Sorry I'm Ugly|| & Leopardkit

Hij lag in een bolletje in de nursery, elke lachende kitten buitensluitend. Het lachen deed pijn in zijn oortjes, het klonk als schel hondengeblaf. De kittens beutelden over elkaar heen, sprongen achter elkaar aan en veranderden de nursery in een slachtveld. Niets van dit vond Deathkit leuk, hij vond het juist ronduit eng. Hij had geen vrienden, kende niemand in deze nursery of zelfs van de clan en ging er van uit dat ook niemand hem kende. There is nothing to lose if no one knows your name, dat was een visie van zijn leven kon je wel zeggen. Bang keek hij naar de grond en bestudeerde zo nauwgezet de structuur van het mos en het zand. Hoe hard hij deze spelende kits ook buitensloot, het werd hem toch teveel. Bang stond de langharige, zwarte kitten op en strompelde naar de uitgang van de nursery. Maar nee hoor, zo ver geraakte hij niet. Onderweg botste hij tegen een andere kitten. Helemaal in paniek ging Deathkit zitten, sloot zijn oogjes en kraamde uit "S-sorry, ik ben gewoon een verschrikkelijke kitten." Zo verschrikkelijk als een half opgegeten kraai, niets kon hij goed doen.