Beautiful sight

De al wat oudere apprentice was er op uit gestuurd om te gaan jagen en dat ging hij doen. Het was een warme newleaf dag, wat hem vertelde dat Greenleaf er aankwam. De meeste prooi zou wel bij het water zijn, dus daar ging hij naar toe. Het stroompje in Thunderclan territorium.
Dazzlepaw was een apprentice met een heel eigen leventje. Hij had één doel voor ogen en dat was het worden van een goede warrior, de beste. Dit maakte natuurlijk dat hij weinig vrienden had omdat hij veel meer bezig was het jagen, vechten en trainen. Hij wou sterker en sterker worden. Misschien was het zelfs zo dat andere apprentices hem wat eng vonden, omdat hij bijna obsessief met die dingen bezig was. Hij was enorm gespierd voor een apprentice en ook groot. Het was dan ook weer niet dat hij er slecht uit zag, helemaal niet, juist. Hij was een knappe kater, met een felle rode vacht, bij passende fel amber gekleurde ogen en een gespierde bouw.
Dazzlepaw kwam al snel bij het stroompje aan. Hij had gerend, non-stop en snel, dit was al een onderdeel van zijn eigen training, zonder mentor, want die was soms zelfs helemaal niet nodig. Hij snoof de lucht op en keek goed om zich heen. Hij had zichzelf tussen de struiken verstopt terwijl hij opzoek ging naar zijn doelwit. En ja hoor, daar was het, een waterratje, drinkend uit het water. Hij sloop er op af en toen hij dichtbij genoeg was, sprong hij. Hij duwde zijn poot op het beestje en brak het nekje. "Dank u wel Starclan, voor dit geschenk, voor dit leven om Thunderclan sterk en gezond te houden," murmelde hij zacht het gebedje naar Starclan.

OOC: Sassypaw.

Een nieuwe dag was aangebroken en het zonnetje van Newleaf wekte Sassypaw. Ze opende haar ijsblauwe ogen en keek de apprentice den rond. Het was nog vroeg, de meeste katten lagen nog heerlijk te dromen. Daarentegen was het al heerlijk warm, dus ze besloot op te staan. Ze waste haar pootjes, rekte zich uit en ging op jacht, iets wat ze al een tijdje niet had meer had gedaan. Haar mentor had zijn werk goed gedaan en terwijl zij aansterkte in de medicine cat den, was hij zelfs de leader van de clan geworden! Ze was trots op Silverstar en wist dat hij, hoe dan ook, de clan geweldig zou leiden. Helaas deed haar moeder dat niet meer, maar het was nou eenmaal niet anders. Ze miste haar moeder, maar ze had er inmiddels wel vrede mee gesloten. Doordat ze in gedachten was gaan wandelen, zag ze dat ze inmiddels bij het waterstroompje aan was gekomen. En ze zag algauw dat ze niet alleen was. Blijkbaar was erop uit gaan met dit geweldige weer niet alleen haar plan. Ze schudde haar kopje en bleef even op een afstandje de onbekende kat bekijken. Het was een vuurrode kater, met een gespierde bouw. Ze schatte hem iets ouder dan zijzelf, maar ze kon het natuurlijk mis hebben. De kater had een ratje gespot en zette meteen de jacht in. Hij sprong krachtig op het beestje en brak zijn nekje, waardoor deze meteen overleed. Ze hoorde hem zachtjes iets in zichzelf praten, maar ze kon het niet verstaan. Eigenlijk wilde ze hem niet uit zijn concentratie halen, maar ze was wel nieuwsgierig geworden naar de kater. Ze trippelde naar hem toe, haar staart vrolijk achter haar aan zwiepend. "Jij bent een goede jager zeg!" miauwde ze enthousiast. "Ik zou willen dat ik zoveel kracht had." Ze nam naast hem plaats en sloeg haar lange staart om haar poten. Ze keek ondertussen naar het water, waar ze erg geïnteresseerd in was.

