Trapped

Moonwhite's oortjes stonden enthousiast naar voren toen een vlinder langs haar voorbij vloog. Toch bleef de poes liggen waar ze lag en sloot vervolgens haar ogen weer. Ze lag, zoals ze vroeger altijd deed, weer op een stevige dikke tak in één van de bomen aan de rand van haar territorium. In haar vorig territorium deed ze dit altijd. En vandaag had ze besloten om die oude gewoonte weer op te pakken. Ze pakte weer nieuwe dingen op en liet de oude dingen achter haar. Sinds dat gevecht gisteren met die Elitekater, had ze een heleboel stress van haar schouders laten varen. Je kon zelfs zeggen dat ze terug ontspannen was. Niemand of niets waar voor gezorgd moest worden. Ze moest enkel aan zichzelf denken. De poes klemde haar poten rond de tak en legde haar kopje plat neer op de schors. Ze had net haar gehele vacht een wasbeurt gegeven om de laatste bloedvlekken uit haar vacht te krijgen, een moment van rust had ze wel verdiend.

Alleen Claw, andere met toestemming

De rogue spitste haar oren toen ze een soort van gerinkel opving. Dit geluid kon ze maar aan één ding linken dat ze al eerder gehoord had. “Moonwhite.” Een stem die volgde liet haar direct op kijken. Haar oortjes schoven direct lichtjes naar achteren toen ze de kater onder haar herkende. Claw, haar ex-partner en lid van die Elite. "Claw," zei ze op net dezelfde toon als hij net had gedaan. Het puntje van haar staart bewoog lichtjes van de spanning. Deze situatie liet haar terug denken aan het moment dat hij de kater voor het eerst had ontmoet, de dag dat zij hem had weten te verslagen. Ze wist nu goed genoeg dat de kater nog wat sterker was geworden, dus het zou haar ook niet verbazen dat bij een volgend gevecht de rollen zouden worden omgedraaid. Met een zwiep van haar staart duwde ze die gedachten aan de kant. Nu dat ze eindelijk nog eens de rust had gevonden, werd ze weer gestoord. Zelfs als rogue, in je eigen territorium, was je niet veilig van ronddwalende katten. Moonwhite legde haar kopje terug neer op de tak en hield haar rustige blik op Claw gericht. Ze liet zich heus niet bang maken door zijn houding.

“Als je nog een beetje lef hebt zoals vroeger kom je die boom uit en legt mij uit wat je precies van mij wilt. Waarom val je Bloodclanner aan Moonwhite, hoe diep wil je zinken?” NOg steeds keek ze de kater koeltjes aan. "Sinds wanneer maak jij je druk over een Bloodclan kater die word aangevallen door een rogue?" grauwde ze en zwiepte een enkele keer om haar woorden kracht mee te geven. “Ik ben benieuwt wanneer jij in gaat zien dat je iedereen bij je weg pest.” Bij zijn volgende woorden hield ze wijselijk haar mond. Het waren feiten, feiten die ze zelf niet onder ogen kwam. "Wauw, je kan al beter klimmen dan de eerste keer dat we elkaar ontmoet hebben." De poes vernauwde haar ogen en zette haar klauwen stevig in de tak toen deze begon te schudden. “Want daar schijn jij nog al goed in geworden te zijn.” Haar oren schoten in haar nek bij zijn laatste woorden. "Misschien zijn daar wel redenen voor," siste ze en liet haar blik vluchtig naar een iets hogere, dikkere, tak gaan. Zoals altijd had ze een 'plan B' klaar liggen. Haar ogen schoten weer naar Claw en keken hem strak, bijna uitdagend, aan.

Meestal waren katten direct geïrriteerd door haar houding, iets wat Claw blijkbaar niet bleek te pakken. Of toch niet zover ze zag. “Ik maakte mij er niet druk om, totdat ik daarnet doorkreeg wie de dader was.” Ze snoof kort bij wat ze hoorde. "Dus elke rogue mag hier aanvallen plegen en Moonwhite word bij de eerste aanval die ze pleegt op haar poten geslagen." Ze draaide met haar ogen. "Bij mij is de tijd ook niet stil blijven staan hoor, Claw." zei naam kwam er bijna walgend uit, iets waar ze vroeger zelfs niet aan moest denken om dat te doen. “Ooh, dat zal best. Maar dan heb je het nog steeds zelf in de poot hoe je daar mee omgaat. Je bent een volwassen kattin, misschien moet jij je ook eens zo gaan gedragen.” Hij kon beter het zelfde doen en haar gewoon gerust laten. Iedere rogue valt hier wel eens een Bloodclan kat aan, niemand word gestraft, maar als Claw teweten komt dat Moon iets gedaan heeft wat hem niet bevalt, staat hij direct voor haar deur. Fijn is dat. “Ik zou het niet doen.” "Of wat?!" Het puntje van haar staart zwiepte uitdagend heen en weer. De rogue richtte zich wat meer op en liet een klein grijnsje op haar snoet verschijnen. Als rogue zat ze vaak in de bomen, iets wat de elite kater sowieso niet kon zeggen. Met haar nagels nog steeds stevig in de boom begon ze met haar hele lichaam te bewegen, zodat de tak onder hen stevig begon te bewegen. Haar blik ging van de hoger liggende tak, naar de tak die iets onder hen lag. "Bye sweetie," greens ze en duwde zich stevig af van de tak, die lichtjes onder haar sprong begon te kraken. Ze wist met gemak de iets hogere tak te bereiken. Haar poten klemde zich direct rond het hout en haar vacht stond lichtjes omhoog toen ze de hoogte zag. De poes draaide haar kopje om naar de andere tak, waar Claw en zij net nog gezeten hadden.

