Hello little kittypet

Zo snel als ze kon rende Holly door de tuin van haar mensen heen. Zoals gewoonlijk werd ze weer achterna gezeten door het rotjoch dat haar uit haar Clan had verwijderd. Hij wilde haar 'aaien' want hij vond haar 'schattig', maar Holly wilde daar niets van hebben. Ze had een hekel aan het kind, en een hekel aan het leven van een kittypet. Ze was dan ook zelden thuis, en er waren meerdere gevallen geweest waarin haar mensen wanhopig naar haar op zoek waren geweest. Uiteindelijk sprong ze op de schutting, waar ze geduldig bleef zitten. Het kind kon hier nou eenmaal niet bij, en zijn geduld was daarbij snel genoeg op. Nonchalant likte ze aan haar poot, wachten tot het kind weg ging. Het duurde niet lang voor de jongen mopperend naar binnen slenterde, roepend om zijn ouders. Met een zucht sprong Holly van de schutting af, tijd voor iets leuks. Ze glipte de tuin uit via het hekje, en liep zowaar tegen een andere kat aan. Een poes die vele manen ouder was dan zij. "Hallo kleine kittypet, wie ben jij?" vroeg de poes toen op een vreemde stem. "Ik ben Holly," antwoordde ze toen maar. "En jij?" Kittypet, wat had ze een hekel aan die term.

De poes voor haar stelde zich voor als Nevergirl. Holly fronste even, wat een aparte naam. Ach ja, ze vond die Clannamen allemaal ook zo apart. Allemaal van die rare voor- en achtervoegsels die in de eerst instantie niks met de kat zelf te maken leken te hebben. Ze wist haar Clannaam echter nog wel. Never vroeg vervolgens waar ze vandaan kwam. Holly wenkte met haar kopje naar achteren. "Bij m'n huis weg," antwoordde ze met wat tegenzin. Hoewel ze het wel zo noemde, de plek voelde niet aan als haar 'thuis'. Vooral niet nu de eigenaren haar broertje Pan weg hadden gedaan. Sindsdien was alles zo saai geweest. Uit het niets gromde de vreemde kattin, en Holly hield haar kop vragend scheef. "Alles goed?" vroeg ze toen aarzelend, zich afvragend wat er mis was met deze poes.

Met enige aarzeling in haar stem, begon de kattin het één en ander los te laten over haar mysterieuze leven. Of Holly er iets van geloofde was een tweede. Holly knikte echter wel toen Never zei dat dit een geheim moest blijven. Ergens vond ze het wel apart dat ze dit zo te horen kreeg: ze kenden elkaar nu ongeveer twee minuten lang. Ze vond het moeilijk om te geloven dat ze de enige zou zijn die van dit zogenaamde geheim zou weten. De poes vertelde dat ze uit RiverClan kwam. Weer dat gekke woord. Holly had geen idee waar de RiverClan was, maar ze had al wel het één en ander gehoord. Een poes bij de kloof had haar verteld dat het stinkende viskatten waren. Blijkbaar was de kattin voor haar er dan één van geweest. Nu hoorde ze naar eigen zeggen echter in de BloodClan thuis. Hoeveel Clans waren er? "Wat is de BloodClan?" vroeg Holly toen maar, niet volledig geïnteresseerd. Het zou echter wel de geur verklaren die ze bij sommige katten opving: de geur van Clan, maar ook die van bloed.

Holly hoorde het lange verhaal van de kattin wederom aan. De BloodClan ofwel de Elite was kortweg een rare Clan die geobsedeerd was met het vermoorden van andere katten. Holly had het nooit echt begrepen, het moorden zonder reden. Als je iets deed, doe het dan met een reden. Hadden die katten echt niets beters te doen? Maar goed, ze wilde wel geloven dat er een aantal katten waren die voor de lol anderen de strot doorbeten. Het kattenleven kon soms ook wel saai zijn. De poes beloofde alleen te doden als het nodig was. Alsof de kat haar gedachten las, zei ze nog iets over de RiverClan. Blijkbaar at ze geen vis, dus was ze geen stinkende viskat. Leuk. "Wat vind jij dan een goede reden om iemand te doden?" vroeg Holly toen. De Clans doodden om hun territorium en Clanleden te beschermen, maar Holly vroeg zich af wat nou het grote verschil was tussen de BloodClan en de rest.

Holly keek even schichtig achterom, ze hoopte dat het mensenjong er niet aan zou komen. Hij zou haar zo weer grijpen en mee naar huis nemen, en dat was wel het laatste waar ze nu zin in had. Ze luisterde met een half oor naar de poes die uitlegde dat ze katten soms doodde wanneer ze zelf aangevallen werd. In Holly's oren klonk dat allemaal wel logisch, doden om zelfverdediging. Wat dat betrof, verschilde deze kat niet zoveel van de rest van de katten die ze kende. Het rare was dat ze nog nooit van die hele BloodClan had gehoord. Tot nu toe was ze ook niet echt onder de indruk. "Waar zit jullie Clan dan?" vroeg ze toen maar, gewoon uit nieuwsgierigheid. 

