This will be the day

Training! Met die gedachte schoot Moonpaw wakker. Ze had al lang op de training moeten zijn! Bijna de gehele Apprentice Den was leeg en zonnestralen maakten patronen op de grond. Zo snel ze kon krabbelde ze overeind en vloog de Den uit. In haar vlugheid botste ze tegen een paar katten op. 'Sorry,' mompelde ze, waarna ze weer verder sprintte. De katten keken haar boos na, maar reageerden er verder niet op.
Haar haast maakte haar richtingsgevoel er ook niet beter op en ze merkte pas dat ze naar de Owltree ging, toen ze er al bijna was. Damnit! Als Dawnpaw er was geweest... Dan zou alles beter zijn. Dawnpaw maakte alles beter. Dit zou haar trouwens ook niet gebeuren als het nacht was. Dan waren er de maan en de sterren om over haar te waken. Die zouden haar de weg wijzen. Maar nee, nu was er het lelijke zusje van de maan er, die fel in haar ogen scheen.
Sneller dan de witte kattin had verwacht, zag ze de Sandy Hollow voor zich. Maar er was geen spoor van Briarleaf. Waar was ze? Was haar mentor al weg gegaan, omdat zij er niet op tijd was?  'Briarleaf!' riep de poes. Geen antwoord. Ze riep nog eens. Achter haar hoorde ze geritsel en toen ze zich omdraaide zag ze een eekhoorn snel een boom in schieten. Oh StarClan...

{Open}

Verschrikt draaide Moonpaw zich om, toen ze merkte dat er iemand achter haar stond. 'Hallo kleintje, op zoek naar je mammie? Zou ik wel zijn als ik jou was,' zei de poes. De tabby kat rook niet naar ThunderClan, maar naar... Nee, de apprentice wist het niet. 'Wat doe jij hier zo alleen?' Het volgende moment voelde ze een scherpe steek in haar zij en lag ze op de grond. 'Wat...?' Ze stond op, bang voor de volgende klap. Ze wist niet hoe ze moest vechten. Dit was de Sandy Hollow, hier zou ze training moeten krijgen. 'S-stop!' riep ze. Het deed pijn. Deze pijn had ze nog nooit ervaren. Er welden tranen op in haar ogen, die naar beneden op de grond drupten. Het liefst wilde ze zich als een balletje oprollen en hopen dat die kat zou stoppen. Maar natuurlijk zou dat het alleen maar erger maken. 'Waarom doe je dit?' Ze klonk wanhopig. Zulke dingen zouden dus nooit 's nachts gebeuren. Dan waren er de maan en sterren om over haar te waken. Maar nu was er niemand, behalve die kattin en zij. En de pijn.

Haar ogen glinsterden kort in het zwakke licht van de zon. Even knipperde ze rustig waarna ze al snel een keer adem haalde. De lucht van Bloodclan. Met rustige passen wandelde de grote, grijswitte kattin al snel de Sandy Hollow in. Haar ogen stonden lichtjes leeg. Nu ze zo zag dat Thymewillow de kattin bezig hield in die kant, kon ze evengoed even hier blijven. Op een kleine vossenlengte bleef ze staan, waarna ze al snel haar keel schraapte en rustig knipperde met haar goudgele ogen. Kort slikte ze even waarna ze al snel even zwiepte met haar staart, licht gebarend naar de warrior dat hij kalm moest blijven in deze situatie. Bloodclan, een clan waar ook haar bloed stroomde. Spijtig genoeg. Ze bleef echter gewoon kijken naar de tabby kattin die duidelijk bezig was met een apprentice. Kort scande ze de omgeving. Ja, ze kon deze poes wel aan. Ze was een van de grootste katten die momenteel rondliepen in het bos, waardoor ze niet alleen intimiderend was, maar ook echt sterk was. Ze was echter wel een vredevolle kattin, waardoor haar spieren niet vaak voor een gevecht werden gebruikt. Moesten ze wel in actie komen voor dit doeleinde, was het wel zeker een gevecht die de moeite waard was.

