Who are you

Het was genoeg, deze magie moest nu stoppen. Hij was, alweer, onbewust bij die vier verdomde bomen uitgekomen. Wat hadden die dingen? Onschuldig als hij was, was hij afgedwaald om te gaan jagen. Hij kon immers nog steeds niet vissen, wat bloedirritant was in Riverclan. En normaal prooi was in hun gebied moeilijk te vinden. Natuurlijk had je wel waterrat en andere beesten die naar het water toetrokken werden maar die waren ook niet gek genoeg om rustig te zitten met de contante geur van jager rond hun heen. Maar het was hem echter wel gelukt om onderweg een eekhoorn te vangen. Nu was dus weer uit gekomen bij de vier eiken. Yay. Met de eekhoorn nog in zijn beet hoorde hij de snauw van een poes. Wat was iedereen hier aardig zeg, kwamen alle bitchie poezen hiernaar toe om onschuldige katertjes als hem af te snauwen? Misschien zag ze hem aan als haar soortgenoot, zijn vacht was immers van die van een poes. Dus liep hij simpel op haar af, zijn zilveren blik glimmend op haar blauwe ogen gericht. ‘Nou pop, dan ben je vast blij dat ik een eekhoorn heb in plaats van een forel’ Met deze woorden legde hij het beest voor zich weg. ‘Toevallig zin in een dinertje voor twee?’ sprak hij met zijn diepe stem, afwachtend. Warpaw bestond vooral uit een flirt en een onverschillig monster. In de buurt van het andere geslacht won meestal optie 1.

Bij de opmerking van de grijze poes grijnsde hij enkel veel betekend. Want ja, ze viel onder de beschrijvingen waarop hij pop zou zeggen. Maar goed, als ze geen pop wou dan werd ze wel love of iets in die richting. Als ze maar begreep dat ze niet zo snel van zijn neerbuigende bijnaampjes afwas. Na een zwiepje van zijn staart liep hij naar haar toe en keek haar simpeltiek aan. ‘De weg naar een vrouw haar hart is door de maag?’ Opperde hij humoristisch, duidelijk niet beledigend bedoelt. Maar hij neusde de eekhoorn echter wel richting de poes. ‘En, aangezien we toch een etentje hebben, hoe mag ik je dan wel noemen love?’ Zijn zilveren blik lag rustig op de poes.

Hij gaf een smirkje, een schuine lach bij het zien van de poes en nam toen zelf nog een hap van zijn stuk eekhoorn. Het vlees was lauw, wat zeker wat afdeed van de smaak maar toch kon hij het volle vlees nog proeven. Terwijl het bos weer aansterkte na een lange winter kon ook Warpaw de subtielere smaken van prooi waarderen. Hij had al lang genoeg op taaie restjes geleefd. ‘Maar love, geef nu toe, ik ben veel leuker dan de rust’ De calico knipoogde plagend terwijl zijn grijns zich verbrede. ‘Want welke rust geeft je tegelijk een halve eekhoorn én een leuk uitzicht’ Er klonk humor in zijn toon, maar het plagelijke verdween niet. Maar hierna kreeg hij al haar naam te horen; Bluewisp. Een bekende naam bij alle clans, dat was zeker. De dochter van een leider, maar het kon de calico kater geen bal schelen. Heel hard, maar het enige waar hij interesse in toonde was een mooi gezichtje, diens titel en familie was voor hem bijzaak. Nu was het zijn beurt om zijn naam te noemen, en ook hij moest erover denken of hij zijn naam wel prijs gaf. Niet dat de zijne bekent was, hij was een normale Riverclan apprentice. Maar hij was ook een onrust zaaier die bij bepaalde clans al minder gewaardeerd werd, daarbij was hij ook een late apprentice. En het woord paw zou dit weergeven. ‘Warpaw’ besloot hij toen toch maar naar de waarheid.

De calico kater nam nog een hap terwijl hij luisterde naar de woorden van de glanzende poes. Zodra hij zijn mond leeg had kon hij het niet laten nogmaals geamuseerd te grijnzend. ‘Voor mij valt het in ieder geval niet tegen’ sprak hij met een lichte snor in zijn stem, al was het meer plagend dan flirterig bedoelt. Het was voor de kater eens fijn bij een poes te komen waarop hij makkelijk kon inspelen. Vaak was het vrouwelijk geslacht enorm complex of domweg saai. Dan kwam hij meestal aan op zijn tweede hobby; ruzie maken. Maar hij had het geluk dat het vandaag niet zo’n dag leek te zijn, Bluewisp was entertainment. Daarbij was ze zeker zijn aandacht waard. Warpaw had een oog naar mooie poezen en de kattin voor hem hoorde daarbij. Iets minder duidelijk dan zijzelf had ook hij haar in zich opgenomen. Een gladde kattin, met een mooie grijze pels en heldere blauwe ogen. Een combinatie die je niet vaak tegenkwam en haar heel zuiver liet ogen. Warpaw approves. Bij de vraag van de elegante zilveren poes zwiepte hij kort met zijn staart en gaf simpel antwoord. Hij had het kunnen verwachten en het onderwerp was niet heel gevoelig voor hem. ‘Mijn mentor raakte blind bij een grensgevecht’ Maar dit was lang niet genoeg antwoord. Want ja, het was een feit dat als je rond zijn leeftijd je mentor verloor je gewoon een tijdje met andere meetrainde en dan je laatste keuring kreeg om warrior te worden. Zijn woorden waren dus nog geen excuus. Dus gaf hij een jongensachtig lachje en keek de ander aan. ‘Daarbij is vissen niet mijn beste punt’ Een Riverclanner die niet kon vissen, wat een grap. Maar het was de waarheid, hij droeg veel soorten bloed met zich mee die hem veel voordelen gaven. Hij kon goed springen, rennen en had de Riverclan kracht. Maar hij had blijkbaar geen viskrachten meegekregen in het pakket, hij had nog nooit iets uit het water kunnen vissen op een Shadowclan apprentice na. En daarmee voedde je de clan niet.