Het was niet dat Dazzlepaw stil stond bij het feit dat hij eigenlijk helemaal geen echte vrienden meer had. Hij was zo gefocust op het jagen dat hij dat vergeten was. Wat hij wel besefte is dat de apprentices hem niet zagen als 'koning' zoals toen hij nog een kitten was geweest. Alle kittens hadden wel naar hem op gekeken, dit was alleen verandert met de tijd. Toch, als Dazzlepaw in contact was met anderen was het wel goed, was hij vriendelijk en zeker niet saai. En als hij iets uitvoerde werd het regelmatig bewonderd als den genoten het zagen. Hij was zich er dan ook van bewust dat hij zeker niet de slechtste was. De beste bestond ook niet, al wilde hij dat wel graag geloven. Hij pronkte ook niet, al gebeurde dit wel in zijn hoofd. Zelfvertrouwen tekort had hij dus ook niet. "Jij bent een goede jager zeg!" klonk er plots. Dazzlepaw draaide zich om met zijn waterrat in zijn bek bungelend. Hij krulde zijn lippen op, waarna hij zijn vangst voor zijn poten neer legde. "Haha, dankjewel!" Lachte hij. "Ik zou willen dat ik zoveel kracht had." Hij glimlachte. "Nou, ik geloof dat je vast wel veel kracht hebt," miauwde hij met een vriendelijke uitdrukking op zijn gelaat. Hij begon aan het graven van een gat, zodat hij zijn vangst later weer op zou kunnen halen terug naar het kamp. Het was een mooie volle waterrat, dus de clan zou er zeker blij mee zijn. "Deze is speciaal voor de Queens en hun kittens," miauwde hij met een lachje, terwijl hij door ging met graven.

Sassypaw keek naar de stroom in het water. Het was zo bijzonder dat dat zomaar kon bewegen, zonder dat je er iets mee deed. Maar voor haar stond de stroom ook nog voor iets anders. Toen ze nog zwak was, droomde ze eens over de stroom. Haar moeder had haar uitgelegd dat stromend water stond voor het leven. Ook al gebeuren er vervelende dingen, alsnog gaat het leven door. Je kunt niet dat niet terugspoelen of op pauze zetten, hoe graag je ook zou willen. Soms hoopte ze wel dat ze de tijd kon terugspoelen naar toen haar moeder er nog wel was, dan zou ze meer tijd met haar hebben doorgebracht. Maar daarvoor is het nu natuurlijk te laat. Ze bekeek haar spiegelbeeld in het water. Haar lange, witte haren deinden zachtjes in het lichte briesje en haar ijsblauwe ogen leken nog blauwer. Toen keek ze maar weer eens om naar de kater naast wie ze was gaan zitten. Het zou natuurlijk onbeleefd zijn als ze hem ineens zou vergeten, maar goed, ze was nou eenmaal een dromerige poes sinds haar ziekte. Ze zag dat hij zijn kop had bijgedraaid naar haar, met de rat nog in zijn bek. Hij krulde zijn lippen omhoog en legde toen het arme beestje voor zijn poten neer. "Haha, dankjewel!" lachte de kater. Ze glimlachte naar hem. Misschien zou hij een nieuwe vriend voor haar kunnen zijn. "Nou, ik geloof dat je vast wel veel kracht hebt," miauwde hij vriendelijk. Haar mondhoeken gingen nog iets meer omhoog. "Ik ben nog een beetje zwak van mijn tijd in de medicine cat den," antwoordde ze met een kalme toon. Ze had het al een tijdje geaccepteerd dat ze nou eenmaal niet meer de snelste of de beste warrior ooit zou gaan worden. Ondertussen zag ze dat hij aan het graven was, om zijn prooi in te leggen. "Deze is speciaal voor de Queens en hun kittens," zei hij met een lachje, maar stopte niet met graven. Zijn spieren werden hierdoor erg goed zichtbaar. "Wat goed van je," zei ze aanmoedigend, bijna trots. Als zij dat nou eens zou kunnen .. Ze schudde die gedachte van haar af. "Ik ben Sassypaw trouwens, of nou ja, ik zou eigenlijk al een warrior moeten zijn. Ik ben ziek geweest," zei ze toen maar, om beleefd te zijn. "En jij? Wie ben jij? Waarschijnlijk ben je ouder dan mij, aan je bouw te zien." Ze keek vragend naar hem, haar ijsblauwe ogen vol op hem gericht.

