Mistakes have been made, but we will do it right this time[Geboorte topic]

Het was een warme, schemerige avond. Omdat het greenleaf was werd het niet snel donker, en dus genoot Iggy van de heerlijke bries en warme kleuren die het hol van de wolf overspoelde. Haar buik was enorm nu. De poes glimlachte. Er groeide leven in haar. Al een tijdje. Ze sloot haar ogen. Het was een onmogelijk, geweldig gevoel, maar ergens vanbinnen was nog een angstige onzekere stem, die riep dat Cyber misschien de zwakkere kits zou verstoten. Maar ze moest hem vertrouwen. Ze moest wel.

Een plotse steek liet haar ogen angstig open schieten. Was dat een wee? Een beetje paniekerig keek de kattin om zich heen. Wat moest ze nu doen. "Cyber?" Ze probeerde zo kalm mogelijk te blijven. Een nieuwe wee. Iggy verbeet een kerm van pijn en probeerde het opnieuw. "Cyber? Kan je even hier komen?"

-Eerst Cyber, dan Iggy, en dan Red John.

Cyber lag voor het hol, op waak. Als een echte wolf beschermde hij zijn kroost, en nog belangrijker zijn partner. Iggy's zachte buik was enorm geworden, het leek wel of er geen kittens inzaten maar echte wolvenpups. Hij had nog nooit zo'n grote buik gezien voor zover hij zich kon herinneren. Alluwel dat de buik van Buzzard ook enorm geweest moest zijn, zes gezonde kittens waren daar vandaan gekomen. Als dit er weer zes werden dan zou zijn hol te klein worden nu hij af en toe op Daniel, Ralph, Emrys, Esca en Carlita moest letten. Al waren ze al zo oud en hun eigen weg grotendeels op gegaan. Esca kwam zelfs niet meer in zijn buurt en ook Carlita had vroeg het nest grotendeels verlaten en haar eigen weg uitgestippeld. Cyber merkte heus wel dat eigenlijk zijn eerste nest, ',nee' verbeterde hij zichzelf, zijn tweede nest van Lola, Vixen, Ace en Blacky het meest gehecht aan hem waren. Hoe zou het lopen met deze kits? Zouden er sterke katers als Cyber tussenzitten, of allemaal zachte Iggy'tjes? Zouden ze van hem walgen zoals Esca, of van hem houden zoals Lola? Cyber schudde zijn hoofd.

"Focus Cyber, Focus" murmelde hij zichzelf toe terwijl hij uit de roes schoot, zijn ogen zagen nu pas de omgeving terug helder. Pas enkele seconden viel het hem op, Iggy riep hem. Traag stond Cyber op. Rustig zijn tijd pakkend. Hij liep beheerst naar Iggy en met een grijnslachje gaf hij haar een likje over haar bol. "Wat is er?" Pas na haar buik te kijken viel hem de schokken op, had ze weeën? Een soort paniek sloeg door Cyber heen. Toch niet weer hetzelfde zoals met Seraphine..

OCC; sorry voor laatheid maar ik was op reis, nu kan ik weer elke dag posten

Hij leek geshockeerd. "Wat is er?" Iggy ademde zwaar. "D-de kits..." Wat moest ze doen? De poes verbeet de pijn toen ze een schok voelde door haar lichaam wat een eerste kit aangaf. Ze vertrok en bad dat het snel over was. Een neiuwe scherpe steek, en daar was de eerste. Een flamepoint. Net haar vader! Ze wou glimlachen, maar was te druk voor dat. Voor nu likte ze het bolletje stevig zodat de kit zou gaan ademen. Ze glimlachte even, en keek op naar haar partner. Hij zou de eerste mogen noemen. Veel tijd had ze niet, want een nieuwe pijn schoot door haar heen. Een nieuwe wee liet haar lichaam verstakken. Maar het zou het allemaal waard zijn. Ze was bijna in een soort roes, wat de pijn verzwakte toen de volgende kit ter aarde kwam. Deze was als een kopie van haar. Ergens was ze opgelucht dat er ook kits op haar leken. Ze dacht even na. "Artemis," Fluisterde ze eerts. En daarna harder. "Artemis."

