What once has been

Is now destroyed...

Lag het aan hem, of lag er een waas van verlangen, angst, verlatenheid en verdriet over deze bossen? Geen steen leek te liggen waar hij hoorde, geen takje kraakte op de juiste manier, en alle bomen leken het uit te schreeuwen van woede. 'Waarom wij?' Liet alles merken, in de manier waarop een haastig vertrekkende clan het had achtergelaten. De kater zag het voor zich, veel puzzelstukjes waren op hun plaats gevallen na zijn gesprek met Whisperwind, en als een levensechte film speelde het zich voor hem uit. Kittens die schreeuwden om hun moeders, Silverfang wanhopig proberende iedereen bij elkaar te houden, nu Duststar dood was. De katten van de eens zo glorieuze clan nu al uit elkaar gedreven, geen eenheid meer, verdeeldheid, honger en angst waren nu de meesters van Skyclan. Getrokken en geduwd werd er aan de katten, en de bossen die hen eerst in leven hielden, werden nu hun dood.
Een traumatische ervaring als je het hem vroeg, ook al scande hij nu slechts de omgeving om te zien of die geschikt was om aan zijn apprentices te laten zien, het raakte hem opnieuw. Toen hij jonger was had hij hier dichtbij rondgezworven, zich niets aantrekkende van de regels die deze plek met zich meedroeg. Nu snapte de warrior het beter, was hij volwassener. Dezelfde fouten zou hij niet opnieuw maken, maar eens zien hoe de bossen hier verschilden van thuis had hij toch niet kunnen laten. Vandaar dat hij het verhaal was achterna gelopen, tot zijn poten hem hier hadden gebracht, waar alles nóg dichterbij leek te komen. Als hij zijn ogen sloot, met het verbrande bos op zijn netvlies, kon de kater het zo zien gebeuren in zijn eigen clan, horrifying.

- Bluewisp eerste post, daarna open

De beelden stopten abrupt toen een stem door de stilte sneed, en een beetje verward fronste de kater. De 'echte' bomen werden weer helderder en de scenes die hij voor zich had gezien verdwenen vrijwel meteen, het verhaal was gestopt en toch was daar de stem. Begon hij nu serieus in zijn hoofd met zichzelf te praten, hoezo lonely? Tall rolde eens met zijn ogen toen hij zich bedacht wat Ace er wel niet van zou zeggen, maar besloot dat het, aangezien het dus blijkbaar een interessant effect had op zijn geest, tijd was om naar huis te gaan. Vlotjes draaide hij zich om, en vloog acuut een meter de lucht in om daarna met zijn haar alle kanten op dramatisch neer te komen. Zijn poot schoot naar zijn borst en hij hijgde van de schrik. "Holy Fudge!" Riep hij uit, misschien wel met iets meer theater dan nodig was. "Wil je me dood?!" Zijn ogen gleden van de grond weer omhoog, en geamuseerd keek hij naar de grijze poes. Duidelijk was wel dat hij niet boos was, alleen zich het lazarus geschrokken.

De kater grinnikte toen de andere poes begon te lachen, en nam de tijd haar eens in zich op te nemen toen zij de tijd nam te reageren. Ze had wel wat weg van Little, niet zulke mo-ehm.. Twinkelende ogen, en natuurlijk ook weer een kleine slag groter. Geen idee of ze hem heel bekend voor moest komen, maar hij had haar wel zien praten bij de Gathering. "Dood?! Dood van de schrik, dat was wel mijn laatste intentie!" Zijn ogen twinkelden geamuseerd, altijd leuk als een ander meedeed in het spel. "Dan voel ik me al een stuk minder bedreigd," Antwoordde hij, al een stuk rustiger. Geen knipoog zoals een kitten zou krijgen, want ookal was ze kleiner dan hij en zag ze er jonger uit, het was een poes van een andere clan en dus mocht hij niet té vriendelijk zijn. Vriendelijk however, mocht dan weer wel. Dus was hij dat maar. "Wat brengt milady naar hier?"

Hij luisterde beleefd naar wat de poes te zeggen had, en hield ondertussen zijn staart ook lager om niet bedreigend over te komen. Niet dat hij er zozeer in geloofde dat anderen er echt door geïntimideerd zouden zijn, minus de kitten dan, maar meteen gaan zitten gaf ook weer een roekeloze uitstraling. "Ik wilde even kijken of dit oke was voor de tere oogjes van mijn apprentice," Antwoordde de Shadowclanner uiteindelijk op haar vraag, zodra die gesteld was. Waarna hij nog eens om zich heen keek, met een geamuseerde twinkeling in de ogen, "Ik denk alleen niet dat 'ie al oud genoeg is om de ernst van wat hier is gebeurt te begrijpen,"

De kater luisterde naar haar ideeën en besloot dat ze nog niet eens zo dom waren. Hij was sowieso niet een kat die de andere clans als dom beschouwde, je vijand onderschatten was een van de ergste fouten die je kon begaan. Toch verbaasde het hem telkens weer als een buitenclanner hem iets vertelde wat zo logisch leek maar wat hij zelf niet had geweten. "Heb je gelijk in," Mompelde hij dan ook, er een mentale notitie van makende, waarna hij afgeleid werd door de stem van de Thunderclanster. "Je zal er snel genoeg een krijgen," Antwoordde hij haar confident en met een brede glimlach. "Geloof me, want zelfs ik heb er een, en dat is niet omdat ik zo'n perfecte apprentice was," Zijn ogen twinkelden geamuseerd bij die gedachte, als dat zo was geweest dan was de poes voor hem waarschijnlijk al bedolven onder apprentices, ze leek hem een stuk braver dan hij was.

De kater moest lachen om haar vraag en knikte toen op een geamuseerd beschaamde manier. Jazeker, hij was niet de braafste geweest. "Niet geheel met opzet though," Mauwde hij, niet in de hoop zich te verdedigen, maar om de poes niet op verkeerde gedachten te gegeven. "Volgensmij kan je clanleider het gewoon niet hebben dat je een sociaal dier bent, zoals jij met iedereen kan kletsen." Zijn ogen werden even groot, dat had hij net willen zeggen! Dat was namelijk zo enorm waar, hij was gewoon super gezellig, kon hij er wat aan doen dat iedereen hem aardig vond *kuch* "Helemaal gelijk in," Antwoordde hij dan ook, lichtelijk grinnikend aangezien de poes het blijkbaar leek te kennen. "Ook ervaring mee? Jij kan er ook wat van," Zijn glimlach maakte het compliment hopelijk niet vreemd, hij was soms nogal onhandig als het om poezen ging. Bleek dus dat Arcane hem eens had verteld dat ze hem leuk vond en hij het niet eens door had dat ze dat deed, no way dat hij snel weer zo'n dramatische fout zou maken.

Tall kon het niet laten even te lachen toen de poes inderdaad toegaf niet altijd braaf te zijn geweest. Al snel gaf ze een reden, en het enige wat hij kon doen was eigenlijk knikken. Het zou toch zeker geen nut hebben ertegenin te gaan aangezien de poes gelijk had. "Ook handig," Voegde hij toe, zijn stem wat zachter aangezien die opmerking, kwam hij ook achter toen hij hem uitsprak, best fout opgevat kon worden. Niet dat het hem heel erg veel uitmaakte als ze dat deed, het zou hem iets over de poes doen leren. Vaak hoorde men ook graag wat men wilde horen, en vatte men spul op zoals ze er zin in hadden. Alles kon verkeerd opgevat worden, en katten die alles verkeerd opvatten waren niet degenen met wie hij lang om wist te gaan.