I can't help it, I just can't {OPEN}

Langzaam stapte het kleine poesje de nursery uit. Het was buiten al erg druk, het was immers al zonsopgang geweest. De zon verwarmde in een keer haar vachtje. Langzaam slofte ze over het kamp. Waar is die vrolijke Flowerkit gebleven? Dat had een van de queens gevraagd. Ze had haar schouders opgehaald. Ze was niet moe, en ze had het ook niet warm. Het was gewoon.... Foxkit. "Turn your face towards the sun. Let the shadows fall behind you. Don't look back, just carry on. And the shadows will never find you," zong ze zacht. Ze keek op. De zon scheen fel in haar ogen, maar het maakte haar niks uit. Al stierf ze. Niks boeide haar nog. Alles wat er was gebeurd met het spel... Nou ja, spel, het was uitgelopen tot hun eerste gevecht. Tranen gleden over haar kleine gezicht terwijl ze in de schaduw ging liggen. "Shadows chased me far from home, I remember when my heart was filled with gold...." zong ze zachtjes, terwijl de tranen steeds sneller op de grond drupten. Heel kort later kon ze amper zingen. Haar stem was schor van het huilen.

Quiet lag languit gestrekt op de grond in het kamp, te staren naar de uitgang. De uitgang was zijn doel, zijn missie voor zolang hij een kitten was geweest. Hij moest zien te ontsnappen, en eens zou het zover zijn. Hij wilde niet wachten voor hij een Apprentice zou worden, hij wilde de wereld nú zien. De zon scheen echter fel op hem neer, en had hem eerlijk gezegd een beetje lui gemaakt. Hij was nog druk bezig met het bedenken van snode plannen om het kamp uit te komen, maar op dit moment leek zijn lichaam zich over te geven aan de luiheid die de warmte met zich meebracht. Zijn oogjes leken langzaam dicht te glijden, maar hij werd gewekt door het zachte gezang achter hem. Hij krabbelde nieuwsgierig overeind, keek om en zag het betraande gezicht van Flowerkit. Tranen rolden steeds opnieuw over haar wangen, en ze zong zachtjes tegen zichzelf. Quiet keek haar vervreemd aan en liep op haar af. "Alles goed?" vroeg hij toen een tikkeltje schaapachtig. Hij wist niet echt hoe hij met verdrietige kittens om moest gaan.

Ineens stond daar Quietkit. "Alles goed?" vroeg hij. Flowerkit keek hem aan. "Nee," zei ze. Ze staarde hem aan. Het werd steeds warmer. Ondanks dat ze was gestopt met zingen toen Quietkit eraan kwam, zong ze verder in haar kopje. Ze staarde voor zich uit. Zij en Foxkit hadden zoveel meegemaakt, voor zover ze als kit kunnen meemaken, en nu dit. Ze kon het niet geloven. Waarom moest ze van alle katers nou weer Foxkit leuk vinden?

Quiet staarde Flowerkit even fronzend aan. Nee, nee, nee. Nee was haar antwoord geweest. Nee. Wat had hij daar nou aan. Geen verdere uitleg, niks. Alleen een lege staar die zo langzamerhand een beetje creepy begon te worden. Haar bruine ogen stonden nog steeds heel verdrietig, maar Quiet kende haar niet goed genoeg om te raden waar het hierbij om ging. Waren alle poezen zo moeilijk? "Mag ik weten wat?" vroeg hij toen maar. Hij had niet het gevoel dat hij haar zou kunnen helpen, maar wie wist. Hij vond zichzelf best capabel. Hij was verstandig voor zijn leeftijd, en ook best sterk. Als ze gepest werd, zou hij haar kunnen verdedigen. Maar hij had het gevoel dat er iets anders aan de hand was.

