Curiousity

Lizardkit's oortjes schoten direct naar voren toen een vlinder langs haar voorbij vloog. Haar speelse en nieuwsgierige kant nam het direct van haar over en ze sprong direct achter het beestje aan, de nursery uit. Ze draaide haar kopje met de vlinder mee en hield op een bepaald moment halt toen het kleurrijke diertje boven het kamp uit verdween. Ze liet haar hoofdje terug zakken, waarbij een licht gekleurde kitten in haar blikveld verscheen. "Hé, Quiet!" mauwde ze direct toen ze de kitten herkende. Even keek ze langs de kater naar de Medicine den die achter hem lag. Ze had voor vandaag een doel, maar het was iets wat ze niet alleen wilde doen.
[Eerste post Quietkit]

Quiet wandelde rustig de Medicine Cat's Den uit, waar hij zojuist zijn zusje Mousekit had bezocht. Ze lag voor de zoveelste keer weer bij de Medicine Cat, waarschijnlijk was het niet meer dan een verkoudheid. Het was voor hem routine dat hij haar bezocht om haar gezelschap te houden en wat vrolijker te maken voor de tijd dat ze in de Den lag. Hij liep bijna straal tegen een andere kat aan, toen die zijn naam uitriep. Hij keek op naar het zwart met witte katje dat hij kende als Lizardkit. Ze leek nogal enthousiast over iets, en Quiet vroeg zich wel af wat het was. "Hé, Lizard!" begroette hij haar vrolijk. "Iets van plan?" vroeg hij, toen hij haar blik volgde. Hij had wel zin in wat avontuur. 

"Hé, Lizard!" Lizard's oortjes stonden enthousiast naar voren toen de kater haar net zo vrolijk begroette als zij zelf had gedaan. "Iets van plan?" Haar ene mondhoek schoot omhoog toen de kater dat vroeg. "Jij bent toch al in de Medicine cat den geweest hea?" vroeg ze en trippelde nog wat dichter naar de kater toe. Clankatten kwamen nooit verder dan de ruimte waarin de zieken verzorgt werden, maar Lizardkit was juist nieuwsgierig wat er zich achteraan bevond. "Wil je met mij eens naar Sparrowfeather's werkplek gaan?" vroeg ze uiteindelijk met twinkelende oogjes. Haar staartje zwiepte enthousiast heen en weer.

Lizards oortjes schoten naar voren bij het horen van zijn stem, en Quiet vond het wel een snoezig gezicht. Het kleine zwarte katje met die poezelige, witte pootjes en haar oortjes die vrolijk naar voren stonden. Haar positieve energie gaf Quiet meteen ook een kick, en zelf werden zijn ogen ook een stuk groter. Lizardkit begon over de Medicine Cat, en ineens werd Quiet héél nieuwsgierig. Hij knikte vol spanning naar haar, doodstil. Ze kwam dichter naar hem toe, gingen ze iets stiekems doen? Was het een geheim? Zijn staart zwaaide gespannen heen en weer. Lizardkit vroeg of hij eens mee wilde naar Sparrowfeathers werkplek. Op dat exacte moment begon hij zich af te vragen hoe die werkplaats eruit zou zien. Er was vast veel te leren, en veel te ontdekken. Hij stond bijna te springen. "Ja! Ja, natuurlijk ga ik met je mee!" riep hij enthousiast, maar dook snel in elkaar voor iemand hem zou horen en vragen zou gaan stellen. Niemand mocht natuurlijk horen van hun geheime operatie.

Ze had lichtelijk in spanning afgewacht op het antwoord van de kater, maar deze spanning verdween echter al snel toen ze zijn enthousiast antwoord hoorde. "Ja! Ja, natuurlijk ga ik met je mee!" Haar hartje maakte een klein sprongetje van geluk. Ze was misschien iets té enthousiast en nieuwsgierig voor wat ze gingen doen. Ach, Lizard werd de laatste tijd snel blij van het ontdekken van nieuwe dingen. Je wist nooit wanneer je voor de laatste keer iets kon ontdekken. "Kom," fluisterde ze zachtjes en liep de iets jongere kater al voor naar de Medicine den. De hoofdingang zouden ze niet nemen. Want anders konden ze Mousekit wakker maken. Ze had wel gehoord dat de kitten vaak daar te vinden was door haar gezondheid en het leek haar logisch om haar niet te storen. In plaats daarvan sloop ze dan ook nog een kleine opening in de den. Zelf kroop ze, met wat moeite, door het gat en wachtte binnen op Quietkit. Ze bleef dan wel wachten, maar haar blik schoot direct door de ruime den. Dat Sparrowfeather hier in zijn eentje verbleef snapte ze niet. "Haast je," fluisterde het poesje en stak haar kopje even kort door het gat in de den.

