Sharing tongues [WindClan]

Walnut zag al snel dat er vandaag een meer groeps verband rond hing. De clan was meer bij elkaar en de meeste katten waren nu wel in het kamp. Heel eventjes voelde het zoals vroeger, toen Windclan nog uit de problemen was. De jonge warrior keek om haar heen en besloot zich maar voor een keer er in te mengen, haar liefde voor de clan was nooit weggegaan en nu mocht ze daar degene die daar verantwoordelijk voor was ook wel bedanken. Op een drafje liep de tabby richting Everstar die voor haar den zat. En boog haar kopje als begroeting, waarna ze naast de rosse poes ging zitten en haar een snelle lik over haar oor gaf. Ze knikte slechts en begon ook te eten van het spitsmuisje dat ze van de prooistapel had geplukt. Dagen als deze waren bijzonder en moesten gekoesterd worden. Walnut ging er van genieten ook.

tag: Everstar

Flashpaw kwam als een van de laatste katten het kamp in. Hij had vandaag een poging tot jagen gedaan, en hij had alleen maar een kleine muis gevangen. Als het zo doorging werd hij waarschijnlijk nooit een warrior, maar hij kon zichzelf wel vertellen dat hij er wel zijn best voor had gedaan. Toen hij zag wat er in het kamp aan de gang was werd hij een beetje nerveus. Bij dit soort gelegenheden wist hij nooit goed bij wie hij moest gaan zitten en meestal eindigde hij ergens alleen in een ver hoekje van het kamp. Een beetje zenuwachtig zocht hij een plekje en besloot zijn eigen muis te eten. Er was toch geen andere kat die zo'n klein ding wilde hebben. Een beetje ongemakkelijk ging hij zitten en keek nerveus om zich heen.

Tag: nobody

Het einde van alweer een dag was begonnen. Dat klonk zo cliché, "het begin van het einde". Maar het voelde wel zo. Hij was nog niet zo oud, en toch voelde hij zich al zo levensmoe - dat zal wel komen door alles wat hij had meegemaakt. Her en der zaten groepjes katten op de open plek in hun camp. Ze wisselden nieuwtjes uit en aten hun avondmaal. De avondpatrouille stond klaar om te vertrekken. Alles was vredig in het camp, veel vrediger dan in zijn hoofd. Sinds de dood van alweer een poes die hij liefhad was hij niet meer dezelfde, maar sinds de ceremonie waarin hij (hij, uit alle katten!) deputy werd, was er niets meer van die chaos te zien. Hij had de façade hoger opgetrokken, tot niemand groot genoeg was om erover te kijken en niemand sterk genoeg om erover te klimmen. De enkelingen die erdoor konden raken waren slim genoeg om erdoor te graven of dom genoeg om er recht door te lopen - maar hij stond niet in voor zijn acties op die momenten. Iedereen wou zijn fort beschermen, en dan hielp het niet als er katten door de deur kwamen gestormd (zonder hem eerst open te doen..) Hij zuchtte en ging, zonder iets van avondeten te nemen, eenzaam zitten naast de campuitgang, een spiedend oog op de open plek gericht.

Tag: Niemand

Flashpaw at rustig zijn muis, maar hield tegelijkertijd iedereen in het kamp goed in de gaten. Hij spotte Brokenpaw die het kamp binnenkwam en naar de prooistapel liep. Hij merkte dat hij extra goed op haar lette, maar dat schreef hij toe aan het feit dat ze zijn enige soort van vriend was. Toch was hij bijzonder verrast toen ze zijn richting opliep en dat ze niet bij haar gebruikelijke vriendengroepje ging zitten. Hij zwiepte nerveus met zijn staart en keek haar vriendelijk aan. Ze glimlachte naar hem. "Waarom zit jij zo alleen Flash?" Flashpaw haalde een beetje hulpeloos zijn schouders op. "Niet veel vrienden om bij te gaan zitten." Zei hij maar. "Maar hoe was jou dag?" Hij keek haar geïnteresseerd aan. Brokenpaw's dag was in ieder geval beter gegaan dan de zijne.

