Unknown Territory {+Lola}

Leopardskin liep een Territory binnen, ze kende het nog niet maar het was dichtbij het hare, ze rook eens goed en een bekende geur kwam haar tegemoet "Lola" zei ze "Ben jij dat?" ze liep door opzoek naar waar de geur vandaan kwam, opeens zag ze Lola, ze liep op haar af, "Is dit het Territory van je vader?" Vroeg ze aan de kitten.

Lola die een wandeling maakte langs de grenzen van haar vaders territorium, merkte opeens een vaag bekende geur op. Kort daarna zag ze Leopardskin op haar af komen. "Is dit het Territory van je vader?"
Was dat niet duidelijk? Haar vaders geur had om haar heen gehangen toen ze de rogue poes had ontmoet, en het rook hier sterker naar hem. "Is dat niet duidelijk. Dan moet je nog maar eens leren geuren te herkennen" antwoordde Lola wat bot. Ze waren geen vrienden. Lola had niet veel vrienden, ze had nu haar broer en zusjes. En het was niet alsof ze overal vrienden kon maken, en die konden dan het territorium van haar vader zomaar inwandelen. Nee die zou haar vader wegjagen. "Ik zou maar weggaan, vanwege mijn vader" Waarschuwde Lola de poes voor haar emotieloos.

Toen Lola zei "Is dat niet duidelijk. Dan moet je nog maar eens leren geuren te herkennen" voelde Leopardskin zich beledigd, maar ze zei niks. "Ik zou maar weggaan, vanwege mijn vader" Waarschuwde Lola haar, Leopardskin voelde zich niet geintimideerd door Lola of haar vader, ook al wist ze als hij haar zou ontdekken ze de klos was. "Ik ben niet bang voor je vader, en ook niet voor jou. Ik was de Territorys vlakbij mijn Territory aan het verkennen, ik was niet speciaal bij jou op bezoek" ze voegde er nog wat geirriteerder aantoe "En ik kan al prima geuren herkennen"

"Dat is geen slimme keus om niet bang te zijn voor mijn vader. En als je prima geuren kan herkennen had je moeten weten vanaf het begin dat dit zijn territorium was" mauwde Lola koeltjes. Ze hoorde dat de poes geiriteerd was. " ik zou maar gewoon ander territorium gaan verkennen. Mijn vader is niet blij met indringers. Vooral in deze tijden niet. Ik kaan hem er bij halen of je gaat weg of je kan gevangen worden door rechtlopers" bij dat laatste wees Lola met haar staart naar de plek waar de rechtlopers haar vaders territorium waren binnengevallen.

~gsm post. Flut

"Ik snap dat jij het een domme keuze van mij vind om niet bang te zijn voor jouw vader, maar ik denk dat ik wel weet waar ik toe in staat ben" miauwde Leopardskin nog steeds een beetje geergerd. Eigenlijk wist ze niet wat de vader van Lola kon, maar ze wou zichzelf niet laten kennen, en al helemaal niet deze kleine kat laten merken dat ze wel degelijk een beetje bang was voor haar vader.

Probeerde Leopardskin haar nu te intimideren, denkend dat ze sterker was als Cyber. Dan was ze toch wel erg dom bezig. "Ja, en daar heb ik zo mijn twijfels over, mijn vader heeft meer ervaring, is sterker, en groter. Dus je bent duidelijk in de minderheid tegen hem. En ik ken ook wel het een en ander dus ik zou hem natuurlijk kunnen helpen" Het einde van de zin zei ze wat kil, alsof ze het wilde. Nee ze mocht dan niet sterk zijn, maar wel snel, en doordat ze klein was kon ze makkelijk overal tussen en onderdoor glippen. Dus Lola was niet bang. "Ga nu maar gewoon weg" Zei ze op een onaangename toon. Ze dwong om haar stem kalm te houden, en dat lukte.

Leopardskin begon nu toch echt wel bang te worden, maar deed net alsof ze dacht dat ze het wel aankon, "Een klein katje zoals jij? Ik snap dat ik bang moet zijn van je vader, maar van jou? Ik betwijfel het. Hoe groot is je vader eigenlijk? Ik geloof wel dat hij groter en sterker is, maar meer ervaring? dat betwijfel ik. Zei ze op een bijna bange toon, maar ze dwong zichzelf kalm te blijven. "Als je niet wilt kletsen dan kan je dat ook gewoon zeggen hoor" zei ze geergerd.

