Sweep it under the rug {OPEN}

Een rustig briesje woei door zijn dikke vacht. De verkoeling was meer dan welkom op een warme greenleaf dag als deze. Langzaam, zodat zijn vacht niet in de klit raakte, ging Smokepaw zitten. Hij had niet getraind met zijn nieuwe mentor, en het verontrustte hem. Wat als hij geen goede warrior zou worden? Hij had niet iets waar hij echt goed in was... Dat was eigenlijk een grote angst. Wat als zijn mentor zo'n hele strenge was met geen geduld. De donkergrijze kater liet zijn kop valle tegen zijn poten. Hij zou nooit een echte warrior zijn. Hij zou zijn ouders teleurstellen, hij zou iedereen teleurstellen. Een gekriebel tegen zijn poot deed hem opkijken. Een witte bloem met een groot geel hartje stond tegen zijn poot aan. Hmm... Hij herkende dit ergens van. Even dacht hij terug aan het moment dat hij langs de medicine cat den liep, als kit. Hij was aan het wandelen, maar werd opgehouden door geluid uit de den. Heel even maar had hij gekeken, maar hij had dit bloemetje gezien. "Kamille... niet?" Mompelde Smoke zacht. Het zag er in elk geval lief uit, en het toverde een glimlachje op zijn snoet. Misschien was het toch niet zo vreselijk, maar kon hij er nog iets van maken...

De wind woei in zijn rug, maar de verkoeling was welkom. De grote kater rende net zo snel als de wind, hoewel het leek alsof die hem nog een duwtje in de rug gaf. Op dit soort momenten wist je wat Windclanner zijn écht betekende. Het was dit gevoel, bijna alsof je vloog, wetend dat je niets te vrezen had, jezelf pushen om altijd maar sneller te gaan, sneller, en nog sneller! Een gestalte in het midden van het Moorland, maar amper zichtbaar boven het hoge gras, liet hem vertragen. Hij toverde weer de neutrale uitdrukking op zijn gezicht, in plaats van de lichtjes opgewonden, tevreden uitdrukking die er onbewust op geslopen was. De kater die in het Moorland zat bleek een apprentice, Smokepaw als hij zich niet vergiste. "Hallo", zei Whitelion simpel met een licht knikje van zijn hoofd ter begroeting, maar ondertussen veranderde de uitdrukking op zijn gezicht niet.

Een tikje verschrikt keek Smokepaw op. "Hallo", Het was niemand minder dan Whitelion, deputy. Hij wist niet veel van hem, maar had het een en ander gehoord. Hij wist wel dat zijn vader hem mocht. Snel krabbelde hij overeind, en ging recht zitten. "H-Hallo!" Wat moest hij nu doen? Hij had hem betrapt op een beetje in het moorland liggen... De grijze kater zweeg. Wat moest hij in starclansnaam zeggen? "Wat brengt u hier?" Zei hij zacht. Had hij wel u moeten zeggen? Sommige katten voelden zich beledigd als je ze u noemde. Maar... Hij was deputy, dus dan moest hij wel goed worden aangesproken, niet? Al deze gedachten duizelde hem bijna. Hij dacht te veel na over dingen...