Give me a break {open}

De laatste tijd waren er te veel katten om hem heen. Dat was ook de reden waarom hij het afgebrande gebied van de Skyclan in was gelopen, daar was bijna nooit iemand te vinden. Ze bemoeide zich te veel met hem, een paar was wel goed maar nu begon het vervelend te worden. De rosse kater moest het nooit hebben van grote gezelschappen. Dat was ook een van de redenen waarom hij de Shadowclan als apprentice had verlaten. In de Bloodclan voelde hij zich een stuk beter thuis, ook al was het soms nog iets te druk voor hem. De hele heisa om de ceremonies en dat tanden-systeem waren ook niet echt iets waar hij fan van was. Ach ja het moest maar. Al een tijdje geleden had hij de pootstappen van een andere kat in de buurt gehoord. Inmiddels was hij de onbekende pootstappen wel zat. "Wie is daar?" Zei hij zuchtend met een ongeïnteresseerde toon in zijn stem. Waarom moesten er altijd katten zijn als hij even alleen wilde zijn?

Er waren veel verhalen rond gegaan, en ook Sound had er natuurlijk een paar opgevangen. Over hoe het gebied eruit zag, en hoe het leven er was. Verscheidene vreemde katten waren plots opgenomen in hun clan, maar Sound had nog maar een keer een oud skyclan member ontmoet. Ze had gedacht dat vertellen over je oude thuis te moeilijk zou zijn, dus ze had er maar niks over gevraagd. Des ondanks was ze daarna vast besloten geweest om het gebied op te zoeken. De eerste aanblik was schokkend geweest, alles was verbrand en er was duidelijk niks bespaard gebleven. Lang had ze het niet volgehouden, de sfeer was er niet om uit te houden, en ze was terug gerend naar haar eigen kamp. Nu was ze weer terug, om het gebied verder te onderzoeken. De stilte was oorverdovend, maar het verbreken vond de poes oneerbiedig, dat was wel een probleem. Toch klonk er ineens een stem, die misplaatst leek in de rust die er heerste. Sound schok op, en heel even raasde het adrenaline door haar lichaam. Ze draaide haar hoofd naar het geluid, en zag ineens eens een rode vacht in de donkere achtergrond staan. De poes trippelde naar de kater toe en bleef op een klein afstandje staan. ''Uhm, nou ik en er.'' Antwoordde ze een beetje onbeholpen.

Rood. Een katten met een vachtkleur als de zijne kwam zijn kant op gelopen. Ze had de leeftijd van een apprentice die zo ongeveer halverwege haar training was. De geur van de Thunderclan droeg ze bij zich. ''Uhm, nou ik en er.'' Kwam er wat onbeholpen van de kattin af. De rosse kater draaide wat met zijn oren, innocence. Zijn groene ogen kneep de Elite kater lichtjes fijn. "Waarom ben je hier?" Vroeg hij met een zware stem, een lichtelijk sissende toon klonk er ook tussen door. Het gaf ook wat onheilspellends weg, dat kreeg je al snel als Bloodclanner. Ze moest maar weten wie, of in ieder geval wat ze tegenover haar had staan. De Thunderclan werd van alle clans nog het meest verafschuwd door de Elite. Je zou dan toch verwachten dat hun geur al snel aan de apprentices werd geleerd.

Ineens herkende Sound de geur, deze kat kwam van de bloodclan. ''Waarom ben je hier?'' Vroeg de kater drijgend. Meteen kwam de adrenaline weer terug en Soundpaw keek angstig in de groene ogen van de tegenoverstaande kat. Ze had genoeg van dreigende situaties. De laatste tijd leek ze er wel een magneet voor, ze voelde haar littekens op haar buik branden. ''Ik kwam de boel een beetje verkennen.'' Piepte ze zacht. Die dreigende situaties hadden geen goede invloed op haar gehad, en ze was er alleen maar banger voor geworden. Ze maakte zich klein, en haar oortjes gingen een beetje treurig slap hangen. Ze haatte haar zielige vertoning, een apprentice van haar leeftijd kon toch zeker wel voor zichzelf opkomen? ''Het was niet de bedoeling je te storen.'' Het klonk een beetje vragend, ze wist immers niet precies waarom de rode elite kat zo onvoorspellend deed, ze kon er alleen maar naar gissen.

Strak keek Hellhound in de ogen van de kattin, die leken angst uit te stralen. ''Ik kwam de boel een beetje verkennen.'' Antwoordde de rosse kattin zacht, bijna piepend. De oren van de Thunderclanner gingen wat slapjes naar achter. Het was duidelijk dat ze angstig was, een grote fout tegenover een Elite lid. ''Het was niet de bedoeling je te storen.'' Kwam er vervolgens half vragend uit. Rustig schudde de rosse kater met zijn kop. "Waarom zou je in het oude Skyclan gebied gaan rondlopen, er valt niets anders te vinden dan verbrande dingen." Vertelde Hellhound met een uiterst kalme stem. Zijn ogen stonden echter niet al te vriendelijk, noch zijn klauwen die hij in de grond had geslagen.

