Welcome to the masquerade

Onderwerp: Welcome to the masquerade wo 4 maa 2015 - 22:35

Met trage passen bewoog een massieve zwartwitte kater zich weg van zijn clan. hij had zich bijna letterlijk opgevroten van irritatie. Hij voelde nog precies waar zijn eigen tanden in zijn poot hadden gestaan. Hoeveel geduld werd er nog van hem gevraagd voor hij wel uit zijn vel sprong en iemand aanvloog. Nu moest hij gewoon even wat van rust gaan zoeken zodat hij straks gewoon kon slapen zonder midden in de nacht het kamp uit te moeten omdat hij gek werd. Zijn rust was dan vaak wel snel gevonden in elk moment dat hij alleen was en hij de duistere kant van zijn hoofd even vrij liet uit zijn 'kooi'. Als iemand ook maar het vermoeden had dat hij niet zo vriendelijk was dan hadden ze groot gelijk gehad. Maar toch was er iets wat de kater nog altijd loyaal hield aan de clan terwijl hij wist dat hij beter af was als hij kon zwerven. Bescherming en voeding had hij niet nodig van anderen, daar kon hij prima zelf voor zorgen. Toch bleef hij maar rondhangen terwijl de reden onduidelijk bleef voor hem. Hij minachtte de meeste die hij tegenkwam en hij vertrouwde ook niet echt iemand meer. Maar hij betwijfelde ook wel of iemand hem nog vertrouwde, als ze dat ooit hadden gedaan. Niet dat het hem veel kon schelen, ze deden maar wat ze niet laten konden.
Voor hij het door had was hij al de grenzen gepasseerd maar haalde al lopend zijn schouders deel op, kon hem het wat schelen. Als er hierom een gevecht zou zijn dan zou hij met beide poten erin springen. Het duurde even voor het doordrong dat hij het Thunderpath aan het volgen was gezien hij niet echt een eindbestemming had voor zijn tochtje. Na een tijdje bleef hij staan en draaide zijn kop naar het oppervlakte terwijl de monsters voorbij raasde. Hij zou niet zeggen dat hij met plezier over zoiets zou stappen, maar echt doodsbang was hij niet. Als hij er zo naast zat vond hij het wel best maar zelfs hij voelde zich ongemakkelijk zodra hij op de harde ondergrond zelf stapte. Elke keer weer.

Eerste post voor Tallshadow

De ander was hem pas opgevallen toen er een groot oranje monster langs geraast was, toen pas was het hem duidelijk geworden dat dat wat aan de overkant steeds leek te bewegen ook daadwerkelijk bewoog. Dat was nog eens een interessante ontdekking geweest, vooral toen hij ook nog eens opmerkte dat het wezen dezelfde kant uitging als hij. Hij ging er eigenlijk vanuit dat het een kat was aangezien er hier niet zulke goed opgevoede dassen woonden die langs het pad gingen lopen in plaats van erop. Serieus, die beesten zouden zichzelf nog eens doden voor zij het konden doen. Anyhoo, dit hier liep net als hij langs de grens, in welke richting liep hij nou ook alweer? Windclan? Kon zijn. In ieder geval was hijzelf aan het scannen voor voedsel en hij aan de overkant niet. Dit verwarde Tall wel, want wat deed hij hier dan?

Zijn poten waren schoongewassen van al het vuil wat erop had gezeten gezien hij nou niet de meest onschuldige was maar op een of andere manier passeerde hij liever aan de Thunderclankant dan bij Shadowclan. Aan de andere kant werden zijn poten helemaal ranzig en daar kon hij niet al te goed tegen. het koste hem al teveel moeite om het witte gedeelte van zijn vacht ook echt nog wit te houden in plaats van met modder en bloed besmeurd. Soms wenste hij dat hij gewoon helemaal zwart was geweest, was een heel stuk makkelijker. Pas zodra hij ogen voelde branden op zijn vacht keek hij op en staarde naar een bruine kater voor hij opstond. Zijn blik schoot heen en weer en langzaam betrad hij het Thunderpath om deze over te steken richting de kater. ''Zo te merken ben ik interessant.'' Merkte hij op terwijl hij de kater steeds meer naderde. Hij was al helemaal niet waar hij behoorde te zijn maar het kon hem weinig schelen, nog een grens oversteken kon er ook wel bij. ''Of zat je daarom niet naar mij te kijken?'' Hij hield zijn stem kalm, zoals hij nu eigenlijk wel was. Maar zijn ogen verrieden niks.

