I was naive {Bonepaw}

Ze hinkelde nog wat, maar het ging stukken beter dan eerst. Vandaag was de jonge apprentice de medicine cat's den uit gegaan, of het mocht van Acefray wist ze niet, maar ze had wat frisse lucht nodig. De geur van zieken die daar hing was alles behalve fijn.
De jonge poes stopte bij Fourtrees om wat te rusten, ze wist dat ze snel weer terug zou moeten gaan, voordat iemand zich zorgen zou maken om haar, als ze dat dan al deden. Ze zuchtte, zich afvragend of ze misschien beter ergens anders zou horen dan bij de Shadowclan, immers hadden de meeste katten hun laatste greintje respect voor haar verloren. Wie was er dan ook zo dom om de Twolegplace in te gaan dicht bij het gebied van de Bloodclan? Zij dus.
Ze keek plots op toen een bekende geur tot haar doordong. "Bonepaw! Wat doe jij hier?"Haar stem was niet vijandig, maar een stuk minder vriendelijk dan eerst. Ze was haar vertrouwen in Bloodclanners verloren nadat ze door twee was aangevallen.

-Bonepaw

Bonepaw sloop door het gebied heen, hij wist niet waar hij heen moest. De laatste dagen waren pijnlijk, door alle Bloodclanners die hem aanvielen, hij was namelijk bijna helemaal verlamd bij een Kittypet. Dood aan het bloeden bij de Thunderclan kamp, alleen nog steeds levend. Zijn hart was zover al gebroken, toch had hij bijna niemand. Hij spitste zijn oren toen hij stappen hoorden, een bekende geur drong zijn neus gaten binnen. Hij draaide zich vlug om, zijn ogen keken verrast maar ook wel met vreugde. Misschien heel misschien had hij een iemand in zijn leven die hem zou steunen voor altijd, alleen haar uitstraling. Ze leek veranderd, ze hinkten. Bezorgd ging hij naar haar toe en staarde haar aan, "Bonepaw! Wat doe jij hier?" Haar stem leek van super vriendelijk gezakt naar vriendelijk. Hij staarde haar aan en bekeek haar goed, hij zat namelijk onder meerdere wonden. Deze wonden hadden hem bijna vermoord, toch ga hij niet op in deze wanhoop. Zelfs als hij alleen maar wanhoop vond, bleef hij zoeken naar hoop. "Ik," Vroeg hij met een glimlach, hij wilde haar niet ongerust maken over hem. Hij zou het haar dat nooit aan doen, "wandelen en tegelijken tijd vluchten." Zei hij als of het de normaalste zaak ooit was. Hij keek haar vragend aan, zijn oren wiebelden wat. Hij werd namelijk ook nog opgespoord door Spionnen als hij dat niet vergeten was, Bloodclanners waren kwaad op hem door zomaar hun te verwonden en te vermoorden en ook nog kwaad omdat ze wraak wilden voor zijn spionage. "Maar jij, wat is er met je poot?" Vroeg hij en keek haar verbaast maar ook vragend aan, hij zal haar wel helpen om er bovenop te komen. Hij vond het namelijk erg voor haar, hij werd namelijk bijna elke dag door Bloodclanners in elkaar geslagen alleen wat had haar dat aangedaan. Hij zou die kat zo erg slaan, wie het ook zou zijn. Wraak zou komen, toch bekeek hij haar poot goed.