Niet bang voor haar vader. Het zwart-witte poesje snoof ongeloofwaardig, deze kat was echt wel bang. "Nouja, jou begrafenis, hij heeft wel eens katten vermoord, en hij is ouder en heel zijn leven rogue, dus wie heeft er meer ervaring." Lola's stem klonk emotieloos. Ze merkte dat Leopardskin haar zelf wat aanspande. "Bang?" Vroeg ze spottend. Dat was haar maar geraden ook. Ze negeerde het feit dat Leopardskin haar zag als een hulpeloze kitten. Dat deden veel katten. Maar ze had wel vaker gevochten, bij haar oom, Lonelydeath. Ze was niet bang voor een rogue poes, vooral niet zo'n jonge.

~Bitchy Lola, ik ga deze kant wat meer uitwerken.

"Bang?" vroeg Lola spottend. Leopardskin voelde zich zo beledigd dat ze Lola wel zou kunnen aanvallen, ze hield zichzelf in, en zei "Als jij zo graag wil dat ik wegga dan ga ik wel weer hoor, ik wil geen ruzie met je vader" zei de kattin half spottend, half serieus, ze liep weg, naar haar Territory, "Doei Lola" zei Leopardskin.

Nu had ze de poes op het randje van irritatie. "Doei. Je bent toch te bang om te blijven en dat ik mijn vader erbij haal" daagde ze Leopardskin uit. Ze was nu misschien voor haar zelf ook wat dom bezig, maar ze was niet bang. En zij was de volwassen kat die zich liet manipuleren door een kitten. Dus veel bedreiging zag ze niet in Leopardskin.

"Doei. Je bent toch te bang om te blijven en dat ik mijn vader erbij haal" daagde Lola Leopardskin uit. Toen Lola dat zei kon Leopardskin haar wel naar de keel vliegen, ieder spoor van ongemakkelijkheid was verdewenen en instinctief zakte ze in de jachthouding en ontblootte haar tanden in een laag gegrom. Ze sloop op Lola af, en keek haar indringend aan "Denk jij nou echt dat ik me laat intimideren door een kitten" vroeg ze fel.

Lola keek niet verrast, eerder voldaan. "Je bent in ieder geval goed op weg." Zei ze spottend. Lola ging rustig zitten. "Als je me zou willen aanvallen, zou ik in vechthouding gaan staan, niet in jachthouding." Merkte Lola nuchter op. Ze stond weer op en liep rustig dieper het territorium in. Oké ja, het was niet slim om een vijandige kat de rug toe te keren. Maar ze kon zich er wel uit redden, door weg te glippen, en ze zou de poes wel aan horen komen. "Je hebt toch geen kans. Je bent al heel je leven een rogue, en een kitten weet meer als jou, gewoon vernederend" Maakte ze de poes belachelijk. Ze draaide haar kopje geen een keer om. Ze liep gewoon, eigenlijk niet wetend waarheen. Al ging ze niet naar het hol van de wolf, hoe haar vader het midden van zijn territorium noemde, gewoon voor als Leopardskin haar zou volgen.

Leopardskin was nu zo boos dat ze de kitten ging aanvallen, ze sloop op haar af, dankbaar voor het advies van Lola, sloop ze nu wél in vechthouding, ze was bijna bij de kitten, de wiegde haar achterste, en sprong bovenop de kitten, ze wou haar bijten maar ze hield zichzelf in, in plaats daarvan zei ze tegen de kitten onder haar, Ben ik nog zo zwak? Ze wist niet of ze een slimme zet had gedaan door de kitten aan te vallen maar nu had ze het gedaan, en ze vond het fijn, ze voelde de adrenaline door zich heen gieren en de boosheid afnemen.

