Leave me alone! (open)

Onderwerp: Leave me alone! (open) ma 27 apr 2015 - 14:50

Haar nagels schoten uit haar hulzen terwijl ze rondliep, nog nooit was ze zo boos geweest. Haar donkergroene ogen werden nog donkerder terwijl ze heen weer liep. ''Hoe kan hij dit doen?'' Murmelde ze in zichzelf. Ze was woedend op haar vader, hij had haar nog nooit zo gekwetst. Ze had net met hem afgesproken, en ze hadden een tijdje gepraat. Het gesprek werd steeds erger en hoe meer hij zich eruit wou redden, hoe erger hij het maakte. Tot hij dat zei. Toen rende ze weg, naar de eerste plaatst die ze kon bedenken. Het was hier rustig, en ze hoopte dat die rust haar ook zou kalmeren. Helaas werkte het juist averechts en de stilte lieten haar gedachten haar gang gaan. ''Waarom zei hij dat.'' Zei ze weer zacht terwijl er tranen in haar ogen sprongen. Ze keek naar beneden en terwijl ze haar nagels in de grond duwde. Het liefst zou ze nu heel hard gillen. Plots hoorde ze een takje breken en haar hoofd schoot in de richting van het geluid. ''Wie is daar?! Ga weg!'' Riep ze met een dreigende stem, ze had nu geen zin in anderen.

Onderwerp: Re: Leave me alone! (open) zo 3 mei 2015 - 1:47

Opnieuw was hij zelf op pad gegaan maar had veel meer zelfvertrouwen dan hij ooit had gehad. Zeker nadat hij eindelijk weer mocht gaan trainen leek het nu zoveel beter te gaan. Zeker ook na de hulp die Secretvoice hem had gegeven. Hij had zelfs de neiging gehad aan Butterstar te vragen of hij wellicht Secretvoice als mentor zou mogen hebben gezien de grote kater hem niet als nieuweling of speciaal behandelde. Dan zou hij snel verder kunnen en eindelijk warrior worden na zoveel tijd vast te hebben gezeten als apprentice. Het enige zure eraan was nog altijd de rest van zijn familie. Zijn moeder die geen aandacht had en nu eigenlijk alleen maar aandacht had voor haar nieuwe kittens. Hij begon zijn moeder zelfs te verafschuwen, puur om het feit dat de kleine grijze kater zich verlaten voelde door de rest. Sleepingcurse deed niks anders dan hem zo ver mogelijk dwars zitten, de rest negeerde hem totaal. De enige met wie hij nog iets van een band voelde was toch Futuresong, die hem hopelijk wel een beetje begreep zo onderhand.
Hij lette met dat alles in zijn hoofd ook niet op waar hij liep en schrok op zodra iemand hem iets toeriep. Meteen zakte zijn oren plat op zijn kop en snoof hij voor hij zijn kop hief. Niet dat hij nou echt intimiderend eruit zag met zijn dertien manen en lichaam van wellicht een zeven manen oude apprentice. Hij was dan wel verder aangekomen waardoor zijn ribben niet meer zichtbaar waren maar hij was nog steeds aan de magere kant. Kortom niet iets wat je zou zien als dreiging. Dat was ook weer een reden dat hij zo snel mogelijk wilde verder leren en leren vechten als een krachtige warrior. ''En dan noemen ze mij onbeschoft. Het kan ook vriendelijker.'' Beet hij de onbekende kat toch toe omdat hij het niet pikte om afgeblaft te worden, al deed hij het zelf ook altijd.

