Welcome to the masquerade

Voor de grote zwartwitte kater begon dit gesprek bijna op een spel te lijken. En spel waarin hij nu de kaarten aan het uitdelen was. Hij zou de andere kater kunnen laten indenken dat hij een engel was als hij dat wilde, maar ook het tegenovergestelde, de waarheid. Hij zou de jongere kater ook kunnen tonen wat voor een duister iemand hij werkelijk was. Niet dat hij niet loyaal was naar zijn clan, in een gevecht konden ze altijd wel op hem rekenen. Butterstar zou nooit op zijn vertrouwen kunnen reken na wat ze hem had geflikt en hopelijk voor haar wist ze dat ook. Hij vertrouwde haar dan ook echt niet, net zo min als hij haar respecteerde. Hij fronste toch even zodra ze andere warrior zich neerlegde bij zijn antwoord. Hij was origineel verrast dat deze kater dat antwoord accepteerde terwijl anderen hadden doorgedramd. Toch luisterde hij voor hij zacht lachtte en zijn kop schudde. ''Beleefd luisteren? Dat is een zeer zeldzaam concept binnen de clans tegenwoordig.'' Antwoordde hij voor hij snoof. ''Laat ik je een tip geven, als je te makkelijk geloofd wat anderen vertellen zul je teveel leugens tegenkomen. Neem van mij aan teveel leugens zullen met je kop gaan klooien.'' Sprak hij, toch een gedeelte van zijn waarheid leggend in zijn woorden.

De ander leek het niet storend te vinden dat hij niet doorvroeg, sterker nog, het leek haast alsof het wel welkom was. Dat maakte de kater doen glimlachen want echt zin om een kater als die tegenover hem stond te pushen had hij niet. In plaats daarvan antwoordde hij gewoon naar waarheid, en lokte daarmee een geamuseerde reactie uit bij de grote kater tegenover hem. ''Beleefd luisteren? Dat is een zeer zeldzaam concept binnen de clans tegenwoordig.'' Tall ging statig staan, "I know," Stelde hij dramatish, duidelijk zichzelf niet al te serieus nemende. Wat hij echter wel serieus nam was de stelling van de ander, die ging over de boze buitenwereld. De warrior luisterde gespannen, en knikte uiteindelijk langzaam toen de woorden even de tijd hadden gekregen. "Ervaring mee?" Vroeg hij uiteindelijk, al was het niet echt een vraag. "Bedankt," Random toevoeging, maar het was fijn om gemeend advies te krijgen, het zou hem nog eens van pas komen. Daar was hi zeker van.

Hoe vreemd het wellicht had geklonken, zijn woorden waren toch echt gemeend. Hij moest echt toegeven dat er inderdaad extreem weinig geluisterd werd binnen de clans. Door katten van elke rang, maar wie was hij om erover te gaan lopen muiten binnen de clan. dat zou toch alleen maar eindigen in het aanwijzen van de grote kater als een boosdoener. Niet dat hij nou een engel was maar eens moest de waarheid er toch echt uitkomen. Hij wierp een blik naar de kater die duidelijk aangaf dat hij zich niet zo heel veel aantrok van de houding van de andere kater. Hij ging ook niet in op het antwoord dat hij kreeg want dat zou geheid eindigen in een discussie. Hij knikte enkel even bij de volgende halve vraag. ''Wellicht wat teveel moet ik zeggen, maar dat doet er niet toe.'' Antwoordde hij, aangevend dat hij er niet verder op in zou gaan. Alle leugens die hij al aan had moeten horen gingen de ander absoluut helemaal niks aan. Bovendien zou hij daarbij ook een deel van zichzelf blootleggen wat hem waarschijnlijk een heel stuk minder onschuldig zou laten blijken. Toch haalde de kater even zijn schouders op en staarde de jongere kater aan. ''Het verbaasd me dat je het van mij moet horen.'' Sprak hij langzaam, zonder te knipperen.

