Sharing tongues TC

Het liefst wilde ze zich oprollen in een balletje en de hele nacht doorslapen, en misschien de volgende dag ook wel. Ze was kapot, snotterig en had last van haar ogen. Als dit langer zou aanhouden, zou ze misschien naar de Medicine Cat moeten gaan. Daar had Swift écht geen zin in, dan zou ze hulp nodig hebben van anderen. Ew.
Na tien keer omdraaien lukte het slapen nog steeds niet. Natuurlijk moesten die katten weer zo luidruchtig zijn als varkens. Zuchtend richtte ze haar kop op en keek de lege apprentice den rond, waarna ze een harde rommel van haar buik hoorde. Ze moest maar wat eten, al had ze daar helemaal geen zin in.

Met een nieuwe zucht pakte ze een piepklein muisje van de prooistapel en plofte naast de eerste de beste kat neer, die ze met waterige ogen aankeek. "Hey." Mompelde ze heel zachtjes en zette haar tanden in de muis, die ze veel te langzaam op at. Hopelijk was al dit verkouden gedoe zo over.

Silverstar was blij te zien dat de zon had doorgebroken deze ochtend. Ze konden eindelijk de koude dagen van Leafbare achter zich laten. De zilvere kater trok even goedgehumeurd met zijn oren en stapte toen op het groepje katten af dat zich in het midden van het kamp had verzameld om van de gewaardeerde warmte te genieten. Ook de leider had er niks op tegen om zo af en toe eens een pauze te nemen. Hij zette zich op zijn gemak neer en keek toen met opgetrokken mondhoek toe hoe de clanleden elkaar begonnen te verzorgen of een gesprek aan gingen.

Op het moment dat haar cyaan blauwe ogen zich opende scheen de zon de apprentice's den al in. Na een paar keer knipperen waren haar ogen gewend aan het licht en kon ze zien dat een groot deel van de apprentices al weg was. Zuchtend stond de zwart witte kattin op om de den vervolgens uit te wandelen. Een grote groep katten zat in het kamp, allemaal praatte ze met elkaar. Dawnpaw sjokte eerst naar de prooistapel en bestuurde het ding goed voor ze er een eekhoorn vanaf pakte. Met het oranje dier in haar bek liep ze naar de groep katten toe. Aan de rand van de groep ging ze liggen terwijl ze haar tanden in het malse vlees zette. Op zich had ze wel zin in een gesprek, al was haar vrolijke stemming er de laatste twee moons wel uit door alle gebeurtenissen.

Tag: Open~

Ze bekeek de ander snel, maar besloot om niets anders te zeggen dan de hey die ze al gezegd had.
Het was Lightningpaw, een jongere apprentice dan zijzelf. Ze trok niet echt met hem op, maar ze kende zijn naam doordat ze natuurlijk in een den sliepen samen. "Hoi." Zei de ander, en als reactie haalde ze haar neus op.
"Hoe heet jij eigenlijk?" De vraag was wat onverwachts, maar Swift nam het de ander niet kwalijk. Je kon vast niet iedereen kennen in zo'n grote clan. "Swiftpaw, en jij bent Lightningpaw." Ze vroeg het niet; het was een constatering. Zijzelf wilde graag weten met wie ze leefde en samenwerkte.

Tag: Lightningpaw

Langzaam scheurde ze zwart witte kattin een stuk sappig vlees van de eekhoorn. Na een paar keer kauwen slikte ze het door, luid zuchtte ze. Het leven was zo vreselijk de laatste tijd. Een groot drama, een hel. Ze had totaal niet opgekeken toen er iemand naast haar was gaan zitten. "Hoi," zei de kat. Die stem. Bonepaw. Wat onhandig kwam ze overeind, met grote ogen zat ze naast hem. "H.. Hoe gaat het?" Vroeg de tabby naast haar. Dawnpaw's lichaam begon van top tot teen te trillen, tranen prikte achter haar ogen. "B-Bone," zei ze met een trillende, hoge, zachte stem. Haar gezicht vertrok even voor de eerste tranen over haar wangen stroomde. Van binnen voelde het of ze na al die tijd tot leven kwam, meteen werd vermoord en weer opnieuw tot leven werd gewekt. "H-het spijt me zo," zei ze op de zelfde manier als waarop ze zijn naam had uitgesproken. De kop van de apprentice was naar de grond gericht, haar ogen staarde enkel terwijl er tranen over haar wangen bleven rollen. Het voelde of ze langzaam aan stukjes werd gescheurd, alle gevoelens leken er ineens honderd keer zo hard uit te komen. Ze was kapot, ze moest het hoe dan ook goed maken met Bonepaw.

