Bulldung feelings

Met kleine pasjes was de witte kattin ongemerkt in de richting van de vier grote eikenbomen gegaan. Waarom wist ze niet precies, maar ze had niet kunnen slapen in deze redelijk heldere nacht. De sterrenhemel stond vol met lichtgevende bolletjes, waarvan de maan de grootste was. Deze liet haar spierwitte pels spookachtig glinsteren, iets waardoor er een zachte glimlach op haar snoet kwam. De laatste tijd was het in het kamp niet meer hetzelfde, haar siblings waren niet meer hetzelfde. Ze hadden bijna allemaal iemand anders gevonden om hun tijd mee te besteden. Jaloezie was een groot woord, het was eerder een onbekende pijn die aan haar knaagde. Het was pijnlijk om hen te zien, met een ander. Kort sloot ze haar ogen, maar bij het ruiken van een bekende geur sloeg haar hart een korte slag over. "Cedarpaw?" klonk haar stem toen zacht terwijl ze langzaam een beetje de kant van een grijze gestalte opliep die in het gras lag.

De grijzige kater leek wakker te schrikken en kwam toen al snel overeind, waarna zijn snuit haar wangetje raakte. Een lichte schok ging door haar heen bij deze aanraking, maar dat liet ze natuurlijk niet merken. Zoals gewoonlijk kwam er een zachte glimlach rond haar snuit. De kater leek in te zien dat hij misschien iets te hard had gesproken, en klapte zijn kaken weer op elkaar. Met kleine pretlichtjes in haar blauwe kijkers keek ze hem aan. "Ik.. moest gewoon eventjes weg uit het kamp." Snel schudde ze haar kopje een keertje. "Kon niet zo goed slapen, jij dan?" Er was nog een reden, maar die besefte de jonge kattin zelf nog niet eens. Niet dat het uitmaakte, maar sinds die ene nacht was ze niet meer bang voor het donker. In tegenstelling juist, het duister was eindelijk wat vertrouwder gaan voelen, wat wel moest voor een ShadowClan kat.

Voorzichtig keek ze hem aan, waarna ze zich liet zakken en haar pluizige staart rond haar smalle gestalte heen sloeg. Ivypaw was nooit erg groot geweest, en vergeleken met deze iets oudere RiverClan kater was ze dan ook best wel klein. Sowieso was ze meer haar dan kat, iets wat ze wel vaker hoorden van anderen, en dan niet positief bedoeld. "Al wat gevangen?" mauwde ze toen met nog altijd een lichte glimlach terwijl ze de grijze kater vragend aankeek. Zelf had haar mentor liever niet dat ze er alleen op uittrok, maar dat had ze al meerdere keren gedaan en er was nooit iets geks gebeurd. Soms snapte ze de overbezorgdheid van sommige warriors niet.

De witte kattin luisterde naar wat hij te zeggen had. Behalve uilen zou ze niet goed weten welke dieren je anders op dit late tijdstip zou kunnen vinden, behalve dieren zoals dassen dan. "Dan is jagen op zo'n laat tijdstip dus niet zo'n goed idee," mauwde ze met een licht gekanteld kopje en ergens misschien een plagende blik in haar ogen. Tegen zo'n licht grapje zou hij toch wel kunnen? Immers wilde ze hem niet kwetsen of boos maken, alles behalve dat. Haar blik gleed af naar de sterrenhemel en ze zuchtte een keertje kort. "Is dat de reden dat je er zo verslagen bij zit? Of is er nog iets anders?" mauwde ze toen plotseling, voorzichtig, waarna ze haar blik weer op de grijze kater richtte.

"Niet zo'n nachtwezen dus, hmn?" mauwde ze toen op een zachte toon terwijl ze de kater met een kleine glimlach aankeek. De kater zei dat hij haar niet lastig wilde vallen, wat dus betekende dat er nog wel een ander iets zat. Haar smalle kopje werd een beetje gekanteld en met haar helderblauwe ogen keek ze hem aan. "Well.. als je iets kwijt wilt.. mij val je niet snel lastig hoor," mauwde ze toen voorzichtig. "Als je het echt niet wilt vertellen is het ook goed, hoor." Oh jeetje Ivy, straks ging je weer opdringerig worden en dat wilde ze absoluut niet.

