Being like air that flies in the skies

Bonepaw sloop door het territoy heen van de Shadowclan, hij had namelijk een lange dag achter de boeg. Toch had hij hier veel herinneringen die hij niet uit zijn hoofd kon zetten, hij kon steeds maar niet bedenken dat hij toch anders was. Dat hij toch de gene was die alles verraden, hij trainden om tegen Claw te gaan alleen leek die leider al zijn plannen ook nog te verzieken. Hij had zo hier en daar echt een rot leven, hij zou uiteindelijk eindigen als een zwerver. Een Rogue levend in een doos, hij voelde de kou van de nacht nog. Hij had zoveel gedaan om iets goeds te doen alleen alles, viel uit een. Hij kon het gewoon niet meer aan, alles was gewoon een waas en leugen. Het was een pijnlijk leven, waarom kon Starclan hem niet komen vermoorden. Waarom kon Starclan hem niet gelijk zijn leven af nemen, waarom moest hij weer de ongelukkige vogel zijn. Hij zou moeten boeien over het leven, alleen op sommige momenten weer niet. Hij zal zijn ogen verbazen, hij had de laatste tijd het gevoel dat hij gewoon niet meer de gene was die hij was. Hij verwonde de meeste katten, hij kon niet eens meer denken wat hij kon doen.

~eerste post voor Airpaw

De poes snoof de koele avondgeuren op terwijl ze zich een weg baande door het donkere territorium van haar clan. Vooral nu de nacht intrad, was het zeer donker hier. Gelukkig kende ze het gebied al zeer goed, en kon ze redelijk zien met haar katachtige ogen. Een vreemdeling zou makkelijk verdwaald kunnen raken in het drassige gebied dat zij haar thuis noemde, daarom was ze zeer verrast toen de geur van Thunderclan tot haar door drong. De poes keek wat verrast op en begon rustig in de richting van de geur te trippelen, zich afvragend wat een thunderclanner hier zocht.
Al snel zag ze een bruinige tabby staan, zijn houding alles behalve blij. Nieuwsgierig en ietwat bezorgd trippelde ze op hem af. "Wat doe je hier?"Vroeg ze hem wat verontwaardigd en bezorgd, maar niet onvriendelijk.

-sorry dat t zo laat is 3:

Hij wist niet waar hij zou komen, toch zou hij ergens komen. Een gevoel kwam in zijn lichaam, een pijnlijk gevoel. Hij was Walnut kwijt voor altijd, hij kon wel zuchten. Hij wist niet waar hij het zou kunnen neer zetten, zijn haten hem vast. Hij had een hart van een Bloodclanner, hij had de bloedlust van een Bloodclanner. Wie waren zijn familie, wie was hij. Hij staarde omhoog en kon wel smeken aan Starclan, hij wist niks. Hij zwiepte strak met zijn staart toen hij een geur rook en staarde gelijk kwaad naar de Shadowclanner, "Wat doe je hier?" Vroeg ze hem en staarde verontwaardig en bezorgd aan. Hij had nog nooit iemand ontmoet die zo was, zijn ogen keken haar verbaast aan. Hij wiebelde kort met zijn oor, hij kon moeilijk antwoorden. Vele wonden droeg hij door anderen, alleen de wond op zijn gezicht kwam door Scar. Zij had hem nooit in de steek gelaten en hij zou het haar ook nooit willen aan doen, hij bleef stil naar de kattin staren. Hij opende zijn mond met een glimlach, "Verdwalen," antwoorde hij kort en keek de poes aan. Hij wist niet wat hij moest maken, hij kon gewoon praten tegen anderen alleen wist hij niet waar hij zou komen.

Ze liet haar ogen over de vreemde Thunderclanner gaan. Pas nu viel het haar op hoe zijn lichaam getekend was met wonden en littekens, de meest opvallende was het grote litteken die zijn hele gezicht tekende. Ze keek ietwat medelevend naar hem, zich afvragend of hij dit zichzelf had aangedaan, of dat hij simpelweg de pech had gehad om altijd overal op het verkeerde moment te zijn.
De jonge kater leek even van zijn stuk gebracht te zijn door haar vriendelijkheid, iets wat Airpaw bedroefde. Ze zag het nut er simpelweg niet van in om meteen zo territoriaal te zijn, zoals haar clangenoten, misschien had deze kater wel een goede reden hier te zijn?
De kater bleef haar aan staren, en Airpaw keek vriendelijk terug terwijl ze ging zitten, haar staart keurig over haar poten gevouwen. "Verdwalen," Airpaw grinnikte zachtjes en stond op. "Zal ik je terug brengen naar het Thunderclan territorium?"Stelde ze hem vriendelijk voor. "Mijn naam is Airpaw, trouwens."