Pas nadat ze haar zinnen had uitgesproken bekeek ze de kater pas goed. De eerdere keer dat ze hem had gezien was hij al getekend door wonden, maar degene die nu zijn lichaam op een gruwelijke manier versierden waren vers. Het bloed drupte nog uit sommigen. Geschrokken zette de poes een stap naar achteren, zich afvragend hoe hij zo koel kon blijven. "Ik,"vroeg hij met een glimlach, die totaal niet gepast was. "wandelen en tegelijken tijd vluchten."Hij deed alsof het niets was, en Airpaw keek hem geschrokken aan. Ze kon niet anders dan afvragen wat Bonepaw had uitgespookt, hij leek zo vriendelijk. Maar kennelijk bleek niet iedereen haar mening te delen over hem. "Maar jij, wat is er met je poot?"Vroeg hij. Airpaw keek weg, haar oren wat beschaamd in haar nek. "Twee Bloodclanners"Haar stem klonk bitter en er zat nog steeds een spoor van angst in. Ze was zo naïef geweest om te denken dat alle Bloodclanners goed waren. Echter besefte ze hoe egoïstisch het van haar was, immers waren haar wonden al aan het genezen, maar de van Bonepaw daarin tegen. "Je moet naar je medicine cat"Miauwde ze bezorgd. "Straks bloed je nog dood!"

Bonepaw staarde naar haar poot, ze was erg gewond. Hij kon haar altijd terug slepen naar Shadowclan, als ze wilde dan. Airpaw leek anders dan anders en bekeek haar streng, hij wilde het liever niet over zichzelf hebben. Hij wilde namelijk geen opschepper zijn die hij ook niet was, ook wilde hij haar niet opzadelen met de pijn die hij leed en nog steeds lijd. Hij voelde de wind zijn wonden drogen, vele wonden waren nog nat van het bloed. "Twee Bloodclanners" Sprak ze, haar stem klonk bitter en er zat nog steeds een spoor van angst in. Hij staarde haar met open ogen aan, dus twee Bloodclanners. Nu wilde hij nog weten wie, hij kende namelijk de meesten. Hij zal ze terug pakken wat ze haar aan hebben gedaan, hij voelde woeden door zijn lichaam brandden. "Wie waren het want die komen met mij te maken." Sprak hij duidelijk en beschermend, hij sloeg zijn koude natten staart om haar heen en keek haar bezorgd aan. "Je moet naar je medicine cat" Miauwde ze bezorgd. "Straks bloed je nog dood!" Vervolgde Airpaw. Hij schudden zijn kop en staarde naar de lucht, ze was een goede kattin. Ze was aardig en verdiende veel beter, een lachje kwam uit zijn mond. "Ik heb mezelf beloofd om niet dood te gaan tijdens het vechten, ik wil niet eens naar een Medicine cat." Zei hij alleen het woord 'Medicine cat' sisten hij uit. Zijn gevoelens vonden het namelijk niet leuk als een kat die hij verwonden nog werden geheeld plus hij vond het niet nodig, het waren maar kleine wondjes over zijn lichaam. Hij likte haar oor om haar gerust te stellen, "het enigste wat mij boeit is dat jij veilig bent." Susten hij haar zacht in haar oor. Hij wilde haar geen pijn doen, zij was zo aardig en dat moest ze blijven. Hij wilde haar beschermen, beschermen tegen alles wat op haar pat zou komen. Hij was namelijk niet van plan om iemand te verliezen die hij als een vriend had, en helemaal niet haar.

"Wie waren het want die komen met mij te maken."Zijn stem was duidelijk en beschermend en hij sloeg zijn koude, natte staart om haar heen terwijl zijn bruine ogen bezorgd op haar neer keken. Airpaw keek met een zachte glimlach en ietwat verrast door zijn plotselinge affectie naar hem op. "Ik ken hun namen niet" miauwde ze hoofdschuddend. "Het waren een kater en een poes. De poes was een beetje rossige/bruinig en had een halsband met veel honden tanden.. Ze had van die bloeddoorlopen ogen. De kater was langharig en rood met groene ogen"Ze huiverde aan de gedachte aan die twee duivels. Echter besefte ze plots wat Bonepaw wilde doen. "Je moet niet achter ze aan gaan, ze zijn gevaarlijk."miauwde ze bezorgd, ze wilde niet dat Bonepaw in de problemen kwam voor haar.
Ze besefte zich plots hoe egoïstisch ze was en vertelde de kater dat hij snel naar zijn Medicine cat moest voordat hij dood bloedde. Hij lachte echter alleen maar. "Ik heb mezelf beloofd om niet dood te gaan tijdens het vechten, ik wil niet eens naar een Medicine cat." siste hij bijna. De grijze tabby keek hem verward aan, zich afvragend waarom hij weigerde hulp te halen. Ze wilde het hem vragen toen hij geruststellend haar oor likte. "het enigste wat mij boeit is dat jij veilig bent."Ontroerd keek ze hem aan, zich afvragend waarom deze kater om haar gaf. "Ik redt me wel, Acerfrey, onze medicine cat zorgt voor me.. En jij zou echt naar de jouwe toe moeten gaan."Ze bleef bij haar punt en begon voorzichtig een van de wonden van Bone te likken, in de hoop het bloeden te stoppen.

