Never dream about tomorrow

Het gras waaide tegen de lichtbruine kattin en kriebelde in haar vacht. Rustig zwiepte ze met haar zwart gestreepte staart terwijl haar goudgele ogen haar omgeving scande. Ze had haar bek een stukje open, opzoek naar de geur van muizen. Haar kittens waren al wat ouder en ze werd er gek van om in het kamp te moeten blijven zitten, dus vond ze dat ze wel weer mocht jagen. Ze werd er rusteloos van, van het gevoel opgesloten te zitten. Mousekit en Quietkit waren nieuwsgierige kittens en het gebeurde nog wel eens dat ze ze kwijt raakte. Eerst had dat haar behoorlijk angst aan gejaagd maar inmiddels maakte ze zich er niet meer druk over. Ze waren altijd weer terug gekomen en ze hield ze goed in de gaten, als het haar niet zinde dan ging ze er achteraan. Eigenlijk moesten ze nog in het kamp blijven, maar ze wist dat ze dat niet altijd deden. En eigenlijk moest ze ze daar op aanspreken, maar ze had nog niet de motivatie gehad om dat te doen. Als ze zichzelf maar niet in gevaar brachten, ach wat maakte het dan uit. Ze wist dat ze soms wat te makkelijk was, dat was ook vaak haar struikelblok. Ze stopte met lopen toen een geur haar neus binnen drong, maar in plaats van de geur van een muis, was het de geur van een kat. Haar haren kwamen overeind en haar oren draaiden naar achter. “Wie is daar?” Haar stem klonk vol argwaan terwijl ze wat zenuwachtig om haar heen keek.

[Open]

Ripa sloop rustig over het gebied heen, hij was hier al weleens vaker geweest. Hij speurde af op Clan katten die hij zou kunnen bevechten, het was ingewikkeld om zo snel iemand te vinden. Alleen moest hij een aanval plegen, Clan katten moesten weten dat Bloodclan gevaarlijk was geworden. Stapje voor stapje ging hij verder, hij zag een oranje kattin in de verte. Haar vacht was makkelijk te zien door al dat groene, hij kwam steeds dichter bij zijn prooi. Hij merkte dat haar vacht recht overeind ging staan, een grijns verscheen rond zijn lippen. Zijn wonden bloeden nog van zijn vorige aanvallen, deze keer zou hij weer terug in het spel komen. “Wie is daar?” Zei de kattin die vol zenuwen daar stond, hij ontbloten zijn nagels en sloop iets dichter. Pas als ze het door zou hebben zou hij in de aanval springen, zijn ogen versmalden. Zijn vacht waaide ook mee met de wind, jammer dat hij wind mee had. Hij sprong naar de kattin toe en was klaar om wonden te ontvangen of iets anders, hij kon het beste al gelijk aanvallen.

OCC: Hey Julia xD
Sorry dat het zo kort is

Ze voelde hem al aankomen, voordat ze hem geroken had. Razendsnel draaide ze zich om en ontweek de Bloodclanner. Haar oren waren plat in haar nek geschoten en in haar goudgele ogen lag een kwade schittering. “Ik kan mij niet herinneren dat ik een zwerfkat uitgenodigd heb.” Siste ze terwijl ze haar nagels uitsloeg en in de grond boorde. Ze had een hekel aan vechten, want pijn maakte haar bang. Daarom raasde de adrenaline door haar aderen en klopte haar hart in haar keel. Toch zou ze wel moeten vechten. Het leek er niet op dat deze kater alleen maar voor een praatje kwam. Ze had ook niet het idee dat haar versiertrucjes bij hem zouden helpen. Haar ademhaling ging te snel terwijl ze hem aankeek in zijn bloedrode ogen. “Ga gewoon weg.” Haar stem sloeg een keer over terwijl ze met haar staart zwiepte.