-Booh xD

Onderwerp: Re: Leave me alone! (open) ma 4 mei 2015 - 19:30

Een grijze kater kwam tevoorschijn, met zijn oren plat in zijn nek gedrukt. ''En dan noemen ze mij onbeschoft. Het kan ook vriendelijker.'' Beet hij Sound toe. Sound keek norser, en ook haar oren gingen verder naar achter. ''Tuurlijk, want iedereen hier is altijd vriendelijk.'' Zei ze sarcastisch, met een dreigende ondertoon. Er was waarschijnlijk niemand hier die iets wist van vriendelijk, niemand, geen enkele kat. Nou ja, misschien haar moeder wel, en haar vrienden natuurlijk ook, en de meeste van haar clan waren ook heel vriendelijk. Er waren eigenlijk heel veel katten die gewoon heel vriendelijk waren. Toch bleef ze het tegen zichzelf herhalen, dat er niemand was die niet onbeschoft deed. ''Voor vriendelijkheid moet je hier niet wezen.'' Siste ze, en haar lagen nu ook plat. De kat zag er helemaal niet intimiderend uit, hij pas zes of zeven manen oud was. Zij daar in tegen was best groot voor haar leeftijd, de meeste schatte haar toch wel elf of twaalf manen oud. Ze wou de kleine- die eigenlijk helemaal niet zo jong was vergeleken met haar echte leeftijd- wegjagen, er was niemand die dragelijk genoeg was nu.

Onderwerp: Re: Leave me alone! (open) di 5 mei 2015 - 0:34

Zijn amberen ogen vernauwde zodra de poes weer begon te praten, klonk hij zelf ook altijd zo? Nee, hij klonk gewoon bot en afstandelijk maar niet zo agressief. ''Als je zo tegen ze begint hoef je dat inderdaad niet te verwachten.'' Kaatste hij onbewogen maar hard terug voor hij snoof. De poes was dan wel groter maar hij zou toch niet terugstappen mocht het tot een gevecht komen. Het zou hem een enorme preek opleveren maar het werd tijd dat hij eens niet terugdeinsde voor wat wellicht teveel voor hem kon zijn. Als hij zou verliezen dan zou hij het wel accepteren en ervan leren. Net zoals hij leerde met elke keer dat hij Secretvoice buiten het kamp als hulp had. De eerste keer was hij ook meerdere keren gevallen en opgestaan voor het goed ging maar van diezelfde fouten had hij constant geleerd. Het maakte hem sterker en het leerde hem omgaan met verlies, niet dat hij dat al niet gewend was. Tegenslagen leken wel het enige dat zijn leven hem te bieden had. Toch deed de volgende zin van de poes hem fronsen voor hij snoof en ging zitten. ''Dan heb je pech, heb geen behoefte aan teveel vriendelijkheid. Ik ben hier en blijf hier gewoon zitten of je dat nu wilt of niet.'' Sprak hij bijna koud maar bracht zijn oren niet omhoog, in tegendeel zelfs. Hij sloeg zijn klauwen stilletjes in de grond om snel zijn staart over zijn voetjes te leggen om dit te verbergen.

Onderwerp: Re: Leave me alone! (open) do 7 mei 2015 - 12:12

De kat leek verontwaardigd, en liet dat ook duidelijk merken. Hij zei dat hij niet weg zou gaan en Sound zuchtte. Er waren nauwelijks katten of poezen die lang met haar een gesprek konden aanhouden, maar juist nu was er natuurlijk de meest koppige. "Ik begrijp niet dat je een onnodig risico zo aangaat." Gromde Soundpaw, terwijl ze de riverclanner nijdig aankeek. Het waren loze woorden, ze had nog maar één keer een vechttraining gehad, daarna was ze- tot haar grote spijt nu- niet meer komen opdagen naar de trainingen. Haar nagels schoten tevoorschijn, zodat ze haar woorden nog meer kracht bijgaf. Eigenlijk wou ze er nog een schepje bovenop doen, om de andere apprentice weg te jagen, maar ze was bang dat hij niet echt weg zou gaan en een gevecht wou aangaan. Daarom bleef ze maar staan, terwijl ze hem recht aankeek, wachtend op een reactie.