Foxkit trapte tegen een klein, glad steentje. Hij was de laatste keer erg dom geweest met Flowerkit en de rest. Hij wist niet wat en waarom het gebeurde. Hij zag Flowerkit en schuldgevoel overwelde, eindelijk hield dat stemmetje zijn bek is. Hij wou naar haar tor lopen maar zag haar tranen, had hij haar echt zo erg pijn gedaan? Hij keek beschaamd naar de grond. Hij begon haar leuk te vinden maar nu haat ze hem. Dat stomme rot stemmetje ook! Fijn, al zijn vrienden kwijt, wat nog meer, zijn familie!? Hij besloot zichzelf kalm te houden en gewoon zijn excuses aan Flowerkit te bieden. Langzaam stuurden zijn poten hem naar het poesje toe. Hij zoog aan zijn wangen. Eindelijk bij de poes aangekomen miauwde hij zacht "Hoi,"

En daar was hij. Flowerkit haalde langzaam adem en keek hem aan. "Hoi," hoorde ze hem zacht zeggen. Ze wou boos doen, maar ze kon het niet. "Hoi," zei ze net zo zacht. Ze keek naar haar poten. Ze wou hem niet aankijken. Ze keek even naar Quiet. Haar ogen vertelden genoeg. Ze knipperde langzaam met haar ogen, waarna ze een stap achteruit zette en Foxkit weer aankeek. "Wat is er?" vroeg ze. Haar ogen glinsterden vriendelijk. Een glimp van haar liefde voor Foxkit kon je ook zien in haar ogen, als je goed keek.

Quiet liet een geïrriteerde zucht ontsnappen toen hij niet meteen antwoord kreeg. Was er iets mis met deze kitten? Het leek wel alsof ze ziek was. Alsof ze lag te ijlen of zo. Haar blik staarde op een vreemde manier in de verte, en Quiet probeerde die te volgen. De blik leidde naar een oranje gedaante dat op hen af kwam lopen. Foxkit. De kater begroette hen, al leek hij vooral oog te hebben voor Flowerkit. Flowerkit zei net zo zacht 'hoi' terug, en Quiet besloot maar dat hij geen rol speelde in dit rare scenario. Toen ving hij de blik van Flower, en die vertelde hem eigenlijk al genoeg. Ze hadden een gigantische crush op elkaar, of niet? Quiet was niet achterlijk, en als je één plus één optelde... Wel, dan kreeg je twee. Het katertje kon wel zien dat hier wat spanningen waren. "Problemen in de liefde?" gokte hij toen maar, het leek namelijk een beetje ongemakkelijk tussen de twee, en hij zou ze wel even koppelen.

"Problemen in de liefde?" gokte Quietkit. Hoe raadde hij het? Flower keek hem geschrokken aan. Was het zo duidelijk? Toen ze van de schrok bekomen was knikte ze langzaam. Ze wierp een blik op Foxkit. Ze vroeg zich af of er een warrior was die hun had gehoord. Het was niet heel erg als een warrior het hoorde(ze vonden het natuurlijk alleen maar schattig), maar ze schaamde zich er een klein beetje voor. Onder haar witte vacht waren haar wangen rood.

'Hoi,' was het zachte antword van het poesje. Hoi? Was dat alles? Geen woedende uitval ofzo? Of misschien hem de les lezen? Plots merkte hij Quietkit op, nogsteeds schaamde Foxkit zich nu. 'Hoi' miauwde hij naar de kater. Zijn staart tikte zenuwachtig op de grond. Zijn oren recht naar voren door de spanning. "Problemen in de liefde?" vroeg de kater. Fokit beet op zijn onderlip. Hoe wist hij dat? Was het dan zo duidelijk? Als hij naar iemand toeliep en een zachte begroeting miauwde omdat hij vreselijk stom was geweest, was hij dan meteen verliefd? Zelfs als het zijn moeder was ofzo? Best wel flauw. "Problemen? Hoezo problemen, we zijn vrienden, het zou erg weird zijn als we verliefd waren." miauwde hij zo overtuigend mogelijk. Als iemand het merkte was het dag met zijn goede naam. Zeg maar gewoon de kater met de beste klauwen verliefd, hoe zwak? Dat zal hem geen warrior maken. Maar toch wist hij niet of hij verliefd was, steeds kwamen er rare gevoelens, maar hij kon ook ziek zijn. Het enige wat Foxkit verder kon doen was raar met zijn oortjes wiebelen.