Never nam geen blad voor de mond als het aankwam op haar Clan, wat Holly ook vroeg, ze vertelde haar alles. Misschien wel een beetje apart, maar een jonge kat als Holly had toch weinig aan deze informatie. Laat staan dat ze iets kon doen aan die hele Clan, niet dat ze dat van plan was. Ze was iemand van 'live and let live', en daar zou ze zich aan houden. Zolang die katten haar maar niet lastig zouden vallen. Holly keek even naar het kamp waar de poes naar wees. Het leek maar een aantal lelijke en oude schuurtjes, maar blijkbaar huisde zich daar een hele Clan. "Sorry, als onze leider of commander hierachter komt..." zei de poes toen. Holly keek haar vragend aan. "Dan wat?" vroeg ze, deze keer oprecht nieuwsgierig. Holly begreep niet zo goed waarom de poes haar deze informatie liet weten, als het echt geheim moest blijven. Misschien was ze toch niet zo loyaal aan haar Clan.

Holly fronste even bij het horen van het antwoord van Never. Zou de BloodClan haar echt dood willen hebben omdat ze wist waar de Clan zich huisde? Vast niet toch? Het leek haar geen sterk verhaal, maar wie wist hoe onredelijk deze katten zouden zijn. Ze kon het misschien een beetje peilen van Never, en aan de hand daarvan leek het allemaal best tricky. Het glimlachje van Never voelde apart, onoprecht. Er was een aura van wantrouwen, en Holly vroeg zich af of ze niet beter weg kon gaan. "Misschien is het dan maar beter dat ik wegga," zei Holly toen, en ze nam alvast weer een aantal passen terug naar haar huis. Eigenlijk had ze helemaal geen zin om al terug te gaan, maar voor nu leek het de meest verstandige oplossing.

Never zei dat ze Holly niet tegen zou houden als ze weg zou gaan, en informeerde haar daarbij ook dat de poes hier de rest van de dag rond zou dwalen. Had ze niets beters te doen in die BloodClan of zo? Moesten ze niet jagen zoals de rest van de Clans? Hadden ze geen Apprentices om te trainen, of Elders om voor te zorgen? Vreemde Clan. En deze poes vond ze ook maar raar. Ze zei dat ze geen zin had om haar tijd te verspillen in het kamp. Maar als het zo zonde van haar tijd was, waarom zat ze dan bij die Clan? "Als je het gevoel hebt dat je je tijd verspilt, waarom zit je dan nog bij die Clan?" vroeg Holly, die de boel duidelijk niet begreep.

Wederom was het antwoord dat Holly van Never kreeg behoorlijk vaag. Ze was niet meer welkom bij de Clans, wat Holly wel begreep. De Clans lieten amper buitenstaanders binnen. Maar geen zin hebben om rogue te worden? Wat hield dat nou weer in? Misschien was de poes er gewoon aan gewend om in groepsverband te leven, en zag het solitaire bestaan van een rogue niet echt zitten. Iets wat Holly wel begreep, ze voelde zich soms ook wel alleen. Vooral nu Pan weg was, had ze eigenlijk niet echt vrienden. Met haar mensen kon ze ook al niet opschieten. De poes klonk in ieder geval een stuk vriendelijker dan de rare, koude toon waar ze in het begin mee gesproken had, maar Holly wist niet echt wat ze ervan moest denken. Ze had daarbij ook geen vragen meer voor deze kattin, dus misschien dat hun ontmoeting hier ook weer zou eindigen.

De poes toonde eens interesse naar haar kant, en vroeg of ze Holly iets mocht vragen. Holly knikte. Wat volgde was een vrij logische vraag als je er niet al te vele over nadacht. Vrij onlogisch als je dat wel deed. Ze kon wel gewoon weglopen van huis, en de boel voor zichzelf uitzoeken. Maar ze kon nog niet zo goed jagen. Ze was een half jaar oud. Ze zou alleen zijn en het stikte hier van de Clankatten en rogues die haar allemaal de kop om konden draaien. Het halsbandje om haar nek gaf haar positie zonder moeite weg, en ze zou zo'n makkelijke prooi worden. Het was te gevaarlijk, het was gewoonweg gekkenwerk. Ze wilde wel avontuur, maar ze wilde nog niet dood. "Ik zou wel willen, maar dat is nog niet zo makkelijk," antwoordde ze toen. Nee, voor haar was het wilde leven nog niet weggelegd. Ze zou iemand moeten hebben die haar alles zou leren. Of op zijn minst een vertrouwenspersoon waar ze zo nu en dan terecht kon.