Tag: Brokenpaw

Walnut knikte op de vraag en volgde de schichtige ogen van haar leider. De poes was altijd bezorgd over hun, natuurlijk was dat nodig, maar een kat had ook zo zijn ontspanning nodig. Precies waar deze gelegenheid goed voor was. 'Alle sterke krijgers zijn hier nu.' Miauwde ze een beetje twijfelend. Het was het gene wat Walnut tegen ieder ander had gezegd, maar ze had altijd het gevoel of ze extra formeel tegen haar leidster moest zijn. Al was dat niet haar sterkste punt. Natuurlijk bleef ze wel gewoon vriendelijk en zou ze Everstar nooit willen dis respecteren. Nee, dat ging al veel te ver. 'Jij..Uh..u ook?' Miauwde ze zo vriendelijk mogelijk. Hopend dat het nu niet raar werd.

Tag: Everstar

Het was weer zo'n avond. Zo'n avond dat de hele Clan bij elkaar kwam om elkaar te wassen, maar vooral om verhalen en gebeurtenissen te delen. Dragon hield meestal niet zo veel van deze avonden, maar ze merkte dat naarmate ze opgroeide ze steeds wat meer behoefte kreeg aan sociale contacten. Iets wat vreemd was voor een poes die anderen het liefst vermijd. Met kalme stapjes stapte ze het leerlingen hol uit en zocht een rustig plekje op in het kamp. Een plekje waar niet te veel katten waren, maar waar andere haar wel zouden kunnen opmerken. De moed om zelf op iemand af te stappen had ze nog niet.

- Tag: niemand

"Een doodnormale dag.", mauwde Brokenpaw vrolijk. Flashpaw knikte. Hij had geen idee wat een doodnormale dag voor haar was, maar het was waarschijnlijk vreemd als hij het zou vragen. Broken was anders dan hem, dat was duidelijk, maar toch konden ze goed met elkaar opschieten. Dat verwonderde hem stiekem wel. Ze was veel populairder dan hij, en toch nam ze de tijd om tegen hem te praten. "Zelf gevangen?", Vroeg Brokenpaw. Flash keek naar het kleine muisje voor hem. Het was een scharminkeltje, maar het was beter dan niets. "Ja." Antwoordde hij een beetje beschaamd. "Hij is niet bijzonder groot, maar zonder mentor moet ik improviseren." Hij had eigenlijk wel een mentor, maar daar had hij tot nu toe niet veel aan gehad. Broken had zelf een vogel, maar Flash had gezien hoe ze het van de prooistapel pakte dus het zou onzinnig zijn te vragen of ze het zelf had gevangen. Wat meer op zijn gemak dan daarnet nam hij een hap van zijn muis en ontspande zich een beetje.

Na een klein tijdje de katten in het camp bestudeerd te hebben, begon de witte kater zich te vervelen. Het was elke dag hetzelfde. De katten zaten vrolijk met hun vrienden en familie. Je zag twee apprentices een of ander spel spelen, een verliefd koppeltje wat meer in een beschut plekje, de kittens die nieuwsgierig rondkeken en hun ouders die hun kroost liefdevol in het oog hielden. En al die tijd zat hij er maar miezerig, eenzaam bij, proberend de clan niet te laten zien hoeveel het aan hem vrat. Hij verschool zich achter strenge blikken en harde, vastberaden bewegingen, al realiseerde hij zich ook dat hij zo iedereen wegjoeg. Maar hij kon de façade niet laten vallen. ze hadden een sterke kat nodig, een kater - want al was Everstar best een redelijke leider, ze was geen kater. Niet zoals hij dat was. Een vaderfiguur. Al had hij die rol waarschijnlijk ook grotendeels verprutst... Hij zuchtte en besloot zich niet zo te verzwelgen in die depressieve gedachten. Met een soepele beweging stond Whitelion op en liep hij op de rosse leider af, die zat te praten met een jonge warrior. Walnutdrop, dacht hij, maar hij was er niet helemaal zeker van. Hij kon dan ook niet iederéén bij naam kennen, dat zou een beetje veel zijn. Toch was hij zo'n 90 procent zeker dat dat de naam was van de poes, aangezien ze één van de recentste ceremonies warrior geworden was. Hij forceerde een klein glimlachje op zijn gezicht als hij bij de twee poezen ging zitten. "Everstar, Walnutdrop" Oh, hoe vreselijk moest het nu zijn als hij die naam nu verkeerd had.

Note: Ik kon 'm toch niet alleen laten zitten? cX
Tag: Everstar, Walnutdrop

Een groot konijn bengelde uit een rossige bek. Hij was niet vies van bloed dus droop het zomaar over zijn borstkas en kleurde zijn haar nog roder. Straks zou hij zijn prachtige vacht eens een goede wasbeurt geven. Foxfang keek met zijn felle ogen het camp rond. Bijna iedereen was al bezig met de Sharing tongues. Bleh...