De poes had haar nu tegen de grond gedrukt, maar niet sterk genoeg. Snel dook ze onder de poes door, en gaf haar daarna een harde duw in de flank. Zodat Leopardskin uit balans raakte. "In ieder geval niet slim. Ik heb trouwens nooit gezegd zwak, alleen maar zwakker." Zei Lola, met een gemene lach. Dit was de fout waarop ze had gewacht. Ze rende snel naar het hol van de wolf. Haar vader er in lokkend dat deze kat haar zomaar aan viel. Hij zou zijn eigen, lieve, onschuldige dochter toch wel geloven boven een vreemde rogue.

Leopardskin stond weer op, ze wist dat ze Lola niet zou moeten volgen, maar nu kon ze ook niet meer wegrennen, het enige wat ze nog zou kunnen doen was blijven staan, en dat deed ze. Cyber klonk al bedreigend, maar Leopardskin wou Cyber echt niet ontmoeten als een vijand. Gespannen wachtte ze af.

Lola merkte dat Leopardskin haar niet volgde. Was ze blijven staan? Waarschijnlijk wel, waarschijnlijk was de rogue te bang om een stap te verzetten. Ze was niet bang dat haar vader haar niet zou geloven. Want hoe irritant hij haar soms ook kon vinden, ze blijf zijn onschuldige kitten. Dit alles was ook nieuw voor haar, maar aan de ene kant voelde het goed, ze vond het leuk. Aan de andere kant, ze voelde zich ietsjes schuldig in het begin. Maar Leopardskin was nu boos, en deed net zo erg mee, dus nu zat ze daar niet mee. Ze verwarde haar vacht nog wat, zodat het geloofwaardiger leek als haar vader haar zou zien.

Leopardskin stond op Lola en haar vader te wachten, ze bedacht zich dat de kleine poes misschien zou denken dat ze bang was, maar dat was zeker niet het geval. De kattin verstopte zich achter een boom, niet omdat ze bang was voor de vader van Lola, of Lola zelf, maar omdat ze een verassings aanval wou doen, Lola zou dan hopelijk denken dat de kattin was weggerend omdat ze bang was, maar in werkelijkheid zat ze achter de boom verstopt, zou de vader van Lola nu niet denken dat ik haar echt zonder reden heb aangevallen? vroeg ze zich af, ze liep toch weer naar de plek toe waar ze Lola had aangevallen, en deed haar vacht door de war, ging liggen en deed alsof de kitten haar had aangevallen, zou hij haar geloven?

Cyber stapte net uit het hol toen hij Lola zag, vacht helemaal in de war. Wat was er hier gebeurd? Iets verder dan Lola zag hij een tweede poes op de grond liggen. Wie had nu wie aangevallen? Lola kon al serieus vechten voor haar leeftijd maar een kit zou toch niet een oudere poes aanvallen? Een weerloze kitten aanvallen was natuurlijk veel leuker en makkenlijker. Cybers conclusie was dat de poes Lola had aangevallen. Cyber ging half liggen op de grond en monsterde nog even de twee poezen, zij konden hem namenlijk zo niet zien. Met een plotse sprong rende de zwart-witte kater naar voren, sprong op de tabby poes en sloeg zijn nagels in diens schouders. Dat de poes al lag kwam hem te goeden uit want zo moest hij de poes niet eerst op de grond werken. Met zijn brede, grote postuur en vooral zwaar gewicht kon de grote kater met gemak de poes op de grond vastpinnen en zo houden. "Wat doe jij in mijn territorium?" gromde hij kwaad terwijl Cyber zijn nagels nog wat dieper in de schouders pinde.

"Wat doe jij in mijn territorium?" vroeg de kater bovenop haar, "Wat doe jij op mij?" vroeg ze aan de kater, de verbeet de pijn, maar dat was niet in haar stem te horen, ze was van plan geen spoor van angst te laten zien aan Cyber, en deed heel bijdehand. Ze krabde op zijn buik, ze hoopte dat het raak was.

Lola zette angstige oogjes op "ze viel me aan" zei ze bang. Ze keek naar haar vader en Leopardskin, maar met nog steeds dezelfde angstige blik. Waarschijnlijk zou de poes zeggen dat dat niet waar was, maar dan zou Lola overdreven vertellen wat er gebeurd was, hier en daar wat weglatend. Wat zou haar vader doen? Zou hij haar geloven, Leopardskin aanvallen? Of zou hij haar doorhebben? Al zou ze niet liegen, leopardskin had haar aangevallen.