Hij had zeker leuk uitzicht en de poes was letterlijk voor hem gevallen. Hehe. Of ja, omgerold. In ieder geval was ze helemaal ondersteboven van hem. De slechte puns achter hem latend, hij zat hier heel soepel uit te leggen waarom hij nog een apprentice was. Het beschamendste was dat hij bij 5 manen was begonnen.. ‘En dan jaag ik misschien leuke Thunderclanners weg’ grijnsde hij naar haar terug. Toen hij haar staart onder haar kin voelde kon hij het niet laten jongensachtig te grijzen. Damn, dit kwam niet vaak voor. Maar klagen ging hij niet. Hij sloeg zijn gevlekte staart om zich heen, schopte wat zand over de resten van zijn prooi en grijnsde charmant terwijl zijn glans weer in zijn zilveren ogen verscheen. ‘Je zou eens moeten weten hoeveel dat tegenvalt, maar pop, ik weet zeker dat een knap koppie als het jouwe wel wat meer wilt doen dan alleen zitten en kletsen.’ Je kon het zeker twee kanten op nemen, maar aan zijn ondeugende blik en op de manier waarop hij opstond was het duidelijk dat hij de brave manier bedoelde. ‘Zin in wat avontuur?’ Met deze woorden spitste hij zijn oren naar voren en stond hij op. Hij had helemaal geen problemen met de rest van de dag doorbrengen met de poes.

Warpaw vond het helemaal niet erg. Hij was heel wat afwijzing gewent, en jonge poezen die niet wisten wat ze hem aanmoesten. Maar een leuke, knappe poes die op hem reageerde? Zijn dag kon niet meer stuk. Voor die reden zou hij wel vaker naar Fourtrees lopen. Hij keek op haar neer, in beiden vormen al zou de poes enkel de letterlijke zien. Zijn zilveren blik glansde van uitdaging, alsof hij keek hoever hij kon komen. Bij diens woorden grijnsde hij veelbetekend. ‘Ach pop,’ zo simpel sprak hij het uit, alsof dit alles meer dan normaal voor hem was. Hij was echter ook redelijk kalm van natuur, dus was het geen moeite zich zo op te stellen tegenover een ander. ‘Ik kan je vanalles bieden. Maar ik moet zeggen dat een algemene ontmoetingsplaats geen goede plek is’ voegde hij met een plagende knipoog erachter na. Hierna vleide hij zijn staart rond de poes en keek richting een van de paden om weer weg te komen, om hierna zijn blik weer op de ander te laten vallen.

Wait whut? Wacht, wo wo wo. Dit ging even te snel. Had hij het goed gehoord? Een beschutte plek zoeken? Deze dag werd beter met de minuut. Een grijns, veel kalmer en zekerder dan hij zich voelde gleed over zijn gelaat. Hij draaide zijn oor kort en boog lichtjes over de poes heen om de kroel zo te beantwoorden. Hij liet een zacht, maar rommelend gespin horen vanuit zijn keel terwijl zijn koud zilveren blik op de ander bleef hangen. En hoewel de kater een enorme flirt was bleef het meestal alleen bij dat. Hij zou haar hierbij aan de leiding houden, de calico wou immers niet bekend staan als meer dan een vrouwenversierder. Dus keek hij haar enkel aan, een glans in zijn ogen en zijn spierwitte tanden ontbloot in een grijns. 'Waarom niet pop? Er is niemand om het te zien, alsof dit allemaal niet is gebeurd' voegde hij met een knipoog eraan toe. Het was zelfs voor een kater als hem duidelijk wat je afkomst voor je deed. Deze poes had bekende ouders, en kreeg meteen een stempel op haar gedrukt. De laatste zin zou veel kunnen betekenen. Zo was het immers, als niemand het zag, was het niet gebeurd. Warpaw stapte rustig naar voren en liet zijn vacht zacht langs die van de zilveren poes glijden.

