Curiousity

Quietkit bewoog wat opzij vanwege het sein van Lizard. Ze mochten niet gezien worden terwijl ze hun kruiden aan het verstoppen waren. Dan zouden ze op heterdaad betrapt zijn. Het katertje keek hoopvol naar Lizardkit, die nu misschien wel het verschil tussen leven en dood uit zou kunnen maken. Wat ze echter geen van beiden wisten, was dat Quiet een doodgewone jeneverbes in had geslikt. De bessen waren een medicijn tegen buikpijn, en maakte een kat sterker, maar deden verder weinig. Er was in essentie dus eigenlijk niets aan de hand, maar Quiet's bezorgdheid en angst zorgden voor een soort misselijkheid. Lizard gaf aan een plant te weten die hem zou kunnen helpen, maar dan zouden ze weer terug moeten. Op dat moment werd hij neergehaald, en hij zag het rosse gezicht van Foxkit. Deze keer vond hij het niet zo grappig als de vorige, vooral omdat hij dacht te gaan sterven. Het katertje begon te roepen dat hij moest braken, en misschien kon hij dat op dit moment wel. Wanhopig keek hij naar Lizardkit. "We moeten gaan," zei hij op schorre toon.

Lizardkit's oortjes schoten in haar nek toen Foxkit eraan kwam trippelen en zonder ook maar enige aanleiding op Quiet sprong. "Foxkit!" mauwde ze geïrriteerd en ging automatisch half tussen de twee katers in staan. Quiet voelde zich niet goed, dus dit was wel het laatste wat hij kon gebruiken. "We moeten gaan," Kort trok ze met haar oortje en draaide ze haar kopje zijdelings naar de iets jongere kater. Ze knikte instemmend. "En jij kan beter hier blijven," mauwde ze direct tegen de nog jongere foxkit. Ze bleef echter nog steeds staan waar ze stond en keek afwachtend naar Quiet. Als hij vertrok, liep hij achter haar aan. En als Foxkit toch besloot hen te volgen, zou ze er wel iets aan doen.

Foxkits oortjes schoten in zijn nek toen de zwart-witte kit zei dat hij daar moest blijven. "Nee ik ga mee!" wierp hij tegen en liep langs Lizardkit heen om naast Quietkit te gaan zitten. Om van onderwerp te veranderen keek hij naar de besjes "Wat zijn dat? Zijn ze giftig?" Deze keer was hij niet van plan om ze op te eten, hij wist wel beter. Dan pas legde hij de link.. Quietkit had deze besjes gegeten! Bang keek hij naar Quiet. "Ben je oké? We moeten naar de medicine cat! Of naar Yellowkit."

Hoewel Quiet Foxkit wel aardig vond, op dit moment had hij geen tijd voor zijn ongeremde enthousiasme. Wie wist lag hij nu wel op sterven, en hij zou niet eens hulp kunnen zoeken, want dan zou hij straf krijgen. En straf was stom. Zijn maag knorde en de vieze smaak zat nog in zijn bekje. Hij voelde zich alles behalve goed. Quiet focuste zich op Lizardkit, die hem vast en zeker uit de brand zou helpen. Ze gaf aan dat ze weer terug moesten, zonder Foxkit dan wel. Het maakte Quiet niet meer uit wie wel of niet meeging. Foxkit toonde toen een soort bezorgdheid dat Quiet nog niet eerder van hem had gezien. Op zijn vraag schudde hij in stilte zijn kopje, hij voelde zich niet oké. Hij was bang. Tot overmaat van ramp kwam er een langharige kater aangestapt die iedereen in het kamp wel kende: Sparrowfeather. Een zinkend gevoel besloop Quiet, en nu wist hij dat hij echt in de problemen zat. "Uhm... Hoi, Sparrowfeather," bracht hij zachtjes uit. Hij voelde zich nog steeds misselijk, en probeerde met man en macht normaal over te komen. Of dat lukte, was een tweede.