De kattin ontweek zijn klap, hij vernauwde zijn ogen en draaide zich naar de kattin om. Hij ging zitten en sloeg zijn staart rond zijn poten, een grom ontstond uit zijn keel. “Ik kan mij niet herinneren dat ik een zwerfkat uitgenodigd heb.” Siste de kattin. Hij keek schuin naar haar en ging op vier poten staan, hij sloop naar haar toe. Zijn lange klauwen waren ontbloot, hij wilde nooit meer de vrolijke positieve hij zijn die hij ooit was geweest volgens die Thunderclanner en Yu. Hij wilde de gene zijn wie hij nu was, alleen was het zo verwarrend. Telkens die terug blikken in je hoofd wat je nog nooit heb meegemaakt in je leven, ze leek op iemand die hij vroeger kende. Woorden van vroeger spookten door zijn hoofd, ze leek op deze kat. Misschien was het haar ook, de woorden die hij vroeger sprak."Pas op voor die steen!" Riep hij naar haar toe. Alles leek een waas voor zijn gedachten, "Walnut!!!!" Riep hij daarna, hij zag alleen een hevige wond op haar hoofd. "Rustig maar, alles komt goed. Ik ben bij je." Dat was het laatste van zijn terug blik. Zijn ogen keken verward, hij had ze wijd open staan. Hij schudden zijn kop, “Ga gewoon weg.” Klonk haar stem van de krijger. Hij keek schuin naar haar, hij stapte naar haar toe iets dichter. Hij wist niet of dat deze kattin voor hem Walnutpaw was maar ze leek er wel op, hij wilde zichzelf niet meer zijn maar zal nu ook niet meer vechten. Hij klapte zijn klauwen terug in, hij keek schuin naar haar. Hij kneep wat meer zijn ogen samen, hij had haar kunnen verwonden en zwaar verwonden maar als dat het beest was in die terug blik zou hij ook beter kunnen terug keren. "Walnut?" Zei hij met meerdere vraag tekens, hij wist namelijk niks meer uit zijn verleden alles was een waas. Hij zou namelijk er achter willen komen wat er was gebeurt en waarom hij nu bij de Bloodclan zit. Claw heeft hem wat verteld over zijn verleden, net zo als Yu maar de jonge Shadowclan apprentices ook.

OCC: Zijn terug blik ging over dit topicje:
https://www.warriorcatsnl.com/t22511-uuh-hey

Er ontstond nogal wat verwarring in haar kop toen de kater opeens leek besloten te hebben om haar niet aan te vallen. Haar bek was een stukje open gevallen terwijl ze hem wat dommig aanstaarde, hu? Ze zag dat hij zijn nagels weer in zijn hulzen trok, maar het kon natuurlijk een valstrik zijn. Haar blik werd achterdochtig terwijl ze hem afwachtend aankeek. Toen hij de naam van een Windclan warrior uitsprak trok ze even met haar oren. “Wat is daar mee?” Zou ze doen alsof ze de kattin was die hij zocht? Ze zou er mee kunnen voorkomen aangevallen te worden. Ze dacht snel na, maar wat als hij er achter kwam dat zij dat niet was. Er zaten nogal wat risico’s aan vast, alhoewel hier aangevallen te worden zonder een warrior om haar heen was misschien nog wel gevaarlijker. “Waarom ben je opzoek naar een windclanner?” Vervolgde ze voorzichtig haar woorden kiezend. Ze begreep het niet en Walnutdrop leek haar ook niet de kattin die optrok met een zwerfkat, in tegendeel eigenlijk.

Ripa staarde nog al te verward de kattin aan, haar ogen keken hem aan. Haar groenige ogen, hij wiebelde kort met zijn oren. Het liefst wilde hij dat er nu geen Bloodclanner bij was, daar zou hij zich zo erg voor schamen. Hij ademde in en daarna uit, hij wilde nog steeds een Bloodclanner zijn altijd maar het maakte hem zo verward. “Wat is daar mee?” Vroeg de kattin, hij reageerde niet. Eigenlijk had hij de neiging om haar gezicht te strelen maar zijn ogen versmalden, hij sprong achteruit. Hij wilde zichzelf niet zijn, hij was niet de kat die hij wilde zijn. Hij wilde juist Ripa zijn, of niet. ARRG, waarom was dit zo verwarrend. Dat maakten hem zwak, zwak in zijn hersenen. Zwak in zijn gevoel, “Waarom ben je opzoek naar een windclanner?” Vroeg de kattin daarna. Hij keek haar strakker aan, "weet ik niet!?" Schreeuwde hij uit. Hij had zo'n last van alles, wat als hij deed wat niet goed voor hem was. Wat als hij het niet weten, hij sloeg zijn klauwen uit en sloeg ermee tegen zijn eigen hoofd aan. Het bloed droop van zichzelf van zijn hoofd af, bloed droop van zijn klauwen af. Hij hijgde door zijn eigen verwarring, zijn ogen stonden weid open. Zijn lichaam trilde, hij was niet meer in reallaty.