De katten waar ze het over heeft zijn Zira en hellhound xD klik

Hij staarde haar aan en keek toch naar de grond, hij werd sterk door zijn eigen kracht. Hij werd sterker door zijn pijn, trainingen en meer. Hij werd mishandeld door zijn pijnen, zichzelf. Hij was een schaamte voor de clan, hij probeerde altijd zijn best maar niet goed genoeg. Zijn kracht bleef altijd in zijn lichaam zitten. "Ik ken hun namen niet" miauwde Air hoofdschuddend. Het was erg jammer dat ze dat niet wist, toch besloot hij meer naar haar te luisteren. "Het waren een kater en een poes. De poes was een beetje rossige/bruinig en had een halsband met veel honden tanden.. Ze had van die bloeddoorlopen ogen. De kater was langharig en rood met groene ogen" Zei ze. Even schoten zijn ogen open, hij wist wie het was. De gene die de leider wilden worden, Claw van zijn rank wilde afslaan. Het was Zira, hij gromde gelijk erbij. Hij knikte, hij spande zijn spieren zij zal ooit nog eens wraak krijgen. "Je moet niet achter ze aan gaan, ze zijn gevaarlijk." miauwde zijn vriendin bezorgd. Hij haalde zijn schouders op en sloot zijn ogen, een glimlach verscheen over zijn gezicht. "Mijn leven is minder belangrijk dan de jouwe, Zira was de kattin btw." Sprak hij en deed weer zijn ogen open. Zelfs als zij het smeekte zou hij het doen, zelfs als ze het niet wilde. Hij moest daar zijn voor de katten die hem nodig hadden. Ontroerd keek Air hem aan, hij sloeg zijn staart dit keer om haar schouders heen en keek haar aan. "Ik redt me wel, Acefrey, onze medicine cat zorgt voor me.. En jij zou echt naar de jouwe toe moeten gaan." Sprak ze. Hij keek haar aan en negeerde die vraag, hij staarde recht vooruit en knikte. Zelf hoeft hij zich toch niet te redden, hij zal wel dood bloeden misschien maar blijven leven op die van een ander...

De cyperse kater haalde bij haar waarschuwing alleen zijn schouders op en sloot zijn ogen, met een glimlach op zijn snuit. Hij leek zo zorgeloos op het moment, als een kat die niets meer te verliezen had. Dat baarde haar zorgen. "Mijn leven is minder belangrijk dan de jouwe, Zira was de kattin btw."miauwde hij en opende zijn ogen. De poes herhaalde die naam zachtjes, zodat ze hem niet zo vergeten. Op een dag zou die kat zwak en oud zijn, dan zou ze haar wraak nemen.
Nogmaals probeerde ze hem over te halen om naar zijn medicine cat te gaan, maar hij reageerde niet. De poes schudde zuchtend haar kop, maar met een kleine glimlach op haar snuit. "Je bent me er eentje, Bonepaw" Miauwde ze lichtelijk geamuseerd. Echter keek ze hem kort daarna weer serieus aan. "Als.. Als je bij de Bloodclan gaat, dan wordt je niet zoals Zira, toch?"Ze haatte hoe de angst doordrong in haar stem, maar ze kon het niet tegenhouden.