De stem van de bloodclanner klonk vriendelijk, maar Soundpaw vertrouwde het nog niet helemaal. Ze liet haar ogen naar de klauwen van de ander schieten en keek de kater toen weer aan. Zijn ogen stonden ook niet al te vriendelijk. Sound sloot heel even haar ogen om wat kalmer te worden. ''Nee, daar ben ik nu wel achter inderdaad.'' Zei ze, terwijl ze de teleurstelling liet horen in haar stem. Het was haar immers wel echt tegengevallen. Ze liet haar staart zachtjes heen weer zwaaien. De zwarte bomen achter haar ritselden zachtjes in de wind, en je hoorde verschillende insecten geluid maken. Ze wist niet zo goed wat ze moest verwachten van de kat voor haar, maar ze wou liever onderdanig overkomen dan doodsangsten uitslaan.

_{Snel schoot Swift door de wastelands heen. Dit zou haar thuis moeten zijn. Ze verbeet de tranen en probeerde haar gedachtes te verzetten naar sneller gaan. Ze moest sneller rennen. Ze zigzagde door de bomen heen, sprong over taken en schoot door holle boomstammen heen. Ondanks alle obstakels ging ze snel; heel snel. Je zou kunnen zeggen, sneller dan een Windclankat. Haar neus stond continu in de lucht gericht waarbij ze de geuren opnam. De geuren bestonden voornamelijk uit brandlucht. 't Was niet de lekkerste geur.
Toch rook ze wat anders. Namelijk Bloodclan en haar clan, de Thunderclan. Als een gek racete ze op de geur af, waarbij ze opnieuw langs alle obstakels schoot alsof het niets was. Ze gromde zachtjes en haar oren draaiden in haar nek, toen ze zag dat er een apprentice was die duidelijk bang voor de ander was. Ze nam een grote sprong over haar clangenoot heen en richtte haar kop beschermend op, waarbij ze met haar kleine lichaam de ander afschermde voor eventuele aanvallen van die Bloodclanner. "Wat moet jij op clangebied?" Vroeg Swift achterdochtig en haar haren rezen overeind.}

De geelgroene ogen van de kattin sloten even waarna ze die weer opende. ''Nee, daar ben ik nu wel achter inderdaad.'' Zei de kattin met een toon van teleurstelling in haar stem. De staart van de Thunderclanner zwaaide lichtjes op en neer. Achter haar verscheen een schim die snel naderde, een kat, meer Thunderclan geur, een Thunderclanner dus. Binnen enkele secondes stond er een calico apprentice tussen Hellhound en de andere Thunderclanner in. "Wat moet jij op clangebied?" Vroeg de kattin met een achterdochtige toon in haar stem. De vacht van de calico rezen overeind, geweldig. De Elite kat had überhaupt al geen zin in bezoek, en al helemaal niet van nóg een Thunderclan apprentice. Was het een verzameling ofzo? Hoeveel zouden er nog komen? "Heb je het niet door? Kijk om je heen, Skyclan is niet meer." Zei de rosse kater met zijn groene ogen strak op de tweede apprentice gericht. Hij zag die wel aan om vanuit het niets aan te vallen, daar zou hij op voorbereid zijn.

Plots sprong er een andere kat voor haar. Het duurde heel even voor Soundpaw haar herkende, maar al snel had ze door dat het Swiftpaw was. Swift ging beschermend voor haar staan en ondanks dat Soundpaw opgelucht was, vond ze het ook een beetje vernederend dat ze beschermd moest worden door iemand die nota bene jonger was dan haar- ook al scheelde het niet veel. ''Wat moet jij op clangebied.'' Voeg de calico poes, en haar haren rezen. Sound bleef maar gewoon staan, terwijl ze haar ogen op de rode kater richtte. ''Heb je het niet door? Kijk om je heen, skyclan is niet meer.'' Antwoordde die. De twee stonden gespannen tegenover elkaar en de rode poes deed een klein stapje achteruit. Het was een nogal botte opmerking, vond ze, maar het is inderdaad niemands eigendom meer dus iedereen mag er gewoon komen. ''Dat mag wel iets subtieler gebracht worden.'' Mompelde ze, terwijl ze schuin naar de grond keek. Ook zij ging wat oplettender staan, klaar om te vluchten als dat nodig zou moeten zijn.