Zoals hij al wel verwacht had werd zijn eerste reactie genegeerd, het was goed dat dat soms gedaan werd omdat het de kater na deed denken over wat wel en niet gepast was om te zeggen. De ander had duidelijk serieus bedoelt wat hij zei, en het was niet netjes geweest van Tall om er zo overheen te walsen. De jongere kater maakte er een mentale notitie van, en luisterde toen naar wat er als antwoord gegeven werd op zijn volgende vraag. Dat verbaasde hem om eerlijk te zijn ook niet al teveel, de kater tegenover hem zag eruit alsof hij levenservaring had, en gek genoeg had de warrior wel een beetje verwacht dat dat voornamelijk slechte levenservaringen waren. Wat hem betrof was het antwoord van de ander hier een bevestiging op, en dus kon hij niet anders dan knikken. Doorvragen zou onbeleefd zijn, en bovendien onnodig want als het echt belangrijk was zou hij het wel te horen krijgen via via. De opmerking op zijn dank deed hem echter even het hoofd schuinhouden en nadenken, "Ik denk dat ik het wist, ergens, maar gewoon niet wil geloven," Antwoordde hij langzaam, "Het zou fijner zijn als de wereld perfect was, en met elke inperfectie heb ik moeite het toe te kunnen geven," Dat was wel waar. Hij wilde graag het goede zien, een goed iets in inperfecties als deze moest hij nog vinden. Het was er vast wel.

Het was vreemd voor de zwartwitte kater om zich voor eens niet aan iemand te irriteren. Waar hij zich dagelijks, constant moest inhouden om niet te snauwen, kostte het hem nu niet al teveel moeite. Het feit dat hij zichzelf tot rust had gelopen maakte in die zin geen enkel verschil. Hoe rustig of agressief hij was, irriteren aan anderen was bijna onvermijdelijk. Maar deze kater leek niet als een blinde door te stampen op dingen waar hij wellicht niet veel van wist. In plaats daarvan leek het alsof de jongere kater probeerde te leren van alles wat de zwartwitte kater deed. Het intrigeerde Snow zelfs een klein beetje, al zou hij dat nooit hardop toegeven. Hij luisterde naar de woorden die zijn kant weer op kwamen en fronste langzaam. ''Zelfs al geloof je het nu niet, het zal zich vanzelf een keer aan je poten werpen.'' Antwoordde hij voor hij weer luisterde en kort even met zijn ogen rolde. ''Het is niet de wereld waar de problemen zitten. De problemen zitten in hen die deze wereld betreden en verlaten. Zij zijn imperfect, daar is niemand een uitzondering van.'' Kaatste hij terug en sloot zijn ogen. Daar was opnieuw geen leugen aan, het was de waarheid zoals hij hem inzag. Wellicht niet zoals sommige misschien wilde horen die dachten dat ze wel perfect waren. Hij was daar zelf niet een van, natuurlijk had hij een best groot ego, zonder twijfel. Toch zou je hem nooit horen beweren dat hij perfect was, maar hij wist waar zijn fouten zaten en dat was belangrijk genoeg.

De warrior tegenover hem leek het niet erg te vinden dat Tall praatte, wat op zich best fijn was want veel anderen vonden dat hij te snel te serieus werd. Grappig, dan moesten ze hem eens met Ace zien, niets serieus daaraan bro. Niet dat hij dacht dat de ander echt zou ingaan op zijn diepe stuff though, het leek hem niet het type ervoor. ''Het is niet de wereld waar de problemen zitten. De problemen zitten in hen die deze wereld betreden en verlaten. Zij zijn imperfect, daar is niemand een uitzondering van.'' Okee, hij nam zijn gedachten terug, de ander was dus duidelijk wél een persoon voor diepe gesprekken, dat was nieuw. "Daar heeft u gelijk in," Antwoordde Tall, een beetje uit het veld geslagen. Dat verklaarde waarom hij een tijdje in stilte naar de ander bleef kijken, en uiteindelijk zijn vraag besloot te stellen. "Hoe doet u dat?" Kwamen de woorden, tot hij zich bedacht dat dit niet duidelijk was, en er meer aan toegevoegd werd, "Het badass uitzien maar ook nog diepe dingen die sense maken kunnen zeggen?" Want wow, respect dude.