Onderwerp: Re: Leave me alone! (open) vr 8 mei 2015 - 16:28

Hij was geen gemeen persoon, dat zou hij ook nooit zijn, maar in zijn leven had hij te vaak over zich heen laten lopn om nu terug te deinzen voor aan andere apprentice. Hij was volwassen en bijna sterk genoeg om warrior te worden, al zag hij er niet zo uit. Hij haalde enkel zijn schouders op bij haar woorden. ''Moet jij nodig zeggen.'' Kaatste hij onbewogen terug voor hij haar blik ontmoette, geen angst tonend. Hij was niet bang voor deze poes, hij zou hier blijven al liet dat hem eindigen waar hij nooit meer wilde zijn. Langzaam bekeek hij haar van top tot teen en haalde langzaam zijn staart van zijn voeten af waardoor zijn al uitgeslagen klauwen ook zichtbaar werden. ''En voor iemand met zo een grote mond, kom je tamelijk onzeker over.'' Stelde hij vast en stond langzaam weer op terwijl zijn vacht omhoog rees. Hij was geen kampioen vechten maar hij kende dankzij Secretvoice een aantal technieken die hij kon gebruiken nu. ''Dus wat word het? Zet je dit door en ben je toch slim genoeg om terug te stappen gezien het feit is dat ik elk recht heb hier te zijn.'' Sprak hij langzaam maar bleef haar aanstaren. Als ze een gevecht wilde, kon ze dat krijgen.

Onderwerp: Re: Leave me alone! (open) za 9 mei 2015 - 20:11

Toen de kater zei dat ze onzeker overkwam knapte er iets binnenin. Haar vader had het net nog genoemd, met nog andere talloze redenen waarom ze niet goed genoeg was. ''Je houd je kop.'' Siste ze, terwijl er weer tranen verschenen. Snel veegde ze die weg met haar staart en keek de donkergrijze kat dreigend aan. ''Zo onzeker ben ik anders niet.'' Zei ze luid en duidelijk. Ze ging staan, maakte zich zo groot mogelijk en ontblootte scherp uitziende tanden. Haar vuurrode vacht ging overeind staan, terwijl haar ze donkergroene ogen met een dodelijke blik in de katers ogen boorde. Toen zag ze ineens dat de jonge kat zijn nagels ook tevoorschijn had gehaald, en terwijl haar houding alleen maar dreigender werd, werd ze vanbinnen steeds onzekerder. Het was nog niet eens zo lang geleden dat ze in een gevecht was beland, en ze had finaal verloren. Op het nippertje had ze weg weten te komen, en ze was er nog helemaal niet klaar voor om weer gewond te raken of die emoties her te beleven. Ze wou wegrennen, of iets doen, maar ze wist niet wat. Waarom ging die idioot ook niet weg, dacht ze. Ineens schoot het haar te binnen. Ze liet een onheilspellende grijns zien, terwijl ze haar haren weer liet liggen en rustig ging zitten. ''Je hebt duidelijk lef, goed hoor.'' Zei ze, en haar houding werd helemaal ontspannen, nu met een echte grijns. Als deze kat haar aanviel was 'ie gek, vond ze.

Bijna ongeroerd bleef hij staan kijken terwijl de poes zijn woorden blijkbaar verkeerd opving. Hij bewoog enkel alleen even met zijn oren voor hij snoof. ''Nee.'' Antwoordde hij en zwiepte met zijn staart voor hij zijn lip optrok. ''Als je wil dat ik mijn mond hou, zul je daar zelf voor moeten zorgen.'' Ging hij ongestoord verder voor hij fronste zodra ze beweerde dat ze zo onzeker niet was. Alle tekenen die ze afgaf lieten dat toch duidelijk merken, plus ze was behoorlijk prikkelig om het woord. ''Zal best, ik constateer enkel wat ik zie. Bovendien ben je veel te geprikkeld door het woord onzeker wat het eigenlijk duidt op het feit dat je dus nog in de ontkenning bent.'' Sprak hij, alsof hij iets aan een kitten stond uit te leggen. Of zoals hij Secretvoice hem had horen vertellen, van een warrior naar een apprentice. De dodelijke blik die ze hem had gegeven deed hem werkelijk niks. Hij was niet bang, niet meer onzeker maar hij kende zijn grenzen en zijn zwaktes. Het puntje van zijn staart zwiepte vinnig heen en weer terwijl zijn irritatie steeds verder steeg. Hij mocht er dan wel niet zo heel indrukwekkend uitzien, maar hij was zonder twijfel serieus. Zodra hij haar zag grijnzen haalde hij zijn schouders op en ging zitten zodra hij haar zag ontspannen. ''Heeft niks met lef te maken, ik ben zekerder van mezelf omdat ik bewust ben van mijn sterke en zwakke punten waardoor ik weet wat ik wel en niet kan. En als ik tegen een apprentice op moet die jonger is dan mij en waarvan ik vermoed minder getraind weet ik dat ik meer kans maak dan dat ik tegenover een warrior sta die al vele gevechten heeft gezien.'' Sprak hij met zijn kop geheven maar zijn ogen brandde nog altijd. ''Kortom ik heb geen lef ik heb hersens.'' Eindigde hij voor hij zijn staart weer over zijn voeten legde om zijn uitgeslagen nagels weer te verbergen eronder.

