This is as far as it will go {&Bones}

Weg van het territorium waar de grote kater was geboren, zo ver mogelijk wel wilde hij nu zijn. Het overkwam hem veel vaker, omdat hij bijna gestoord werd door de, in zijn ogen, incompetentie van anderen. Hetgeen wat hem het meest ergerde was het feit dat hij er niks aan kon veranderen. Als hij zijn mening zou uitspreken dan zou hij de slechterik weer zijn terwijl hij toch echt wel een hoop dingen had aan te merken. Mentaal haalde de kater zijn schouders op en begon zich toch langzaam te focussen op zijn omgeving. Het feit dat hij buiten de grenzen liep betekende ook dat hij zo in de problemen kon lopen. En al was dat wel waar hij nu zin in had, het moest hem niet overvallen. Dat zou echt slecht zijn van hem als hij dat liet gebeuren. Niet alleen slecht, hij zou zich er nog eens voor schamen ook, heel diep.
Even bleef hij staan zodra hij een geur op wist te pikken. Binnen enkele seconde verscheen er een brede grijns rond zijn snuit en hij zwiepte met zijn staart. Toch hield hij voor een van de weinige keren zijn mond en sprak hij niet tegen de nog onzichtbare onbekende. Hij wilde een keer zien hoe iemand zomaar op hem zou reageren zonder dat hij ze als eerst aansprak. Omdat hij wist dat er iemand was, zou het geen verrassing meer zijn. Alhoewel hij wel het probleem had dat hij niet precies zou kunnen horen waar de onbekende vandaan kwam. Dat was een risico wat hij voor een keer wilde nemen.

De grote, grijze kater stapte door het territorium dat hij door en door kende. Jarenlang had hij hier geleefd, in een sneue doos achter een nog sneuer schuurtje. Hij had aardig wat kattenlevens genomen in zijn tijd, maar zo langzamerhand kon hij het wel voelen dat hij wat ouder werd. Hoewel de kater behoorlijk gespierd was, begonnen zijn botten brozer te voelen. Alles ging moeilijker, maar hij was te koppig om het aan zichzelf toe te geven. Door die ergernis was de expressie op zijn gelaat alleen nog maar agressiever geworden. Gelukkig werd hij de laatste tijd behoorlijk vaak alleen gelaten. En dat was te zien ook: de kater had een rommelige en doffe vacht. Oud, gedroogd bloed zat nog onder zijn nagels en al met al zag hij eruit als een ragebol. Niet dat het hem uitmaakte. Zijn nekharen rezen overeind toen hij een geur ontdekte die hij hier niet wilde hebben: een Clankat. RiverClan, als hij het niet mis had. Een laag gegrom begon in zijn keel op te doemen en hij liep op de bron van de geur af. De kater was gigantisch, en gebruikte dit om zijn imposante figuur bij te staan. "Rot op," gromde hij laag naar de zwart-witte kater die voeten durfde te zetten op zijn land. Ze hadden verdomme al genoeg gebied, en nou moesten ze ook nog in zijn kleine hoekje komen?

In de verte hoorde hij al iets waardoor hij enkel zijn oren rond draaide op zoek naar de richting waarvan de ander zou komen. Hij werd steeds nieuwsgieriger naar wie hij hier nu was tegengekomen. Of beter gezegd in wiens gebied hij zojuist was gestapt. Toen hij voor een korte periode weg was bij de clan had hij wel zijn eigen stekje gevonden en niemand had hem daar lastig gevallen. En al deden ze het wel liet hij zich niet wegjagen, maar hij was gezond en had zijn punt bewezen. Zelfs gewond en kreupel kon hij prima voor zichzelf zorgen. Zodra hij een stem hoorde draaide hij zijn kop om en fronste lichtjes. ''Zeg, heeft je mamma je geen manieren geleerd?'' Kaatste hij terug voor hij zich omdraaide. Okee, de kater was niet klein wat een voordeel was. Hij begon echt een hekel te krijgen aan kleine mormeltjes, die waren vervelend. Toch schatte hij in dat de kater wellicht zijn leeftijd had? Erg goed zag de grijze kater er in zijn ogen niet uit. Waar Snowkillers lange vacht netjes en goed verzorgd en vooral glanzend langs zijn flanken lag, leek de vacht van de grijze kater doffer en minder goed verzorgd. Toch was dit in zijn ogen geen oneerlijke verdeling van kracht, iets wat het altijd interessanter maakte voor de zwartwitte kater. ''Maar nog even voor de duidelijkheid. Ik rot niet op, geen zin in.'' Sprak hij met een brede grijns, geen angst tonend, enkel zijn lichte agressie.

De kater bromde bij het zien van de gedaante, en zijn expressie werd nog norser bij het ruiken van die verschrikkelijke visgeur die van de kater afkwam. Riverclan, en hij had de arrogantie van zijn clan met zich meegebracht. Al een heel gebied hadden ze ingenomen, maar nee, ze moesten alsnog in zijn gebied gaan liggen met hun luie achterwerken. Er zou nu een einde komen aan de doodwensen die hij zo nu en dan jegens de Clankatten maakten, vandaag zou hij dit arrogante mormel het leven ontnemen. Op zijn opmerking rolde hij slechts zijn ogen. Zijn moeder had hem nooit iets geleerd, hij had dat op de harde manier moeten doen. Die Clankatten kregen alles met de paplepel ingegoten. Lui en verwend waren ze. Eén dag in Bones' schoenen en ze zouden dood zijn. Op jezelf, omringd door andere katten die het bloed onder je nagels vandaan haalden, en geen persoonlijk jachtgebied. Rotbeesten. "Maar nog even voor de duidelijkheid. Ik rot niet op, geen zin in," sprak de kater, met een expressie waarvan Bones wel kon kotsen. "Dan is het aan mij om je lijk in die ranzige rivier van je te dumpen." De kater ontblootte zijn tanden, en zijn nagels schoten uit hun hulzen. Dit was zo voorbij.