◊When the birds stopped singing◊

Hij was chagrijnig en niet zo’n beetje ook. Het feit dat Miles zich niet aan hem durfde te vertonen maakte hem zwaar gefrustreerd en daarnaast zat hij met een paar members die hem op de zenuwen werkten. Ook maakte hij zich zorgen om het welzijn van zijn kittens. Al met al, maakte hem dat flink chagrijnig en dan kon je beter niet bij hem in de buurt zijn. Met grote passen sjouwde hij ShadowClan gebied binnen. Hij moest iets hebben om zich af te reageren, maar hij was niet dom. Hij was in zijn eentje dus zorgde hij dat hij dicht bij de grens bleef. Hij was een realistische denken, een patrouille kon hij in zijn eentje niet aan. Hij hoopte eigenlijk op een alleen ronddwalende ShadowClanner, misschien was dat hem wel gegund. Er kwam dan ook een brede grijns om zijn bek toen een verse geur zijn zintuigen prikkelde. “Kom dan poes, poes.” Hoonde hij. Zijn stem klonk ijzig kalm, iets wat hij eigenlijk helemaal niet was. Hij kookte van binnen, maar dat was niet aan hem te zien. Hij had zijn nagels in de grond geboord en zijn staart zwiepte rustig heen en weer terwijl hij zijn oren plat in zijn nek had gelegd. Zijn gitzwarte vacht stond overeind en de grijns bleef om zijn lippen staan. Hij was er klaar voor, hij hoopte dat de kat alleen was. Hij had wel zin in een potje vechten.

[&Embershine]

_{Met coole, zwarte tred liep Embershine door het Shadowclan territorium.
Oh, wat rook hij daar? Dat was Bloodclangeur! Zijn blauwe ogen stonden meteen op alert en vol woedde. Hoe durfde zo'n vies beest zich op dit geweldige land te vertonen?!
“Kom dan poes, poes.” Oh, dus die viezerik had hem ook geroken? Mooi. Dan zou hij tenminste weten wat voor gevaar hij wel niet was. Ember liet zich dus ook niet kennen en banjerde meteen op de zwarte kater af, en gromde hard naar de ander.
"Rot op!" Grauwde hij, waarna hij meteen uithaalde naar de ander. Die Bloodclanner zou hem nooit klein krijgen, hij was daar te geweldig voor.

{ egoooo}

Ergens was het lachwekkend, eigenlijk was het best wel lachwekkend hoe de ShadowClanner meteen naar hem uithaalde. Het was een zielige poging om hem iets aan te doen en meteen ontstond een minachtende blik in zijn groengele ogen. “Wat wilde je daar nou precies mee bereiken poesje?” Vroeg hij terwijl hij de klauw van de andere kater ontweek. Hij draaide razensnel om hem heen, sprong toen opeens omhoog om aan de andere kant van de ShadowClanner weer op de grond te belanden. Toen mepte hij hard naar alle poten van de warrior met de bedoeling om hem onderuit te halen. “Eigenlijk ben je bezig met zelfmoord en ik krijg niet helemaal het idee dat je dat al helemaal begrijpt.” Een geamuseerd gegrinnik verliet zijn keel terwijl zijn blik die van de andere kater kruiste. “Misschien moet ik dat even duidelijk maken.” Zijn stem klonk gevaarlijk zacht.

Onderwerp: Re: ◊When the birds stopped singing◊