De kater was duidelijk intelligent, maar dat stond Soundpaw helemaal niet aan. Een stroom woorden verliet zijn mond, waarbij de minstens de helft klonk alsof hij een wetenschapper was. ''Kortom ik heb geen lef maar hersenen.'' Eindigde de kater. Soundpaw keek hem verveeld aan. ''De hoeveelheid woorden die je daarvoor nodig had duid op een ontzettende arrogantie.'' Zei ze, op een manier alsof het een hele bekende uitdrukking was. Haar ogen flitsen even naar de staart, die hij op de oningetrokken nagels legde en weer terug. Haar oren gingen een stukje naar achter. Ze wou niet weer ruzie, maar deze arrogante kwast maakte dat wel heel moeilijk. ''Anywayss... Hoe heet je eigenlijk?'' Probeerde ze vriendelijk, maar haar slechte humeur scheen er duidelijk doorheen. Waarschijnlijk zou de grijze kat een heel verhaal op hangen waar zijn naam vandaan kwam, maar goed, dacht ze. Sound ging even verzitten en wou haar nagels weer intrekken, tot ze naar de lange grijze staart keek die de katers nagels bedekte. Ze verborg ze niet, hij mocht best weten dat ze hem niet helemaal vertrouwde- hij vertrouwde haar duidelijk ook niet.

Er kwam niet veel reactie op zijn bijna stortvloed aan woorden en dat duidde er bijna op dat hij het dus bij het rechte eind had gehad. Hij kreeg wel een verveelde blik maar hij had ook daarvan meer geleerd dan dat ze hem waarschijnlijk wilde vertellen. Hij vond het wel prettig dat hij door middel van simpelweg observeren alleen al een hoop had kunnen ontdekken over anderen. haar woorden deden hem enkel zijn schouder ophalen. ''Als jij dat zo wil zien dan zei het zo. Ik zie het echter anders, maar dat doet er niet toe.'' Antwoordde hij en liet zijn staartpunt tegen de grond tikken om zichzelf even bezig te houden. De grijze kater kon het niet veel schelen hoe zij hem zag, hij constateerde de feiten zoals hij ze kende. Maar wat hem tegensprak was het feit dat hij zichzelf niet als de beste plaatste, als je vanaf dat oogpunt keek was hij nou niet erg arrogant. Hij keerde een van zijn oren even naar achteren bij het horen van haar vraag en rolde met zijn ogen. ''Battlepaw'' Antwoordde hij kortaf. Natuurlijk zat er een geheel verhaal achter zijn naam maar dat deed er niet meer toe. Niet meer nu hij elke dag sterker werd en verder uitgroeide tot de warrior die hij had moeten zijn.