De grote, robuuste kater legde het konijn op de prooistapel. Hij nam er een mus vanaf. Redelijk dik. Njam. Toen hij de deputy, leader en Walnutdrop terug voorbij liep gaf hij ieders een beleefd knikje. Hij zette zijn stevige pas door naar een plekje ergens helemaal alleen. Rust. Een blinkende vacht trok zijn aandacht. Zijn lichtblauwe ogen rustte op een nachtzwarte kattin. Crowpaw. "Dag jongedame.", miauwde hij met een knikje en maar een klein glimlachje. "Goed als ik je vergezel?"

Tag; Crowpaw

Bark kwam net terug van een late jacht en liep met een konijn en een muis tussen zijn kaken. Sinds hij warrior was geworden had hij zich zekerder gevoeld. Hij kon nu zelf over bepaalde dingen beslissen, zonder dat een warrior hem onder z'n voeten kon geven. Vanavond zou hij de typische wacht moeten houden, die elke nieuwe warrior moest doen. Hij was wel nieuwsgierig naar vanavond, wetend dat hij heel de nacht buiten zou moeten blijven en dat terwijl hij geen woord mocht zeggen. Moeilijk zou dat niet zijn, maar het zou toch wel eens iets anders zijn. De jonge warrior legde zijn prooi voor zich neer en zette zich er bij neer, waarna hij zich over het konijn ontfermde. De muis liet hij naast zich liggen, maar kwam er verder niet aan. Iemand anders kon zich daar over ontfermen. Hij zakte nog wat neer bij de prooi en hield in zijn ooghoek de omliggende katten in de gaten. In zijn apprentice tijd had hij niet bepaald veel vriendschappen gesloten. De enige echte vriend die hij ervan over heeft gehouden was eigenlijk zijn mentor, Whitelion. Maar andere katten leken hem te ontwijken. Of het aan zijn mentor lag of aan zijn eigen karakter wist hij niet, maar dat waren geen redenen om hem te ontwijken. Even kneep hij zijn ogen tot spleetjes bij die gedachten. Dat ze maar bij hem weg bleven. Hij wist zichzelf wel te redden.

Tag: nobody

Flashpaw merkte dat Broken met haar kop begon te schudden. Had hij weer iets doms gedaan? De rust die hij zojuist gevoeld had verdween weer, en maakte plaats voor een zenuwachtig gevoel. "Flash", zei de poes op een speelse toon. "Wees niet zo bescheiden." Bescheiden? De kleinste muis die hij ooit had gezien was recht zijn klauwen in gelopen. Het was niets, en de andere apprentices hadden wel tien konijnen kunnen vangen in de tijd dat hij erover gedaan had om de muis te pakken te krijgen. "Goed gedaan.", Zei Broken. Flash zwiepte weer een beetje zenuwachtig met zijn staart. "Ehm. Dankje." Kwam er een beetje verlegen uit. Dit alles verwarde hem een beetje dus hij besloot van onderwerp te veranderen. "Heb jij nog wat gevangen?" Vroeg zonder al teveel te aarzelen.

Broken deed voorzichtig een stap naar achteren, en ze zag er een beetje geschrokken uit. Flashpaw schrok ook een beetje van haar reactie, maar probeerde het niet te laten merken. Hij had haar eigenlijk nog nooit zo gezien. Ze was altijd vrolijk, en negeerde het als hij weer eens iets doms zei. Dat waren waarschijnlijk de redenen dat hij zich bij haar iets meer op zijn gemak voelde dan bij anderen. De angst om haar weg te jagen was er nog wel, maar hij was iets minder bang om tegen haar te praten of een misser te maken. "Sorry.", Zei ze een beetje verlegen en ze  ging weer zitten. Flash wist niet goed waarom ze sorry zei, maar besloot het te negeren. Ze lachte zachtjes om zijn vraag, en hij voelde zich weer een beetje meer op zijn gemak. "Dat is het hem juist.", Zei ze met een lach.  "Ik heb niks gevangen." Flash lachte een beetje ongemakkelijk. Dit had hij niet verwacht. "Wel, ehm..." Begon hij een beetje verlegen. "Ik weet zeker dat het morgen beter zal gaan." Wat moest dat nou weer betekenen? Er zal waarschijnlijk nooit iets zinnigs uit zijn mond komen.