Ze trok wat bevreemd met haar oren. “Je weet het niet? Sorry hoor, ik wist niet dat je boos werd.” Snauwde ze verontwaardigd terug. Ze staarde hem met open bek aan toen hij opeens zijn klauwen in zichzelf begon te meppen. Was deze kater wel goed? Of wat hij een beetje boel van het padje… “Hé houdt eens op malloot.” Ook zij verhief haar stem terwijl ze haar bek weer dichtklapte. “Als je jezelf wat aan wilt doen, doe dat dan lekker in je eigen tijd. Ik heb geen zin om toe te kijken hoe jij jezelf in elkaar mept.” Ze zwiepte nog steeds verontwaardigd met haar staart. Deze ontmoeting had een hele vreemde wending, eigenlijk was het nog geen moment gewoon geweest. Het leek wel alsof ze droomde, was ze eigenlijk wel wakker of lag ze met haar kittens in haar nest te slapen? “Ben ik wel wakker of ben jij echt zo doorgedraaid?” Ze bekeek hem nog eens goed. De kater zat vol littekens en wonden en zijn rode ogen beangstigde haar. Ze moest er voor zorgen dat hij hier heel snel weg ging of anders dat ze zelf heel snel bij hem vandaan kwam. Ze deed een stap achteruit. “Ga gewoon weg.” Herhaalde ze nogmaals met trillende stem.

Ripa sloeg zijn klauwen uit door de opmerkingen van de kattin, de kattin was enorm koppig. Hij hield zijn kop vast met zijn twee poten, “Je weet het niet? Sorry hoor, ik wist niet dat je boos werd.” Snauwde de kattin. Ze had daar een punt op, alleen hij wist het niet meer. Hij wilde het niet meer zijn. Hij gromde en versmalde zijn ogen, grommend keek hij haar aan. “Hé houdt eens op malloot.” Sprak de kattin. Hij had zijn klauwen ontbloot maar was nu van plan om haar aan te vallen, hij begon rondjes om haar heen te lopen. “Als je jezelf wat aan wilt doen, doe dat dan lekker in je eigen tijd. Ik heb geen zin om toe te kijken hoe jij jezelf in elkaar mept.” Sprak de kattin, jup poezen dachten alleen maar aan zichzelf. Dat was bewezen hij gromde weer, langzaam liep hij nog steeds rondjes en luisterde hij naar haar woorden. “Ben ik wel wakker of ben jij echt zo doorgedraaid?” Vertelde de kattin, hij zei niks. Iets van een schok ging door zijn lijf, “Ga gewoon weg.” vervolgde ze. Dit was de druppel hij sprong naar haar toe met uitgeslagen klauwen en haalde uit naar haar gezicht, hij wilde bloed zien en probeerde in haar vel te happen meer en deels naar haar wang.

Deze kater was nogal onvoorspelbaar, nou ja compleet onvoorspelbaar. Ze zag zijn stemming opeens weer veranderen en haar instinct vertelde haar dat hij haar weer ging aanvallen. Brindleleaf was geen sterke kattin, maar ze was wel razendsnel en bijna ongrijpbaar. Ze was lenig en ze kon heel snel nadenken. Ze had een grote angst voor pijn en alles wat haar pijn zou kunnen doen, dus daar was ze heel erg op gefocust. Ze ontweek de klappen naar haar gezicht en sprong sissend bij hem vandaan. “Jemig zeg, doe eens normaal.” De verontwaardiging was niet verdwenen, maar er was ook iets bij gekomen. Ze was bang en dat was te zien aan haar dikke opgezette staart. “Je vroeg naar Walnut. Ken je Walnutdrop goed?” Ze probeerde hem af te leiden en een onderwerp aan te snijden. Hij moest tot zichzelf komen en ze wist dat alleen op die manier hij misschien zou stoppen met zijn klauwen naar haar te meppen. Ze greep alles aan om maar te voorkomen dat ze pijn zou lijden.