Een glimlachje verscheen weer rond haar snoet en toen de kater haar zacht porde met zijn voorpoot kon ze het niet laten om kort te grinniken. "Dus, gaan we hier de hele nacht zo blijven zitten, of wil je nog iets nuttigs gaan doen?" mauwde ze toen licht plagerig en gaf hem een zacht porretje terug. Op dit soort momenten vergat ze de vijandigheid tussen de clans eventjes, het was gewoon niet eerlijk dat hun afkomst de katten in het woud tegen elkaar opzette. Al kon ze zich niet herinneren dat ShadowClan de laatste tijd nog problemen had gehad met RiverClan, vooral WindClan en ook ThunderClan wel waren een groter probleem voor hen. Hoe het met de clan van de grijze kater zat wist ze niet precies.

De witte kattin viel een beetje stil, goede vraag namelijk. "Om eerlijk te zijn.. ik zou het niet weten," mauwde ze toen en keek de kater denkend aan. Er was hier inderdaad niet echt veel te doen, maar het was wel de meest veilige plek om de kater te zien. Hier kon niemand op het territorium van een ander komen, deze grond was neutraal. "Ben jij ooit op het oude SkyClan territorium geweest?" vroeg ze toen plotseling, terwijl ze de kater licht nieuwsgierig aankeek.

Met grote ogen keek ze hem aan. "Echt?" mauwde ze toen, er was duidelijk een beetje onderdrukt enthousiasme in haar stem te horen. "Wanneer wil je gaan? Nu?" Ze kon het niet laten ook. Er waren zoveel dingen waar ze van gehoord had, en wat ze graag eens met eigen ogen zou willen zien. Wat er nog over was van dat hele bos. Maar vooral iets wat haar enorm speciaal leek, het Starlake. Met een blik die boekdelen vertelde, dat ze dus absoluut wel samen met hem wilde gaan, keek ze hem afwachtend aan.

Ze was het simpelweg niet gewend dat er iemand was die haar meevroeg om ergens heen te gaan, want behalve haar siblings leken de meeste katten uit haar clan haar een beetje te ontlopen. Misschien omdat ze anders was, omdat ze een sneeuwwitte vacht bezat die haar eigen maakte, die haar op liet vallen terwijl ze dat zelf niet eens zo wilde. Misschien omdat ze niet het typische karakter van een duistere kat bevatte, iets wat juist centraal stond in de clan waar ze voor leefde. Er waren zoveel redenen, Ivypaw wist dat ze altijd een apart geval zou blijven. Een echt zwart schaap tussen alle witte, al leek het in haar geval eerder omgedraaid te zijn.
Cedarpaw zei dat hij toch niks te doen had, en uit zijn woorden kon ze opmaken dat hij een perfect passend alibi had gevonden voor hun tochtje. Een goede reden om later met lege poten thuis te komen. Op haar lette toch niemand, en de katten die op haar lette stelde meestal geen vragen. De glimlach van de grijze kater deed haar automatisch ook glimlachen, waarna ze hem vrolijk aankeek. "Nou.." Eventjes viel ze stil, terwijl ze duidelijk nadacht. "Waar moeten we heen?" Lichtjes beschamend keek ze hem aan. Ze was nog nooit buiten haar territorium geweest. Enkel het WindClan territorium had ze betreden, een paar manen geleden met Mazepaw. Naast de Fourtrees was ze nog nooit ergens anders geweest. Dus.. welke kant?

De kater had zijn vacht uitgeschud en dauwdruppeltjes vlogen hierbij ook haar kant uit. Een korte grinnik verliet haar bekje en op haar beurt schudde ze haar enorme, witte vacht uit. De beschaamde blik die haar werd toegeworpen liet haar lichtjes glimlachen. Het zag er best schattig uit.
Ze was licht verbaasd om de opgeluchte zucht die klonk toen ze begon met praten, maar besloot er niet echt op te reageren omdat ze het niet nog ongemakkelijker voor Cedarpaw wilde maken. In de richting van de twoleg place, en natuurlijk verbrand. De witte kattin stak haar kopje in de lucht en opende haar mond om de geur extra goed op te kunnen vangen. Ze wist hoe brand rook, dat had ze dagelijks geroken als ze bij de Burnt Sycamore was. Daarom was het niet al te moeilijk om een vaag geurspoor op te vangen. Wie weet was één van hun clangenoten wel recent op het verbrande territorium geweest. "Deze kant op," mauwde ze met een korte blik op de grijze kater, waarna ze zichzelf door de bosjes heen duwde. Het zou voor hem vast geen moeite zijn om haar spookachtig witte vacht te volgen, hoe donker de nacht ook mocht zijn.