{Brokenwing} Light of the moon

Het was een stuk lastiger om in je krappe nest te passen met een dikkere buik en Snowynight kon maar geen fijne slaappositie vinden. Uiteindelijk had ze het voor nu dan ook maar even opgegeven en was ze de den uitgelopen. Ze zou later opnieuw proberen slaap te vatten. Eventjes wierp ze een blik op de nursery en zuchtte ze zachtjes. Het zou veel makkelijker zijn om een nest te maken in de nursery, daar was veel meer ruimte, maar de poes had gewoonweg geen zin om daar al plaats te nemen. Voor haar gevoel was ze nog maar net weer terug in de warriors den. Vlak nadat haar kittens apprentices werden, was ze immers ziek geworden en had ze er alsnog niet kunnen slapen. Ze glimlachte stilletjes, waarna ze haar hoofdje eventjes kort schudde en haar blik weer op de heldere maan richtte. Op de één of andere manier was ernaar staren vreemd rustgevend..

De grijze langharige poes werd geschokt wakker, ze had nog net niet de hele den wakker geschreeuwd want ze had haar gil in kunnen houden. Sinds ze was meegenomen door de twolegs had ze weer elke nacht een nachtmerrie. Geïrriteerd en doodmoe strompelde de magere kat naar buiten, een frisse neus halen. De maan scheen helder, en ze vond algauw dat ze ernaar zat te staren. Toen ze haar blik afwendde, zag ze een poes haar kant op komen, ze was wat dikker, misschien zwanger? Het was niet heel duidelijk, maar Brokenwing lette redelijk erg op detail. De poes ging naast haar zitten en keek naar de maan, had ze de grijze poes niet gezien? Het zal wel, het was eenmaal redelijk donker. De kattin liet haar blik naar de kat naast haar gaan, ze herkende haar niet aangezien het nogal donker was. De ogen van de grijze poes waren nog steeds leeg en dood, geen emotie was er meer in te vinden, elke dag leken haar ogen donkerder te worden, net zoals haar stemming. Snowynight, het was Snowynight! Nu pas herkende ze haar. Haar vriendelijke glimlach was nogsteeds op haar gezicht afgebeeld toen de grijze kattin haar hoofd weer naar de maan draaide.

Een beetje afwezig sloeg Snowynight haar blik op naar de lucht. Enkele donkergrijze wolken dreven voorbij aan de maan, in het rond gestrooid als losse plukken vacht na een gevechtje bij de grenslijnen. Langzaam knipperde poes, waarbij haar oogleden over haar blauwe ogen gleden. Ze gaapte eventjes kort. Het was ook geen tijd om nog buiten te zijn en te zitten, maar de slaap wilde nou eenmaal niet naar haar toe komen. Het geluid van pootstappen deed haar haar oren lichtjes spitsen, maar ze draaide haar kop niet. Ze had er vertrouwen in dat het veilig zou zijn in het kamp van de Shadowclan. De poes krulde haar pluizige staart rond haar poten en draaide haar hoofd pas toen de kat naast haar ging zitten, haar blik redelijk nieuwsgierig. Het was Brokenwing, inderdaad een mede warrior. Niks te vrezen. “De maan is rustgevend, is het niet?“ vroeg de sneeuwwitte poes rustig.