Ripa sloeg naar haar toe, de kattin ontweek de klappen. Zijn ogen versmalde toen ze een dikke staart op zette, angst? Ging er door zijn hoofd heen. Hij rende naar haar toe en probeerde haar vast te pakken en vast te klemmen tussen zijn tanden, “Jemig zeg, doe eens normaal.” Siste de kattin. Hij negeerde dat, hij sloeg weer met zijn klauwen uit maar dit keer naar haar lange poten. Ze was snel dus dat moest hij als eerst aan vallen, hoe eerder hij klaar was met haar poten uitschakelen hoe beter hij trots kon zijn om haar terug te sturen en dat de Windclan banger werd. Totdat haar mond open ging en begon te kletsen, “Je vroeg naar Walnut. Ken je Walnutdrop goed?” Vroeg de kattin ineens. Even stond hij stil met wijde ogen, hij kende haar niet maar zij moest iets weten over zijn verleden. Hij schudden zijn hoofd en versmalde weer zijn ogen, hij siste naar de slanke kattin. Hij rende naar haar toe om op haar rug te springen en haar daar te bijten en haar te verwonden, dat was het makkelijkste. Helemaal voor hem, hij wilde het liefst haar even niet meer laten lopen maar dan zou het anders belandde dan eerst.

Ze was heel goed in het ontwijken van gevaar. Ze was geen kattin die het gevaar opzocht, ze ontweek het het allerliefst. Simpelweg omdat ze niet tegen pijn kon en alle ellende die dat met zich meebracht. Om die reden droeg ze weinig littekens en was ze bijna niet te pakken te krijgen. Ze ontweek al zijn klappen terwijl ze steeds meer achteruit liep. Ook toen hij op haar rug wilde springen danste ze opzij en ontweek ze hem opnieuw. “Als je zo door gaat dan ga ik weg en dan hoor je nooit wat ik over Walnut weet.” Ja, ze was doodsbang maar ze was ook slim. Ze probeerde altijd een uitweg te vinden, een uitweg die het meest gunstig was voor haar. Ze kon nou wegrennen want de kater zou haar toch niet bij kunnen houden, maar dan had ze de kans dat hij achter haar aankwam en ze hem verder het Windclan territorium in zou leiden. Dat zou Everstar haar niet in dank afnemen, dus zou ze dat alleen doen als het haar echt te heet onder haar poten werd.

Ripa haalde nog een paar keer uit met zijn lange klauwen, zijn ogen waren versmald. Ze ontweek al zijn aanvallen, hij sprong opzij. Hij staarde haar kwaad aan, hijgend. Hij was moe van al zijn aanvallen maar zou haar kunnen aanvallen, als hij maar haar poten kon raken. Ze liep steeds meer achteruit, hij liep naar voren grommend. “Als je zo door gaat dan ga ik weg en dan hoor je nooit wat ik over Walnut weet.” Sprak de kattin nog steeds ontwijkend. Hij stapte kwaad naar haar toe om haar in een hoek te dwingen, alleen stopte hij naar haar vraag in hing zijn kop scheef. Hij ging zitten en zijn ogen vergroten weer, vreemd gevoelens verwisseling. Dit had hij tot nu toe nooit mee gemaakt, zijn nagels werden weer ingeklapt. Hij keek haar aanwachten aan, zijn staart sloeg kwispelend in het rond. Hij wiebelde met een van zijn oren, hij bleef stil zitten. Zijn rode ogen staarde naar haar groene ogen, hij ging schuin met zijn hoofd haar aan kijken. De wind ging langs hun, hij wist eigenlijk niet meer wat hij moest doen. Hij wist niks meer over zichzelf, hij moest achter halen en dat moest die 'Walnutdrop' weten.

