Lost {open}

Zijn poten maakten geen enkel geluid op de grond, al lag die vol met bladeren. Dat was een van de grote voordelen van het zijn van een Shadowclan kat, je leerde sluipen als geen ander. Het was maar goed dat hij dat kon want anders zou iedereen hem overal meteen ontdekt hebben vanwege zijn grote gestalte. Nu echter was het toch al donker, dus zou niemand hem aan zien komen, en had hij dus genoeg tijd en ruimte om er nog even flink op te oefenen. Vaak als er geen oorlog was vielen de tactieken en skills die je ervoor nodig had weg, dat mocht niet gebeuren. Vandaar dat de warrior hier nu liep, in opperste concentratie. Tot een stem plots door de stilte sneed. ''Is hier iemand?'' Klonk het, wat hem even deed fronsen, pas bij de "Help!" Kwam hij in beweging en rende geluidloos in de richting van de schreeuw. Daar bleef hij op een klein afstandje staan, een verbaasde uitdrukking op zijn gezicht. "Wat is er mis?" Er leek geen direct gevaar te zijn, voor zover hij kon zien in het duister.

Het bleek een poes te zijn, een tabby poes die ouder was dan hij maar duidelijk minder thuis in de bossen. Geen clankat en ook niet zo'n heldin zo te merken. Tenzij ze gegronde redenen had voor de paniekerige blik in haar ogen. Die bleek ze dan ook te hebben, er werd Tall gemeld dat er een das in de buurt was, wat hem meteen zijn neus in de lucht deed steken. Wat?! Als er inderdaad zo'n beest in de buurt zou zijn betekende dat dat Windclan nog steeds niet geregeld had dat die beesten weg waren. Even vernauwden de ogen van de kater zich, waarna de geur van de das hem plotseling raakte. "Aha.." Mompelde hij, duidelijk niet geamuseerd. Die beesten leken overal op te duiken, stomme Windclanners. "Heb je hem ook al gezien?" Besloot hij te checken bij de ander, zijn gedachten over domme katten opzij schuivende. Eerst het probleem dat op dit moment het belangrijkst was maar eens.

De kater trok zijn gezicht in een lichtelijk verbaasde uitdrukking toen de poes plots hem meldde dat hij blijkbaar niet slim was. Sorry hoor, het was donker en hij was een beetje preoccupied geweest met de das die dus blijkbaar rondliep. Dat zij nou blijkbaar gewond was was niet zijn schuld geweest. Toen de struiken echter schudden en de poes zich klaar leek te maken voor een gevecht schudde hij resoluut zijn hoofd en liep op haar af. Ondanks het feit dat zij ouder was was hij groter, wat het niet lastig voor hem maakte om de poes weg te duwen van de openere plek. "Dat beest kunnen we toch niet met z'n tweeën aan," Bromde hij tegen haar. Hij mocht dan wel een van de beste vechters van de clan zijn, maar hij was niet gek. "En je bent al gewond," Zijn blik ging naar haar poot, waar inderdaad een wond op zat.

De kater rolde met zijn ogen, de poes was ouder maar naïef bezig. ''Zeg, dat ik gewond ben zegt niet dat ik niet kan vechten! Ik verjaag wel vaker dingen. Bloodclan, Shadowclan, vossen, dassen, dat lukt wel hoor!'' Tall ging gewoon door met haar wegduwen, "Heel stoer," Beet hij haar toe, en keek haar streng aan. "Maar dit is anders, we moeten hier weg, hij zal niemand hier kunnen pijn doen," Maar goed dat het een leeg territorium was, anders had hij het beest moeten weglokken. Geen enkele kat kon in z'n eentje een das aan, en twee katten ook niet. Drie was minimum, dit beest was gigantisch, hier hadden ze er minstens vijf nodig.

De poes leek plots van gedachten te veranderen, wat ervoor zorgde dat Tall bijna omtuimelde toen ze plots zelf begon te lopen. Al zijn kracht voor het duwen werd ineens in de lucht gegooid, toch wist de kater zijn evenwicht te behouden. Na even zijn kop geschud te hebben om het weer op een rijtje te krijgen -wat ook wel gebeurde toen de das gromde- volgde hij de raad van de onbekende op en vloog ervandoor. Hij was er nogal zeker van dat hij deze plek beter kende dan de ander, dus hield hij zijn staart hoog zodat ze zijn geur ook beter kon volgen.