Lizardkit had een bepaald enthousiasme dat voor Quiet een positieve energie genereerde, waardoor het katertje zelf ook nogal hyperactief en vrolijk werd. Maar dat mocht ook, hij was tenslotte een kitten, en als er een tijd was om wild en blij te zijn, was dit het. De poes fluisterde dat hij mee moest komen, en Quiet liep vlak achter haar aan. Hij trapte haar zowat op de hielen. Hij volgde Lizard naar de achteringang van de Den. Hij keek hoe Lizard zich door de kleine opening wurmde, en vervolgens propte hij zijn eigen lichaam erdoor. Met grote ogen keek hij rond. Wat een ruimte! Geen wonder dat Mousekit hier altijd aan het chillen was, er was zoveel meer ruimte dan in de Nursery. "Waauw!" sprak het katertje enthousiast, maar toch iets te hard. Waar Sparrowfeather zelf was, wist Quiet eigenlijk niet, maar er was een grote kans dat hij weldra terug zou komen. "Zullen we de kruiden doorzoeken?" zei Quiet toen, met grote ogen op de verschillende kruiden die aan de kant lagen. Er viel hier zoveel te leren!

Lizardkit bleef verbaasd staan waar ze stond. Haar ogen gingen nauwkeurig over elk stukje van de den, haar aandacht was volledig op de ruimte gericht, waardoor het enthousiaste gemompel van Quietkit haar ontging."Waauw!" Pas bij wat hij daarna zei draaide het poesje zich om naar de hele rij kruiden die naast elkaar lagen en die netjes gestapeld lagen per soort. Haar oortjes stonden nieuwsgierig naar voren. "Goed idee," mauwde ze terug even enthousiast als eerder. De kitten trippelde snel achter de kater aan. Ze liep niet alleen langs elk hoopje kruiden, maar bleef soms ook staan om uitgebreid de geur in zich op te nemen. De meeste geuren waren aangenaam, maar er waren ook vele planten waarvoor ze haar neus op moest halen. De meeste geuren die ze al geroken had waren aangenaam, maar ze wist niet dat planten ook zo konden ruiken. Even keek ze naar Quietkit, die iets voor haar liep. "Quiet," fluisterde ze en wenkte kort naar het hoopje voor haar poten. "Zijn dit niet die reiskruiden?" mompelde ze. Ze was er van overtuigd dat het die planten waren. Ze had er een queen eens over horen praten. Haar blik viel op het geel-witte bloemetje dat in het hoopje lag. Ze wist de naam van het plantje. Dat had ze wel al eens opgevangen. Kamille, was de naam van het plantje. Toch had Lizard even de tijd nodig om erachter te komen hoe het kruid heette. Haar blik ging terug naar Quiet, in de hoop dat hij het wist. Na enige tijd van nadenken schoten haar oortjes de lucht in. "Kamille!" mauwde ze, iets te enthousiast dan eerst gehoopt.