Ze zag aan hem dat hij moe begon te worden en dat gaf haar weer wat meer hoop dat ze hem kon blijven ontwijken. Toen hij stopte bleef ze licht hijgend staan op een veilige afstand van de kater. “Walnutdrop is een warrior van de Windclan.” Zei ze terwijl ze de Bloodclanner strak in de gaten hield. “Ze is niet zo heel veel in het kamp. Ik heb altijd een beetje het idee dat ze het zo veel mogelijk probeert te ontvluchten. Ik ruik ook wel eens de geur van andere clans aan haar vacht al probeert ze dat te verdoezelen. Ik heb wel een keer Thunderclan en Riverclan in haar vacht geroken. Al is me dat de laatste tijd niet meer opgevallen. Waarom ben je zo nieuwsgierig naar haar, wat is jou naam eigenlijk?” Ze hield haar nagels in de grond geboord, maar ze bleef staan waar ze stond zolang hij haar niets aan probeerde te doen.

Hij stond recht voor de kattin, hij wilde het liefst niet iets proberen. Hij voelde zich steeds meer weg getrokken, “Walnutdrop is een warrior van de Windclan.” Zei ze, hij staarde haar strak aan. Nog steeds vertrouwde hij de Clanner niet, hij had wel zijn wapens in geklapt maar hij zou altijd kunnen bijten. Hij wist niet wat er in zijn gedachten gebeurden, hij wilde het daar niet meer over hebben. “Ze is niet zo heel veel in het kamp. Ik heb altijd een beetje het idee dat ze het zo veel mogelijk probeert te ontvluchten. Ik ruik ook wel eens de geur van andere clans aan haar vacht al probeert ze dat te verdoezelen. Ik heb wel een keer Thunderclan en Riverclan in haar vacht geroken. Al is me dat de laatste tijd niet meer opgevallen. Waarom ben je zo nieuwsgierig naar haar, wat is jou naam eigenlijk?” Vertelde de kattin. Hij knikte en ging recht zitten, "Ripa Moramee," Sprak hij met een serieuze strakke stem en keek haar aan. "Ze weet dingen over mijn verleden die ik niet meer weet." Vervolgde hij kwaad. Hij moest het weten, soms niet maar soms ook wel. Hij wist het niet meer, hij wilde het liefst zijn verleden achter zich laten maar misschien moest hij het maar gewoon weten.

Ze had niet verwacht dat hij zijn naam ging zeggen, dus trok ze wat verrast met haar oren. “Hallo dan Ripa Moramee.” Toen hij verder sprak knikte ze langzaam. “Je hebt last van geheugenverlies?” Giste ze voorzichtig terwijl ze hem scherp in de gaten bleef houden. “Ik kan aan haar vragen of ze een keer met je wil praten?” Vervolgde ze terwijl ze naar de grens knikte. “Dan ga ik nu terug naar het Windclan camp en ga jij dan weg uit dit territorium? Ik zal vragen of ze je bij de grens wil ontmoeten, is goed?” Ze wachtte eerst op zijn antwoord voordat ze zich om zou draaien. Niet goed wetend of hij kwaad zou worden of in zou stemmen met haar voorstel. Ze kon hem niet goed peilen, hij was zo wispelturig. Ze wist niet zo goed wat ze van hem moest denken, ze wist in ieder geval dat hij levensgevaarlijk was en dat ze met hem op moest passen.

Ripa stond tegenover de kattin, hij staarde de kattin. Hij wist niet zo goed wat hij moest doen, hij voelde zijn lichaam pijn hebben. Pijn van de wonden die hij al had, "Hallo dan Ripa Moramee.” Zei ze verrast waarna ze langzaam knikte. Hij staarde haar aan, zijn lichaam trilde. Misschien was dit wel niet goed, dit was helemaal tegen zijn eigen zin. “Je hebt last van geheugenverlies?” Giste ze waarna ze scherp hem aan keek. Hij versmalde zijn ogen, “Ik kan aan haar vragen of ze een keer met je wil praten?” Vervolgde ze terwijl ze naar de grens knikte. Hij wiebelde kort met zijn oren, zijn haren lagen op zijn rug. Hij hield haar ook in de gaten maar minder dan dat zij deed, “Dan ga ik nu terug naar het Windclan camp en ga jij dan weg uit dit territorium? Ik zal vragen of ze je bij de grens wil ontmoeten, is goed?” Zei ze, dat stelde ze voor. Hij stapte naar voren, "wij gaan samen die Walnut zoeken, ik ga met je mee." Sprak hij streng en liep langzaam naar haar toe. Hij staarde haar aan, even. Het voelde vreemd, hij wist niet precies wat hij moest doen.

