Apologies {{ Hug Attack }}

Deze keer rustig liep ze door de velden heen. Alles om haar heen leek een gouden gloed te hebben, maar haar gedachtes waren er niet bij. Ze was moe. Moe van het kamp en moe van het bewegen. Een muis was net haar buik in gegaan en eigenlijk was ze op weg terug. Met haar staart ging ze heen en weer terwijl ze met haar sierlijke passen uit de velden probeerde te komen. Ja, ze wist precies waar ze eruit moest, maar een geur was haar in neus ingekomen. De wind blies het naar haar toe en ze was vanzelf die kant op gaan lopen. Ze moest hem zien. Het schuldgevoel zat haar van binnen op te vreten en als ze het niet kwijt kon zou het haar helemaal leegeten. Misschien had hij het helemaal niet erg gevonden dat haar zus hem had gekleineerd. Nee, dat kon het niet zijn. Ze hadden elkaar ontweken en dat had haar gebroken en nu moest ze zijn kant op. De geur werd sterker en al zou ze misschien moeten plannen wat ze zou zeggen, ze had geen idee. Zijn rode vacht viel niet op hier, maar ze kon hem zien. "Flash?" Haar stem klonk niet hard toen ze hem wat ongemakkelijk in de ogen keek. Meer kwam niet uit haar mond.

{ Eerste post voor Flashpaw

Starclan, hij was moe. Flashpaw had de afgelopen dagen amper geslapen, en hij begon het nu echt te voelen. Hij bleef tot 's avonds laat buiten het kamp, en hij glipte s ochtends snel weer weg. Het viel hem zwaar, maar hij kon haar niet meer onder ogen komen. Dat hele gedoe bij het meer, en dan ook Thornpaw die zomaar binnenviel. De woorden van de poes hadden hem niet veel zeer gedaan, maar nu wist hij niet meer wat hij met Brokenpaw aan moest. Het werd ingewikkeld dus hij ontliep het. De Heatherfields waren natuurlijk de beste plek om iemand te ontlopen. Weinig zicht, en zijn rossige vacht viel hier niet echt op. Succes gegarandeerd. Een beetje ontspannen liep hij verder tot hij een bekende stem hoorde. Met een ruk draaide Flash zijn kop om, en keek Brokenpaw aan. Dit had hij proberen te vermijden. "Ehm.. Hey." Bracht hij uit. "Sorry, maar ehm... Ik heb het een beetje druk." En snel probeerde hij weg te lopen.

"Ehm.. Hey. Sorry, maar ehm... Ik heb het een beetje druk.", bracht hij uit en hij begon gelijk weg te lopen. Nee, nee, nee. Daarvoor was ze hier niet. 'Ga niet weg alsjeblieft', wou ze zeggen, maar ze kreeg het niet uit haar mond. Ze raakte in paniek toen hij steeds verder ging en ze wist niet wat ze moest doen. Haar ogen schoten om zich heen en ze keek hem hulpeloos achterna. Nee, nee, nee. Met een paar snelle passen die ze van Flash zelf had geleerd rende ze hem achterna. Voor hem ging ze stilstaan en keek hem in de ogen. Eenmaal daar ging alles zonder na te denken. Ze duwde haar neus in zijn nek en hield hem zo tegen. Flash hield niet van fysiek contact, dat wist ze, maar er was niks anders in haar hoofd opgekomen. "Sorry", bracht ze uit. Haar stem klonk zacht, aangezien zijn oor zo dichtbij was. "Sorry van Thorn, sorry van van wat er bij dat meer is gebeurt. Ik weet niet waarvoor ik allemaal sorry moet zeggen, maar loop alsjeblieft niet weg."

Toen Flash rennende pootstappen achter zich hoorde raakte hij in paniek. Eigenlijk wilde hij het zelf ook op het rennen zetten, en op zijn topsnelheid proberen om Broken af te schudden, maar op een of andere manier wist hij zijn koelheid te bewaren. Hij wist een normaal tempo te behouden, maar na een paar stappen had Brokenpaw hem al ingehaald. Ze keken elkaar een seconde diep aan, en toen ging alles net zoals bij het meer. Het ging vanzelf, en Broken duwde haar neus diep in zijn nek. En hij liet het gebeuren. Flash kon niet zeggen dat het fysieke contact hem ergerde. In tegendeel. Hij kreeg het gevoel dat een deel van de ongemakkelijkheid tussen hen verdween. Hij ontspande en ademde even diep in. "Sorry", Zei Broken zacht. "Sorry van Thorn, sorry van van wat er bij dat meer is gebeurt. Ik weet niet waarvoor ik allemaal sorry moet zeggen, maar loop alsjeblieft niet weg." Langzaam stapte hij naar achteren. Als ze zo dichtbij stonden kon hij niet meer goed nadenken. "Thornpaw kan me niets schelen." Zei hij vastberaden. "Ik weet het gewoon allemaal even niet meer. Ik weet niet wat er bij het meer gebeurde, ik weet niet wat er tussen ons is veranderd. Het verward me." Flash zuchtte diep. Hoe ging dit ooit nog goedkomen?

De kater stapte naar achteren wat het contact verbrak. Haar blauwe ogen keken hem een beetje verward aan, maar het viel te verwachten. "Thornpaw kan me niets schelen." Zijn stem klonk vastberaden en dat hoorde ze niet vaak van hem. Het verbaasde haar dan ook. Thornpaw had hem gekleineerd en meer dan dat. "Ik weet het gewoon allemaal even niet meer. Ik weet niet wat er bij het meer gebeurde, ik weet niet wat er tussen ons is veranderd. Het verward me." Een zucht verliet zijn mond. Broken keek hem aan, geen idee wat ze moest zeggen. Ze wou haar hoofd weer in zijn nek leggen om daarna gewoon te stoppen met dit gesprek, meer woorden waren er niet nodig, maar het gesprek moest er ooit komen. Haar haren zaten voor een keer niet precies op zijn plek en het maakte haar niet uit. Zachtjes schudde ze haar hoofd. "Het verwart mij ook." Haar ogen gingen naar de grond. Het was niet duidelijk meer wat er anders was tussen hen na het drama bij het meer. "Het is raar.", zei ze met een klein glimlachje, maar eigenlijk wou ze hard wegrennen. "Sorry.", zei ze nogmaals. Het sloeg eigenlijk nergens op, maar toch was zij diegene geweest die daar had gelegen op zijn rug met haar hoofd. Haar blauwe ogen keken hem weer recht aan. Maar deze sorry was ook voor de knuffel die ze net onverwachts had gegeven. Ook zij zette nu een stap naar achteren.