De ander had hem opgemerkt en kwam nu zijn kant uit, Tall merkte al snel genoeg dat dit een gigantische kater was, zeker wel net zo groot als hij als niet groter. Best vreemd, vaak moest hij ietsjes naar beneden kijken, nu niet. Nu ging het echt om de borst vooruit en kin trots in de lucht steken. Iets wat de kater dan wel weer al te goed kon, de ander naar de looks of it echter ook. Dat was al te merken aan zijn mooie opmerkingen, en Tall besloot er maar in mee te gaan. "Zo enorm interessant," Mauwde hij, licht knikkend, duidelijk vol sarcasme. Niet heel interessant, sorry.

Hij moest toegeven dat de Shadowclan kater niet zo klein was als dat hij dacht vanaf een afstandje, niet dat het zo zeer uit maakte hoe groot hij was. Hij was dan wel een heel stuk minder gefrustreerd maar was nog niet zo zeer uit op een knokpartij. Hij had wel betere dingen te doen, zeker nu de nieuwe leader zich werkelijk gedroeg alsof ze het meest belangrijkste wezen in bestaan was. Hij walgde ervan, hij walgde van haar, maar boven al walgde hij van zichzelf. Hoe had hij het ooit in zijn hoofd kunnen halen om ook maar iemand een kans te geven, niet dat hij zozeer op zijn tenen of ziel was getrapt door haar. Maar hij verafschuwde haar als leader en vertrouwde haar dan ook voor geen meter. Ze vertrouwde hem toch ook al niet, maar vreemd genoeg bleef hij toch daar. Voor hem was het vreemd gezien er sinds kort maar een klein wezentje was dat hem op een vreemde manier fascineerde. Dat kleine zwartwitte poesje dat in uiterlijk zoveel op hem leek maar het ook totaal niet was. Als die apprentice werd zou ze een goede mentor moeten hebben en hij wist al dat hij dat niet zou worden, die kans zou hem niet gegund worden. Maar als ze het waagde om een verkeerde uit te kiezen zou hij er niet over zwijgen. Ze mocht dan wel denken dat ze alles was, maar zelfs hij was niet zo arrogant. Het werd toch echt eens tijd dat Starclan een goede leader uitkoos voor de clan want het werd met elke opvolging steeds slechter. Elk ander zou beter zijn, niet dat hij zelf nu aasde op die positie, dat had hij al lang geleden opgegeven. Het was wel het laatste waar hij interesse in had, maar als hij het mocht zeggen dan haalde hij nog liever Stormstar of Crookedstar terug uit de dood gezien hij zelfs voor hen nog iets van respect kon hebben, dat waren geen zielige stukken vreten geweest.

Hij had pas door dat hij in zijn gedachtes verdwaald was geraakt toen hij de stem hoorde van de kater, die droop van sarcasme. Een klein lachje vormde zich rond zijn snuit en hij rolde met zijn ogen. ''Nou nou, waar heb ik dat sarcasme nou weer aan verdiend?'' Vroeg hij rustig en ging ongestoord zitten terwijl hij de overduidelijk jongere kater aankeek. ''Ik bedoel nou, ik heb je niks misdaan voor zover ik weet.'' Ging hij geduldig verder. Nee je kon niet meer zeggen dat hij was zoals hij vroeger was. Zijn tijd in isolatie had hem veranderd, goed gedaan eigenlijk ook wel. Nog altijd was het monster er wat nooit meer zou verdwijnen, maar hij had zich verbeterd zodat hij meer controle had over zichzelf. En het feit dat hij weer gezond was maakte het er nog beter op.

