over zich heen laten lopen.
Bij de opmerking van de kater wilde ze haar bek open trekken om een bijdehante opmerking terug te snauwen, maar ze hield zich in. Ze realiseerde dat ze best wel hypocriet was. Dat moest ze oplossen: Prompt stond ze op en liep uit de smalle streep schaduw waar het duo zat en ging in de zon zitten. Zo. ‘Zie je, ik ga niet dood,’ zei ze terwijl ze haar ogen iets dichtkneep tegen het zonlicht.
De kater stelde zichzelf nog eens voor. Ze rolde met haar ogen. ‘Ja, ik weet de namen van mijn dengenoten,’ sprak ze alsof het doodsimpel was. In tegenstelling tot de kater, die haar om haar naam vroeg, maar wel op zijn verschrikkelijke slijmerige manier. Ze was geen prinses, en dat zou hij snel leren. Hij lachte om vervolgens te zeggen dat hij op die manier vrienden maakte. ‘Heb je zeker weinig vrienden,’ zei ze tegen de kater. Ze realiseerde dat dat eigenlijk best gemeen was, maar ze draaide haar ogen van hem weg en haalde nonchalant even een poot over haar oor. ‘En mijn naam is Fogpaw, om je geheugen maar even op te frissen,’ zei ze op dezelfde scherpe toon.

Met een stomme glimlach op zijn kop zei de kater dat ze ego gedrag toonde. Verontwaardigd keek ze Narrowpaw aan. Zíj? Ego? Terwijl zij de enige hier was die stond te springen om ook maar enige fysieke arbeid te verrichten, terwijl de rest lag te dutten. Zij die constant alleen maar voor de elders en de queens aan het zorgen was. Ze hief haar kin omhoog en keek met vurige ogen de kater aan. Hij zou zich maar snel moeten verontschuldigen. Best hypocriet van haar, omdat ze hem net zelf ook had beledigd en dit een reactie was van de kater, maar toch deed het woede in haar omhoog borrelen.
Fogpaw deed er even over om een antwoord terug te geven, omdat ze niet stom wilde lijken, maar Narrowpaw verontschuldigde zich al snel. Hij keek haar aan en vroeg of ze opnieuw konden beginnen. Fogpaw zuchtte en knikte vervolgens naar de kater. Zij was waarschijnlijk ook te verwijten van hoe dit gesprek was verlopen. Ze keek Narrowpaw aan en hij begon een verhaal te houden. Er was hem iets overkomen, waardoor hij weer positief wilde worden. Was hij negatief dan? Fogpaw keek met twee amberkleurige ogen onderzoekend naar de kater.
‘Ik durf het bijna niet te vragen... maar wat voor.. gebeurtenis?’ vroeg ze toen maar voorzichtig aan de kater. Misschien wilde hij wel geen herinneringen ophalen, maar ze was te nieuwsgierig. Dan had hij de gebeurtenis maar niet hoeven te benoemen. Ze bleef koppig in de zon zitten, hoewel haar donkerkleurige vacht een magneet was voor warmte en ze moest toegeven dat ze zich inderdaad wel warm voelde worden.

Narrowpaw richtte zijn ogen naar de grond. Hij vertelde dat zijn vader was overleden bij een ontmoeting met een das. Ergens begon Fogpaw medelijden met hem te krijgen. Ze luisterde verder wat hij te vertellen had. Hij had dus wel een moeilijke periode achter de rug had gehad. Al haar stomme problemen verbleekten bij het horen van zijn verhaal. Zij mocht blij zijn dat ze nog familie had. Ze zuchtte en raakte voorzichtig met haar staart Narrowpas aan. ‘Het spijt me voor je,’ zei ze zachtjes. Ze verbaasde zichzelf met de compassie die ze in zich had. Ze schudde haar kop en keek Narrowpaw weer aan.
‘Maar goed, ik zal een blijere kop voor je opzetten,’ lachte ze en ze keek Narrowpaw aan, haar mondhoeken weliswaar geforceerd omhoog getrokken. ‘Wat doe jíj nou op zo'n dag?’ veranderde ze het onderwerp.

Waarom keek die kater haar toch steeds aan alsof ze zo grappig was? Ze kantelde haar kop een beetje en keek Narrowpaw onderzoekend aan. Wat..?
Hij beaamde dat hij inderdaad een luie zak was. Ze rolde met haar ogen en glimlachte nu oprecht. ‘Niet verschillend als de rest dus,’ ze keek hem lachend aan. ‘Je zou een luie-reten club moeten beginnen,’ grinnikte ze. Ze wees met haar staart om zich heen naar de duttende katten in het kamp. ‘Genoeg animo!’
Opeens kwam Narrowpaw echter van zijn luie reet en kwam vlak voor haar te staan. Vragend keek hij de kater aan en bleef strak op haar plaats staan. Hij begon haar te mogen? Ze kneep haar ogen een beetje samen. Hij complimenteerde haar ogen. Wat...? Fogpaw stond op en schudde met haar kop. ‘Val je weer terug op je oude moves, kerel.’ Ze keek hem onderzoekend aan. Wat wilde hij nou van haar? Ze stond ook op en liep dichter naar hem toe. ‘Wil je mijn ogen nog van dichtbij zien?’ vroeg ze toen abrupt en wachtte even op zijn reactie. Totdat ze plotseling een van haar voorpoten naar zijn voorpoten strekte om te proberen zijn voorpoten onder hem vandaan te halen, zodat hij om zou vallen. Een speelse twinkeling ontstond in haar ogen en ze keek de kater uitdagend aan.

