Welcome to the masquerade

De ander leek het niet storend te vinden dat hij niet doorvroeg, sterker nog, het leek haast alsof het wel welkom was. Dat maakte de kater doen glimlachen want echt zin om een kater als die tegenover hem stond te pushen had hij niet. In plaats daarvan antwoordde hij gewoon naar waarheid, en lokte daarmee een geamuseerde reactie uit bij de grote kater tegenover hem. ''Beleefd luisteren? Dat is een zeer zeldzaam concept binnen de clans tegenwoordig.'' Tall ging statig staan, "I know," Stelde hij dramatish, duidelijk zichzelf niet al te serieus nemende. Wat hij echter wel serieus nam was de stelling van de ander, die ging over de boze buitenwereld. De warrior luisterde gespannen, en knikte uiteindelijk langzaam toen de woorden even de tijd hadden gekregen. "Ervaring mee?" Vroeg hij uiteindelijk, al was het niet echt een vraag. "Bedankt," Random toevoeging, maar het was fijn om gemeend advies te krijgen, het zou hem nog eens van pas komen. Daar was hi zeker van.

Zoals hij al wel verwacht had werd zijn eerste reactie genegeerd, het was goed dat dat soms gedaan werd omdat het de kater na deed denken over wat wel en niet gepast was om te zeggen. De ander had duidelijk serieus bedoelt wat hij zei, en het was niet netjes geweest van Tall om er zo overheen te walsen. De jongere kater maakte er een mentale notitie van, en luisterde toen naar wat er als antwoord gegeven werd op zijn volgende vraag. Dat verbaasde hem om eerlijk te zijn ook niet al teveel, de kater tegenover hem zag eruit alsof hij levenservaring had, en gek genoeg had de warrior wel een beetje verwacht dat dat voornamelijk slechte levenservaringen waren. Wat hem betrof was het antwoord van de ander hier een bevestiging op, en dus kon hij niet anders dan knikken. Doorvragen zou onbeleefd zijn, en bovendien onnodig want als het echt belangrijk was zou hij het wel te horen krijgen via via. De opmerking op zijn dank deed hem echter even het hoofd schuinhouden en nadenken, "Ik denk dat ik het wist, ergens, maar gewoon niet wil geloven," Antwoordde hij langzaam, "Het zou fijner zijn als de wereld perfect was, en met elke inperfectie heb ik moeite het toe te kunnen geven," Dat was wel waar. Hij wilde graag het goede zien, een goed iets in inperfecties als deze moest hij nog vinden. Het was er vast wel.

De warrior tegenover hem leek het niet erg te vinden dat Tall praatte, wat op zich best fijn was want veel anderen vonden dat hij te snel te serieus werd. Grappig, dan moesten ze hem eens met Ace zien, niets serieus daaraan bro. Niet dat hij dacht dat de ander echt zou ingaan op zijn diepe stuff though, het leek hem niet het type ervoor. ''Het is niet de wereld waar de problemen zitten. De problemen zitten in hen die deze wereld betreden en verlaten. Zij zijn imperfect, daar is niemand een uitzondering van.'' Okee, hij nam zijn gedachten terug, de ander was dus duidelijk wél een persoon voor diepe gesprekken, dat was nieuw. "Daar heeft u gelijk in," Antwoordde Tall, een beetje uit het veld geslagen. Dat verklaarde waarom hij een tijdje in stilte naar de ander bleef kijken, en uiteindelijk zijn vraag besloot te stellen. "Hoe doet u dat?" Kwamen de woorden, tot hij zich bedacht dat dit niet duidelijk was, en er meer aan toegevoegd werd, "Het badass uitzien maar ook nog diepe dingen die sense maken kunnen zeggen?" Want wow, respect dude.

Hij moest grinniken toen de ander verrast reageerde op het feit dat Tall 'u' zei, sommige katten deden dat inderdaad, en de kater vond het altijd leuk om te zien. Nee, de ander was inderdaad niet hoogbejaard, maar hij was wel degelijk ouder en dus was 'u' geoorloofd. Uiteindelijk had hij zijn vraag gesteld, en verklaard, en moest hij toekijken hoe de kater tegenover hem met een antwoord kwam. ''Noem het de kennis die ik heb opgedaan in alle tijd dat ik al heb rondgelopen.'' Tall wilde gaan knikte, maar deed dat niet toen hij de schouderophaal zag, blijkbaar was er nog wat anders. ''Of zie het als dat ene stemmetje in mijn hoofd dat zo nu en dan toont dat ik wel hersens heb. Het stemmetje dat meestal word verdronken door de rest van de stemmen.'' De herinneringen van de jongere kat gingen meteen terug naar die gekke Bloodclanner, die zoveel verschillende stemmen had gehad dat het zelfs hem had bang gemaakt. Hij geloofde echter niet dat de warrior iets vergelijkbaars had, eerder dat hij niet luisterde naar de stem. "Heeft iedereen die?" Vroeg de shadowclanner uiteindelijk, na een korte stilte waarin hij de woorden overdacht had. Dat zou mooi zijn, als hij ook zo'n stem had.

De ander vond het al niet interessant meer, maar de jongere kater dacht er nog eens over na, waarschijnlijk was het antwoord op zijn vraag een ja. Iedereen had wel eens een stem in zijn hoofd die meldde dat iets wel of niet gedaan moest worden. Niet dat er altijd naar geluisterd werd, en de stemmen verschilden hoogstwaarschijnlijk stuk voor stuk van elkaar, maar dat katten ze hadden was niet echt een vraag. Toch had de kater hem gesteld, waarschijnlijk omdat hij bevestiging wilde, en nu het duidelijk was dat de ander die niet aan hem ging geven, was hij alleen maar zekerder van zijn antwoord. "Oke," Was dus alles wat de Shadowclanner kon antwoorden aan de kater, aangezien het geen zin had die te proberen te overtuigen van het speciale aan het brein. Nee, daar had hij eerder Little voor nodig. Die kon vast goed met hem praten over dit soort dingen, de kater tegenover hem leek hem eerder geschikt voor battle gesprekken.