Quietkit werd alleen nog maar blijer toen Lizardkit net zo onder de indruk leek te zijn als hij was. Ze vond het een goed idee om samen de kruiden te doorzoeken, en dat is dan ook precies wat Quiet ging doen. Quiet bestudeerde ieder kruid uitbundig met zowel zijn ogen, als zijn poten. Al was het waarschijnlijk niet de bedoeling dat ze iets aanraakten, hij kon het niet laten. Daarbij kon hij alles ook niet zo netjes meer opstapelen als Sparrowfeather dat deed. Het was vrij duidelijk dat er indringers waren geweest. Hij bekeek elk kruid en nam de geur in zich op. Zijn toekomstige mentor zou vast trots zijn als hij al allerlei planten kende voordat ze getraind hadden. Hij sprong op toen hij zijn naam hoorde, even bang dat ze betrapt waren. Maar nee, het was Lizardkit. Hij keek naar hetgeen waar ze naar wenkte: een hoop kruiden. "Zijn dit niet die reiskruiden?" mompelde de zwart-witte poes. Quiet keek haar even schaapachtig aan. Hier schoot zijn kennis over kruiden toch al tekort. "Kamille!" riep Lizard toen uit, en ineens ging bij Quiet een lampje branden. Dat kende hij wel! Als Mousekit erg ziek was, gaven ze haar dat wel eens. "Kamille krijgt Mouse altijd als ze heel erg rustig moet worden!" riep hij uit. Ergens wilde hij het wel eens proberen, maar dat mocht natuurlijk niet. 

"Kamille krijgt Mouse altijd als ze heel erg rustig moet worden!" Lizard richtte haar fonkelende oogjes op Quietkit toen hij dat zei en richtte deze vervolgens weer op het hoopje kruiden. Haar oortjes wiebelde bedenkelijk heen en weer en ze zette een klein stapje naar achteren. De beelden van die rogue, Cyber, schoten plots door haar hoofd. Net als de beelden van de andere kittens die te jong en te zwak waren geweest om, net als haar en Flowerkit, te kunnen ontsnappen. Zij had dankzij haar evenwichtsstoornis ook niet zonder problemen weten te ontsnappen."Ik neem wat mee naar de nursery," besloot ze uiteindelijk en boog zichzelf alvast wat op een klein stapeltje vast te pakken. Toen ze het eenmaal vast had liet ze kort haar blik naar Quiet gaan. Ze vertrouwde er wel op dat de kater niets zou zeggen. Sparrowfeather zou het zeker niet door hebben dat één zesde van zijn stapeltje ontbrak. Right?

Quiet zag de bedenkelijke blik wel die Lizardkit naar de kruiden wierp, ze zou de kamilleplantjes mee gaan nemen. Waarom wist hij niet precies, maar hij zou haar niet verraden. Hij kon haar niet eens verraden, want dan zou hij er ook bij zijn. Ze waren nou eenmaal met zijn tweeën ingebroken in de Medicine Cat's Den. Zijn moeder zou vast boos worden, hij had het nog nooit gezien, maar hij wist zeker dat ze heel eng zou zijn wanneer ze boos was. "Ik neem wat mee naar de nursery," zei Lizard toen, en greep wat van de kruiden vast. Hij wilde zelf ook wat meenemen! Maar dan wel iets spannends. Hij zocht naar het kruid met de mooiste kleur, die zou hij meenemen. Zijn ogen vielen op mooie, perfect ronde, paarse besjes met een lekkere geur. Daarvan zou Sparrowfeather vast wel een paar kunnen missen. Hij rolde er een aantal naar zich toe, en keek weer naar Lizardkit. "Ik neem deze mee!" sprak hij enthousiast. Hij had geen idee wat ze deden, maar ze zagen er in ieder geval mooi uit.

Lizard hield de paar plantjes kamille zachtjes vast tussen haar tanden, om zoveel mogelijk te bewaren. Haar blik schoot naar Quietkit die enkele besjes opzij rolde en zei dat hij die zou meenemen. Even ging haar blik naar de andere kant van de den waar ze bijna net dezelfde besjes had zien liggen. Kort trok ze met haar oortjes en knikte ze vervolgens enthousiast terug naar het gat in de den. Ze konden best zo snel mogelijk het nest verlaten, voordat ze ontdekt werden. Lizard liep alvast naar het gat en draaide zich om naar de kater, wachtend totdat hij de besjes vast zou pakken en met haar mee zou gaan. Hun clan spelletjes zouden gewoon nog realistischer worden met echte kruiden en besjes.

