Who are you

De grijze kattin lag op haar zij tegen de kater aan. Haar ogen gesloten en haar ademhaling al even rustig en gelijk als die van Warpaw. Niks zou dit moment van rust van haar af kunnen pakken en daarom waren haar zorgen verdwenen. Want de kater had gelijk, niemand zag hun. Niemand had hen gezien ook en daarom was het geheim een die tussen de twee speelde. Bluewisp wist niet wat ze voor de kater voelde, ze was er zeker van dat het geen liefde was. Geen verliefdheid liefde in ieder geval. Misschien was het een soort klik die ze hadden gehad. Bluewisp had het gevoel dat wat de kater ook van haar vroeg ze het zou doen, alsof hij haar alleen maar aan hoefde te kijken en ze zou zijn gebaar volgen. Dat was nu ook gebeur, deels uit vrije wil maar deels ook door de blik die in zijn ogen had gestaan. Het vogeltje had Blue lichtjes opgemerkt het bloemetje op haar vacht ook, het was een lief gebaar en tekende dan ook een glimlach op haar rozige snoet. Blue grijnsde lichtjes bij zijn woorden en rolde op haar buik. Ze keek hem ondeugend aan en legde haar staart ietsjes opzij. Bij het vulgaire gebaar voegde ze slechts vier woorden. "Let's do it again."

Slaperig nestelde Blue zich weer naast Warpaw neer. Het was wel even genoeg geweest voor vandaag en zonder morren sloot ze dan ook haar ogen. "Wil je zo terug?" Vroeg ze hem zachtjes, aarzelend duwde ze zichzelf wat dichter tegen hem aan. Het was een teken dat ze zelf helemaal niet weg wilde en ze hoopte dat de kater die hint snapte. Echter had ze zo wel haar verplichtingen en ze zou wel gemist worden. Vooral door Rowan en Zephyr die waarschijnlijk niet snapten waar ze al zo lang uithing. Ze hoopte gewoon dat niet het hele kamp in rep en roer was. Ze knipperden even met haar ogen en merkte dat het buiten al wat donkerder werd. Misschien konden ze één nachtje hier blijven? Ik bedoel ze overnachtte wel vaker buiten het kamp omdat ze alleen wilde zijn door het verlies van haar vader. Dat had ze lange tijd niet gedaan maar het kon een soort dipje zijn. Op het moment begon schuldgevoel haar te bekruipen. De Clan was haar waarschijnlijk al een tijdje kwijt en zij lag hier smoesjes te bedenken om bij een kater te blijven die alleen maar de liefde met haar wilde bedrijven. Niets meer en niets minder, een soort lustobject waren ze voor elkaar. Gemengde gevoelens bekropen haar en een luide zucht ontsnapte uit haar keel.

Ew. Ew ew ew ew e-w.
Haar ogen waren zowat vastgeplakt aan het knuffelende paar. Het afgrijzen was hierin niet te missen.
Was dat nou.. Bluewisp én Warpaw?
Hoe was ze sowieso hier belandt? Het enige wat ze wist was dat ze naar de fourtrees ging, en toen een verdachte geur geroken had. Oh, had ze haar neus nou maar niet gevolgd, dan zou dit nooit in haar jonge, onschuldige ogen vastgelegd zijn.

Langzaam en trillerig haalde ze adem, waarna ze zich stilletjes weer omdraaide. Dit was zó awkward. En het mocht niet. Door alle spanning van het zien van de twee lette ze niet goed op waar ze stond, en ze tikte heel leuk een steentje aan die naar de katten toerolde en ééntje op zijn hoofd stootte. "Eh.." Miauwde ze zachtjes, haar stem volledig in schok. "Sorry."

+ ;.; I HAD TO

Het ene moment lag ze rustig te soezen en te genieten van de warmte van Warpaw, het andere moment verdween die warmte en schrok ze op. Haar blauwe ogen sperden open en keken om zich heen. "Wat is e..." Ze hoefde niet verder te vragen want haar oog viel al op de twee katten die hen verbouwereerd aankeken. Haar hoofd zei heel hard weg te rennen, wat een intens stomme fout had ze begaan. Haar lichaam stond als versteend in de grond genageld nadat ze in alle snelheid van Warpaw was weggesprongen. Ze wilde zich niet hoeven verantwoorden maar ze wilde al helemaal niet dat Creamyfrost naar haar clanleider stapte. De tranen sprongen haar al bijna in de ogen bij het idee dat dit zou uitkomen. Nee, dat kon niet, het mocht niet zo zijn! Ze kon de blikken vol afgunst niet aanzien, die van Rowanflight vol pijn. "Alsjeblieft Creamy, het is niet wat het lijkt." Probeerde ze zichzelf nog enigzins uit de situatie te kletsen. Haar smeekbede zorgde er alleen voor dat de geloofwaardigheid flink daalde. Ze keek angstig uit haar ijsblauwe ogen. "Ik ga direct terug naar de Clan ik beloof het je." Blue was inmiddels gaan zitten met haar oortjes naar achter en haar schouders hangend. Ze voelde zich verschrikkelijk. Ze voelde zich schuldig tegenover haar vader. Blue durfde War niet meer aan te kijken, wat moest hij nu wel denken? Hoe snel ze zich overgaf aan een ander.