Uhm… meende hij dat nou? Het leek niet alsof hij een grapje maakte, maar hij begreep toch zelf ook wel dat dat onmogelijk was. “Ripa.” Zei ze kort om zijn aandacht te trekken en tot hem door te kunnen dringen. Ze kreeg niet echt het idee dat ze tot hem doordrong, zijn blik was geen moment helderder geweest. Volgens mij was deze kater goed van het padje en ze probeerde hem rustig te houden. Ze wist dat hij haar zou vermoorden als ze een verkeerde opmerking maakte en hij kreeg haar te pakken. “We lopen geheid een patrouille tegen het lijf als we verder het territorium in lopen. Je kunt niet zomaar met mij mee wandelen, want ook al lukt het ons om de patrouille te ontwijken het kamp kom je sowieso niet in. Het is onmogelijk, meer dan dat ik haar vraag of ze je op wil zoeken kan ik niet doen.” Ze hoopte dat zijn verwarde emoties konden vatten wat ze eigenlijk zei. Het was simpelweg onmogelijk wat hij voorstelde, het kon niet.

Hij staarde haar strak aan, zijn lichaam was verwond. Hij keek haar strak aan, het leek als of ze het als een grapje zag. Hij meende dit, alleen keek hij naar de grond toen ze begon. “Ripa.” Zei ze kort om zijn aandacht te trekken. Hij staarde haar aan, het maakte hem niet eens uit wat ze mocht spreken. Hij moest die zo bekende 'Walnutdrop' zien, “We lopen geheid een patrouille tegen het lijf als we verder het territorium in lopen. Je kunt niet zomaar met mij mee wandelen, want ook al lukt het ons om de patrouille te ontwijken het kamp kom je sowieso niet in. Het is onmogelijk, meer dan dat ik haar vraag of ze je op wil zoeken kan ik niet doen.” Sprak ze. Zijn klauwen schoten uit en zijn blik was niet eens veranderd, hij wiebelde met zijn oren. "Dan doen we jouw idee maar als jij het niet doet." Sprak hij waarna hij het dramatisch stil hield, hij keek haar strak aan en zetten stappen naar voren. Om neus tot neus te staan, "Then I will hunt you down." Snauwde hij waarna hij probeerde om met zijn nagels haar borst kast aan te drukken. Hij draaide zich om, zo kon hij weer terug naar zijn eigen kamp toe lopen.

Er liep een ijzig koude rilling over haar rug en ze verstarde toen zijn nagels in haar huid duwden, waardoor hij bijna door haar vlees heen prikte. Haar haren kwamen weer omhoog terwijl haar hart in haar keel begon te kloppen. Ze was doodsbenauwd voor de kater, ze was bang voor pijn. Er verliet daarom ook een bibberige zucht haar keel toen hij zijn poot weer neerzette zonder haar te verwonden. Ze hoopte dat Walnutdrop mee wilde werken en anders dat ze hem nooit meer tegen kwam, ze wilde nog niet dood. “Ik… ik ga mijn best doen.” Slikte ze. Ze rende pas weg toen hij zich omgedraaid had, waardoor hij niet opeens zijn nagels in haar rug kon slaan. Als een haas schoot ze er vandoor, zoals alleen Windclanners dat konden. Er welde tranen in haar ogen op, maar ze knipperde ze weg. Ze moest gefocust blijven en Walnutdrop vinden. Anders freesde ze voor haar leven en voor die van haar kittens.

[Topic uit]

Onderwerp: Re: Never dream about tomorrow