Het leek de riverclanner allemaal niet zo veel te schelen. Hij haalde gewoon zijn schouders op, en tikte verveeld met zijn staart op de grond. De- op Sound overkomend- arrogante houding was wel een beetje weg, en dat constateerde de rode poes toch alsof hij geraakt was. ''Battlepaw.'' Antwoordde de kater kortaf, nadat hij met zijn ogen rolde. Soundpaw was verbaasd dat er geen uitleg was, al helemaal niet met zo'n naam. Toch was ze ook bezorgd. Deze kat had nauwelijks emoties leek het, en ondanks dat zij die heftige van haar toch af en toe vervloekte voelde ze ook dat ze leefde. Nu was ze vooral geïrriteerd, dat zijn emotieloze houding haar had gestoord tijdens weer zo'n emotioneel moment van haar. Aan de andere kant was haar aandacht wel afgeleid geweest van haar vader. ''Nou, cool.'' Zei ze een beetje sarcastisch, toen na een tijdje bleek dat hij niks aan haar zou vragen. Ze was niet van plan om iets te zeggen tot hij wat zei. Dat kon je opvatten als kinderachtig, maar zij zag het meer als koppig, een emotie.

Zijn amberen ogen begonnen langzaam over de omgeving heen en weer te drentelen, alle informatie die hij kon vinden in zich op nemend. Hij ging er niet van uit dat de poes nu echt nog zo stom ging doen om hem aan te vliegen, maar toch trok hij zijn klauwen niet in. Hij werd liever niet overvallen omdat hij dan zonder twijfel in het stof zou bijten met zijn geweldigheid. Het bleef even stil zodra hij zijn naam had opgegeven en hij fronste zodra er ook geen vraag kwam. Maar beter ook eigenlijk, het laatste wat hij wilde is zijn levensverhaal eruit moeten gooien. Maar de poes leek echter geïrriteerd te raken, maar het deed hem niet veel. Hij had al zoveel over zich heen gehad dat hij het gemakkelijk van zich af kon laten glijden omdat hij zich er niks meer iets van aan trok. Haat lichtelijk sarcastische antwoord deed hem weer met zijn ogen rollen. ''Ja echt helemaal geweldig.'' Kaatste hij nu op zijn beurt sarcastisch terug. Als er iets was wat hij wilde was het wel zijn naam, het deed iedereen constant denken aan wat er al achter hem lag en al was hij passend als je keek naar alle gevechten die hij al had moeten voeren. Hij had vanaf het begin al moeten vechten om te kunnen leven, en dat bleef hem achtervolgen, zelfs nu voelde hij zich af en toe nog half beroerd, alsof hij iets onder de leden ging krijgen.

''Ja echt helemaal geweldig.'' Zei Battlepaw, ook al sarcastisch. Sound rolde met haar ogen en zuchtte. Waarom was ze hier eigenlijk nog, vroeg ze zichzelf af. ''Je bent heel gezellig he.'' antwoordde ze op haar beurt weer. En voor battlepaw weer iets kon zeggen zei ze: ''En dan ga je misschien weer een heel verhaal ophangen over dat dat niks uitmaakt en dat je gewoon moet overleven of zo, maar ik zal je dit zeggen, het leven is nogal zinloos.'' In een adem kwam het eruit, en ze keek de kater dringend aan met haar donkergroene ogen. Ze wist niet precies waar het vandaan kwam, maar ze voelde sterk de drang om deze kat te laten herinneren dat het leven niet oneindig is. ''Ik zou er maar het beste van maken, en zeg maar gelukkig zijn want niemand ontsnapt aan de dood, ook al probeer je het nog zo hard.'' Ze vroeg zich af of het überhaupt tot hem door zou dringen. Toch twijfelde ze ook, bovendien had Battlepaw nooit beweerd dat hij ongelukkig was, of dat hij getraumatiseerd was. Maar zijn achteloze houding leek erop alsof hij vooral leefde om te overleven en niet, nou ja, echt te leven.

