Drowning

Warpaw liep te dwalen in het gebied. Hij hielt niet zoveel van vissen, wat ironisch was voor zijn clan. Niet dat het hem uitmaakte. Hij was maar half visclan, kwart Skyclan, kwart Windclan. Hij had alleen nog maar Thunderclan nodig en hij was een universele kat. Woeptiedoe. Zijn moeder was immers van Skyclan naar Shadowclan gegaan. Met deze gedachten schudde de kater zijn vacht uit en liep door. Plots klonk er een noodkreet die zorgde dat hij zijn oren spitste. Hij opende zijn mond en meteen rook hij Shadowclan. Aangezien dit zijn clanplicht was liep hij ongeamuseerd naar het water toe en keek bijna sceptisch naar de verdrinkende poes. ‘Komen jullie nu al gewoon naar Riverclan toe om jezelf te verdrinken?’ Eigenlijk meer tegen zichzelf dan tegen de poes. Maar ondanks zijn woorden sprong de calico kater zonder twijfel het water in en zwom met krachtige slagen richting de poes. Hoewel zijn vacht niet zo dik was als die van zijn clangenoten had hij wel die olielaag op zijn huid die zorgde dat de kou hem minder deerde. Eenmaal bij de poes dook hij onder en greep hij haar bij haar witte nekvel om hierna een poging te doen weer omhoog te komen. Als hij hieruit kwam wou hij op zijn minst een medaille voor goed gedrag. Want hel, dit ging hij niet nogeens doen, hoe knap de drenkeling ook was. Want dit had bij de mooie witte poes ook totaal geen rede gespeeld. Kuch..

Damn dit ding was zwaarder dan ze eruit zag. Warpaw mocht van geluk spreken dat zijn achterpoten sterk waren en hij een goede zwemmer was. Anders was dit het eind geweest voor hun beiden. Met sterkte slagen hielt hij zichzelf omhoog en greep te poes nog wat beter vast bij haar schoft. Zodra zijn greep weer versterkt was begon hij richting de oever te zwemmen, sterkte slagen waden zich een weg door het water terwijl hij vocht tegen de stroming. Je werd sneller moe dan je zou verwachten, dat was de kunst van het water, maar de calico kater wist zichzelf erin te redden. Eenmaal dichterbij de kant nam de stroming af en kalmeerde de rivier. Het koste toen nog maar enkele zware minuten tot de kater het zand onder zijn poten voelde en de witte poes samen met zichzelf aan wal trok. Eenmaal veilig schudde hij zijn pels uit en keek naar de poes. Was die defect? ‘Oké pop, dit noem je nou hard to get spelen’ sprak hij sceptisch terwijl hij zijn snuit in diens nek duwde zodat ze goed adem kon halen. Laat de jongens maar moeite voor je doen.

Kijk nou, mevrouw leefde nog. Zijn zilveren ogen gleden afwachtend over de mooie poes heen, al moest hij toegeven dat ze in haar huidige positie minder charmant was. Maar hey, ze deed het nog en bedankte hem, waar zijn flirterige zelf natuurlijk niet tegen op kon. Hij grijnsde vleiend, al lag er in zijn blik nog altijd zijn humeurige neerbuigendheid. ‘Geen dank pop’ sprak hij simpel. Ondanks dat misses nu uit het water was was ze zeer verzwakt. Hij kon haar nu moeilijk terug sturen naar haar eigen clan. Waarschijnlijk zou ze onderweg bevriezen tot een ijslolly. Dus zuchtte de calico kater en vleide zich naast haar, zijn staart om haar heen leggend voor bescherming tegen de ijle wind. ‘Pop, je moet je eerst uitschudden voor je ter plekken bevriest. Ik wil niet degene zijn die je als bevroren schoonheid terug naar Shadowclan moet dragen’ Er lag humor in zijn norse stem terwijl hij daar lag. De oude apprentice keek schuin naar de witte poes. Wat moest hij met haar aan?

In ieder geval was ze gehoorzaam, en dat kon de calico kater zeker waarderen. Hij hielt ervan als andere het hem niet moeilijk maakte en gewoon deden wat hij van ze verwachtte. Gelukkig was deze poes niet te moeilijk, tot nu toe. De poes stond op en schudde haar spierwitte vacht uit, hij bleef geduldig liggen. Ze was niet al te groot, maar had een goede hoeveelheid pels om haar toch te sieren. Zelf was Warpaw een mengeling van vele bloedlijnen en zijn bouw straalde dit uit. Hij was groot en stevig gebouwd, als een Riverclanner, maar hij stond hoog op zijn poten zoals een Windclanner en had de kracht van een Skyclanner in diens achterpoten. Zijn vacht neigde naar het kort, halflang toe en droeg dat verachtelijke calico. Maar hij leek het beste van de meeste werelden te hebben gekregen dus hij kon niet klagen. Bij de woorden van de ander maakte hij een sussend geluidje, zo troostend dat zijn neerbuigende bedoeling niet gezien zou worden. Hij voelde haar snuit in zijn vacht en legde zijn kop op de hare. ‘Maak je er niet druk om pop, ik was toch niks bijzonders aan het doen’ Terwijl hij daar lag waren zijn oren gespitst op ieder geluidje. Zomaar liggen knuffelen met een Shadowclanner wou hij toch echt niet op zijn imago hebben geschreven, al paste het wel bij zijn rebelse manieren.