- Kort mobiel post sorry. Arme Blue haha

Een nieuwe riverclangeur bereikte haar neus en ze trok een vies gezicht. Oh, ze moest hier echt weg. Ze hoefde deze twee niet opgekruld zien!
Het steentje raakte Warpaw, die meteen overeind schoot en hij keek verontwaardigd omhoog. Hoe kón hij op zo'n moment nog de drama queen uithangen? Hij was gesnapt nadat hij een leuke activiteit gedaan had met een andere clankat! Haar ogen stonden nu groot, vol verbazing.
“Warpaw?” Met een schok van de schrik sprong Swiftpaw een meter naar de andere kant dan waar de stem vandaan kwam. Oké, ze had de stem niet verwacht en door haar verbazing was ze de andere riverclangeur vergeten. Ze keek hard hijgend - van de schrik, natuurlijk - naar links, en keek naar die ene warrior die het lichaam van Cloudkit opgehaald had. “Wat zijn jullie aan het doen?”
Warpaw stond op en liep snel van Bluewisp vandaan, die daardoor ook opkeek. "Alsjeblieft Creamy, het is niet wat het lijkt." Swiftpaw maakte een zacht geluidje van afkeer dat de poes zich éérst op de riverclanner richtte en niet eens op haar eigen clangenoot. Waarom joinde ze niet gelijk de riverclan? Ze kon het namelijk nogal goed met ze vinden.
"Ik ga direct terug naar de Clan ik beloof het je." Tegen wie had ze het nou precies? Tegen zichzelf, Warpaw, 'Creamy' of Swiftpaw? De apprentice was een beetje verward at the moment.
"B-Bluewisp? Misschien moeten we gaan.." Klonk haar stem zachtjes en ze staarde naar de grijze poes.

Bluewisp keek respectvol naar de kater van RiverClan. Ze was allang blij dat Creamyfrost haar niet meesleepte naar Silverstar. Met een opgeluchte zucht keek ze naar Swiftpaw. "Ik kan het uitleggen." Mompelde ze net toen een bekende stem haar oortjes deed spitsen. Ze draaide zich om haar blauwe ogen stonden groot en keken recht in die van Zephyrstorm. Nee, nee nee nee nee. Haar oren schoten direct in haar nek en de tranen sprongen haar in haar ogen. "Zephyr alsjeblieft het was een fout. Een hele domme." Haar laatste woorden richtte ze deels naar Warpaw. "Hij is in iedergeval tien keer beter dan jij." Snauwde ze bits terug op de opmerking van haar 'loverboy.' Bluewisp had de neiging om door de grond te zakken. "Ik denk dat het beter is als ik even alleen ben." Mauwde ze terwijl ze gloeide van spanning maar bovenal schaamte. Wat had ze zich intens misdragen.

Het ging allemaal zo snel, dat ze het niet meer bijhield. Creamy - dat was het enige van een naam dat ze van hem wist - werd boos, en uit het niets kwam Zephyrstorm er ook bij. Die leek gekwetst, en Swiftpaw wilde het liefst gewoon weglopen. Weg uit deze massa van katten die elkaar kenden en gewoon weer terug gaan de bomen in, waarbij ze gewoon alles van een afstandje kon volgen en zich verder nergens mee bemoeide. Dit was veel te ingewikkeld voor haar. Het enige wat ze nu wilde was weggaan.
Bluewisp legde uit dat het een fout was, en versterkte dit zelfs door te zeggen dat het een hele domme fout was. Swiftpaw onderdrukte een geïrriteerde blik, want iedereen had hier door dat het de stomste fout ooit was. Of iets in die richting. Het was al niet de bedoeling om vrienden met iemand uit een andere clan te zijn, maar een liefdesrelatie was al helemaal dom. Al zat hier misschien niet al te veel liefde bij. Creamy nam Warpaw mee, en zijzelf bleef achter met Zephyr en Blue. Wat moest ze nu doen? Ongemakkelijk schuifelde ze met haar pootjes en haar ogen schoten naar haar twee clangenoten. Die zouden het vast wel oplossen.