Bonepaw keek haar aan met een glimlach, ze was immers zijn vriendin. Hij zal wraak nemen, vroeg of laat. Hij moest letten op zijn tikken die hij wel af en toe had, als hij zichzelf sloeg kwam het vaak niet zomaar terug. Hij spitste zijn oren toen ze begon, haar stem zo mooi. Zo zacht, "Je bent me er eentje, Bonepaw" Miauwde ze lichtelijk geamuseerd. Hij glimlachten en gaf haar een duwtje, "ach als we toch met ze tweeën zijn." Grapte hij alleen haar blik, haar blik werd weer serieus. Zijn blik veranderde daarna ook, wat wilde ze. Wat zat er achter haar serieuze blik, wat wilde ze met hem bereiken. "Als.. Als je bij de Bloodclan gaat, dan wordt je niet zoals Zira, toch?" Vroeg ze, hij glimlachten. Hij ging dicht naast haar zitten en likte haar rustig, hij wilde even voor de spanning geen antwoord geven maar juist van de stilte genieten. Hij keek haar daarna weer aan, hij had nog steeds een glimlachje. "Nee, pas als ik jouw vergeet wat ik nooit zal doen zou het pas kunnen maar ik zal nooit zoals haar worden." Stelde hij vast, ook een beetje om haar gerust te stellen van wat er gaat gebeuren. Hij zou sterk blijven, zijn ogen richten op de lucht. Scarpaw, vergeef me. Klonk er door zijn hoofd, vergeef me. Hij kon bijna alleen maar aan haar denken omdat zij, zij zijn leven had gemaakt. Alleen, hij bedroog haar. Wat was hij een idioot, hoe kon hij ooit zo dom zijn..

Ze keek hem wat bezorgd, een glimp van angst in haar ogen. Ze haatte de angst voor de twee katten die haar dit hadden aangedaan, ze haatte het hoe nutteloos ze was geweest. Ze had zich dan ook voorgenomen om te blijven trainen, of het nu met haar nieuwe mentor of Draco was. Op een dag zouden die twee katten hulpeloos zijn, en zij niet.
Hij drukte zich tegen haar aan en likte haar rustig, zijn ruwe tong voelde vertrouwd aan, al kon ze niet echt achterhalen waarom precies.
"Nee, pas als ik jouw vergeet wat ik nooit zal doen zou het pas kunnen maar ik zal nooit zoals haar worden." Pas na een hele tijd gaf hij antwoord, stelde hij dit vast. Een last leek van haar schouder te vallen en ze drukte dankbaar haar neus tegen zijn wang. "Gelukkig maar dat dat inderdaad nooit zal gebeuren" Ze spinde lichtelijk.

-Niet helemaal waar Airpaw XD

Bonepaw staarde naar de jonge kattin en glimlachten, "Gelukkig maar dat dat inderdaad nooit zal gebeuren" Air spinde lichtelijk. Hij stond weer op en staarde haar aan met zijn ambere ogen, hij zwiepte even zijn staart om haar heen. "Ik moet weer gaan." Voordat die Bloodclanners achter me weer aan zitten, voegde hij er aan toe in zijn hoofd. Hij keek haar even aan, ze leek zo angstig. Zelf was hij dat ook alleen was hij daar niet klaar voor, hij vocht dag en nacht. Hij wilde ooit bewijzen dat hij iets kon, hij wilde niet meer iemand pijn doen van binnen. Hij zou haar beschermen, hij aaide even over haar hoofd. Hij bleef daarna haar stil aan staren tot hij besloot om verder te gaan, hij zag hoe ze stond. Angstig, maar zoals altijd wel vriendelijk. "Tot de volgende keer." Zei hij en rende het bos weer in, om weer terug te gaan naar de Clan waar hij hoorden. De Clan waar hij zich zelf thuis voelden, hij kon namelijk niet voor eeuwig weg blijven helemaal omdat hij ook nog verbannen zou worden. Dat wist hij, het was namelijk geen schrok moment.

~Einde topic