I don’t know for sure if I can trust you again

De zon wierp haar felle schijnsel op de aarde. Het zorgde er voor dat de dauwdruppels op het gras een kleurrijke glinstering kregen. Er viel daar echter niet lang van te genieten voordat vier gitzwarte poten het gras tegen de grond aan plette. De hondentanden rinkelden aan zijn halsband terwijl hij zijn ene poot voor de ander zette. Zijn oren lagen zoals gewoonlijk plat in zijn nek en zijn groengele ogen stonden kil en kalm. Brede littekens sierden zijn lijf waar geen haren meer op konden groeien en zijn spieren werden zichtbaar bij elke stap. Hij was een bijzondere verschijning, eentje die de meeste katten de stuipen op het lijf joeg. Hij stopte met lopen toen hij vond dat hij ver genoeg van het BloodClan kamp af was om te gaan zitten en zijn gedachten de vrije loop te laten. Hij ging zitten en klopte zachtjes met zijn staart op de grond terwijl hij even langs zijn lippen likte. Hij verstrakte toen een bekende geur zijn neus binnen drong. De geur rook anders, maar hij wist dat het dezelfde kat was, tenminste van de buitenkant. “Demon.” Zijn stem had geen emotie terwijl hij de naam van zijn verdwenen vriend uitsprak.

[First Demon]

De graatmagere kater zuchtte diep voordat hij zich afzette en door het rogue territorium begon te sprinten. Na die 4 maanden vastzitten moest hij wel zijn conditie opbouwen. In de periode dat hij vast Had gezeten, had hij de demoon beter onder controle gekregen en kon hem loslaten en weer weg duwen uit z'n hoofd wanneer hij wilde. Behalve als hij verschrikkelijk boos werd. Hij besloot iets uit te testen. De grote kater sloot zijn ogen zodra hij zo moe Was dat hij amper kon door rennen. Hij voelde hoe zijn andere helft zijn hoofd over nam en hij werd gepusht om nog verder te rennen. Nog steeds voelde hij zijn moeheid en zijn nog verse wonden steken, maar toch kon hij nog door rennen. Zijn ogen waren pikzwart, zoals ze altijd waren zodra hij zijn demoon Had losgelaten. Langzaam kwam de grote kater tot halt, en plofte neer. Hij begon rustig zijn vacht te likken toen hij een bekende geur en een bekende stem opmerkte. Met een ruk draaide hij zijn hoofd naar de zwarte kater, zijn nog zwarte ogen scanden hem even, voordat hij opstond en zijn hoofd schudde zodat zijn demoon weer weggeduwd was en zijn groene ogen de kater strak aanstaande. "Claw."

Hij draaide pas zijn kop naar Demon toe, toen hij wat tegen hem zei. Het was lang geleden dat hij zijn naam uit zijn bek gehoord had, het was lang geleden dat hij de andere kater gezien had. Hij scande zijn magere lijf en richtte toen zijn blik op die van Demon. “Waar was je?” Meer zei hij niet, meer woorden waren er niet nodig. Hij nam het hem kwalijk dat hij zo lang weg was geweest, eigenlijk nam hij het hem kwalijk dat hij er niet was geweest toen hij hem nodig had gehad. Toen Moonwhite hem de huid vol schold en hem de momenten samen met zijn kittens ontnam, maar ook toen hij leader werd en hij er voor moest knokken de Elite wakker te schudden. Het vertrouwen in zijn vriend was onder het nulpunt gezakt en dat was de reden dat hij hem koeltjes aanstaarde.

Een onheilspellende geur kwam op haar territorium terecht. Oh, ze wist maar al te goed welke geur dit was; velen hadden haar ervoor gewaarschuwd. Het was van de BloodClan, een clan die anders was dan alle anderen - al wist ze niet goed hoe die waren. Omen hield zich het liefste een beetje uit de buurt van deze wilde boskatten. Toch besloot ze om te kijken; ze had geen idee wat ze aan het uitspoken waren. Stel je voor dat ze een lichaam aan het begraven waren of zo, de pers rilde bij de gedachte. Nee, dat wilde ze niet hebben, dus moest ze een beetje voor zichzelf opkomen. Voorzichtig liep ze op de twee geuren af. Het leek niet alsof er een doodsgeur bij was, maar ze hield het zekere voor het onzekere en besloot toch te kijken. Wat ze zag? Een verschrikkelijk enge, zwarte kater met overal littekens en hondentanden aan een halsband. De andere kat zag er juist weer heel uitgehongerd uit. Haar oren stonden een beetje weggedraaid en haar staart hing laag. "E-eh.." Stotterde ze, toen ze te voorschijn kwam. "Dit is mijn territorium," was waar ze hen vervolgens op wees, en ietwat zenuwachtig keek ze naar de twee.

