Holding on

Leopardkit keek vanuit de hoge positie van de rand van het nest. Trots als altijd, en een tikje ondeugend liet hij zijn blik langs de Nursery glijden. Veel Queens waren ervan overtuigt dat zodra ze hun blik van de gevlekte kater af hadden hij weer was verdwenen. En dat was ook zeker het geval, en hij had ook de speciale gave problemen te krijgen. Hehe. Maar de moeders hielden liever het kleine katertje veilig, het leek nu eenmaal geen veilige positie een moeder te vertellen dat haar kit weer kwijt was, vooral niet als deze een Deputy was. Maar Leopardkit was van geen kwaad bewust. Plots viel zijn blik op een kat die binnen kwam lopen. Vreemd, een nieuwe Queen? Hij sprong van zijn nest af en tippelde vrolijk naar de ander toe, toen pas realiseren wie dit was. ‘Grote zus Fawnstep‘ uitte hij vrolijk, waarna hij vrij brutaal op haar nest sprong en zo op ooghoogte kwam. ‘Waarom ben je in de Nursery, heb je iets stouts gedaan en is dit je straf? Ben je weer Fawnkit‘ uitte hij dramatisch. Er werd immers mee gedreigd dat stoute katten weer kitten werden, maar Fawnstep was toch een goede Warrior? Dat kon niet anders, ze was familie van hem. Maar toen viel zijn blik op haar buik, die was dik, zoals bij andere Queens. Verward keek hij weer op. ‘Word je mama? Maar dat kan niet.. dan ben je oud..’ Mompelde hij verward. In zijn ogen was Fawnstep altijd jong geweest, en om een mama te worden moest je oud zijn. Hij snapte hier dus niks van.

Hij vond Fawnstep leuk, al was het maar om het feit dat ze zijn zus was en op zijn mama leek. Hij hielt van zijn familie, al was die wel oneindig groot. Hoeveel broertjes en zusjes had hij nu wel niet? Hij kende er een paar, maar Swiftkit en Lionkit waren de belangrijkste. De rest ook wel, maar die waren al Warrior en hij nog een kitten, die waren dus vooral buiten het kamp bezig en het werd vast niet gewaardeerd als hij ze midden in de nacht wakker maakte om er mee te spelen. Hij moest eigenlijk ook vriendjes gaan maken van zijn leeftijd maar het was zo moeilijk. Met vriendjes werd je geen warrior. Hij werd uit zijn kitten problems gewekt door Fawnstep die verder praatte. Dus het was echt zo? ‘Wat had je dan gedaan?’ Misschien net wat te vrolijk als je bekeek dat het om straf ging. Maar zo was Leopardkit, nieuwsgierig en wou overal alles van weten. Bij de bevestiging grijnsde hij breed, zichtbaar wetend dat dit goed nieuws was. Dus sprong hij haar nest in en legde zijn witte pootje voorzichtig op de grote buik van Fawnstep, alsof deze zou klappen als hij te hard duwde. Je wist het niet zeker, sommige Queens konden ontploffen en wie weet zijn grote zus ook. Dat zou niet mogen. Maar hij keek verbaast en wat beschaamd op toen het bleek dat Fawnstep al een keer mama was geworden. Met een klein stemmetje antwoorde hij ‘Nee.. wie zijn het?’ Misschien kende hij ze wel en wist hij gewoon niet wie hun mama was. Kon toch? Bij het plagende duwtje grijnsde hij ‘Nou, al voor de tweede keer mama worden’ sprak hij op een plagende toon terug. Plots schoot het hem te binnen. Roughpaw was familie. Was die de dochter van Fawnstep? Maar die was al bijna warrior. Met grote oogjes keek hij op. ‘Is Roughpaw jouw.. dotter? Maar die is al apprentice‘ Het woord dochter snapte hij niet, maar wat hij wel begreep was dat Fawnstep écht oud was. Maar hoe oud was mama dan? Dat zou hij niet durven te vragen..

Leopardkit was al een keer het kamp uit geweest en had al eens een slang ontmoet. Ofja, andersom. Dus ondertussen hadden de meeste al besloten dat de rood witte bal pluis goed in het oog gehouden moest worden. Verder wist vrijwel iedereen dat ze hun staarten in de gaten moeten houden wanneer hij in de buurt was, hij had nogal de gewoonte andere te begroeten door ze er hard in te bijten. Hehehe. Bij het antwoord van Fawnstep vergrote zijn oogjes in ongeloof. Ze moest blij zijn dat ze nog in de clan zat. Hij was nu al een en al trots maken. Hij wou een goede warrior zijn, een goede broer en een goede ehem.. Leopardkit. Ja. Bij het antwoord porde hij zachtjes in diens poot, nog steeds niet durvend de buik goed aan te raken. ‘Maar ik ben sterker’ mauwde hij vol zelfvertrouwen. Al was het in zijn blik te zien dat hij nog altijd plaagde. Bij de lik keek hij omhoog, aangezien zijn pluimhaar nu plat lag. Daarna probeerde hij zichzelf te bewijzen door op haar rug te klimmen, wederom het buikgebied voor de veiligheid met rust latend. ‘Roughpaw is aardig, ik mocht bij haar slapen en ze heeft met mama geregeld dat de kittens een training kregen’ Hij was nog op de leeftijd dat je alles aan een ander vertelde, en zo ook de eerste ontmoeting met Roughpaw. Maar Roughpaw was ook aardig geweest. Bij de rest van de namen rolde hij om, met zijn witte buikje nu bloot. ‘Vier kittens? Ik ken alleen Roughpaw.. denk ik. Zijn er wel veel, maar niet zoveel als mama. Hoeveel krijg je er nu?’ Toen Fawnstep op ooghoogte kwam rolde hij weer recht en porde met zijn pootje tegen haar snuit. ‘Boop’ En hierna kwam de vraag, waar hij natuurlijk heel serieus over na begon te denken. ‘Ik hoop katertjes zodat ik met ze kan spelen, maar ik denk poesjes want je hebt hiervoor ook al dri-vier.. dotters gehad’ Concludeerde hij. Het zou leuk zijn een speelvriendje te hebben. Maar als het poezen waren was het ook niet erg, dan zou hij die ook beschermen. ‘Wat ga je kiezen?’ vroeg hij toen terug. Hij dacht dat je kon kiezen wat je kreeg en hoeveel. Waarom ook niet?