Whoops was niet de bedoeling zijn rant zo overheersend te maken xD

Mensenkinderen die gast was nog best groot, en vreemd! Hij was zwart met wit en deed hem denken aan zijn vader, maar dan dus in de kleuren van zijn moeder. Holy, als je er zo over nadacht zouden ze dus broers kunnen zijn, al was de Riverclanner wel duidelijk ouder, dus dan zou hij.. Waar precies vallen? Bij Thrush? Vreemd. Misschien wel eens goed om eens te checken bij de elders tough 'yo zijn wij ooit een kitten kwijtgeraakt?' Dat zou uiterst interessant zijn, en dan zou diegene tegenover hem dus ook gelijk hebben met zijn eerste stelling, maar balen want Tall had al geantwoord. Sterker nog, hij kreeg alweer antwoord terug. ''Nou nou, waar heb ik dat sarcasme nou weer aan verdiend?'' De jongere warrior hield zich in niet meteen een lijstje af te gaan, dat zou ook weer zo vreemd zijn. ''Ik bedoel nou, ik heb je niks misdaan voor zover ik weet.'' Nu moest hij ook al een slim en snel antwoord terugbijten, mensen, straks werd hij nog een sociaal wenselijke kater! "Ik weet ook niet wat ik heb misdaan om bezoek van je te krijgen," Antwoordde hij dus terug, met zijn glimlach die duidelijk niet geamuseerd, maar redelijk trots en 'are you kidding me' was.

Hij bekeek de jongere kater even en beoordeelde hem als een goedgebouwde warrior. Niet dat kleintjes zwak waren maar die waren irritant gewoon. De kater leek er met zijn gedachtes niet bij te zijn maar dat interesseerde hem niet zo heel veel, het was nou niet echt alsof hij nu een gevecht wilde uitlokken. Hij had al genoeg gezeik aan zijn kop en had geen zin in nog meer zielig gejammer van zijn leader. Hij hield zijn kop even schuin zodra de kater bij de realiteit kwam en zijn antwoord gaf. Hij fronste even en haalde zijn brede schouders op. ''Tja, als er naar me gekeken word wil ik gewoon graag de reden daarvan weten.'' Antwoordde hij nu zelf en zwiepte kort met zijn staart. Hij trok zich niet zo veel aan van de houding van de jonge warrior, hij kende de arrogantie van die nieuwe warriors iets te goed. Zelf had hij dat ook gehad maar was toch iets veranderd. ''Daar is toch niet zoveel mis mee, of wel?'' Vroeg hij quasi onschuldig en grijnsde even breed voor hij de kater stilletjes aanstaarde en hem opnieuw begon in te schatten. Goede bouw, waarschijnlijk ook krachtige spieren. Als hij deze kater in de strijd zou tegenkomen zou hij pas een echt gevecht voor zich hebben en daar keek hij eigenlijk stiekem naar uit maar hij had geen idee hoe hij een ruzie kon veroorzaken tussen Shadowclan en Riverclan.

Tall bekeek de ander op dezelfde manier als waarvan hij wist dat hij nu bekeken werd. Oplettend en oppervlakkig. Het maakte hem niet heel veel uit of de andere aardig was, want vrienden had hij bij de vleet. Wat juist wel handig was, was om te weten of hij een gevecht zou kunnen winnen. Normaal was dat een onbetwiste ja, maar bij deze kater wist hij het niet, het zou zelfs wel een nee kunnen zijn. ''Tja, als er naar me gekeken word wil ik gewoon graag de reden daarvan weten.'' Tall knikte, inmiddels ook wel doorhebbende dat hij zich iets te hautain gedroeg, terwijl hij dat normaal nooit deed. "Fair enough," Antwoordde hij dus met een glimlach, knikkende toen hem gevraagd werd of er iets mis mee was. "Ik zag je slechts lopen en kon je niet plaatsen," Antwoordde hij dus, een stuk minder uit de hoogte dan net, en gewoon eerlijk antwoord gevende, waarom ook niet?

