In Sickness [Open]

Silverthorn rochelde en spoog en klauwde met haar gescheurde nagels in de warme aarde. Al nachten voelde ze zich verschrikkelijk. Het was een nacht of drie geleden begonnen, ze had haar prooi niet binnen weten te houden en had alles weer uitgebraakt. Daarna had ze zich zo zwak gevoeld, dat ze het hol waarin ze zich gevestigd had niet uit had willen komen en probeerde te overleven op de planten en takken die net bij de uitgang lagen. Nu voelde ze zich nog steeds beroerd, maar ze had vanochtend wel een muisje weten te vangen, meer door geluk dan wijsheid. Het bleek echter vergeefs – ze had het malse vlees doorgeslikt, maar het kwam nu net zo hard haar bek weer uit en besmeurde de grond voor haar poten.

Kokhalzend begaf de oude kat zich naar de uitgang van haar holletje. Ze moest een kat zien te vinden die voor haar kon zorgen. Meneer Tips, dacht ze kort, maar ze schudde die gedachte van zich af. Een leven als huiskat was net zo min voor haar weggelegd als het leven van een clankat. Ze was gedoemd tot haar dood een wilde kat te zijn... en als ze niet snel hulp zocht, dan zou het niet lang duren voordat die dood zou komen. Ze rochelde nog eens, maar er kwam niets meer uit haar keel. Ze moest eerst drinken, ze voelde zich uitgedroogd. Er was een beekje niet ver bij het hol vandaan, dus daar sleepte ze zichzelf heen. Silverthorn was altijd al mager geweest, maar nu was ze vel over been. Delen van haar ooit zo prachtige vacht hingen los en zelfs door het dikke haar heen waren haar ribben te zien.

Ze plofte neer bij het beekje, uitgeput, maar wist nog wel wat water binnen te krijgen. Dat deed haar meer goed dan ze had verwacht en met de nodige moeite stak ze haar kop nog eens uit om wat meer water binnen te krijgen. Hier had ze zó’n behoefte aan gehad! Vermoeid legde ze haar kop op haar poten. Normaal zou ze bang zijn slapend gevonden te worden door een vreemde kat, maar nu keek ze daar juist naar uit. Ze hoopte dat iemand haar zou vinden... Ze hoopte dat iemand haar zou helpen... Voordat het te laat was.

Met langzame, voorzichtige passen trippelde Omen langs de verschillende territoria. Ze was op zoek naar haar territorium. Het was immers onbekend gebied hier en ze was niet al te best in geuren. Dat had ze van haar moeder geërfd, die totaal niet ruiken kon.
Haar lange haren bleven haken achter een wilde tak die uit de grond omhoogstak, en met een zucht probeerde ze zich een beetje awkward om te draaien zodat ze haar nagel kon gebruiken om haar vacht los te maken. Haar rode haren begonnen meteen te klitten en een geïrriteerde miauw klonk uit haar mond.
Toch was er wel meer te horen die dag, namelijk het gerochel van een kat en geluiden die niet te beschrijven waren. Wat wás dat? Met een ietwat vies gezicht keek ze om zich heen, en zag ergens in de verte een poes staan bij een plas water. Was dat de oorzaak van het geluid? Nieuwsgierig als een kitten rukte Omen haar rode vacht los en liep naar de andere rogue toe. Misschien niet het aller slimste om te doen, maar ja, dat was ze ook niet echt.
"Hey, heb je hulp nodig?" Riep ze van ver, niet al te uitnodigend maar ook niet onaardig. Ze was hier om te helpen, maar vertrouwde de ander niet blindelings. Toen ze dichterbij kwam zag de rode poes dat de ander al een oudere poes was, waardoor ze haar verdedigende houding liet varen.

‘Hey, heb je hulp nodig?’ klonk het in de verte. Of misschien was het niet zó ver weg, maar leek het gewoon ver weg omdat Silverthorn zich zo belabberd voelde. Alles leek ver weg te zijn. Haar eigen poten leken nog een mijl van haar verwijderd te zijn en ze had haar eigen staart al meerdere malen verward voor een dode das. Ofzoiets. Het kwam er in ieder geval op neer dat het haar niet echt lukte om zich te focussen op haar omgeving en ze de controle over haar eigen lichaam ook wel een beetje kwijt was. Langzaam keek ze op, waarbij haar nekspieren protesteerden, maar dat negeerde ze. Er was een kat in de buurt, daar moest ze gebruik van maken.

Een rode poes stond een eindje bij haar vandaan. Silverthorn probeerde naar haar te glimlachen. ‘Hey,’ groette ze, met raspende stem en toen vervolgde ze wat warrig: ‘Ja... ja... Hulp kan ik wel gebruiken... Denk ik...’ Hoewel haar hele lichaam schreeuwde dat ze weer moest gaan liggen, ging ze staan en probeerde ze naar de rode poes toe te gaan. ‘Ik geloof...’ zei ze, slecht hoorbaar. ‘Ik geloof dat ik me niet zo goed voel...’

‘Hey,’ begroette de ander haar, maar die klonk totaal niet gezond. Onwillekeurig zette Omen een stapje achteruit. ‘Ja... ja... Hulp kan ik wel gebruiken... Denk ik...’ Het klonk niet heel duidelijk allemaal. ‘Ik geloof...’ zei de rogue, die naar haar toe probeerde te lopen maar het lukte haar niet al te goed, dus besloot Omen om naar haar toe te gaan. ‘Ik geloof dat ik me niet zo goed voel...’
Dat was te zien ook. Met een zachte zucht keek de rode kattin haar aan. "Wat heb je dan precies?" Vroeg ze. Misschien was de ander wel aan het doodgaan, ze was al zo oud...