Bij het terugwoord van Fawnstep wist hij niks meer. Na eventjes na te hebben gedacht kwam er echt niks in hem op en stak hij dus maar zijn tong uit, alsof dit een fatsoenlijk antwoord was. Maar goed, zijn grote zus had deze slag gewonnen. De volgende keer was hij degene die zou zegenvieren. Bij de verdere woorden van Fawnstep klaarde hij helemaal op, zijn oogjes gevuld met een opgewekte glans. ‘Ik hoop het, dan kan ik hallo zeggen. Misschien komen de andere grote broers en grote zussen ook wel kijken‘ Het was duidelijk dat hij de hele enorme familie wou leren kennen en de overtuiging had dat heel de familie super close was, al was het allemaal buiten het kamp zodat hij het niet kon zien. Hij wou ze een keer allemaal bij elkaar zien, kijken hoe groot hij was en of sommige op hem leken. Maar of dit ooit ging gebeuren. Zijn aandacht ging weer naar Fawnstep, ietjes teleurgesteld door haar antwoord. ‘Weet je dan al wel wat namen?’ Hij vond het hele namen ding wel vreemd, sommige hadden een naam naar een dier en andere naar iets wat hij niet eens kende. Zo had hij ook een Mazepaw ontmoet en wat een Maze was? Geen idee, hij nog altijd de motivatie dat je het kon eten.

Nou nou, Fawnstep had ook niet veel gepland. Wat als je niks kon bedenken wanneer de kitten aankwam? Moest je dan maar inproviseren. En als je later een leukere naam verzon? Hopen dat niemand de eerste had gehoord? Het leek hem allemaal maar vreemd om zo iets belangrijks tot het laatste moment over te laten. Het klonk gewoon verkeerd. Maar nu op het onderwerp van namen gekomen, waarom heette sommige katten die hij kende zo? Waarom was Swiftkit Swiftkit en Lionkit Lionkit? Hij wist dat hij vernoemd was naar zowel Leopardgaze als het dier zelf. Want dat was een grote en sterke kat. Lion betekende ook grote en sterke kat, al had die een pluim rond zijn nek. Swift was iets met snel of behendig. En Fawnstep? ‘Wat betekend jou naam? En waarom heeft mama en Shrewstar die aan jou gegeven?’ Hij was benieuwt wat zijn warrior naam werd. Hij hoopte wel iets stoers. Sommige warriors hadden een stomme naam. Zoals Fur of Stripe. Want dat maakte je toch niet bijzonder? Als je strepen of een vacht had. Hij wou wel dat Shrewstar haar best deed en niet zijn stoere naam zou verpesten.

Bij de woorden van zijn grote zus luisterde hij stilletjes. Mama had gezegd dat een naam iets zei over de kat die hem droeg. En dat je Warriornaam iets betekende wat je bijzonder maakte. Of iets in die richting. Maar een Fawn was dus een baby hert. Leuk. Het klonk in ieder geval wel leuk. Toch was hij blij dat hij naar een stoer dier was vernoemd. Eentje die groot en sterk was, net zoals hij wou zijn. Het achtervoegsel had Fawnstep gekregen omdat ze goed kon jagen. Met grote oogjes keek hij op. ‘Ik wil net zo’n goede jager worden als jou. Wil je het me dan leren als ik het kamp uit mag?’ Hij wou ook goed kunnen jagen en stil kunnen lopen. Hij kon voor zijn leeftijd al heel goed sluipen, al kwam dat meer door het feit dat hij op andermans staart joeg. Maar zijn houding was slordig, instabiel en natuurlijk had het kamp minder obstakels en was zijn prooi meestal met andere zaken bezig. Toch wou hij dolgraag de beste in alles zijn, en misschien kon zijn geweldige grote zus helpen. Was zijn andere zus niet Medicine cat geweest? Misschien kon hij ook nog wat van haar leren. ‘Hoe heet onze andere zus? Iets met Litt-Littlwe’ Dat waren dus te veel klanken achter elkaar geweest. Gefrustreerd sloot hij zijn ogen. ‘Little’ uitte hij nu beter.