Nu vind ik het echt jammer dat Brindle, Lizard pas na de inbraak uitlegt dat er zowel goede als slechte besjes zijn x3

Quiet probeerde om enkele besjes in zijn bek te pakken zonder ze kapot te bijten, maar het ging behoorlijk moeizaam. Hij mocht er natuurlijk niet teveel meenemen, iemand zou erachter komen dat ze hier geweest waren, en daarbij kon het zijn dat iemand de bessen wel nodig zou hebben. wat ze ook deden. Misschien zou zijn moeder het wel weten, maar kon hij haar wel vragen? Ze zou achterdochtig worden, en vragen waar hij ze vandaag gehaald zou hebben. Snel rende hij achter Lizardkit aan, het was hoog tijd om weg te gaan. Quiet propte zichzelf door het gat, en keek naar Lizard. "Wwaar moewwen ze verstowpen?" vroeg hij, met zijn bek nog vol besjes. Ze moesten wel een veilige plek hebben voor hun kruiden, anders werden ze sowieso betrapt.

De zwart-witte kitten wenkte naar de nursery. "Achterr de nursely?" brabbelde de jonge poes, en Quiet knikte. Hij wandelde er rustig heen en liet de besjes uit zijn mond vallen. Hij hoopte wel dat niemand ze hier zou vinden, dan had hij namelijk een heel groot probleem. En het kamp was niet eens zo groot: het kon zomaar zijn dat iemand per ongeluk langs hun kruiden kwam. Hij slikte, misschien was dit wel een heel slecht idee geweest. Bezorgd draaide hij zich naar Lizardkit, zijn partner in crime. "Lizard, wat als we betrapt worden?" zei hij zachtjes. Hij wilde geen straf. Maar het was nu te laat. Zuchtend keek hij naar zijn besjes, zeven stuks. Zeven? Quiet telde ze nogmaals. Eén, twee, drie, vier, vijf, zes... Hij was er behoorlijk zeker van precies zeven besjes meegenomen te hebben. Met grote ogen keek hij naar het stapeltje. Had hij hem ingeslikt? Had hij hem laten vallen? Waar was bes nummer zeven?

Lizard liet de andere kitten voor haar lopen toen ze hun buit achter de Nursery gingen verbergen. Even ging haar blik naar de open plek om te zien of niemand hen gezien had en vervolgens liep ze achter de kater aan en legde haar kruiden naast zijn besjes. Ze had de kamille plantjes nog maar net neergelegd toen Quiet naast haar iets vroeg. "Lizard, wat als we betrapt worden?" Het poesje schudde direct haar kopje. "We worden gewoon niet betrapt," was haar simpel antwoord en even liet ze haar blik naar de paar besjes gaan die Quiet mee had genomen. "We moeten er gewoon op letten dat we onze mond niet voorbij praten." voegde ze er nog snel aan toe, wetend dat zij in zulke dingen niet zo goed was. Het enige geheim dat zij geheim kon houden was haar evenwichtsprobleem. Lizardkit duwde met haar neusje de kruiden die zij had meegenomen iets dichter naar elkaar toe en schoof vervolgens met haar pootje enkele droge takjes erover. Niemand die het nog zou zien. Nadat ze dat gedaan had ging haar blik naar de jonge kater die, naar haar mening, nogal stil was. Hij staarde zowat naar zijn besjes, waardoor ze even haar kopje schuin hield. "Wat is er?" mauwde ze vragend en liet haar blik naar de zes besje gaan die voor zijn poten lagen.

Lizardkit schudde haar kopje, maar het suste Quiet niet helemaal. Zijn moeder was zeker niet dom, en iets zei hem dat ze er toch wel achter zou komen dat hij ingebroken had in de Medicine Cat's Den. Lizardkit leek er echter behoorlijk zeker van te zijn dat er niets aan de hand was. Ze moesten gewoon hun mond niet voorbij praten, maar voor Quiet leek dat moeilijker gedaan dan gezegd. Quiet slikte zenuwachtig, en gooide wat zand over de besjes. Er zat een redelijk sterke geur aan, en iemand zou het vast kunnen ruiken. Dit moest wel misgaan. Het was misschien al wel misgegaan, dacht Quiet, toen hij merkte dat er een bes miste. Lizardkit had zijn bezorgde blik waarschijnlijk gezien, en vroeg wat er mis was. "Ik mis een besje," vertelde hij met schorre stem. Een vage smaak proefde hij in zijn mond, en hij vreesde het ergste. Oh Starclan, wat had hij gedaan? Straks had hij iets gevaarlijks opgegeten, en dan moest hij wel naar Sparrowfeather. De hele clan zou weten wat hij gedaan had. Inclusief zijn moeder...