Blijkbaar had ze niet helemaal gerekend op een kort antwoord maar hij had in zijn leven al teveel moeten uitlegen of moeten aanvechten met woorden dat hij er nu ook echt even geen zin in had. Hij haalde rollend met zijn ogen zijn schouders op bij haar sarcastische opmerking over het feit dat hij heel gezellig was. Hij luisterde naar de woorden van de poes en zuchtte lang, maar duidelijk. ''Ik ben inderdaad heel gezellig.'' Sprak hij zodra ze uitgesproken was en gaapte even. ''Maar ik weet niet wie jou ooit hersens heeft gegeven want dan moet je diegene vragen of hij het misschien kan omruilen voor een die werkt. Je kraamt namelijk onzin uit.'' Kaatste hij bot terug voor hij haar bijna koud aankeek. Maar bij haar laatste woorden schoot hij in de lach en keek haar bijna spottend aan. ''Dan heb ik helaas nieuws voor jou, ik ben al meerdere keren ontsnapt aan de dood, zelfs in de dertien manen dat ik al leef minstens twee keer. Dus je kan denken dat je extreem wijs bent maar ik ben het levende tegendeel dat je toch echt de dood kunt tegengaan als je de wil ervoor hebt.'' Zei hij en schudde grinnikend zijn kop voor hij haar weer strak aankeek. ''En ik hoef van een onervaren apprentice niet te horen wat ik met mijn leven moet doen, want in tegendeel tot jou heb ik mijn planning al helemaal in orde. En geloof me Gezelligheid staat momenteel nog onderaan die planning, ik heb belangrijkere dingen te doen.'' Snoof hij voor hij zijn kop wegdraaide en voor zich uit staarde.

Weer een grote stroom woorden verlieten zijn mond, terwijl Battlepaw arrogant naar Sound keek. Die trok haar neus op en keek hem boos aan. Ze was een beetje klaar met zijn praatjes. ''Oh in starclans naam, waarom probeer je het zo hard als je niks hebt om voor te leven!'' Stootte ze bars uit. Ze stond op en schudde haar hoofd even terwijl ze naar de grond keek. Het had geen zin om met hem te praten, dat had ze wel door, maar ondanks dat werd ze toch heel driftig. De rode poes wou de riverclanner heel graag laten omslaan. Een slechte gewoonte van haar, ze wou dat katten die heel schuw waren haar mochten, dat de meest onafhankelijke poes haar hulp nodig had en zoals in dit geval een emotieloze kat emoties laten tonen. Er waren maar zelden situaties waar dit in voorkwam, maar als er zoiets was gebeurde het gewoon. Ze voelde zich een winnaar als ze het tegenovergestelde liet zien van het karakter van poezen. Soundpaw keek de grijze kater nog steeds gefrustreerd aan, terwijl ze in haar hoofd bleef herhalen dat ze haar tijd niet aan hem moest verspillen.

Onderwerp: Re: Leave me alone! (open) za 30 mei 2015 - 1:34

Opnieuw werd hij boos aangekeken maar hij trok zich er niks van aan, waarom zou hij? Hij wist wel beter dan wat een ander uitkraamde tegen hem. Haar uitbarsting deed hem ook geen spier verrekken. Hij keek haar enkel schamper aan voor hij breed grijnsde. ''Mijn excuses, maar ik moet je helaas teleurstellen.'' Begon hij terwijl hij weer opstond en zijn vacht opzette. Waarschijnlijk ging hij nu alleen maar erger overkomen maar dat maakte echt niet uit. ''Maar kijk, ik ben jou niet. Dat jij niks hebt om voor te leven hoeft niet te betekenen dat ik dat niet heb.'' Sprak hij, de grijns nog altijd op zijn snuit staand. Hij had meer dan genoeg om voor te leven, maar hij had het nooit werkelijk verwoord voor een ander. Het ging een ander gewoonweg niks aan en daar deden ze het maar mee. Maar nu was het zijn beurt om te kijken of hij haar over de zeik kon krijgen. Zijn staart zwiepte heen en weer terwijl hij haar aanstaarde.

Onderwerp: Re: Leave me alone! (open) ma 1 jun 2015 - 17:28

De kat bood ironisch zijn excuses aan, terwijl hij grijnzend haar bleef aankijken. Soundpaw drukte haar nagels in het zand, terwijl ze een frustrerende gil probeerde te onderdrukken. Waarom maakte ze zich zo druk? Ze ademde nog een keer diep uit voor ze weer wat zei. ''Je laat het alleen zo klinken, alsof je er geen plezier meer in hebt, in leven.'' Antwoordde ze, terwijl ze een beetje bezorgd keek. Eindelijk had ze door wat deze kater probeerde te doen, dacht ze. Het had even geduurd, maar ze vermoedde dat hij haar op de kast wou jagen. ''Ik bedoel, het leven is natuurlijk ook zwaar, maar de manier waarop jij erover praat klink nogal depressief.'' Zei ze weer een klein beetje sarcastisch, maar vooral arrogant.