Lizard volgde Foxkit's blik naar de besjes. "Wat zijn dat? Zijn ze giftig?" Hij moest het er natuurlijk nog eens inwrijven. Even haalde ze haar wenkbrauw op bij het volgende dat hij zei. "Ben je oké? We moeten naar de medicine cat! Of naar Yellowkit." Yellowkit? Wat wist yellowkit meer dan een Medicine cat? Ze snoof kort en wilde zich net omdraaien om terug naar de Medicine en te lopen. Ze wist wel hoe het kruid eruit zag en ze zou het direct herkennen. Haar pad werd echter geblokkeerd door een grote bruine kater. De moet zonk haar in de poten bij het zien van de Medicine Cat en haar oortjes zakten automatisch wat naar achteren. Als Foxkit hier nu niet zoveel kabaal had gemaakt, had hij hen sowieso niet gezien. Ze zette enkele stapjes naar achteren en ging subtiel voor de besjes en voor het hoopje Kamille zitten.

Foxkit keek met blinkende oogjes van enthousiasme van Lizardkit naar Quietkit naar Sparrowfeather. Hij had de besjes en kruiden achter de twee gezien maar wist dat ze niet wouden dat Sparrow deze zag, dat zou hen n problemen brengen. Dus toen Sparrow vroeg of ze iets hadden gestolen wist de rosse kitten wel heel zeker wat hij moest doen. Hij sprong verdedigend voor de twee andere kits en zette zijn kordaatste stem op. "Natuurlijk niet sparrow!" schreeuwde hij zelfzeker uit, met een lieve glimlach naar de medicine cat kijkend.

Vanuit zijn ooghoeken keek hij angstig naar Lizardkit, die tactisch voor het hoopje kruiden ging zitten. Hopelijk trok dat niet juist meer aandacht naar hun verborgen bessen en kamille, maar hij had het gevoel dat Sparrowfeather hen toch al doorhad. De kater moest nou eenmaal zelf de kruiden zoeken, het zou wel heel dom zijn als hij de geuren niet zou herkennen. Vooral als hij er zo dichtbij stond. De kater opperde dat het altijd beter was om de waarheid te vertellen. Quietkit wilde daar wat tegenin brengen, maar op dit moment had Sparrowfeather wel gelijk. Hij wist het toch al, en als ze eerlijk zouden zijn, kregen ze misschien geen straf. Eigenlijk was hij banger voor wat zijn moeder zou zeggen dan voor de daadwerkelijke straf die hij zou krijgen. De kater vroeg nogmaals of ze schuldig waren, en voordat Quiet kon bekennen, schreeuwde Foxkit er doorheen dat ze niets hadden gedaan. Quiet keek geschrokken naar de rood met witte kater, en bedacht zich snel over wat hij nu weer aan moest. Het katertje keek beschaamd naar zijn witte poten, en sprak in een zachte toon. "Ik heb er per ongeluk één ingeslikt." Hij had de hulp van Sparrowfeather nodig, meer dan dat hij bang was voor de straf. Wie wist had zijn laatste uur al wel geslagen. Nerveus keek hij op naar de kater die boven hem uittorende.  

De kitten richtte haar blik op de grond toen de kater zei dat het beter was om de waarheid te zeggen. Haar staartje wiebelde nerveus heen en weer. "Dus ik vraag het één keer: hebben jullie kruiden en bessen meegenomen uit mijn den?" Ze trok kort met haar oortjes en liet haar ogen omhoog gaan, terwijl haar kopje nog steeds naar beneden gericht was. Ze wilde eerst gewoon zijn den zien, wat uitliep van het meenemen van enkele dingen. Het was toch niet kwaad bedoelt. Haar ogen schoten naar Foxkit, de kitten die hier eigenlijk niets mee te maken had, toen de kater alles behalve de waarheid zei. "Ik heb er per ongeluk één ingeslikt." Lizard richtte zich nu iets meer op en knikte kort naar Quiet dat het niet erg was dat het gezegd werd. Ze trok zichzelf wat recht en schoof één van de besjes naar voren die achter haar hadden gelegen. "Het waren deze besjes," mompelde ze lichtelijk beschaamd en vermeed oogcontact met de Medicine Cat. Ze was gewoon nieuwsgierig geweest, té nieuwsgierig zo blijkt. "Het was niet onze bedoeling geweest, Sparrow." mompelde ze er nog zachtjes achter. Met haar pootjes duwde ze zoveel mogelijk zand van de kruiden. "Hier is de rest van de besjes en.." Even schoot haar blik naar de kamille. Deze had zij meegenomen omdat ze het juist wel kende. Ze schoof het hoopje naar de kater toe. "En de kamille," voegde ze er nog achter.