Quiet zag de geschrokken blik van Flowerkit, en wist dat hij iets op het spoor moest zijn. Er was hier vast sprake van een crush! Tenminste, van Flowerkit's kant. Wie wist hoe Foxkit erover zou denken. Foxkit ontkende echter alles, maar iets aan zijn lichaamstaal zorgde ervoor dat Quiet het niet helemaal geloofde. De kater wist het er behoorlijk overtuigend uit te brengen, maar zijn oren wiebelden zenuwachtig en hij had voorheen op zijn lip gebeten. Quiet zwaaide nieuwsgierig met zijn staart heen en weer en keek Foxkit wantrouwend aan. "Zeker weten?" zei hij toen. "Het zou nog weirder zijn als jullie wel verliefd waren, en jij durfde het niet toe te geven." Quiet smaalde even terwijl hij de oranje kater aankeek. "Dat zou behoorlijk... laf van je zijn," ging hij toen verder. Een kat die niet eens voor zijn gevoelens uit durfde te komen, wat zou dat voor Warrior zijn? Als je dat al niet durfde, durfde je dan wel te vechten? "Maar ja, als jij zegt dat er niets is, dan is er niets," zei hij toen zuchtend, en keek vanuit zijn ooghoeken naar Flowerkit.

Foxkit keek naar zijn poten. "Zeker weten? Het zou nog weirder zijn als jullie wel verliefd waren, en jij durfde het niet toe te geven." Foxkit gromde zachtjes in zijn keel, wat wist hij er nou van? "Maar ja, als jij zegt dat er niets is, dan is er niets," Foxkit keek weer op "Erg verstandig." miauwde hij. Hij keek van Flowerkit naar Quietkit. Tuurlijk wou hij het niet toegeven, wat eerder op een...wat rustigere plek. Misschie. Als ze leerlingen zijn, misschien als ze warriors zijn. Maar Foxkit was echter nog niet klaar voor de liefde. Eigenlijk wist hij niet of hij verliefd was. Zo'n paar nare gevoelens, maar dat kon ook zijn omdat hij misschien een beetje ziek was. Foxkit zuchtte zachtjes en bijna omhoorbaar. Waarom is zijn beste vriendin verliefd op hem? Misschien was ze niet verliefd maar je kon duidelijk zien dat hij haar pijn had gedaan. Maar wat bedoelde ze met 'pijn gedaan'?
l

"Het zou nog weirder zijn als jullie wel verliefd waren, en jij durfde het niet toe te geven. Dat zou behoorlijk... laf van je zijn," zei Quietkit. Flower wou grommen. Het maakte haar niet uit. Misschien hield hij wel van haar maar wou hij het niet nu toegeven. Dat maakte niet uit. "Erg verstandig," miauwde Foxkit. Ergens vond Flowerkit dat hij gelijk had. Of kwam het omdat ze hem leuk vond? Ze vond de laatste tijd dat Foxkit altijd gelijk had, iets wat best apart was. Ze wist het niet. Ze keek even naar Quiet. "Quietkit, als het zo is, begrijp ik ook wel dat jij er niet bij hoeft te zijn, of dat hij het op een ander tijdstip wilt zeggen. Het is niet laf," gromde ze verdedigend.

Quiet keek de oranje kater vervreemd aan toen hij nog niet wilde toegeven dat hij Flowerkit niet leuk vond. Misschien twijfelde hij nog, misschien was het gewoon echt niet zo, of misschien was hij gewoon echt bang om ervoor uit te komen. Ergens zag hij wel in dat er angst kon zijn in de liefde, vooral wat afwijzing betrof, maar Flowerkit leek Foxkit behoorlijk leuk te vinden. Van afwijzing zou voor zijn gevoel geen sprake zijn. "Quietkit, als het zo is, begrijp ik ook wel dat jij er niet bij hoeft te zijn, of dat hij het op een ander tijdstip wilt zeggen. Het is niet laf," gromde Flowerkit toen naar hem. Zijn oortjes wiebelden geamuseerd naar haar uitspraak. Ze moest hem echt heel leuk vinden. "Ik bedoel alleen dat het niet iets is waarvoor je je hoeft te schamen," vertelde hij toen. "Het is toch iets waar je van moet genieten, en niet iets dat je geheim hoeft te houden?" Zelf begreep hij het niet zo goed. Verliefd zijn hoorde toch iets leuks te zijn? Als ze er allebei gewoon voor uitkwamen, zou alles een stuk makkelijker zijn.