Terwijl de stilte van de rest van de wereld om hen heen tot de grote kater doordrong werd hij eigenlijk nog rustiger dan dat hij al was, iets wat niet zo heel normaal was voor hem. Hij was al blij genoeg dat hij weer gezond was dus een gevecht met een echt gewaagde tegenstander stelde hij nog even uit, eerst even genieten van het feit dat hij tamelijk normaal kon functioneren. Hij fronste even kort zodra de jongere kater het met hem eens bleek te zijn maar ging er niet veel verder op in. Hij knikte op zijn beurt even en keek hem nadenkend aan. Wat bedoelde hij daar eigenlijk mee? ''Hoe bedoel je, je kon mij niet plaatsen? Je zou bijna verwachten dat er meer dan genoeg geroddeld word over mij.'' Was zijn eigen antwoord maar het was niet zozeer onvriendelijk. Hij besloot eerder een zakelijke toon aan te slaan gezien hij nu geen problemen kon veroorzaken. ''Ik was enkel alleen een stuk aan het rondzwerven om tot rust te komen.'' Zei hij, iets wat eigenlijk voor een van de weinige keren de totale waarheid was van wat hij deed. Normaal zwierf hij rond op zoek naar een leuk gevechtje of een kat om de stuipen op het lijf te jagen.

De jongere warrior luisterde naar de vraag, en haalde zijn schouders op. "Niet hier," Antwoordde hij hem, met een lichtelijke glimlach. "Geen roddels gehoord I'm afraid," Waarna hij luisterde naar wat de ander aan het doen was geweest. Dat kwam hem wel bekend voor, deed hij ook vaak genoeg, vandaag bijvoorbeeld. "Fair enough," Knikte hij dus weer, waarna een geïnteresseerde blik op het gezicht van de ander werd geworpen. "Watvoor roddels zou ik gehoord moeten hebben dan?" Was zijn vraag, goede vraag toch? Dit interesseerde hem vaak wel, als er over je gepraat werd was je iets, goed of slecht, Tall wilde het weten.

Dit was zonder twijfel een van de vreemdste gesprekken die hij ooit had gevoerd. het leek bijna een vredig gesprek, iets wat totaal niet bij hem pastte. Het antwoord dat hij kreeg deed een fronsje laten verschijnen op het gezicht van de zwartwitte kater, maar hij gaf nog geen reactie. Iets in hem zei dat deze kater nog niet helemaal stil zou zijn dus krulde hij zijn staart iets op. Niet dat hij het lang volhield want hij wilde nu gewoon blijven reageren. ''Dat verbaasd me dan toch wel.'' Mompelde hij enkel even maar Rolde lichtjes met zijn ogen bij de volgende woorden van de jonge kater. Natuurlijk was het fair, hij zou niet iemand binnen zijn clan kunnen aanvliegen zoals hij soms eigenlijk maar wat graag wilde doen. Maar de laatste vraag van de jonge kater bracht hem op zijn hoede. Even haalde hij diep adem voor hij zijn schouders ophaalde. ''Als je ze niet hebt gehoord doet het er niet toe. het zijn ten slotte roddels uit de monden van hen die mij niet kennen.'' Antwoordde hij zichzelf met een soepele boog om het antwoord heen buigend. Dat de meeste roddels waarschijnlijk wel waar waren ging niemand aan. Het enige wat er toe deed was wat hij geloofde en wat hij waar maakte. En dat was nog best een hoop al moest hij dat zelf zeggen.

Tall trok een wenkbrauw op toen de ander zijn vraag haast vakkundig ontweek, en dat maakte dat hij nog liever het antwoord wilde weten. Als zelfs zij die hem niet kenden over hem roddelden, maakte dat hem een speciale kat, en dus was het misschien handig om op zijn minst de naam van de ander te leren kennen, want nu hij het zich zo bedacht, hoe wist hij dat hij geen roddels had gehoord als hij niet eens wist wie de ander was? Lastig. "Zijn ze niet flattering dan?" Vroeg hij echter, in plaats van de naam. Daar zou hij nog wel achterkomen, op het moment was dit veel interessanter en dus verdiende dit zijn aandacht.