Dazzlepaw merkte op dat de poes naast hem, Sassypaw, een dromerig type was. Een mooie poes ook. Maar hij wist dat achter haar mooie uiterlijk, een verleden hing. Sassypaw was een kitten van de vroegere leader, Bluestar, één die hij niet had ontmoet, want na de dood van Bluestar was Firestar omhoog geklommen, enkel was hij er nu ook niet meer en was Silverstar sinds kort de leader van Thunderclan.
"Ik ben nog een beetje zwak van mijn tijd in de medicine cat den," vertelde Sassypaw. Dazzlepaw knikte begripvol, "ja, dat begrijp ik wel. Het gaat nu wel weer beter, toch? Ik bedoel, je bent hier nu," miauwde hij. Vervolgens vertelde hij voor wie deze prooi bedoeld was. Hij vond het dé perfecte prooi voor een Queen en haar kittens. "Wat goed van je," miauwde Sassypaw. Dazzlepaw glimlachte naar haar, "alles voor de clan, zoals het hoort," snorde hij. "Ik ben Sassypaw trouwens, of nou ja, ik zou eigenlijk al een warrior moeten zijn. Ik ben ziek geweest," stelde de poes zich voor. Dazzlepaw negeerde het feit dat hij het al wist. Iedere clan kat kende elkaar. "En jij? Wie ben jij? Waarschijnlijk ben je ouder dan mij, aan je bouw te zien," zei Sassypaw. Dazzlepaw moest hier om lachen, "ik ben Dazzlepaw, bijna twaalf moons," stelde hij zich alsnog voor. "Geen haast joh, leeftijd zegt niks, kunnen zegt alles. Jij bent ongeveer net zo oud als ik, toch? En mijn mentor zegt dat ik nog hartstikke jong ben om warrior te worden. Veertien moons is een mooie leeftijd volgens hem, als je dan toch naar leeftijd gaat kijken. Verder doet leeftijd er niks toe, volgens hem. Hem gaat het om wat je kunt," miauwde hij. "Je hebt nog genoeg tijd om alles weer in te halen," verzekerde hij haar. "Ik wil je anders wel helpen, hoor. Naast dat je natuurlijk getraind wordt door een warrior," stelde hij vervolgens voor met een vriendelijke lach op zijn gelaat.

De sneeuwwitte poes was nog altijd in gedachten over haar leven, totdat de kater haar uit haar dromerige wereldje haalde. Zou hij eigenlijk weten dat zij de dochter was van Bluestar? Ze zag zijn bekje open gaan, ze zal het dus zo merken. "Ja, dat begrijp ik wel. Het gaat nu wel weer beter, toch? Ik bedoel, je bent hier nu," miauwde hij. Ze knikte. Het ging immers beter, anders lag ze daar nog steeds. Hij kreeg een glimlach van hem, wat haar erg vrolijk maakte. "Alles voor de clan, zoals het hoort," zei hij. Hij klonk nogal serieus, hij moest dan ook wel een warrior zijn, toch? Zijzelf had natuurlijk ook heel wat tijd gehad terwijl ze ziek was, om na te denken over haar leven. Maar ze was niet zo serieus als de vuurrode kater hier voor haar. Toen ze zichzelf voorstelde, begon hij te lachen. Had ze een fout gemaakt? Had ze iets verkeerds gezegd? Ze keek eventjes verlegen naar de grond. Die verlegenheid zou ze niet kwijtraken. "Ik ben Dapplepaw, bijna 12 moons," hoorde ze toen de stem van de kater zeggen. Ze keek hem verbaasd aan, hij was dus even oud als zij was! Ze glimlachte even naar hem. "Geen haast joh, leeftijd zegt niks, kunnen zegt alles. Jij bent ongeveer net zo oud als ik toch?" ging hij verder. Ze knikte en glimlachte maar kon zo even niet uit haar woorden komen. "En mijn mentor zegt dat ik nog hartstikke jong ben om warroir te worden. Veertien moons is een mooie leeftijd volgens hem, als je dan toch naar leeftijd gaat kijken. Verder doet leeftijd er niks toe, volgens hem. Hem gaat het om wat je kunt. Je hebt nog genoeg tijd om alles weer in te halen," verzekerde hij haar. Dat liet haar toch wel goed voelen, alsof ze er toch toe deed. "Ik wil je anders wel helpen, hoor. Naast dat je natuurlijk getraind wordt door een warrior," zei hij toen. Haar mondhoeken gingen omhoog. "Dank je," zei ze. "Ik werd getraind door Silverstar, die toen nog geen leader was. Maar helaas heb ik nu geen training meer. Ik heb wel goed opgelet hoor. Maar het is een beetje weggezakt." Ze keek in zijn gele ogen. "Maar mag ik dan toch iets vragen? Waarom ben je hier helemaal alleen als je zo aardig bent?"

