Bark bark [ganzenopdracht]

Een geïrriteerde blik stond in haar ogen. Dit mormel wilde maar niet oprotten. Het was zo'n klein beestje van de mensen, en hij was het niet waard om een hond genoemd te worden. Het leek net een naaktrat, zo lelijk en klein was tie.
Hij bleef maar naar haar blaffen, en na een korte tijd had de kattin er genoeg van. Ze sloeg haar klauw uit naar het mormel dat in zijn tuin aan de lange lijn zat, die meteen ging keffen en piepen. Dat was alleen nog maar méér geluid. Met een norse blik zette ze haar poot op zijn keel zodat hij geen geluid meer kon maken. Net goed.
Haar aandacht was maar héél even niet meer naar haar omgeving gericht, maar dat was genoeg. Een joekel van een hond, zeker twee keer zo groot als zijzelf, sprong naar haar toe uit hetzelfde huis - wat best komisch was, zo'n kleine friemel met zo'n groot beest - en lanceerde zich op haar af.
De Elitepoes schrok niet, maar was meteen op haar hoede. Wat ze niet verwacht had was dat de hond haar een grote lik over kop zou geven. Het was dus nog een pup. Een megamormelpup, die gráág met haar spelen wilde.

{ Open :3

Eindelijk durfde ze nog eens een poot buiten te zetten. Het had lang geduurd, maar nu had ze eindelijk de stap nog eens gezet. Toch hield ze het voorlopig nog bij de stenen. Het gras zou ze voor een andere keer behouden. Haar oortjes waren gespitst toen ze plots geblaf hoorde dat uit enkele tuinen verder kwam. Als kitten zou ze er direct naartoe zijn gesprongen, maar nu ze ouder wist, was ze zich bewust van de gevaren. Toch richtte ze haar kopje nieuwsgierig wat omhoog en snoof even kort de lucht af. Even kijken kon toch geen kwaad? Op dit uur kwamen er normaal nooit wilde katten naar hier. Ze had in haar tijd dat ze binnen bleef, de buurt goed bestudeerd en wist van zichzelf dat op dit moment vaak de honden werden buiten gelaten. Geen kat die zich normaal dan hier bevond. Voorzichtig sloop ze naar het hek toe en sprong er met een enkele sprong op. Nogal onhandig liep ze verder over het hek, haar blik gericht op de dunne houten balk onder haar. Waarom maakten de mensen niet gewoon een trapje. Dat was toch vele gemakkelijker. Lumina haalde kort haar lip op toen ze voelde dat er een splintster in haar pootje bleef steken. Ook dat nog. Ze dacht niet dat ze vroeger ook zoveel problemen had met het uit haar tuin gaan. Nieuwsgierig keek ze in de derde tuin naar binnen, maar haar oortjes zakten echter al snel terug in haar nek bij het zien van die ene boskat, de poes die haar huisgenoot vermoord had. Automatisch deinsde ze wat naar achteren, in de hoop hier weg te geraken zonder dat de poes haar zou zien. In plaats van zich om te draaien, sprong ze langs de andere kant van het hek af, waar het bos zich bevond. Gewoon blijven doorlopen en dan gebeurd er niets. Dat hield ze zichzelf voor. Ze zorgde ervoor dat ze vlak bij het hek liep, terug richting haar tuin. Er was geen moment dat ze achterom keek, er zeker van zijnd dat de poes haar niet gezien had.

Geïrriteerd verwijderde de poes haar poot van de kleine haar keel en sloeg met haar klauw in de kop van de grotere hond, die meteen verdwaasd naar achteren ging. Hij gromde naar haar, en ze keek pissed off omhoog. Dacht hij nou echt dat hij haar wat aan kon doen? Het was nog maar een pup nota bene. Zira siste en bolde haar rug, waarbij haar staart automatisch verdikte. Opnieuw sloeg ze haar nagels op de hond af, en deze haakte in zijn vacht bij zijn keel. Hij piepte, en de vechtende geluiden trokken aandacht van de mensen. Er kwam er één naar buiten, die meteen luid begon te schreeuwen en geluiden begon te maken. Zira's rode ogen versmalden zich toen ze merkte dat de mensen regelrecht op haar afkwamen, met een soort stok in hun handen. Ze liet de grote pup los en glipte met gemak door het hek heen, de honden en mensen achter zich latend.
Licht hijgend keek Zira om zich heen, en ze vroeg zich af waar ze precies was. Een ietwat bekende geur kwam haar neus binnen en verbaasd keek ze op. Waarvan kende ze deze geur ook alweer? Ze grijnsde bij de gedachte. Oh ja, dat was het vriendinnetje voor dat poesje die ze vermoord had. De grijns bleef haar gezicht sieren toen ze de geur volgde, en de poes verscheen voor haar. "Ah, hallo daar~" Miauwde Zira zangerig en ze glimlachte lieflijk en onschuldig.