Weifelend trok Lizardkit met haar oortjes toen ze te horen kreeg waarom Quiet zo'n bezorgde blik op z'n snoetje had staan. "Eén besje?" Lizard's staartje bewoog bedenkelijk heen en weer en liet haar blik van Quiet naar het hoopje, inmiddels verstopte, besjes gaan. Haar moeder had haar vroeger wel eens gewaarschuwd om nooit besjes op te eten die je niet kende. Dit waren zo'n besjes. De reden wist ze natuurlijk niet. Ze wist dus ook helemaal niet wat ze anders zou moeten doen. "Hoe voel je je?" mauwde ze uiteindelijk. Misschien was het wel gewoon een besje zonder enig effect? Ze schudde kort haar kopje. Waarom zou Sparrowfeather dan zulke besjes opslaan? Dat sloeg op niets. "Misschien moet je het uitbraken?" stelde ze voor, hoe die plant nu ook alweer noemde. Ze voelde zich behoorlijk hulpeloos. Vreselijk dat gevoel.

Lizard vroeg of het maar één besje was geweest, waarop Quiet knikte. Nog steeds stond hij aan de grond genageld, bevroren. Het zou toch niet giftig zijn? Waarom zou Sparrowfeather giftige kruiden en bessen in zijn Den hebben? Nee, het kon vast niets kwaad. Misschien merkte hij er wel niets van. Of werd hij gewoon een beetje rustig. Hij keek naar Lizardkit, die vroeg hoe hij zich voelde. Eigenlijk voelde hij zich niet heel anders dan normaal, alleen behoorlijk geschrokken. "Wel oké," antwoordde hij zachtjes. Zo één, twee, drie merkte hij geen duidelijke verandering op, maar misschien zou dat nog wel komen. Zijn bek zat alleen onder de aparte en vieze smaak van de bessen. Lizardkit suggereerde om het uit te braken, en Quiet keek haar met grote ogen aan. Dat zouden ze vast zien! Dan zou zijn moeder hem toch sowieso naar de Medicine Den sturen, en dan zou Sparrowfeather er wel achter komen. Maar dat was beter dan dat hij nu misschien zou sterven aan het eten van een besje. "Hoe dan?" Het tikkeltje wanhoop in zijn stem was duidelijk te bespeuren.

"Wel oké," Even liet ze haar blik naar de nursery gaan waar ze nu naast stonden en kort wenkte ze met haar staartje, dat ze wat meer uit het zicht moesten gaan staan. "Hoe dan?" Ze had wel gedacht dat die vraag zou komen, anders had ze het niet voorgesteld. Gelukkig wist ze welk kruid dat zoiets veroorzaakte, al kende ze de naam niet. Ze wist enkel hoe het eruit zag. Ze trok dan ook twijfelend met haar oortje en richtte haar blik op de kater. "Ik weet niet hoe het heet, maar wel hoe het eruit ziet," mompelde ze kort en liet haar kopje iets zakken. Dit betekende maar één ding, ze zouden terug moeten voordat Sparrowfeather terug zou komen.

Foxkit monsterde met een serieuse glimlach op zijn gezicht de twee kittens die de medicine cat den inliepen, ze liepen terug buiten met iets raars in hun mondjes. Hij zat wat in de nursery opening toen hij de twee kittens hun kant op zag komen. Volgens hem waren het Lizardkit en Quietkit, maar hij wist het niet helemaal zeker. Ze begonnen over braken, dat was het teken voor Foxkit om in actie te komen. Speels stond hij recht, liep naar de kittens die zich leken weg te willen verstoppen en sprong op Quietkit "Jouw ken ik! Lavendel." Hij sprong terug van de kit en ging voor haar zitten. "Braken braken braken braken." zei hij op een aanmoedigend toontje, niet zeker waarom ze eigenlijk moest braken.

OCC; hij komt zich weer bemoeien.