Dazzlepaw zijn lippen krulde wat op toen Sassypaw knikte op zijn vraag over of het nu beter met haar ging. Het was altijd goed om te horen dat het beter met iemand ging. Maar toch beurde het hem iets meer op toen het Sassypaw was wie het aangaf. Ondertussen veegde Dazzlepaw wat aarde over zijn gevangen waterrat, dat om die later weer op te pikken. Terwijl hij dat zorgvuldig deed praatte hij tegen Sassypaw. Dat ging vlot en zo vlot ging dat normaal gesproken niet, dus dat voelde goed. Het waren wijze woorden, niet echt vanzelfsprekend bij Dazzlepaw, al zat het wel echt in hem. En eigenlijk paste het ook goed bij de kater, het sierde hem. Misschien later, wanneer hij warrior was, zou hij zo'n typische wijze kater zijn, een wijze warrior. Één die veel ervaring op had gedaan. Ervaring die hij nu aan het opbouwen was, door bijvoorbeeld heel veel te trainen.
"Dank je," zei Sassypaw aan het einde van zijn advies, motivatie, geruststellingen en zijn aanbod. Tussen zijn zinnen door had Sassypaw geluisterd en geknikt, dat had hem goed gedaan. Ze was niet zo'n jaknikker. Zij had echt geluisterd naar zijn idee. "Ik werd getraind door Silverstar, die toen nog geen leader was. Maar helaas heb ik nu geen training meer. Ik heb wel goed opgelet hoor. Maar het is een beetje weggezakt," vertelde Sassypaw. "Ik wil je wel helpen om het weer omhoog te halen. Wie weet worden we dan nog samen warrior!" Reageerde hij, met enthousiasme in zijn stem. "Maar mag ik dan toch iets vragen? Waarom ben je hier helemaal alleen als je zo aardig bent?" Deze vraag bracht een bedenkelijke frons op zijn gelaat. Deze vraag had hij nooit eerder ontvangen en ook niet bij stilgestaan. Dit maakte ook dat hij even zweeg. "Weet je? Hier heb ik eigenlijk nooit bij stilgestaan. Ik train heel veel, ook naast de trainingen met mijn mentor. Vaak ook in mijn ééntje, maar dat doe ik zelf. Dat is denk ik de reden," bedacht hij zich hardop met diezelfde uitdrukking op zijn gelaat. "En nu met jou ontdek ik eigenlijk toch dat wat gezelschap heel fijn is," vervolgde hij met zijn vriendelijke lach. Hij stampte het aarde nog wat aan en ging vervolgens zitten. Wat pauze was zeker geen probleem en zo zitten was eigenlijk wel aangenaam.

Het deed hem goed Sassypaw zo enthousiast te knikken op zijn reactie. Het leek hem leuk iemand te hebben waar hij het goed mee vinden kon om het worden van warrior mee te delen. Natuurlijk kon dat altijd nog verschillen. Hij kon niet voorspellen wanneer ze warrior werden, dat hing af van de mening van hun mentoren en hun kunnen. Hij kon dat helaas niet bepalen. Al zou daar wel een moment voor komen, wanneer hij warrior was en zelf een apprentice had.
De volgende vraag van Sassypaw had hij niet aanzien komen en ook zeker nog nooit bij stil gestaan. Dat maakte het een lastige vraag, want hij kon deze niet direct beantwoorden. Hij moest er even over na denken en dat deed hij hardop. Na zijn hardop denken leek Sassypaw hierover na te denken. De mooie, witte poes hield haar kopje scheef terwijl ze hem aankeek. Als of ze hem probeerde te lezen. Hij wiebelde eventjes met zijn oren en begon alweer te spreken. "Gezelschap is inderdaad erg fijn," was haar antwoord. Dazzlepaw glimlachte, ja, dat had hij nu ook eens goed ervaren. Dat had hij vroeger ook wel ervaren toen hij kitten was geweest. Maar dat leek vervaagt te zijn toen hij warrior was geworden. "Toen ik in de medicine cat den lag, voelde ik me erg eenzaam. Daarom ben ik erg benieuwd naar nieuwe katten nu," vervolgde ze op haar reactie. Hij knikte, "ja, dat begrijp ik goed," reageerde hij. "Ik vind dit een erg fijn gesprek trouwens, je bent zo anders dan de andere katten van onze leeftijd. Je bent zo volwassener, dat praat erg fijn." Hij lachte even. "Ehm, dankjewel," reageerde hij. "Jij bent de eerste die dat zegt," vervolgde hij waarna hij om zich heen keek. "Wil je anders nog wat gaan jagen, of iets dergelijks?" Vroeg hij vervolgens. Dat was tevens zijn doel geweest. En hij vond het huidige gezelschap erg fijn. Misschien moest hij meer met haar gaan optrekken.