Shit, ze had Narrowpaw bijna onderuit gekregen met haar verrassingsaanval. Helaas, op naar poging nummer twee. De kater beaamde lachend dat hij het bedoelde als compliment. Ja ja. En dat hij zijn charmes in de strijd probeerde te gooiden. Ze grinnikte naar hem en zwiepte uitdagend met haar staart heen en weer. ‘Je charmes zijn helaas niet goed genoeg!’ zei ze plagend tegen hem.
Snel probeerde Narrowpaw hem met dezelfde beweging als zij zojuist had gedaan haar onderuit te krijgen, maar ze sprong snel naar achteren. Opeens voelde ze de zon niet meer, alleen het speelgevecht was belangrijk. Ze nam een jachthouding aan. ‘Mij terugpakken met mijn eigen move? Echt niet,’ zei ze weer plagend. "Kom maar op" had de kater gezegd. Nou, Fogpaw ging er nu echt tegenaan. Ze wiebelde met haar achterhand en keek naar de staart van de kater, echter was het schijn. Fogpaw zette af sprong naar de kater toe met haar voorpoten voor zich uit en mikkend op de schouder van Narrowpaw.

Een steek van triomf ging door Fogpaw heen toen ze het lichaam van Narrowpaw onder zich voelde vallen. Hij viel plat plat op zijn rug en meteen drukte Fogpaw haar voorpoten op de schouders van de kater en keek met haar amberkleurige ogen hem recht aan. ‘Gotcha!’ riep ze triomfantelijk. Ze wreef het er nog lekker in om plagend naar de kater te zeggen, voordat hij vroeg of zijn charmes goed genoeg waren.
Fogpaw haalde haar poten weer van de kater af en keek hem met een scheef gezicht aan. ‘Als jíj het charmant vindt om plat op je rug te gaan, mij best. Ik denk.. heel misschien.. dat anderen daar andere meningen over hebben,’ grinnikte ze naar de kater. Ze rolde met haar ogen en gaf de kater ruimte om overeind te komen.
Fogpaw was de hitte, haar problemen en haar norsheid alweer vergeten. Narrowpaw had het toch voor elkaar gekregen om haar humeur een positieve boost te geven, hoe raar dat ook eigenlijk maar was. Ze had namelijk verwacht dat ze de hele middag boos naar haar clangenoten zou staren. Ze moest toegeven, dit was veel leuker.

Fogpaw voelde Narrowpaws ruwe tong over haar kop gaan en tanden in haar oor. Ze deinsde in reflex een paar passen terug en rolde haar ogen naar de apprentice sloeg speels naar zijn snuit. Wat wilde die Narrowpaw nou van haar? Hij was echt plakkeriger dan modder in een dikke vacht. Ze kantelde haar kop en keek even vragend naar de kater.
Opnieuw begon Narrowpaw over zijn eeuwige charmes. Hij had echter wel gelijk, ze was vrolijker. "Ik zei toch dat me charmes altijd werkten. Of heb ik dat nog niet gezegd?" Fogpaw rolde met haar ogen en keek de kater plagend aan. ‘Oh, je hebt het nog maar honderd keer gezegd,’ zei ze nonchalant en ze draaide zich om, om toch maar weer een beetje schaduw te vinden om in te zitten. Maar voordat ze die vond, kreeg ze een duw in haar zij van Narrowpaw. Ze draaide haar kop naar de kater en ze ging alweer in een jachthouding zitten, klaar om opnieuw de kater zand te laten proeven.
Maar de kater begon weer te spreken en ze kwam weer overeind. Hij vond haar veel leuker dan de rest. Ze keek de kater aan. Hoe bedoelde hij? Als in leuk-leuk of vriend-leuk. Fogpaw wist niet wat ze ermee aan moest en keerde haar ogen kort naar de grond. Vervolgens begon de kater weer op te scheppen. Pfft, sterke knappe apprentice. ‘Ach, hou op man. Je bent nog net een kit net uit de nursery!’ zei ze plagend tegen de jonge kater en rolde plagend met haar ogen. ‘Kijk, volgens mij heb je daar nu een beetje kittenvacht zitten,’ zei ze plagend terwijl ze doodserieus met haar poot een plek op zijn flank aanwees.