Your wishes are my duties, sir.

Hurricane keek verveeld rond. Hij was op zoek naar Claw, niet omdat er iets belangerijks aan de hand is ofzo. Maar gewoon om de leider is wat beter te leren kennen. Hij keek om zixh heen, in het kamp waren er wel ergens een paar katten aan het werk, of luieren. Eindelijk vonden zijn ijsblauwe ogen de zwarte vacht en de geel-groene ogen van de leider. Zijn poten brachten hem naar de BloodClanleider, zonder na te denken miauwde Hurricane. "Goededag, Claw. Lang niet gezien."

- Alleen Claw

Hij stapte uit zijn barn, zijn gitzwarte vacht bruin door het stof. Hij schudde even om het kwijt te raken, maar veel nut had het niet. Hij bromde wat maar maakte geen aanstalten om zijn vacht schoon te maken. Hij haatte de smaak van stof, bloed vond hij geen probleem maar stof was vreselijk. Het bleef tussen je tanden zitten en zorgde voor een knarsend geluid als je je vacht likte. Zijn blik gleed over het kamp terwijl hij een paar members toeknikte. Zijn blik bleef hangen bij Hurricane die zijn kant op kwam lopen, vragend ging hij zitten. Zijn groengele kijkers boorden zich in die van de andere kater. “Zien is iets anders dan spreken Hurricane.” Zijn stem had zijn normale ijzige klank. “Maar gesproken hebben we elkaar inderdaad een tijd niet. Wilde je iets melden?” Vroeg hij toen.

Hurricane bleef kijken in zijn ogen en antwoordde "Nee, Claw, alles is oké. Nou, Raza en Snake zijn er niet meer. Maar de rest hebben we geen problemen mee gehad." Hurricane keek hem strak aan, Claw gaat het hem toch niet kwalijk nemen? Hij dacht aan wat er de afgelopen maan wel niet gebeurd is.

Zonder ook maar een greintje emotie luisterde hij naar de woorden van Hurricane. “Katten die sterven waren te roekeloos en te onvoorzichtig. Zulke fouten kunnen je je kop kosten.” Zei hij terwijl hij de andere kater strak aan bleef kijken. “Of het geeft aan dat ze niet sterk genoeg waren. Er zijn genoeg katten die hun plek kunnen vervangen.” Er verscheen een kalm grijnsje om zijn lippen. Hij zat er niet mee, de enige dood die hem echt geraakt had was de dood van zijn moeder geweest. Voor de rest interesseerde het hem niet. Het leven ging wel door, dat deed het altijd. Eerst hadden katten het er nog over, maar op een gegeven moment dacht niemand er meer aan.

Hurricane luisterde aandachtig naar wat zijn leider te zeggen had. ¨Wat ook kon zijn is dat ze hun leven opgeofferd hebben voor hun Clan.¨ Was Hurricane´s koppig antwoord. Plots besefte de zwarte kater wat hij net zei Shit bedacht hij stilletjes. Maar Hurricane was jong, 10 maantjes maar. Claw zal het toch begrijpen? Om eerlijk te zijn had Hurricane geen zin in een discussie. Maar zijn koppigheid is ermee begonnen. Hurricane keek nogsteeds emotieloos. Alsof hem niets boeide wat hij zei. Maar stiekem hoopte hij dat de leider hem geen ruw woordje gaf.

Een humorloos lachje verliet zijn bek al voordat Hurricane klaar was met praten. “Het is naïef om dat te denken. Je moet nog heel wat leren Hurricane.” Hij schudde langzaam zijn kop en liet even zijn blik over het kamp glijden, voordat hij de jonge kater weer aankeek. “Katten zijn egoïstisch, als het erop aan komt dan denken ze alleen maar aan zichzelf. Vergeet dat nooit.” Zijn woorden waren scherp en duidelijk. Claw praatte er nooit omheen, hij zei altijd meteen waar het op stond en hoe hij ergens over dacht. Zo wist de ander meteen waar die aan toe was, behalve bij zijn slachtoffers daar speelde hij graag spelletjes mee. Hij was een geweldige toneelspeler en heel goed in verschillende maskers opzetten.

Onderwerp: Re: Your wishes are my duties, sir.