Tag: Bonepaw

De lichtrosse apprentice was blij toen de zon weer boven de horizon tevoorschijn kwam. Met de manen had ze geleerd dat ze iedere ochtend weer terugkeerde, maar ze haatte nog steeds de donkere uren tussen de zonsondergang en de zonsopgang. Dat was het koninkrijk van de maan, en ook al gaf hij licht - het was niet genoeg. Met een licht drafje wandelde de poes naar het eerste het beste groepje toe. Toevallig waren het twee katers. Glowstick en Silverstar. Bij de leider voelde ze zich niet helemaal op haar gemak, maar ze moest van die angst vanaf komen. het waren immers maar een kat, toch? Geen nood om er bang van te zijn. Met een klein knikje begroette ze ze allebei, alvorens te gaan zitten. Hopelijk zouden ze haar niet onbeleefd vinden, om zich zomaar hier te komen zitten, zonder het te vragen, in wat een vertrouwelijk gesprek kon zijn, maar het was niet alsof ze het kon vragen - of überhaupt iets kon doorvertellen, als het vertrouwelijk was.

Tag; Glowstick, Silverstar (hope you don't mind!)

De kittens wogen tot zijn verbazing bijna niets. Hij had verwacht dat hij na een tijdje moe zou worden, maar nee. Hij wist niet hoe ver het naar het kamp van de ThunderClan was, omdat hij zich nog nooit zo diep hun gebied in had gewaagd. Tijd om te vragen had hij niet, aangezien hij twee kittens droeg en zijn 'partner' (oh hij hield zo van dat woord. Keer op keer proefde hij het in gedachte) droeg het kleinste katje. En toen ineens waren ze er. Hate legde snel de kittens neer, nu ze nog buiten gehoorsafstand van de Clankatten waren. 'Oké, dus we sneaken het kamp in, ik leg de kittens -waar leg ik de kittens?- en dan ga ik weer weg,' zei hij op gedempte toon. 'Hier gaan we dan.' Hij pakte de kittens weer voorzichtig op en liep om het kamp heen, op zoek naar een plaats waar ze doorheen konden glippen.

Het kleintje in haar bek maakte een paar bewegingen. Haar buik was nog niet in zijn normale stand teruggekeerd. Ze deed haar best niet haar kaken op elkaar te klemmen bij de volgende krampachtige beweging dat haar maag maakte. De geur van Thunderclan werd sterker en sterker. Zenuwachtig zette ze de ene stap na de andere. Lightleaf legde het kleintje naast haar broer en zusjes. . 'Oké, dus we sneaken het kamp in, ik leg de kittens -waar leg ik de kittens?- en dan ga ik weer weg,' fluisterde Hate. Zijn vriendinnetje knikte, dat was het plan dat ze half uitgesproken hadden gemaakt. 'Best in de Nursery, maar zolang ze veilig in het kamp zijn,' zei ze nog na hijgend van de inspanning die ze net geleverd had. Wie liep er nu ook helemaal naar de Skyclan als ze wist dat binnen nog geen maan ging bevallen? Ze wist niet hoe ze op die gedachte was gekomen. 'Hier gaan we dan.' de zwarte kater liep langs de rand van het kamp. Lightleaf keek nog eens goed naar hem, dat hij zijn leven waagde voor hen was nog een bevestiging dat hij helemaal niet het karakter had van een Bloodclanner. Zelf nu, in een crisissituatie, deed hij haar hart nog een versnelling hoger slaan. Ze ging naast hem lopen en voelde zijn gladde vacht tegen de hare strijken. Het kleine vachtbolletje had ze weer stevig vast. 'Kom,' fluisterde ze in zijn oor en dook onder een paar takken. Een paar dorens bleven haperen in haar bruine pels. De poes kon zich niet goed bukken door haar slechte toestand en haar dochter die ze bij zich had. Na de dood van een paar takjes was ze binnen. Haar blik gleed over het camp. Er waren verrassend veel katten. Lightleaf bang voor de reacties. Haar lichaam voelde zwaar aan toen ze haar vrienden, kennissen, leider zag zitten. Dit was haar thuis, de clan waar haar kittens-hopelijk- zouden opgroeien

Tag: Hate en kittens