[size=10]“Waar was je?” Zei de zwarte kater. Demon voelde de spanning stijgen. "Claw, ik ben niet expres opeens verdwenen." Zei de kater kalm, zijn groene ogen op de kater voor hem gericht. "De twolegs hebben mij en een andere Bloodclanner meegenomen," zuchtte hij. De tabby had er niks aan kunnen doen dat hij was gevangen. Ze hadden hem neergeschoten met iets dat hem helemaal duizelig maakte en hem op de grond had laten vallen. Toen hij weer wakker werd zat hij in een kooi, naast een al verwondde poes. "Ze hebben ons vier maanden vast gehouden, ik kreeg ongeveer anderhalve muis aan voedsel, kittypetvoedsel-" de kater trok een vies gezicht. "-Per dag. We werden elke twee of drie dagen eruit gehaald om te vechten, op leven en dood. Als we het niet deden schoten ze ons neer. Dat heb ik zelf gezien. Gewoon dwars door de kop en de kat is dood." Ondertussen was er een andere kat erbij gekomen, maar Demon negeerde haar volkomen. "Ik en Sunset hebben het allebei overleefd, op het nippertje. Ik heb de twoleg aangevallen en toen waren we gevlucht." Hij keek opzij, weg van de kater, voordat hij hem weer aanstaarde met ogen vol spijt. "Het spijt me zo, Claw. Ik had er voor je moeten zijn, juichen toen je leader werd, advies geven en honden leren doden." Er kwam een kleine glimlach op zijn gezicht. "Maar ik was er niet, dat spijt me echt heel erg." Zijn ogen schoten naar de rogue, toen hij besefte dat hij haar kende kwam er een grote grijns op zijn gezicht. "Goedendag, Omen. Long time no see." Siste hij, de grijns nog steeds op zijn gezicht gepleisterd. Hij stapte dichterbij, zijn ogen werden langzaam zwart. "Gezellig territorium heb je hier." Hij bleef maar dichter en dichter naar de poes toe lopen. Hij torende hoog boven haar uit, maar hield zijn kop laag, zodat hij een muislengte van de poes haar neus af stond. Zijn zwarte ogen keken haar hongerig aan, en zijn klauwen waren diep in de grond geslagen, ze waren heel lang door het lang opgesloten te zitten. De kater gromde, het was een diep en zwaar geluid, zijn vacht stond rechtop. "Weet je nog, onze laatste ontmoeting? Jouw bijna-dood?"

Hij snoof. “Je had je niet moeten laten vangen.” Snauwde hij toen. Het was onredelijk wat hij deed, maar het deed hem meer dat Demon nou opeens weer voor hem stond dan hem lief was. Hij probeerde dat te verdoezelen door zo bot te reageren, maar hij werd afgeleid toen er opeens een rogue naar hen toe kwam. Ooh, alsjeblieft niet nu schoot er door zijn kop, dat kon er ook nog wel bij. Hij was totaal niet in de stemming om het gezeur van die poes aan te horen en als ze niet op zou passen zou hij elke haar uit haar lijf trekken zonder pardon. Hij deed zijn bek al open om wat te zeggen, maar klapte zijn kaken hoorbaar weer op elkaar toen Demon al het woord nam. De blik in zijn groengele ogen richtte zich chagrijnig op zijn oude vriend. “Demon.” Zijn stem klonk gevaarlijk zacht. Ook hij stond op en liep dichter naar de poes toe, waarbij hij zijn schouder iets harder tegen de andere kater aan beukte dan nodig was. Hij probeerde hem weer bij zinnen te brengen, want het was hem niet ontgaan hoe zijn ogen veranderde. “Doe eens aardig tegen dit lieve poesje.” Het sarcasme droop duidelijk van zijn stem terwijl hij haar strak aanstaarde. Langzaam ontstond er een eng grijnsje om zijn lippen. “Weet je wat er gebeurt met domme lieve poesjes?” Zijn stem klonk weer zacht en ijzig kalm. Het was frappant hoe hij zijn stem razendsnel kon veranderen.