Hij hield de reactie van de jongere kater goed in de gaten terwijl hij zelf sprak. Het feit dat hij daadwerkelijk hersens had kwam bij Snow niet al te vaak omhoog. Meestel vertoonde hij zich als de vechter niet de denker. Maar soms, héél soms kwam die wat wijzere kater met hersens omhoog drijven. Maar dat gebeurde echt zelden en niet bij iemand binnen de clan gezien de meeste veel te kleinzinnig waren in zijn ogen. Hij trok even een wenkbrauw op en grinnikte. ''U? Ik ben nog niet hoogbejaard.'' Mompelde hij toch voor hij verrast opkeek bij de volgende vraag. Niet dat hij de vraag begreep maar het feit dat hem werd gevraagd hoe hij iets deed kon vele kanten opgaan. Hij deed namelijk een heel hoop dingen op dagelijkse basis, maar daar wist de jongere kater niet zo heel veel van. Dat zou het dus niet zijn, maar de jongere kater kwam al met een toevoeging die het duidelijk maakte. Hoe ging hij daar nu weer op antwoorden? Zijn snorharen trilde even terwijl hij een antwoord probeerde te formuleren die hem wellicht weer uit dat licht kon halen. ''Noem het de kennis die ik heb opgedaan in alle tijd dat ik al heb rondgelopen.'' Antwoordde hij langzaam maar haalde al snel zijn schouders op. ''Of zie het als dat ene stemmetje in mijn hoofd dat zo nu en dan toont dat ik wel hersens heb. Het stemmetje dat meestal word verdronken door de rest van de stemmen.'' Het laatste sloeg dan eigenlijk nergens op maar dat was stiekem ook wel de bedoeling van de kater. Hij had geen letterlijke stemmen in zijn hoofd, dan zou hij echt knettergek zijn geworden zo onderhand.

Hij moest grinniken toen de ander verrast reageerde op het feit dat Tall 'u' zei, sommige katten deden dat inderdaad, en de kater vond het altijd leuk om te zien. Nee, de ander was inderdaad niet hoogbejaard, maar hij was wel degelijk ouder en dus was 'u' geoorloofd. Uiteindelijk had hij zijn vraag gesteld, en verklaard, en moest hij toekijken hoe de kater tegenover hem met een antwoord kwam. ''Noem het de kennis die ik heb opgedaan in alle tijd dat ik al heb rondgelopen.'' Tall wilde gaan knikte, maar deed dat niet toen hij de schouderophaal zag, blijkbaar was er nog wat anders. ''Of zie het als dat ene stemmetje in mijn hoofd dat zo nu en dan toont dat ik wel hersens heb. Het stemmetje dat meestal word verdronken door de rest van de stemmen.'' De herinneringen van de jongere kat gingen meteen terug naar die gekke Bloodclanner, die zoveel verschillende stemmen had gehad dat het zelfs hem had bang gemaakt. Hij geloofde echter niet dat de warrior iets vergelijkbaars had, eerder dat hij niet luisterde naar de stem. "Heeft iedereen die?" Vroeg de shadowclanner uiteindelijk, na een korte stilte waarin hij de woorden overdacht had. Dat zou mooi zijn, als hij ook zo'n stem had.

Het woord u gaf de grote kater de kriebels, met dat woord ging het lijken alsof anderen eigenlijk respect voor hem hadden. Niet dat hij daar een probleem mee had, want hoe meer respect hoe beter. Zijn probleem lag gewoon met dat ene woord, veel te beleefd. Hij wierp de jongere kater een observerende blik voor hij zijn schouders ophaalde. hij zat graag in de hoofden van anderen, maar alleen om ze gek te maken. ''Weet ik veel, zou me ook niet echt veel kunnen schelen.'' Antwoordde hij en draaide zijn kop weg om de vacht van zijn schouder te wassen zodat hij zeker wist dat het litteken niet te zien was. Hij had zelf nog niemand ontmoet die daadwerkelijk echt stemmen in zijn hoofd had, en als hij dat nu zou doen dan zou de grote kater niet eens medelijden hebben. Niet dat hij dat ooit echt had voor iemand, als ze problemen hadden was het hun eigen schuld.

De ander vond het al niet interessant meer, maar de jongere kater dacht er nog eens over na, waarschijnlijk was het antwoord op zijn vraag een ja. Iedereen had wel eens een stem in zijn hoofd die meldde dat iets wel of niet gedaan moest worden. Niet dat er altijd naar geluisterd werd, en de stemmen verschilden hoogstwaarschijnlijk stuk voor stuk van elkaar, maar dat katten ze hadden was niet echt een vraag. Toch had de kater hem gesteld, waarschijnlijk omdat hij bevestiging wilde, en nu het duidelijk was dat de ander die niet aan hem ging geven, was hij alleen maar zekerder van zijn antwoord. "Oke," Was dus alles wat de Shadowclanner kon antwoorden aan de kater, aangezien het geen zin had die te proberen te overtuigen van het speciale aan het brein. Nee, daar had hij eerder Little voor nodig. Die kon vast goed met hem praten over dit soort dingen, de kater tegenover hem leek hem eerder geschikt voor battle gesprekken.

Onderwerp: Re: Welcome to the masquerade