De poes begon hem vragen te stellen die de kater snel wegzwiepte met zijn staart. Ze moest haar kracht sparen en niet gaan praten over waar ze nu heen moesten, weg van de das was priority numero uno. Daarna keek hij wel verder. Pas toen de poes zei dat ze bijna bij de rand waren keek hij verbaasd om zich heen, dat zou moeten betekenen dat ze bij de fourtrees uit zouden komen, wat niet perse het beste plekje was voor een rogue om te zijn. Er moest een andere oplossing zijn, en dus besloot Tall dat ze nu een flinke voorsprong hadden. Hij hield stil, waarna hij zich omdraaide en naar de hoge boom naast de poes wees. Als ze daarin zouden gaan zou de das hen niet te pakken kunnen krijgen, al leek het hem sterk dat het logge beest nog zou weten waar ze waren.

De kater keek de poes een beetje verbaasd aan toen die lenig naar boven vloog, en volgde na even ongelovig met zijn hoofd te hebben geschud. Hierboven zouden ze wel veilig zijn, en bovendien kon je de zonsopgang hier bekijken als geen ander. "Duss," Begon hij, toen hij op respectabele afstand van de rogue zijn plek genomen had. "Hoe heet je eigenlijk?" De ander was een nieuwe rogue voor hem, hij had haar nog nooit gezien, en het verbaasde hem dan ook dat ze genoeg over de clans leek te weten om er al wat katten van verslagen te hebben. "En wat deed je hier eigenlijk?" Nu was zijn blik wat harder, ze was op clangebied geweest, weliswaar niet dat van hem maar er was geen enkele manier waarop de poes dat zou kunnen weten.

Een clannaam? Maar ze mocht ook anders genoemd worden dus al teveel zocht de kater er nou ook weer niet achter. In plaats daarvan knikte hij slecht, en grinnikte even toen ze hem vermelde dat ze inderdaad ergens anders heen had gewild. Dat was nog eens fout gegaan, arme poes. Het zenuwachtige zwiepen van haar staart maakte de kater echter wel heel nieuwsgierig, dus besloot hij nog iets verder te vragen. "Waar wilde je heen?" Echt, als er punten waren voor de meest logische vraag stellen zou hij telkens allen krijgen, tijd om origineel te zijn was er op het moment niet, en de echte zin om hyper te gaan doen in een boom ook niet. Vandaar de heerlijk logische vragen en small talk.

De kater fronste toen plots bleek dat die vraag niet op prijs werd gesteld, sorry hoor. Niet volledig zijn schuld, als zij nou gewoon op haar eigen stukje grond ver weg van de clans was gebleven had hij hier nu ook niet gezeten. Maar ja, het universum had haar blijkbaar hier willen hebben en dus bleef de kater aardig en niet al te verontwaardigd naar haar kijken. "Nou," Begon hij, met een toon waarvan Ace meteen al geweten zou hebben dat hij vond dat alles zo logisch was als maar kon, "Ten eerste zou ik je de weg kunnen wijzen," Tam. Tam. Taaaam. Nu een niet al te zelfvoldane blik in zijn ogen hebben, Little vond die meestal heel grappig, Ace vooral irritant. "Ten tweede sta je zo goed als op mijn territorium," Perfecte verwoording, zo goed als, niet helemaal, bijna, wist zij veel. Ze was te dichtbij naar zijn idee, en dat zinde hem in ieder geval niet.

De poes antwoordde hem zonder eerst stil te vallen, ook draaide ze duidelijk niet om de zaken heen. Dat beviel hem eigenlijk wel. De woorden bevielen hem echter minder, evenals de toon. Tall fronste diep en keek de ander in de ogen. Nee, ze loog niet. Uiteindelijk vroeg ze hem zelfs van welke clan hem kwam, dat werd beantwoord met een nog diepere frons. "Wat denk je?!" Exclameerde hij, op zich redelijk dramatisch. "En sorry, maar we zijn in Shadowclan ook wel met heel wat meer dan één," Hierbij keek hij de poes haast streng aan, zoals hij zijn apprentice aan zou kijken als die wat fout deed.