Claw beukte hard tegen zijn schouder aan, waardoor Demon op sprong en zijn ogen zwart schoten door de onverwachte ruwheid. "Ik was neergeschoten, ik was een rogue aan het vermoorden toen ik opeens een knal hoorde, Sunset lag tegen de grond. Ik schok, maar voordat ik kon wegrennen werd ik ook geschoten."(Verdovingspijltjes btw) Legde de kater uit, zijn stem was veranderd van zijn normale stem naar die van zijn demoon, zijn ogen diepzwart en kil. “Doe eens aardig tegen dit lieve poesje.” Zei Claw sarcastisch, de enorme tabby schudde zijn hoofd, waardoor de demoon weer weg was gegaan. "Claw, geef mij een kans, ik zou graag weer als vrienden zij aan zij willen vechten." Zei hij, de kater was altijd vriendelijk tegen katten die hij mocht, maar erg gemeen tegen katten die hij dan weer niet mocht, dus lag er een vriendelijke blik in zijn ogen. “Weet je wat er gebeurt met domme lieve poesjes?” Zei Claw ijzig en kalm, Demon grijnsde vals. "Die gebruiken we als feestmaal voor de Elite."

De woorden die er gesproken werden ving ze niet op. Toch haalde ze dapper adem en miauwde: "Dit is mijn territorium." Niet dat het hen wat leek te doen. In tegendeel; het leek wel het averechtse effect te hebben. Ze werd keihard genegeerd. "Ik en Sunset hebben het allebei overleefd, op het nippertje. Ik heb de twoleg aangevallen en toen waren we gevlucht." Haar korte oortje bewoog onbehaaglijk heen en weer. Wat was er gebeurd? Tweebenen waren toch juist best aardig en leuk gezelschap, of had zij het verkeerd? Geërgerd leken ze allebei met haar komst, al bleek de één haar wat vrolijker te begroeten dan de ander. "Goedendag, Omen. Long time no see." Echter veegde de toon alle vriendelijkheid weg en ietwat angstig drukte Omen haar oren in haar nek. Ze kon wel vechten, maar wilde dit niet en blonk er nou ook niet echt in uit. Hetgeen wat ze echt goed kon was jagen. Het beangstigde haar dat deze kater haar kende; ze had immers nog nooit iemand zoals hem gezien. Hij zat vol met schrammen en beten. Nee, ze wist zeker dat ze hem nog niet eerder gesproken had. "Gezellig territorium heb je hier." Klonk het dreigend en automatisch zette de crèmekleurige poes een stap naar achteren toen de ander een stap naar voren deed. Ze herkende hem écht niet. De kater torende hoog boven haar uit. "Weet je nog, onze laatste ontmoeting? Jouw bijna-dood?" Meteen leek het alsof er een knopje werd omgezet en herinneringen stroomden haar gedachtes binnen. Verbaasd knipperde ze met haar ogen; deze herinneringen had ze opgesloten in de hoop dat ze nooit meer naar boven kwamen. Ze was toen een egoïstisch persoon geweest en ze had haar leven verbeterd. Ze was niet meer die arrogante Omen. Toen klonk opeens de stem van de zwarte kater en haar ogen vergrootten zich iets toen ook deze op haar afliep. “Doe eens aardig tegen dit lieve poesje.” Omen was misschien dom, maar sarcasme verstond ze wel. En dit was niet gemeend. “Weet je wat er gebeurt met domme lieve poesjes?” Vroeg de zwarte kater tegen haar en onwillekeurig ging er een rilling door het hele lichaam van de pers heen. "Die gebruiken we als feestmaal voor de Elite." Vulde Demon aan. "I-ik.." Stotterde ze en zonder dat ze het doorhad keek ze al achterom of ze weg kon rennen. Maar ze moest niet wegrennen, ze moest blijven, vechten voor haar territorium en voor haar deeltje land. Omen maakte echter nu precies de beslissing waarover ze zat te tobben de laatste tijd; ze zou voor de veiligheid en simpelheid van het leven van een kittypet kiezen. "W-weet je, g-g-ga maar blij-vvv-en." Vervolgde ze en glimlachte vervolgens met een duidelijke angstgeur om zich heen.