Hij noemde iedereen pop, of nou, iedereen van het vrouwelijke geslacht. Hij kon het op iedere manier zeggen, vijandig, flirterig, neerbuigend, troostend. Soms noemde hij ze ook love, hon, iets in die richting. Maar pop was zijn favoriet, hij gebruikte het ook als stopwoordje. Bij katers kon hij het natuurlijk niet maken, wat zeker een schande was. Toen de witte kattin zich voorstelde als Ivypaw grijnsde hij, en al kon de poes het niet zin, het was in zijn stem te horen. ‘Aangenaam Ivypaw’ Het was duidelijk dat hij het bij pop ging houden. Nu was het zijn beurt zichzelf voor te stellen, en hij had hier zeker over na gedacht. Hij was op de leeftijd dat het niet merkbaar was als je een warriornaam verzon. Maar aangezien hij een beetje op hetzelfde nivo als Ivy wou blijven hielt hij zijn werkelijke rang maar voor. ‘De naam is Warpaw, pop’ Hierna verlegde hij zijn kop weer, waardoor hij diens oor raakte. Wetend dat oren de neiging hadden snel koud te worden gaf hij er een langzame lik over. Het was geen ongemakkelijke, nog tedere. Op de zorgzame manier dat je een clangenoot likte of je siblings. Maar fysiek contact maakte jonge katten vrijwel altijd zo onzeker en gewillig. En daar genoot hij van.

Hij voelde haar verstijven en genoot van dit moment meer dan dat je van zijn uiterlijk kon zien. Hij hielt van het gevoel van dominantie, iets waar hij behoefte aan had omdat zijn uiterlijk dit niet altijd uitstraalde. Op het moment was hij een zorgzame, welgemanierde kater die zich werkelijk deerde om de gevoelens van Ivypaw. Dus op het moment dat ze haar adem inhield spande hij zijn eigen spieren aan, alsof hij er van schrok. Hierna stopte hij met zijn lik en leunde iets naar achteren, zijn zilveren blik zacht en peilend, want hij was natuurlijk het type wat niks deed zonder toestemming van een ander. Al hielt hij zijn eigen uitdrukking wel. Je kon hem vergelijken met een roofdier wat naar een prooi keek en diens acties probeerde te voorspellen.

Zijn zilveren ogen ontmoette haar blauwe, hij grijnsde zachtjes om haar schaamte en gaf haar plagend een kort neusje. Het werd kouder en de zon was al aan het zakken. Ze moest of nu naar huis of hier blijven overnachten. ‘Pop, ik wil je niet graag weghebben maar het word al laat’ bracht hij haar dus ook subtiel ter herinnering waarna hij omhoog kwam. Hierna boog hij hoffelijk, met een zwiep van zijn staart. ‘Ik zal onze schone dame wel naar huis begeleiden’ Het was een bevestiging, geen vraag, terwijl hij zich weer aan haar zijde vleide. Ze leek hem immers niet in de staat zonder hulp of steun thuis te komen.

Warpaw liep met de poes tegen zich aan langs de snelste weg terug naar Shadowclan. Het was een flinke wandel maar goed, ze was hier ook gekomen en zou heus wel terug kunnen. Het leek hem trouwens ook geen al te best idee als ze niet voor het vallen van de nacht terug kwamen. Vooral niet als een hoop humeurige Shadowclanners hun nestje uit werden geduwd om die poes te zoeken. Dan zouden heus minder vriendelijk zijn voor een goedwillige Riverclanner, hun clans waren immers niet beste vriendjes. Al was geen enkele clan dat nog. Even keek hij schuin op de poes neer. ‘En pop, hoe ben je uberhoud in die rivier beland?’ Hij zei het zo achteloos alsof het iedere dag gebeurde dat hij poezen uit het water redde.

Bij diens antwoord knikte hij enkel. ‘Ik kan niet geloven dat zo’n knappe poes ook maar ergens voor moet te vrezen’ sprak hij betekenisvol terwijl hij naar beneden keek. Zo liep hij door over de gladde stenen, terwijl hij Ivypaw met zijn lichaam tegenhield. Zijn passen waren lang en krachtig, hij leek zijn energie weer terug te krijgen. Ze moesten eens weten hoe vaak hij katten uit het sterke water had gehaald. Jonge apprentice’s die dachten dat ze simpel konden zwemmen maar snel moe raakte. En natuurlijk katten zoals Ivy, die heel moedig naar hun clan liepen maar niet doorhadden hoe snel het water grip op je had. Riverclanners werden erop getrained om tegen de stroming te zwemmen en kwamen er ook snel weer bovenop. Dit was zijn standaard lichaamstraining, en hij hervatte zichzelf altijd snel weer. Al kon hij niet liegen dat hij niet altijd er zo goed vanaf kwam.

Ze moest eens weten wat een knap koppie voor je kon doen. Moest je maar bij hem kijken, hij was zelf knap te noemen, maar dan moest je door die vachtkleur heen kijken. Iedere fatsoenlijke kat wist dat calico katers niet hoorde te bestaan. Hij had het moeilijker gehad door die pels. En hij moest het idee maar waarderen dat zijn vader zo’n loyale kater was geweest, en dat hij zo aangenomen werd in Riverclan. Hij was geboren in de tijd van ziekte in Shadowclan, de clan van zijn moeder. Misschien was het ook die ziekte geweest dat hij misvormd was. Bij de volgende woorden van de poes bewoog hij zijn oren kort en grijnsde vreugdeloos. Door deze lach heen zag je zijn bittere en kille kant. ‘Je moest een weten hoeveel het uitmaakt pop, ik durf te wedden dat iedere kater zich voor je op zou offeren wanneer je in de problemen zit’ Hij tikte met zijn staart op haar rug. ‘Het enige wat jij moet doen is wat vastberaden zijn, leugens brengen je verder in het leven dan wat ze je vertellen’ voegde hij er met een knipoog aan toe. Het was waar, als je je wat dreigend voordeed kwam je al een heel eind. Geen angst tonen was immers de kern van ieder gevecht. -Life advice from Warpaw 2015