Cyber, Red John en Artemis mogen reageren

Ik denk niet dat iemand zich de dag van zijn geboorte herinnerd. Zelfs de allerslimsten, diegenen die zich genies noemen - terecht of onterecht - zullen het nooit exact weten. e krijgen verhalen te horen, over hoe we moeilijk deden, over hoe we meteen naar onze moeder toekropen, hoe we zo schattig waren. Waarschijnlijk zijn geen van deze verhalen echt waar. waarschijnlijk maken onze ouders die verhalen maar, om onze onbedwingbare nieuwsgierigheid toch maar een beetje in te tomen. Zoals iedereen heb ik ook de verhalen gehoord, hoe ik als eerste geboren werd. Naar het schijnt was het mijn vader, die men Cyber noemt, die me mijn naam gegeven heeft. John. Een doodnormale, saaie naam. Lang zou ik hem niet blijven houden, want John straalt geen angst uit, en dat is exact wat katten moeten voelen als ze mijn naam horen. Ik ben verteld hoe ik meteen keihard krijste om mijn longen te openen, en meteen mijn plekje aan mijn moeders buik opeiste, want hoe sterk ik nu ook ben, toen had ik nog iemand nodig om me te voeden. Wat ben ik blij dat dat nu niet meer het geval is. Nu ben ik sterk, nu kan niemand me vertellen wat ik moet doen.

Het was echt zover, niemand zou weten hoe moeilijk Cyber dit vond en hoe onzeker hij nu wel niet was. Hij stond bijna te bibberen op zijn benen "angsthaas", fluisterde hij zich streng toe waarna hij een gerustellend lachje aan Seraphine schenkte. De eerste kit verscheen al snel, na enkele weeën. Hij krijste en eiste zijn plaats op bij Iggy. Hij was mooi gebouwd, arrogant en leek op Iggy's moeder. Cyber grijnsde, een hele mix van hun twee. Zijn karakter dacht hij, en haar uiterlijk. "John" een stoere naam, voor een stoere kitten. Geen blacky of Fifi natuurlijk, nee een ware naam die je later kon vrezen of kon liefhebben. Dan kwam de tweede, en even dacht Cyber dat het Iggy niet zou lukken zo snel na de eerste al een tweede kit op de wereld te zetten, maar het leek goed te gaan en al snel lag daar een beeldschone kitten. Het was een poesje, en ze zou later zeker nog veel mannen kunnen verleiden. Ze leek wel een godin. Cyber lachte en gaf Iggy een lik over haar bol, vervolgens gaf hij ook John een lik over zijn kopje en de nieuweling een hartige lik vol liefde. 'Artemis.' klonk Iggy, Cyber knikte goedkeurend "Wat een mooie naam." Typisch iets voor Iggy om mooie namen te geven.

-Artemis mag reageren hoor

Een drukte. Een helse drukte. De kleine kitten zat in de buik van haar moeder met drie vervelende bollen, en ze wou overal zijn behalve hier. Het was daar heerlijk warm, dat gaf ze toe. Maar schoon? Absoluut niet. Natuurlijk kon deze kitten hier nog niet over na denken, maar wanneer ze dit later meegemaakt had, zou ze over haar nek gegaan zijn. Zo goor was het hier. Gelukkig kwam daar snel verandering. Opeens begon die vieze kamer te persen en te duwen. Echt waar je van zou walgen, bah. Een felle lichtstraal kwam binnen, en opeens had ze veel meer ruimte. Maar nee hoor, rust kwam er niet. Algauw gebeurde hetzelfde weer, en dit keer voelde ze ook een zuiging die haar meetrok, naar het onbekende. Ze knalde op de grond, en een piepte ontsnapte haar longen. Later zou ze van dit allemaal walgen, en wou ze echt niet het verhaal willen horen, hoe vies het was. Maar ja, haar hersentjes waren nog niet zó ontwikkeld, en ze dacht alleen maar aan eten, uh, voeding. Hoe je het ook mocht noemen. Maar voor ze daar was raspte iets over haar kopje heen. Meteen dook ze ineen. Wat eng! Eindelijk had ze de buik bereikt, en zoog zich per direct aan een tepel vast. Als ze dit zich later herrineren kon, zou ze walgen, en wees daar maar zeker van.
{{Sorry, traag WiFi enzo ~ c:

Twee bolletjes onbekende dingen waren met heel wat gedoe plots verdwenen. Hij dreef bijna alleen rond in deze zachte, warme ruimte van liefde. Hij voelde ergens diep vanbinnen iets van voldoening, twee katten minder.. misschien waren ze wel dood. Misschien door hem? Hij schopte tegen de wand en als hij niet nog zo jong was dan zou er serieus een grijnsje op zijn gezicht te vinden zijn geweest. Maar plots voelde hij zich schuldig, waarom had hij gesjot? Hij had plaats zat nu die twee weg waren. Vervolgens voelde hij een soort magische kracht aan hem trekken, het duurde een tijdje. Het deed bijna pijn. Een streep van licht en plotse koude lucht liet hem zijn bekje opentrekken en schreeuwen. Hij tastte in het duister, zijn spierwitte vachtje weerkaatste echter in het licht. Hij tastte wat om zich heen tot zijn pootjes plots iets zachts voelde, hij zoog zich vast aan het rond ding wat een heerlijke vloeistof die naar nootjes smaakte zijn mond in liet vloeien.

-Iggy mag reageren :'3

"John" Klonk het, en ze keek op naar haar partner. Kort glimlachte ze. John was een goede naam. Ze keek neer op haar twee kits die ze inmiddels had, en voelde zich blij. "Wat een mooie naam." Zou het bij twee blijven? Het antwoord was nee, want opnieuw voelde ze een wee. Iggy vertrok, maar wist dat het niet lang meer zou duren. Het was bijna voorbij, ze was hier met Cyber, ze was veilig. Hier had ze op gewacht, en nu was het eindelijk zo ver. Ze begon haar derde kitten te likken, een sneeuw-witte dit keer. "Pearl." Verzuchtte ze. Snel keek ze even omhoog. Dit was een katertje, dus misschien wou Cyber een stoere naam. Zijn naam was er uit gekomen voordat ze er erg in had. Maar tijd om zich zorgen te maken had ze niet, want de poes voelde haar vermoeide lichaam opnieuw schokken, iets wat de geboorte van de laatste kit aanduidde. Kom op Iggy, laatste keer, je kan het. Het einde was zo dichtbij dat het bijna moeilijker leek. Uiteindelijk spoelde er toch een golf van opluchting over haar heen, want de laatste kit lag naast eindelijk ook aan haar buik. Een gitzwarte. De kattin raspte haar tong over hem heen, en keek met een moeien maar gelukkige blik naar de kater. "Hoe heet ie?"

Cyber, een daarna reageer ik met Hacker

Pearl? Zo'n zwakke naam voor een kater? Cyber schudde zijn hoofd. "Nee, Black Pearl." dat klonk beter, zeker omdat het katertje juist helemaal wit was in plaats van zwart. De poes vertrok weer, haar weeën waren beangstigend voor Cyber en bezorgd keek hij naar de poes. De laatste kit was zo zwart als de nacht, hij en Black Pearl vormden samen een tegenovergestelde kleur. Als je ze samen mengde kreeg je een kleine Cyber, hij was lichtjes teleurgesteld dat er geen een kitten bijzat die op hem echt leek, die een kleine kopie van hem was. Maar hij was wel blij dat ze allemaal gezond waren en ongeschonden. "Hacker." Zei hij tegen de laatste kitten, een echt stoere naam die paste bij zijn eigen naam, en gaf hem een bemoedigend porretje om hem richting de buik van Iggy te begeleiden.