De vuurrode kater leek wat van zijn stuk gebracht door haar vragen. Hij wiebelde telkens met zijn oren. Het was echt niet haar bedoeling om hem zenuwachtig te maken of zoiets, aangezien ze zelf ook niet graag out of her comfort zone is. Ze is graag in haar eigen wereldje, waar ze zelf alles kan beslissen en controleren. Misschien is ze wel gewoon een controlfreak. Dazzlepaw snapte dat ze benieuwd was naar andere katten. Eigenlijk wil ze gewoon in haar moeders voetstappen treden. Niet om per se clanleader te worden of zo, maar haar moeder was erg geliefd in de clan. Zij wil dat ook. Populair zijn is natuurlijk niet alles, maar ze zou wel graag als sociaal bekend staan in de clan. Dan zou ze haar moeder zo trots hebben gemaakt, tenminste dat dacht ze. Toen ze hem vertelde dat ze het gezellig vond met haar, lachte hij. Die lach deed iets met haar, hij was speciaal op de een of andere manier. "Ehm, dankjewel," zei hij toen. "Jij bent de eerste die dat zegt." Ze glimlachte. Net voordat ze haar bekje open wilde doen om wat te zeggen, was haar mond alweer gesnoerd. Hij was al aan het praten, daar wilde ze niet tussenkomen. "Wil je anders nog wat gaan jagen, of iets dergelijks?" vroeg hij. Ze knikte. "Ja, natuurlijk wil ik wel jagen met je. Een beetje training doet geen pijn, right?" zei ze grinnikend. Haar ogen fonkelden. "Ik snap trouwens niet waarom ik de eerste ben die dat heeft gezegd .. Je lijkt me namelijk erg populair. Maar kom op, bring it on met die prooien." Ze stond op en keek hem wat plagend aan.

De vraag die Sassypaw hem gegeven had, had hem zeker even van zijn stuk gebracht. Het was niet zozeer verkeerd, maar het had hem gewoon een bewustzijn gegeven. Hij had inderdaad weinig échte vrienden. Hij was niet een einzelganger maar ook niet echt omringt door anderen. Eigenlijk was hij best wel alleen. Veel met zijn mentor aan het trainen en verder voor zichzelf met af en toe wat gezelschap. Dan was zijn gezelschap op dat soort momenten niet eens zo al het gezelschap nu was met Sassypaw. Hij vond dit wel fijn en merkte dit nu pas weer. Als kitten had hij wel altijd een hoop vrienden om zich heen gehad. Littlepaw bijvoorbeeld. Nu zag hij haar nauwelijks nog. Moest hij zich schuldig voelen? Zou zij zich in de steek gelaten voelen? Hij verzette zijn gedachte en focuste zich weer op Sassypaw. Hij stelde voor om samen verder te gaan jagen. Dat was tevens zijn doel geweest toen hij hier kwam, daarnaast was het ook gewoon gezellig als je dat samen deed. En gezellig had hij het al met Sassypaw. "Ja, natuurlijk wil ik wel jagen met je. Een beetje training doet geen pijn, right?" Hij grinnikte. "Het zal je inderdaad goed doen!" Reageerde hij op haar reactie. "Ik snap trouwens niet waarom ik de eerste ben die dat heeft gezegd .. Je lijkt me namelijk erg populair. Maar kom op, bring it on met die prooien." Dazzlepaw lachte opnieuw en sprong op, waarbij hij Sassypaw een speels tikje gaf op haar schouder. "Kom dan!" Lachte hij. "En eh, zo populair ben ik niet, hoor. Ik ben gewoon ik," vervolgde hij met een lach op zijn gelaat, waarna hij wat begon te rennen. Het prooi dat daar was geweest, was waarschijnlijk al weg, dus ze konden beter een stukje verder gaan.

