I'm so bored. [&HAZELPAW,]

Vinekit lag op zijn rugje in de Nursery. Zijn blauwgrijze ogen inspecteerden de bovenkant van de Nursery, maar dat begon hem naar een tijdje te irriteren. Zijn ogen gleden naar de kittens die aan het spelen waren en hij rolde geïrriteerd met zijn ogen toen een kitten tegen hem rolde en vervolgens maakte dat hij wegkwam. Ook de Queens keken fronsend naar hem en Vinekit vroeg zich af wat hij verkeerd had gedaan in deze wereld. Oké, misschien was hij een stuk of tien keer uitgevallen tegen één van die kittens, maar in zijn opinie was dat telkens oprecht geweest. Die kittens hadden het echt gewoon verdiend en meer had hij daar niet over te zeggen. Hij had geen zin meer in die bestraffende blikken, want hij deed niks fout. Bovendien hielden ze er ook geen rekening mee dat hij zijn vader twee weken geleden verloren had en dat zijn moeder bij de geboorte weg was gegaan. Hij hief zichzelf op, draaide zich om en ging toen de Nursery uit. Hij was één week oud geweest toen hij al afscheid had moeten nemen van zijn vader. Een weekje had hij zijn vader maar bij zich gehad. Zich verbitterd voelende liep de geïrriteerde kitten naar het midden van het kamp toe en ging liggen. Zijn blik gleed naar de prooistapel en hij begon zich af te vragen hoe zo’n heerlijke muis zou proeven. Hij stond op en liep dus nieuwsgierig naar de prooistapel toe.

Hazel gooide een deel van zijn vers gevangen prooi op de prooistapel toen hij een kitten dichter bij zag sluipen. Even haalde hij zijn wenkbrauw op bij wat de zwart-witte deed. Moest hij niet in de nursery zijn, in plaats van hier alleen rond te lopen? In zijn kitten tijd werd hij constant in de gaten gehouden, ook al hadden hij en Otterpaw geen ouders die voor hen zorgde. De andere prooi die hij nog had laten liggen voor de elders liet hij even liggen, waarna hij tussen de kitten en de prooistapel ging staan. "Waar denk jij naar toe te gaan?" mompelde hij simpel en richtte zich iets meer op, om toch wat groter te lijken.

Vinekit rook hem nog voordat hij kwam. En dus stond hij stil. Zijn oren gespitst, zijn neusgaten open en zijn blik kil. En natuurlijk kwam er weer een kat tussen hem en zijn doel instaan. Zoals zo vaak. Zijn blauwgrijze ogen keken nijdig naar de kater die voor hem was komen staan. Hij trok met zijn oortjes toen de kater zijn vraag stelde. Was dat niet duidelijk dan? Aangezien de kater tussen hem en de prooistapel in kwam staan, wist de kater precies waar hij van plan was om naartoe te gaan. Of waren de katten in deze Clan echt zo dom? Deed hem denken aan de poes die hij laatst had ontmoet in de Apprentice’s Den en waar hij flink kwaad op was geworden. Hij kuchte, ging zitten en zuchtte vermoeid. ‘Ik ging naar de prooistapel toe,’ zei hij en hij rolde overduidelijk met zijn ogen naar de kater om aan te geven dat dat wel duidelijk was geweest. ‘Ik wil weten hoe het is om een muis te proeven. Ik vind dat eten in de Nursery maar niets.’ Het was dat hij verplicht was, maar het was voor de Queens een hele opgave om hem moedermelk te laten drinken. Hij weigerde om ook maar iets van moedermelk te drinken dat niet van zijn eigen moeder was, maar hij had geen keus omdat de Queens hem dwongen. Zijn kleine tandjes konden nog geen voedsel van de prooistapel verteren, maar hij kon het altijd proberen, toch? ‘Dus als je me nu wilt excuseren,’ sprak hij en hij liep langs de kater om weer een poging te doen om bij de prooistapel te komen.

Hazelpaw bleef staan waar hij stond en wenkte even met zijn oortjes toen de kitten kort zuchtte en zich neer zette. ‘Ik ging naar de prooistapel toe,’ Even hield hij zijn kopje schuin bij het horen van zijn woorden en liet zijn blik over de jonge kitten gaan, die niet ouder leek als twee moons. Zulke kittens waren nog te jongen om zelfs maar een stuk vlees van een prooi te scheuren of om het zelfs nog maar te kauwen. ‘Dus als je me nu wilt excuseren,’ Zijn oren schoten verrast naar voren toen de kitten toch terug langs hem wilde glippen. Waarom konden kittens niet gewoon in of rond de nursery blijven. Waar waren die Queens als je ze nodig had. Met zijn ene poot hield hij de kitten tegen en duwde deze, iets wat ruw, terug naar de plek waar hij net nog gezeten had. "We gaan geen prooi verspillen aan een kitten die alleen maar aan een poot wilt sabbelen." mompelde hij droogjes en liet de kitten vervolgens los. "Er zijn Elders die het meer nodig hebben en je weet dat prooi niet zomaar aan de bomen groeit hé," voegde hij er nog achter en wenkte even twijfelend met zijn oortjes. In Starclan's naam, nu klonk hij al net als zo'n senior warrior.

Vinekit piepte verontwaardigd toen hij wéér werd tegengehouden. Wat was het met die katten en het feit dat ze hem altijd probeerden te weerhouden van wat hij wilde gaan doen? Zijn oogjes schoten boos naar de kater. De ruwe handeling had hem gealarmeerd en hij ontblootte zijn kleine nageltjes. Niet dat hij daar veel schade mee ging kunnen aanrichten of de kater ook maar één keer bang mee kon maken, maar hij kon toch een poging maken, niet? Hij rolde met zijn ogen toen de kater weer begon met spreken. ‘Wie zegt dat ik per se aan de prooi wilde zitten? Misschien wilde ik alleen maar even gaan kijken en ruiken,’ sprak hij luchtig. Dat was niet helemaal waar en dat zou de kater voor hem zich ook wel beseffen. Hij wilde weldegelijk naar die prooistapel gaan om te proeven van zo’n heerlijk uitziende muis. ‘Oh nee, dat wist ik nog niet,’ zei hij sarcastisch doen de kater zijn preek vervolgde. Jeetje. Hier had hij dus echt zo geen zin in. Een preek van een kater die maar een paar maanden ouder was, was niet bepaald waar hij zat op te wachten. Of nou ja. Een heel paar maanden ouder, maar goed. Zijn blauwgrijze blik bleef kort hangen op de prooistapel. ‘Je kunt me toch wel één klein stukje laten proeven?’ vroeg hij smekend. ‘Ik ben het zat dat ik afhankelijk ben van moedermelk. Ik wil ook wel eens iets anders hebben, want die Queens zijn vervelend.’ Eigenlijk wilde hij gewoon moedermelk van zijn eigen moeder hebben en niet van een andere Queen, maar dat hoefde deze bemoeizuchtige kater echt niet te weten.