Met dat ze terug keek naar de tak waar Claw net op zet, zag ze hem niet meer. Achter haar zelfvertrouwen schuilde een kleine paniek vlaag. Ze hield zich altijd sterk en deed alsof alles haar niets deed, maar dat alles was één groot masker. Moon's staart was dik toen ze Claw in de gaten kreeg. Direct richtte de poes zich terug op, haar angst wat verbergend en kneep haar oogjes tot spleetjes. Ze deinsde direct achteruit, verder naar het uiteinde van de tak, toen hij plots met zijn poot naar haar gezicht sloeg. “Jij komt niet zo makkelijk van mij af kreng.” Ze zakte iets door haar poten om haar gewicht zoveel mogelijk op één punt te richtte en richtte haar blik nu op Claw's halsband, het ding waar alles feitelijk mee begonnen was. Sinds ze dat ding voor het eerst gezien had, waren er veel meer tanden bijgekomen, waaronder één grote en opvallende. Snel gingen haar ogen van de ene naar de andere kant. De tak waar ze eerder op had gezeten zou het sowieso begeven als ze daarop zou springen en de andere dichtstbijzijnde tak hing vele verder en was deel van een andere boom. Trapped. Toch zou ze zich niet zomaar laten doen. Haar oortjes schoven nog iets verder in haar nek en haar staart had ze rond de tak gewikkeld. Elk beetje steun was welkom.

Haar poten had ze iets steviger rond de tak gewikkeld klaar om één of andere duw op te vangen, maar deze kwam maar niet. “Waarom? Waarom Moon.” De poes trok weifelend met haar oortje toen ze Claw dat hoorde zeggen. “Waarom probeer je mijn aandacht te trekken, verdwijn gewoon.” "Waarom ga je in op mijn acties?" kaatste ze direct terug. Keer na keer verscheen hij. Waarom kon hij dit, haar, niet evengoed negeren. Zij was altijd degene die moest negeren en alles achter zich laten, maar Claw zat evengoed in dezelfde situatie. “Houdt je nou een keer bezig met je kittens. Cloud heeft je nodig, zie je dat dan echt niet? Je moet hem ondersteunen in plaats van mij tegen de haren in te strijken. Je bereikt daar helemaal niets mee, want je bent niet meer belangrijk voor mij Moonwhite maar wel voor Clouddust. Doe alsjeblieft een keer je ogen open.” Moonwhite draaide haar kopje koppig de andere op toen hij daar laatste zei. Hij was degene geweest die haar 'moment om even alleen te zijn en haar tijd om na te denken' aanzag als een afwijzing. "Cloud heeft me niet meer nodig," mompelde ze, haar blik nog steeds ergens anders op gericht. Het viel haar wel op dat hij niets over Yinyang en Cobra zei. Yin had ze al moons aan een stuk niet meer gezien, niet na hun ruzie. Ze was gewoon geen moedertype, dat had Yin haar wel heel duidelijk gemaakt. Natuurlijk dat haar zelfvertrouwen dan naar beneden gaat.

"Ik stalk je niet," gromde ze kortaf. “Zo werkt dat in de Elite, zelfs als het gaat om degene waar ze respect voor horen te hebben zullen ze zich dat afvragen. Respect is zeldzaam onder Bloodclanners. En geloof me, als ze erachter komen dan zullen ze al te graag die klus voor mij klaren zelfs ik heb daar geen controle over.” Even kneep ze haar ogen tot spleetjes. Sinds wanneer hadden elite katten respect voor elkaar? “Ooh gatverdamme Moonwhite!” De rogue bleef nog steeds zitten waar ze zat, alsof zijn geschreeuw haar niets deed. Toch trok ze even met haar oortje, een teken dat zijn geschreeuw haar toch ergens leek te raken. “Probeer jij jezelf dat nou serieus wijs te maken, geef je nou helemaal niets om je zoon? Ik kan hem niet geven wat hij nodig heeft, dat ligt buiten mijn macht. Hij zou het verschrikkelijk vinden in de Bloodclan, hij heeft rust en liefde nodig. Hij is anders dan de andere twee en dat weet jij net zo goed als ik. Doe niet zo dom wil je.” Haar staart zwiepte nu geërgerd heen en weer. Zij was vroeger zelf aan haar lot overgelaten, was op haar 8moons al helemaal klaar om zelf te overleven. Wie zei haar dat Cloud niet evengoed hetzelfde kon? Wat wist Claw zelfs in hemelsnaam van kittens opvoeden?! "Het is dat jij het zovele beter deed," mompelde ze kort en richtte zich vervolgens weer op. Ze wilde niet blijven luisterren naar zijn, onterechte, beschuldigingen. Vergeet het maar.