It's like I'm looking at him...

Het was weer eens een van die dagen waarop ze iedereen weer teveel mistte. Ze wilde de oude tijd weer terug waar ze bij haar familie kon gaan zitten en over van alles had kunnen praten. Zelfs haar gepijnigde gevoelens kon ze toen nog uiten, nu had ze niemand die ze in de arm wilde nemen en alles aan wilde opbiechten op zoek naar iets van steun. En toch bleef ze altijd stilletjes zitten om iedereen in de gaten te houden. Alle kinderen van haar broer die nog in leven waren. Hoewel ze zelfs van hun genoeg had zien sterven. Ze had zelf geen kittens dus daar hoefde ze niet naar te kijken, in plaats daarvan nam ze er toch wel iets van plezier in om haar neefjes en nichtjes in de gaten te houden. niet dat ze het nodig hadden, ze waren per slot van rekening volwassen. Maar toch bleef de zwarte poes op zoek naar iets van herkenning. En bij een van haar broers zoons had ze het elke keer als haar ogen op hem vielen. Het was altijd alsof ze naar haar broer zat te kijken, ze betrapte zich er soms op dat ze half zat te staren. Hopelijk was dat iets wat niet teveel opviel anders had ze weer wat awkwards uit te leggen.
Voor ze het door had, had ze de Highlands bereikt en bleef ze staan. Ze sloot haar ogen en liet de warme zomerbries langs haar lichaam glijden. Maar de zon op haar zwarte vacht warmde haar veel te snel op dus besloot ze maar om in beweging te komen en misschien kon ze een plek vinden om zich uit te strekken en stiekem wat te zonnen, je wist het maar nooit.

-Eerste post voor Smokegaze

Nauwelijks was er nog directe familie van zijn vader, behalve Nightfire dan. Hij kende haar wel, zij was er ook heel veel voor hem geweest. Vooral toen hij een kitten was, gezien hij nooit een moeder had gehad die er voor hem was geweest, behalve Mousefur dan. Nu was Smokegaze op jacht in de Highlands, op zichzelf. Dat had hij wel nodig na een dag als gisteren. Hij was Petalcloud tegen het lijf gelopen en dit had nogal gebotst. Hoe katten al snel over Smoketear dachten kwetste hem keer op keer weer. Dan had de kater wel een elder vermoord en dat was niet goed te praten, maar er bestond nog wel iets als vergiffenis en misschien toch een paar procentjes aan begrip. Dit kreeg zijn vader maar niet en dat kwetste hem. Zo'n vreselijke kat was hij toch niet geweest voor die daden? Dus waarom? Hij verzette zijn gedachte. Nee, jagen nu, niet aan denken. Terwijl hij rond liep, proberend zich te focussen op het jagen, viel heel iets anders in zijn blikveld. Een zwarte gestalte van een kat in de verte, wiens geur hij herkende als die van Nightfire. Smokegaze stopte met waar hij mee bezig was en draaide zich om naar de zwarte poes waar hij vervolgens naar toe liep. "Hé, tante!" Miauwde hij dan toch met een glimlach. Er was maar weinig familie waarmee hij zich echt goed voelde.

Haar ogen zochten naar dat ene perfecte plekje, alleen voor haar bestemd. En zodra ze die gevonden had wist ze ook wel zeker dat niemand haar daar ging wegkrijgen. Stiekem wierp ze een kleine glans op de zon die boven haar hoofd stond en sloot haar ogen. Ze hield van Greenleaf, al betekende dat voor haar een enorme warmte om te moeten doorstaan. Alles rook goed, zag er mooi en vol uit en niemand had tekort aan eten of wat dan ook. Een plotse stem deed haar opkijken en haar kop omdraaien. Er waren niet veel katten die haar gewoon direct als tante zouden aanspreken dus ze kon al bijna raden wie het was. Zodra haar ogen de kater hadden gevonden ontstond er toch een glimlachje rond haar, normaal zo chagrijnige, snuit.
Ze keek toe terwijl hij haar kant op kwam en moest toegeven dat het net leek alsof haar eigen broer naar haar toe kwam lopen. En terwijl ze wist dat er een hoop slechte woorden over haar broer waren gesproken, weigerde zij in te zien dat hij slecht was. En zo keek ze ook naar de zoons en dochters van Smoketear, haar neefjes en nichtjes. ''Smokegaze, wat brengt jou hier met dit heerlijke weer.'' Antwoordde ze, een heel stuk vriendelijker dan dat ze tegen de meeste zou vertonen. Maar haar familie verdiende haar botte, snauwerige en koude gedrag niet.

Eigenlijk was hij hier gekomen om tot rust te komen, niet om gezellig te gaan kletsen met een ander. Maar dit was zijn tante, een directe nest genoot van zijn vader. Zij was iemand die wél begrip toonde voor alles en het er ook niet altijd over hebben moest. Zij was niet negatief over hem. Dat waardeerde hij ten zeerste. "Smokegaze, wat brengt jou hier met dit heerlijke weer," was haar vriendelijke reactie. "Ik ben hier om wat te jagen, mijn kop te legen... nou ja, dat eigenlijk," miauwde hij met een glimlach. "En jij, wat doe jij hier, tante?" Vroeg hij met een warme glimlach. Hij gaf veel om zijn tante, zij was één van de weinigen die hem wel had bezocht toen hij een kitten was, iemand die hem er aan had herinnerd dat hij niet slecht was, dat hij niet zijn vader was, dat hij gewoon Smokegaze was, ook al was zijn vader in haar ogen niet de slechtste geweest. Zij kwam dichter in de buurt van een moeder dan Ashlily ooit komen zou.

Onderwerp: Re: It's like I'm looking at him...