De vacht op haar rug was recht gaan staan, net als haar staart die nu dubbel zo dik was toen ze de stem van de 'boskat' achter zich hoorde. Ze raakte een beetje in paniek en versnelde een beetje haar tempo, totdat ze bij haar eigen hek was. Ze dacht er geen moment aan om de poes te begroeten. Ze was niet meer zo dom, als toen ze een kitten was. Neen, ze wist wel beter. Ze sprong dan ook direct wat ongemakkelijk op het houten hek. Haar nagels zette ze stevig in de houten balk. Pas toen ze 'veilig' op haar hek zat, liet ze haar blik op de poes vallen. Ze nam geen onnodige risico's. "Wij huiskatten hebben geen behoefte aan moordenaars zoals jij," mauwde ze direct en haalde haar lip kort op. Haar ogen schoten naar het bos en vervolgens terug naar Zira. "Wees er maar zeker van dat Skinny Love dit niet graag gaat horen!" zei ze er direct achter. Ze was er dankzij Bonepaw achter gekomen dat Skinny een heel netwerk van spionnen had. Zelf had ze er geen connecties mee maar ze kon, de informatie die ze had gekregen, wel gebruiken om andere bang te maken. Right? Dus hield ze maar voor dat zij ook zo'n spion was. Op haar hek was ze toch veilig. Het was niet dat boskatten haar van een hek zouden duwen hea?

De jonge poes versnelde haar pas en een grijns verscheen op het gezicht van Zira waarbij ze haar kop ietsje kantelde. Ze trippelde rustig achter de kittypet aan die op een hek sprong, iets waar ze duidelijk niet makkelijk vond. Zira keek omhoog naar de ander. "Wij huiskatten hebben geen behoefte aan moordenaars zoals jij," miauwde ze en Zira grinnikte. "Kitty-pet." Miauwde ze honend, en hield een korte pauze tussen de twee lettergrepen. "Wees er maar zeker van dat Skinny Love dit niet graag gaat horen!" De commander versmalde haar ogen. Skinny Love? Ze had geen idee wie dat was. "Nooit van gehoord, niet belangrijk." Kaatste ze dus terug en ze zwiepte met haar staart. "Hoe gaat 't met je? Is het stil in huis?" Vroeg ze, een onvriendelijke twinkeling ontstond in de rode ogen van de Elitepoes.

Lumina zwiepte lichtelijk nerveus met haar staartje en zette haar nagels iets steviger in het hout onder haar toen de poes één of ander vreemd woord uitsprak. Kittypet. Wat was in hemelsnaam een kittypet? Haar oortjes zakten iets verder in haar nek bij de laatste opmerking die langs haar lippen gleden. Ze had het net wat achter zichgelaten, kwam ze er weer eens mee af. Weer werd het in haar snoetje gewreven, dat haar huisgenoot er niet meer was. "Dat gaat je niets aan." Mompelde ze weeral koppvig en zakte ietsje door haar pootjes om haar gew icht wat te verdelen over haar vier pootjes.

Gsm post c:

"Dat gaat je niets aan." Was het eigenwijze antwoord van de kittypet en Zira schudde mismoedig haar kop. "Wat is dat toch." Begon ze, waarbij ze haar rode ogen kort sloot en diep en dramatisch zuchtte. "Ik heb een tijdje terug iemand die dichtbij je stond vermoord," miauwde ze zangerig en glimlachte toen naar de kat op het hek. "En toch, nog het lef hebben om zo koppig te zijn." Met nog steeds dezelfde glimlach zette Zira haar nagels van haar sterke voorpoten in het hek. Hierna klom ze soepel en lenig omhoog zodat ze naast de kittypet zat. "Zo, dat is nou is gezellig." Fluisterde ze in het oortje van de tabby. Hierna duwde ze haar nagels in de poot van de ander zodat die vastgepind zat.