Drowning

Onderwerp: Re: Drowning do 4 jun 2015 - 21:54

De kater had een wat aparte manier van kijken, want ze kon door zijn blik een wat bittere kant zijn. Deze liet haar natuurlijk wel op haar hoedde zijn. Ivypaw was een jonge kattin, bijna zou ze de leeftijd bereikt hebben waarop ze als het goed was haar nieuwe naam zou krijgen. Al betwijfelde ze het of ze goed genoeg was om zich een warrior te noemen. Bij de woorden van de kater richtte ze haar blik weer voor zich uit, stilletjes luisterend. Maar toen ze zijn aanraking voelde keek ze weer naar hem, nog altijd op haar hoedde. Het was gewoon zo dat Ivypaw van nature een beetje wantrouwig ingesteld was, had ze van haar moeder. "Toch denk ik dat je niet over alles even makkelijk liegt." Doen alsof je vastberaden was, was één ding. Maar als je oog in oog kwam te staan met je vijand, dan kon je niet zo makkelijk liegen. Kort keek ze naar haar rechter voorpootje, die als enige van haar poten geen nagels bezat. Het was een mutatie, iets wat niet goed aan haar was en wat haar nutteloos maakte, in haar ogen dan. De kattin zuchtte een keertje en voelde dat ze weer wat moe begon te worden, maar thuis was ze nog lang niet. Mweh. Haar blik ging weer naar de kater, ze moest toegeven dat hij er knap uitzag, ook al had hij een vachtkleur die wat apart was voor katers. Het maakte hem eigen. Snel wendde ze haar blik weer af, straks zou hij nog merken dat ze naar hem keek.

Onderwerp: Re: Drowning za 6 jun 2015 - 12:46

‘Het zou je verbazen’ antwoorde hij op haar opmerking. Je kon over alles liegen, de kunst was enkel dat je in je eigen leugens geloofd. Wanneer je je eigen waarheid verbouwde was er geen leugen meer die moeite koste. Dat kon hij zeker met ervaring zeggen. Hij was erin opgegroeid en dat was zelfs de reden waarom hij uberhoud was begonnen met pesten, kleineren en natuurlijk flirten. Zelf was hij het toppunt van vreemdheid. Zijn bouw, die zo gemengd was dat je op het eerste zicht niet eens zou weten in welke clan hij hoorde. Zijn vacht die een vrouwenkleur droeg en natuurlijk zijn jachttechnieken. Hij kon niet vissen, nog fatsoenlijk sluipen. Hij rende als een Windclanner en sprong als een Skyclanner. Het enige wat hij van zijn clan droeg was de geur, die lauwe van water en frisse van de planten die er groeide. Aangezien hij geen vis at of er op kon jagen had hij ook geen visgeur. Zo simpel was het. Ze verlieten met ferme pas zijn clangebied en gingen op dezelfde tred richting de clan van de poes. Zijn blik stond recht vooruit gericht ‘Nu we toch aan het wandelen zijn, vertel eens wat over jezelf’ Domweg stil naast elkaar lopen was natuurlijk ook stijlloos.

The extreme always seem to make an impression