'Oh schat, dat leert je mentor je nog wel eens.. Ik leef niet via zoiets als een Warrior Code. Het maakt je slap,' zei de tabby kat en ze gaf de apprentice nog een mep. Moonpaw kromp zo mogelijk nog dieper in elkaar. Achter zich hoorde ze ineens geschreeuw. 'He! Hou daar eens gauw mee op!' Het klonk als Thymewillow. Moonpaw zuchtte van opluchting. 'Waarom zou ik?' reageerde de bitchy kat, waarna ze haar omduwde. 'Waar denk jij wel niet mee bezig te zijn?' blies de kater. 'Wat dacht je van kittens mishandelen?' Nee, ze was geen kitten. Ze was géén kitten. ZE WAS GEEN KITTEN. Moonpaw sprong op en sloeg de kat. Ze wist niet of het pijn deed of dat ze met haar klauwen sloeg, maar het voelde goed. 'Trouwens, meneertje die doet alsof die mijn leider is, je ogen spuwen een beetje vuur. Als je nu ontploft, boeit het me niet echt. Dat is alleen maar handig. Een ThunderClanner minder. Maar waarschijnlijk niet, jammer.' Ze voelde nog een mep, maar om de één of andere reden was die minder erg. Omdat ze wist dat ze wat terug kon doen.

Kort wiebelden de oortjes van de forse kattin even. Hm. Deze bloodclanner leek in paniek te komen. "Als jullie nog dichterbij komen gaat dit kleintje dood!" Ze bleef kalm en knipperde even rustig met haar goudgele ogen, alsof er niks aan de hand was. Kort keek ze toe hoe Thyme even wat leek te spreken. Hierbij wandelde de kattin even naar voren, aangezien de tabby haar blik op de warrior leek te houden. "Dus.. Jij vindt het wel leuk om te mishandelen, hé?" zei hij. Het was duidelijk wat hij wilde bereiken, afleiding. Er ontstond een soort gesprek tussen hen. Kort knipperde ze even met haar ogen. Toen haar stem echter kalm werd, spande ze haar spieren aan. Ze had nu haar volledige aandacht op de warrior gehouden. Toen ze de vraag dan ook stelde en volledig niet op Snow lette, sprong ze recht naar voren. Ze was immers verschenen aan de andere kant van de open plek, achter de vijand dus. Thyme was voor haar. Met een krachtige slag wilde ze tabby van de apprentice gooien. Daarna ging ze meteen beschermend voor het kleintje staan, zich groot opstelend voor de Bloodclanner. "Wij zijn Thunderclanners," zei ze met krachtige stem. "Wij dragen dan ook maar een naam voor jou en dat is Thunderclan," Haar manier was niet geweld, daarom had ze de tabby weg geslaan in de plaats van anagevallen. Ze was eerder een kat die alles rustig nam. Maar dat betekende niet dat ze niet kon vechten... Ze was immers een uitstekende vechter.

'Als jullie nog dichterbij komen gaat dit kleintje dood!' gromde de tabby poes. Voor een halve seconde flitste er pure angst door Moonpaws ogen. Ze wilde nog niet dood! Ze zou dan nooit meer van gesprekken met Dawnpaw kunnen genieten, nooit meer met haar praten of ook maar naar haar kijken. Ze wilde niet dood. 'Moonpaw, kan je nog lopen? Zo ja, ren naar Snowdrop toe, daar achter je. Daar ben je veilig. Ik hou deze wel even bezig,' sisteThymewillow tegen haar. Ze knikte ter bevestiging, waarna ze zo nonchalant mogelijk achter zich keek, zoekend naar de Deputy. Maar de greep van die arrogante kat was te sterk en ze was bang dat ze, zodra ze los probeerde te komen, ze zich zou verwonden. Daardoor was ze gedwongen naar het gesprek van de kater en de poes te luisteren, hopend dat de greep zou verslappen. Ineens ging het heel erg snel; Snowdrop sloeg Nevergirl weg, waarna ze voor haar ging staan. 'Wij zijn ThunderClanners,' zei ze. 'Wij dragen dan ook maar een naam voor jou en dat is ThunderClan.' Moonpaw keek naar haar op. Wat moest ze doen? Blijven staan, achter de veilige en grote Snow, of wegrennen naar het kamp? Aarzelend bleef ze staan, wachtend op wat er zou gebeuren.