Het geluid van het stroompje liet haar relaxen. Alsof er even niets anders aan haar hoofd was. Het was echt een hele tijd geleden dat ze überhaupt iets had gezien van het territorium, dus ze genoot hier volledig van. Het warme zonnetje, de geluiden .. Alles leek zo anders dan toen ze zo eenzaam in de medicine cat den was. Net zoals toen ze een kitten was. Ze was sociaal met allerlei kittens, maar ze baalde dat ze bij een pleegmoeder woonde in plaats van bij haar moeder. Ze miste haar moeder heel erg, maar het was nou eenmaal niet anders. Ze had haar plek gevonden in Starclan en was daar waarschijnlijk erg gelukkig. En zoals ze altijd vertelde: de stroom van het water is zoals het leven, het gaat oneindig door, wat er ook gebeurd. "Het zou je inderdaad goed doen!" grinnikte Dazzlepaw intussen. Ze lachte naar hem, ze had erg veel zin om te gaan trainen met hem. Hij was goed gezelschap en ze konden misschien goede vrienden worden. Maar toch leek hij specialer dan alleen een vriend. Misschien werden ze beste vrienden? Of werden ze partners wanneer ze ouder werden. Maar ze had geen kater nodig in haar leven, toch? Al zou ze het wel leuk vinden als ze een keer moeder zou worden en zij er wel voor haar kittens zou kunnen zijn. Ze schrok uit haar gedachten van een speels tikje op haar schouder. Ze zag Dazzlepaw vrolijk wegrennen. "Kom dan!" lachte hij. "En eh, zo populair ben ik niet hoor. Ik ben gewoon ik," vervolgde hij. Ze rende vrolijk achter hem aan. Ze had wel zin in wat actie. Toen ze hem bijna had ingehaald, struikelde ze en raakte ze Dazzlepaw aan. Hij bleef gelukkig staan, maar zij lag lachend op de grond. "Het spijt me," lachte ze. "Ik ben best wel onhandig. Maar wil je me uitleggen hoe ik het beste een muisje kan vangen?"

Nee, zo heel populair was hij niet. Maar dat was hij wel geweest, een aantal moons geleden, toen hij nog een kitten was. Hij was leader geweest van de kittens, hij stond regelmatig in het middelpunt en iedere kitten wou wel een spelletje met hem spelen. Toen Dazzlepaw apprentice werd verwaterde dit vrijwel meteen. De kitten was hij veel mee om was gegaan zocht hij af en toe nog op, maar had er vaak geen tijd voor of vergat het gewoon. Als hij er zo over na dacht voelde hij zich eigenlijk best wel schuldig. Natuurlijk ging hij nog wel eens om met andere apprentices, maar dan was het niet op die manier zoals toen hij nog een kitten was. Het was kort kletsen over trainen, technieken uit wisselen of een praatje ergens anders over. Maar niet echt zoals vrienden, zoals hij en Sassypaw nu met elkaar om gingen. Dat deed hij maar met weinig, of eigenlijk helemaal niemand tot nu toe.
Dazzlepaw rende, opzoek naar de beste plek om te gaan jagen met zijn vriendin in wording, tenminste, ze voelde al als een vriendin. Maar wanneer kon je iemand nou eigenlijk echt een vriend noemen? Dat wist hij niet zo goed. Waren de kittens in de nursery wel echt zijn vrienden geweest? Hij ging nu nog nauwelijks met ze om. Littlepaw zag hij ook nauwelijks nog, terwijl hij daar als kitten dagelijks mee omging. Hij keek over zijn schouder terwijl Dazzlepaw rende. Sassypaw probeerde hem overduidelijk in te halen en daar moest Dazzlepaw om lachen. Toen hij weer naar voren keek, kreeg hij een harde duw tegen zich aan. Dazzlepaw viel zelf bijna om, maar wist zichzelf staande te houden. Hij kwam tot een stilstand en keek achterom naar Sassypaw, wie op de grond lag te lachen. "Het spijt me," lachte ze. Dazzlepaw trippelde naar haar toe. "Gaat het?" Ze hadden best snel gerend, dus het zou hem niks verbaasd hebben als ze raar gevallen was. "Ik ben best wel onhandig. Maar wil je me uitleggen hoe ik het beste een muisje kan vangen?" Zei Sassypaw. Dazzlepaw lachte. "Je bent echt grappig," snorde hij, terwijl hij haar overeind hielp. "En natuurlijk wil ik je dat leren. Laten we maar eerst een muisje zien te vinden," vervolgde hij met een vriendelijke lach op zijn gelaat.