De calico kater zette zijn pels omhoog, al was het geen vijandelijk gebaar. Eerder zijn manier van overspronggedrag omdat hij niet wist hoe hij zichzelf moest plaatsen. Bij diens woorden, die voor hem maar twijfelend waren rechtte hij zich weer. Zijn witte borst stond naar voren terwijl hij met zijn ogen de omgeving verkende. De vrouw is koningin. En bij haar overslaande stem lachte hij. Echter was dit geen grijns als zijn vorige, een zacht, ontspanning uitstralend lachje. Alsof hij keek naar iets waar hij trots op was en wou dat de zenuwen verdwenen. Dit was allemaal maar schijn, maar hij deed het zonder na te denken. Als een grote flirt de ander niet beviel, een tedere kater misschien wel? Zachtjes schudde hij zijn kop en keek weer naar de zilveren poes. 'Kom maar pop, we hoeven niet ver te gaan' fluisterde hij zowat, een geluid wat makkelijk door de wind kon worden verdwenen. Hierna liep hij rustig naar een dun pad wat gebruikt werd om naar Rogue gebied te lopen. Het was overwoekerd en werd niet vaak gebruikt omdat de meeste simpelweg langs hun eigen gebied gingen om in niemandsland te komen. Maar het belangrijkste eraan was dat het niet in de buurt van het Riverclan nog Thunderclan gedeelte was. Al rook je nog steeds alle clangeuren duidelijk. Een vossenlengte verder zag hij een grote struik met zachtgeurende paarse bloemen. Hij zwiepte kort met zijn staart en duwde met zijn schouder enkele takken weg, waardoor de open ruimte onder het bladerdek zichtbaar was. Zijn blik lag rustig op Bluewisp, afwachtend maar niet dwingend. Al lag er diep vanbinnen een uitdaging in verborgen.

Zodra de poes onder de struikruimte zat stapte hij naar voren, zo zorgend dat de takken weer op hun plek vielen. Iedere grote bloemenstruik had zo’n ruimte, en in Riverclan hadden ze er dankzij de frisse lucht en heldere water veel van. Kittens spelen eronder, en zodra ze ouder waren zochten ze er hun privacy. Beiden katten die er nu onder zaten waren jong, onbekende en gingen ieder moment een grote stap zetten. Of dit richting een leuke dag of de uitgang was had Warpaw nog niet zeker. Maar de kater was niet van plan degene te zijn om af te krabbelen. Al was dit zijn eerste keer in zo’n situatie en voelde hij zich niet zeker van zijn zaak. Hij was oud genoeg zelf zijn, of Bluewisp’s onschuld uit het raam te kunnen gooien. En dat ging hij doen ook. Zijn zilveren blik die in het gedimde licht enkel een zacht grijs was lag koeltjes op de poes te rusten. Hij liet zijn normale zelfverzekerdheid de overhand nemen en relaxed zwiepte hij met zijn staart. Zijn grens onmisbaar op zijn gelaat. 'Gewoon genieten van jou' Zodra de poes dichterbij kwam spinde de calico zacht, teder. Hierna gebruikte hij zijn grote en gewicht om opzij te leunen, en zich zo te laten zakken, met de bedoeling de poes mee in deze beweging te krijgen. Nog een laatste keer liet hij zijn ogen die van de kattin ontmoete, waarnaar hij zijn poot over haar heen legde, spinde en hierbij de wegbekende stap te zetten. Wat zouden hun ouders trots op hun zijn.

{ Okey, time skip after love making of vlucht Blue van dr Don Juan? XD

Warpaw lag met zijn hoofd rustig op Bluewisp terwijl hij voor zich uit staarde. Zijn hartslag vermengde met die van de kattin tegen hem aan en hij voelde zich sinds een lange tijd rustig. De onzekerheid die hem had belaagd was met een klik verdwenen en een vertrouwen verwarmde zijn lichaam. Hij voelde geen liefde voor de kattin, niet zoals het in zijn ogen hoorde bij zulke momenten. Verassende woorden? Warpaw was geen bruut, maar hij had tegenwerken dat hij niet in ware liefde geloofde. Voor hem was Bluewisp een prachtige kattin, met een vuur in haar dat niemand zou kunnen doven. En in een zekere zin was ze voor hem bijzonder, niet een zoals vele. Maar hij geloofde er niet in dat hij haar na deze dag ooit nog zou zien. Bij haar woorden lachte hij enkel zacht. Zijn grijns was in zijn stem te horen terwijl hij sprak ‘They’re not looking anyway’ mauwde hij op een harmonieuze toon. Hierna sloeg hij zijn pluizige staart om haar heen en legde zijn kop op de koele grond. Boven hun ritselde de bladeren doordat een vogel in de struik landde, na enkele keren op en neer gehupst te hebben leek het beestje hun aanwezigheid te merken en vloog weer op. Een van de paarse bloemen viel van zijn bosje en landde niet ver van hem vandaan. In een simpel gebaar pakte hij het op en legde de bloem vederzacht op Bluewisp haar pels. Zijn blik gleed weer eens over haar heen, zijn blik plagend maar even slecht ondeugend zoals die van de kattin was geweest.