Soms kon hij de nieuwsgierigheid van anderen niet helemaal begrijpen, alsof ze niet wisten waar ze moesten stoppen. Als deze jonge kater tegenover hem te ver ging dan zou dat snel duidelijk worden. Niet dat hij daar dan zozeer zijn poot voor zou lichten. Zelfs met woorden kon je een ander duidelijk maken dat het wel weer genoeg was geweest. Maar voor nu liet hij het gaan en wachtte geduldig de reactie van de kater af. Deze leek echter wel na te denken over het antwoord of hetgeen wat er ging komen. Dat betekende dat de jongere kater een doel voor ogen had en dat wilde bereikte. Althans dat gokte de zwartwitte kater, dat leek hem de meest voor de hand liggende verklaring. Toch moest hij even zacht lachen zodra de volgende vraag uit de mond van de kater kwam. ''Dat ligt er nu net aan hoe je het ziet. Wat voor jou beledigend of erg is zou voor mij een compliment kunnen zijn of andersom.'' Antwoordde hij voor hij de kater strak aankeek. Het was eigenlijk een antwoord waar je niks mee kon maar dat vond hij nou net iets te leuk om te doen.

Oh leuk! Een spel, de ander speelde toneel met hem en het beviel de jongere warrior maar al te goed. Zelden kwam hij een kat tegen die net als hij er soms een game van maakte antwoorden te geven die geen waarde hadden, en daar dan ook nog eens heel serieus of dramatisch bij te doen. Deze kater tegenover hem kon het echter geweldig en Tall moest hem nageven dat zelfs hij nog wel iets van hem kon leren. "Touché" Antwoordde hij dan ook met een respecterende knik van zijn hoofd, "Wat denkt u dat ik ervan zal denken?" Altijd interessant om te weten wat anderen van je zouden denken.

De jonge kater had eigenlijk beter moeten weten dan teveel vragen te stellen. Er waren een hoop dingen die de meeste niet van de grote zwartwitte kater wilde weten, en toch vroegen ze ernaar of gingen ze ernaar onderzoeken. Maar zijn clan moest niet zeuren, hij functioneerde voor hen nog en bleef loyaal, waar zijn poten hem ook heen droegen. Tenzij iemand schuldig zou zijn aan de dood van zijn kleine spiegelbeeld, dan zou hij voor eens en altijd toeslaan om te vertrekken. Op het moment was zij de enige reden dat hij bij de clan eigenlijk bleef. Verder had hij er niks te zoeken, met een leader die hij zelf niet vertrouwde en daardoor zou ze hem ook niet zomaar moeten vertrouwen. De blikken op zijn achterhoofd irriteerde hem teveel en die waardeloze katten die hij familie moest noemen. Hij werd weer uit zijn gedachtes getrokken zodra de jongere kater weer sprak, maar het respect kon hij nog net opvangen gezien hij niet helemaal aan het opletten was. Hij neeg even zijn kop en keek hem inschattend aan voor hij grinnikte. Nee, dit was nog wel vermakelijk voor hem. ''Dat ligt eraan hoe jouw hersens en geweten werken.'' Antwoordde hij langzaam en bewoog even met zijn staart terwijl hij een reactie afwachtte.

Alweer een vaag antwoord, deze gast tegenover hem was een meester in het verhullen van de dingen die hij niet meteen wilde zeggen, zoveel was Tall inmiddels wel duidelijk. "Try me," Antwoordde die, en keek avontuurlijk naar de gesprekspartner van het moment. Hij wilde wel weten hoe zijn geweten en hersens werkten, en de beste manier om dat uit te vinden was om het te proberen. Tenminste, dat vond hij, al kon het zijn dat de ander daar toch echt anders over dacht. Het zou hem niets verbazen aangezien die over het algemeen overal anders over leek te denken.

Even zwiepte de zwartwitte kater met zijn staart voor hij deze opkrulde en de jongere kater aankeek voor hij met zijn ogen rolde. Vroeg hij nu werkelijk wat hij dacht dat de kater zou vinden? Hij zuchtte even voor hij met zijn gele ogen rolde. het was tamelijk stil om hen heen maar het verbaasde de kater toch even dat er hier en daar toch nog wat geluiden te horen waren. Niet dat hij zich er veel van aan zou trekken maar het viel hem op hoe het bij elke clan anders was in de nacht. Hij focuste zich op de jongere kater en schatte hem in stilte in, niet dat hij anders zou zijn dan de meeste clanleden van welke clan dan ook. ''Als je het eerlijk wil weten zou ik zeggen dat je verafschuwd en misschien zelfs bang zou worden als je het hoort. Je komt niet erg gevaarlijk over, zeker gezien het feit dat ik hier sta en jij argeloos tegen me staat te kletsen terwijl een warrior dit niet zou moeten tolereren. Zeker niet als je ook het feit erbij pakt dat ik een Riverclan warrior ben en niet een van Thunderclan wat het eigenlijk onlogischer maakt. Kortom kom je op mij over als een softie waaruit ik concludeer dat je de werkelijkheid niet zal kunnen accepteren.'' Sprak hij zonder te knipperen. De kater had om zijn mening gevraagd, en min of meer had hij die nu ook gekregen, of hij er blij mee was moest hij zelf weten.