Onderwerp: Re: Leave me alone! (open) di 9 jun 2015 - 13:26

Hij zuchtte lang maar duidelijk om zijn lichte irritatie te tonen. Zat ze nou echt niet te luisteren wat hij haar vertelde? De kleine kater schudde zijn kop en zwiepte toch even met zijn staart voor hij haar aanstaarde. ''Luister jij wel eens als anderen wat tegen je zeggen? Ik heb op het moment andere prioriteiten en dat is simpelweg belangrijker. Jij weet niet wie ik ben dus kan niet oordelen over hoe ik mij voel of hoe ik denk.'' Antwoordde hij koud en snoof even voor hij zijn schouder ophaalde en met zijn amberen ogen rolde zodra ze verder ging. Dit was ook weer een van de redenen geweest dat hij contact met anderen dus constant vermeed. ''Wat jij wil.'' Was zijn simpele antwoord terwijl hij haar aankeek. Ze zou eens moeten weten, niet dat hij het haar ging vertellen. Zijn depressieve periode begon weg te vallen maar hij had een geheel andere mindset dan anderen.

Battlepaw leek nu ook geïrriteerd te raken, en Soundpaw kon het niet laten om te grinniken. Ze had alles van zich af laten vallen en was klaar met deze kater. ''Wat jij wil.'' Klonk nog het simpele antwoord. ''Laat maar, sorry.'' Anwoordde Soundpaw vriendelijk, terwijl ze haar hoofd schudde en naar de grond keek. Daarna hief ze haar hoofd weer en keek de kater aan. ''Je hebt gelijk, ik ken je niet en heb het recht niet om over je te oordelen.'' Ze wist niet waarom, maar een gevoel van kalmte overspoelde haar ineens. Ze voelde niks en wou niks voelen. Ze liet haar oortjes wat zakken. Langzaam stond ze op, terwijl ze nog steeds Battlepaw aankeek. ''Ik denk dat ik maar moet gaan.'' Zei de rode poes. Een laatste knik sloot het gesprek af. Daarna draaide ze zich om en liep op een klein drafje weg. Een gevoel van verdriet kwam weer op, maar ze probeerde het weg te duwen, het had nu allemaal geen zin meer.

- heel erg sorry dat ik zo laat reageer! Er kwamen wat persoonlijke dingen tussen, sorryy!

Onderwerp: Re: Leave me alone! (open) ma 6 jul 2015 - 0:18

Hij hoorde haar grinniken maar besloot het te negeren omdat hij anders nog zelf uit zijn slof zou schieten en dat zou heel slecht staan op zijn schone lei. Hij negeerde haar verontschuldigingen ook maar gezien de enige reactie die opkwam bij hem sarcasme was. Hij keek ook niet eens meer naar haar, in plaats daarvan concentreerde hij zich op een punt in de verte zonder een woord te spreken. Hoe ze dat zou opvatten moest ze zelf maar weten, maar hij zou zich er niks meer van aantrekken. Haar woorden deden hem even fronsen voor hij snoof. ''Goh duurde lang voor je dat een keer besefte.'' Kaatste hij terug zonder haar aan te kijken. Hij krulde zijn staart weer om zich heen en zette zijn vacht iets op voor hij zijn ogen sloot en luisterde naar het geluid van de stilte. Tot ze weer begon te praten, alsof het hem iets kon schelen op dit moment. ''Wat jij wil.'' Was opnieuw zijn enige reactie voor hij zijn ogen opende en haar kort aankeek voor hij zich weer op de stilte richtte om hem heen. Dat was waarschijnlijk nog wel een van de meest vreemde gesprekken geweest buiten de ruzies met zijn familie.

-voor mij hetzelfde xD

Onderwerp: Re: Leave me alone! (open)