Foxkit keek ontsteld toen de andere twee toegaven, "Halve molshopen! Hij had niets door." piepte hij duidenlijk van de war. Je moest toch doen wat het beste was? Dat was liegen deze keer geweest, toch? Hij kreeg een beduidend woordje van de medicine cat en keek beschaamd naar zijn poten "Ik ben een echte warrior." hij twijfelde even "Ik zal het nooit meer doen." dat was niet waard natuurlijk, natuurlijk ging hij het nog doen. Hij was jong en een beetje een probleemkittentje. Het zat nu eenmaal in zijn aard. Hij keek glimlachend naar Quietkit "Je gaat niet dood!" hij hupste een rondje rond de kitten en keek vervolgens naar de twee kits. Nee die gingen het niet meer doen volgens hem.

Lizard besloot zijn voorbeeld te volgen en gaf ook toe. Ze bood haar excuses aan en liet Sparrowfeather zien welke besjes hij ingeslikt had. Quiet keek even verbaasd op naar Foxkit toen die begon te piepen. Had Foxkit echt niet doorgehad dat Sparrowfeather al lang wist wat ze hadden gedaan? Soms verbaasde hij zich echt over het jonge katertje, hij leek af en toe niet helemaal van deze wereld. Maar dat was dan ook wel weer wat hij leuk vond aan Foxkit. Sparrowfeather gaf aan dat hij blij was dat ze de waarheid hadden verteld, maar Quiet voelde zich op dit moment alles behalve goed. Hij was misselijk, voelde zich schuldig en bovenal dom. Hij had iets gedaan dat niet mocht, en nu ging hij misschien wel dood! Hij kon het echter niet helpen om een beetje te grinniken toen Foxkit een standje kreeg. Daarna werd hem verteld dat hij een onschadelijke bes had gegeten, en hij sprong een gat in de lucht. Foxkit begon meteen met hem mee te juichen. "Ik blijf leven!" riep hij als toevoeging op Foxkit, vrolijker dan ooit tevoren. Wat een opluchting!

Ze had zenuwachtig haar oortjes in haar nek geschoven, wachtend op het, ofwel goede of slechte, nieuws. "Halve molshopen! Hij had niets door." Haar blik schoot echter naar Foxkit, die hen zowat begon uit te schelden omdat ze de waarheid spraken. Wat dacht de kitten wel niet? Hij had het toch al lang door gehad en Quietkit was alles behalve blij met dat besje dat hij in had geslikt en met de onwetendheid of het wel of geen goed besje was. Waarom moest hij langer in onzekerheid zitten? Alleen omdat ze hun eigen fout niet wilden verraden? "Quietkit, Lizardkit, ik vindt het heel goed van jullie dat jullie de waarheid hebben verteld." Een klein glimalchje verscheen op haar snoetje toen ze hoorde wat de Medicine cat tegen hen zei. "De bes die je hebt gegeten kan niet veel kwaad, dus wees maar gerust." Haar glimlach werd al snel groter bij het horen van welk soort besje Quiet in had geslikt. Toch werden haar oogjes plots groot van twijfel toen ze besefte dat haar papa hier waarschijnlijk over ging horen als deputy. "J-je gaat het toch niet tegen onze ouders zeggen hé?" mauwde ze dan ook zachtjes en keek even opzij naar Quiet, wetend dat ook hij zijn moeder hier buiten wou houden.

Zijn vader was dan wel zijn held.. Foxkit twijfelde vaak ofdat Lakeside ook om hem gaf. Tegen zijn moeder zouden ze het toch niet kunnen zeggen, hij wist immer niet wie of waar ze was. Voor hetzelfde geld was ze dood. In zijn ogen was ze dan ook dood. "Je gaat het toch niet tegen paps zeggen he?" vroeg hij, erg onzeker. Als zijn paps erachter kwam dan zou hij hem misschien wel uit de clan smijten.. of nooit warrior maken omdat hij had gelogen. "Ga je Everstar inlichten?" vroeg hij, nu nog banger. Hij ging wat dichter bij Quietkit staan en leunde lichtjes tegen hem aan, steun zoekend.