-Te lazy voor zn sheet xD

Hij kreeg een heel verhaal te horen over wat de ander over hem dacht, en bleef de hele tijd door stil. Aan het einde ervan knikte hij slechts kort en dacht er eens over na. Hij en de ander waren even groot, hij was goed getraind en de ander ook. Beide waren ze warrior, en ook al was de Riverclanner waarschijnlijk iets volgroeider in zijn moves, aangezien die meer ervaring had, Tall zou zeker tegen hem opgewassen zijn. Toch stond de ander tegenover hem, hem simpelweg een watje te noemen. Dat maakte dat de Shadowclanner toch even naar zichzelf keek, en besloot dat hij inderdaad ook wel wat aardig overkwam. Hij zette zelfs eendjes over de weg, oke, hij was soms inderdaad nogal lame. Toch zag de kater het meer in zijn voordeel dan nadeel dat de ander dit over hem dacht. Liever onder- dan overschat in een gevecht. "Oke," Antwoordde hij dus nog eens, en glimlachte weer. "Try me, als het waar is komen we daar snel genoeg achter,"

Alles wat hij zei klonk wellicht serieus maar zijn hoofd constateerde meerdere feiten terwijl hij sprak. Hij hield van een uitdaging maar niet als die uitdaging bijna zijn formaat had en hij niet wist hoe deze vocht. Niet dat hij nu in een bui was om een gevecht aan te gaan. De hele reden achter zijn lange wandeling was om tot rust te komen en zodat zijn nagels voor eens niet in een ander eindigden. Hij haalde zijn schouders op bij de woorden van de jongere kater en schudde zijn kop. ''Misschien een andere keer, ben niet in een bui tere zieltjes te krenken nu.'' Antwoordde hij zonder weg te kijken. Hij draaide zijn kop even om de vacht op zijn schouder te wassen, en het litteken dat daar zat te bestuderen. ''Bovendien, wie zegt dat ik je geen leugen voorschotel als ik het wel doe?'' Vroeg hij maar hield zijn ogen op zijn schouder waar hij toch probeerde zijn vacht iets over de kale streep probeerde te werken. ''Ik bedoel je hebt niet eens een idee wie ik ben.'' Ging hij verder voor hij toch zijn kop terugdraaide om de kater weer aan te kijken.

Zijn gesprekspartner leek erover na te denken, maar uiteindelijk antwoordde hij ontkennend. Wat de kater niet perse verraste. Misschien had hij het ook wel verwacht, als iemand zo lang om iets heen kon draaien als dat de ander had gedaan wilde diegene het oprecht niet vertellen. Het maakte Tall inmiddels ook niet meer zoveel uit, het was leuk om een beetje te dansen met de ander over het onderwerp, maar meestal viel het dan toch tegen als het uiteindelijk verteld werd. Vandaar dus dat de warrior zijn schouders ophaalde. "Oke dan," Sprak hij simpelweg, waarna de andere kater hem plots een vraag stelde. Het deed de Shadowclanner glimlachen, of hij hem vertrouwde? Nee, maar het maakte ook niet echt uit, of wel? "Dat zou jouw keuze zijn," Antwoordde hij rustig, "En ik zou er niet slechter van worden, slechts op het verkeerde spoor gezet, dus als je dat had gedaan had ik nog steeds beleefd geluisterd," Al zou hij uiteindelijk echt wel achter de waarheid zijn gekomen.

Onderwerp: Re: Welcome to the masquerade