{ Je mag haar een beetje verwonden, maar niet ernstig ;3

De kilheid verdween niet uit Claw zijn blik. Ook niet toen Demon uitlegde wat er was gebeurd. Hij wist ook wel dat zijn vriend er niets aan kon doen, maar hij moest het even laten bezinken. Het voelde vreemd om hem opeens weer in zijn buurt te hebben, omdat het eigenlijk gewoon eng vertrouwd voelde. Hij besloot om de uitleg van Demon te negeren misschien was dat de beste manier. Hij zou er later wel weer over beginnen als hij aan het idee gewend was. “Geef me even de tijd Demon. We komen er nog wel op terug.” Vervolgde hij zonder emotie in zijn stem, al worstelde hij van binnen behoorlijk met de hele situatie. Hij grinnikte toen hij voor Omen ging staan en Demon zijn uitsprak afmaakte door te zeggen dat ze als feestmaal gebruikt werden. “Ach hoor je dat, nu mogen we opeens weer blijven.” Zijn stem had de sarcastische klank weer aangenomen terwijl zijn blik naar Demon gleed. “Dat is toch een hele fijne bijkomstigheid.” Grijnsde hij voordat zijn blik naar Omen gleed. “En wat ga jij dan precies doen?” Vervolgde hij plots weer ijzig kil. Hij zette nog een stap naar haar toe.

“Geef me even de tijd Demon. We komen er nog wel op terug.” zei de zwarte kater emotieloos, Demon knikte en draaide zich weer op naar de Pers. "W-weet je, g-g-ga maar blij-vvv-en." De angstgeur om haar heen was zo duidelijk dat de demoon binnen hem begon te worstelen om zijn lichaam weer over te nemen en de poes aan te vallen, echter hield Demon deze in en staarde met zijn groene ogen recht naar de poes. “Ach hoor je dat, nu mogen we opeens weer blijven.” zei Claw sarcastisch, hij keek de enorme tabby aan, die een sluwe grijns op zijn gezicht kreeg. “Dat is toch een hele fijne bijkomstigheid.” Grijnsde de kater naast hem, de tabby knikte en tegelijkertijd keken ze weer naar Omen. “En wat ga jij dan precies doen?” Zeiden de katers tegelijk, allebei een stap naar voren zettende. Demon lachte even door wat ze deden, ze hadden helemaal niks afgesproken maar ze deden het zelfde, tegelijkertijd.

+Sorry, flutje ._.

Haar oren gleden nog dieper in haar nek toen ze doorhad in wat voor problemen ze zichzelf wel niet gebracht had. Angstig keek ze toe hoe de zwarte kater met alle littekens een stap naar haar toe zette. “Ach hoor je dat, nu mogen we opeens weer blijven.” Klonk het, al leek de kater niet helemaal vrolijk met het feit dat ze een grote opoffering had gemaakt. “Dat is toch een hele fijne bijkomstigheid.” Ze keek trillend naar de grijns die op de kater zijn gezicht kwam. “En wat ga jij dan precies doen?” Miauwde de twee tegelijkertijd en zette tegelijkertijd een stap naar voren. Onmiddellijk zette Omen een stap naar achteren. "Ik... I-ik.." Ja, daar had ze nog niet over nagedacht. Wat gíng ze eigenlijk doen? Haar gebied was niet groot en ze zou hoe dan ook de conversatie tussen de twee horen. "W-w-wat willen j-jullie dat ik gga doen d-dan?" Vroeg ze terwijl ze onzeker nog een stap naar achteren zette.

Het was apart dat ze beide hetzelfde zeiden, op hetzelfde moment. Het leek bijna alsof ze precies op elkaar waren ingespeeld en wie weet, misschien was dat ook wel zo. Hij staarde naar haar toen ze een stap achteruit deed en deed nog een stap naar voren. “Verdwijn.” Zei hij doodkalm. Hij had geen zin om haar aan te vallen, omdat hij te druk was in zijn kop met Demon. Hij wilde met de andere kater kunnen praten zonder gestoord te worden. Helaas voor de kattin, had ze hun ernstig verstoord. Als hij niet zo bezig was geweest met het feit dat Demon terug was, had hij haar strot proberen door te bijten. Nou liep ze alleen maar in de weg en wilde hij dat ze weg ging, dan konden ze zo snel mogelijk hun conversatie vervolgen. Als dit haar territorium was, werden ze misschien ook niet meer gestoord. Tenminste als ze niet tegen iedereen zo angstig deed als ze nou deed, maar het was eigenlijk wel logisch dat ze zo panisch deed. Er stonden twee grote Elite katten voor haar, hij had niet anders verwacht. “Ga gewoon weg.” Snauwde hij er achteraan terwijl hij de laatste paar staartlengtes tussen hen in overbrugde.