Bonepaw zat voor de tabby kattin, al lang had hij geen vriendelijkheid gezien. Zat hij vast me zichzelf, toch leek dit hem wel vrolijk te maken. Een jonkie die voor hem zat en echt bleef hoe ze bleef, dus niet iedereen is gemeen. Zal ik je terug brengen naar het Thunderclan territorium?" Stelde ze hem voor. Hij staarde haar vragend aan, geen gevecht. Geen harde woorden, geen indringen. Waar bleef de Clan regels. Hij schudden even zijn kop, "dat doen we later wel. Ik zou graag wat langer blijven om je te leren kennen." Sprak hij. Wist ze niks over hem, hij had al zoveel katten vermoord en verwond. Alleen het vechten was al uit hem geschoten, hij miste de katten waarmee hij vriendschappen had. "Mijn naam is Airpaw, trouwens." Zei ze daarna. Gelijk vertelde ze ook haar naam, dus het zou misschien haar echte naam zijn of een verrader zonder die naam. Hij moest leren om iemand te kunnen vertrouwen en zijn lijst met kennissen uit te breiden, "mijn naam is Bonepaw." Stelde hij zich aan haar voor, hij had nog steeds vraagtekens in zijn kop. Hij wist niet wat hij moest doen, rennen of toch verder praten. Hij staarde haar aan met grote ogen, hoe kon het toch.

De kater schudde zijn kop na haar voorstel. "dat doen we later wel. Ik zou graag wat langer blijven om je te leren kennen." Miauwde hij. Airpaw wiebelde even wat ongemakkelijk met haar oren. Zijzelf had er geen problemen mee, maar ze was bang dat een patrouille hun zou ontdekken, en die waren waarschijnlijk niet zo vriendelijk. De poes keek op naar de lucht en zag hoe de nacht aan bijna aan het invallen was, het zou wel even duren voordat er nog een patrouille kwam, tot die tijd konden ze nog wel even praten. Airpaw glimlachte. "Oké dan, maar we moeten hier weg voordat de volgende patrouille komt"Miauwde ze, waarna ze hem weer aankeek. "Mijn naam is Airpaw, trouwens." stelde ze zich voor, waarna ze ging zitten en de kater nieuwsgierig aankeek. "mijn naam is Bonepaw."Ze knikte. "Aangenaam." Hoewel alles aan haar vriendelijk was, en er geen spraken was van vijandigheid, bleef de kater haar aanstaren met grote ogen. Airpaw zuchtte. "Waarom kijk je me zo aan? Is het tegenwoordig zo vreemd om vriendelijk met elkaar om te gaan?" Ze wendde haar blik af. "Ik doe je niets hoor, en zelfs al zou ik dat willen, hoe moet ik ooit van iemand zoals jij winnen?"Wat ze zei was waar, zijzelf had helemaal geen vecht ervaring, sinds ze nog niet één training had gehad, terwijl deze kater vol littekens zat, wat aangaf dat hij in meerdere gevechten had meegedaan.

Bonepaw keek naar de kattin, hij had een glimlach. Alleen toch voelde hij zich gebroken van het gedoe met Walnut, hij zou zijn weg volgen naar de overwinning. Hij hoopte wel dat de kater waar van zij hielt goed voor haar zorgde, dat verdiende ze. Ze verdiende geen Bloodclanner, hij zou namelijk een Bloodclanner worden en zal de volgende ceremonie verbannen worden. "Oké dan, maar we moeten hier weg voordat de volgende patrouille komt" Miauwde Airpaw, hij was wel misschien heel erg verbaast over deze kattin. Iets in haar was goed, iets in haar leek licht te geven. Haar hart wat voor altijd bokten van liefde voor katten, haar stem wat golfden met de wind. Haar uit straling wat als zonnestralen leek te verblinden. "Aangenaam." Zei ze vriendelijk, ze bleven elkaar aan staren het leek dodelijk. "Waarom kijk je me zo aan? Is het tegenwoordig zo vreemd om vriendelijk met elkaar om te gaan?" Zei ze, haar blik keek hem niet meer aan. "Nee, ik kijk graag andere aan als ze tegen me praten of moet ik achter me kijken of er geen andere katten in de beurt zijn." Sprak hij, toch had hij een gevoel over Skinny de kattin met haar spionen. "Ik doe je niets hoor, en zelfs al zou ik dat willen, hoe moet ik ooit van iemand zoals jij winnen?" Zei ze daarna. Hij trok zijn ogen tot spleetjes, zou ze hem aanvallen. Helemaal dat ze er nu over begon klonk het verdacht, de namen van andere katten stroomde zijn hoofd in. Hij had immers bijna geen leven, helemaal nu niet.

De kater had de twee al wel horen praten, en nu was hij dan ook in de richting gelopen van de stemmen. Zeker toen een geur die hier niet hoorde zijn neusvleugels raakte, begon hij harder te lopen. Uiteindelijk kwam hij achter de indringer uit en keek de twee aan met een blik die kon doden. Tall was niet vaak boos, maar dat wat Airpaw had gezegd stond hem duidelijk niet aan. "Als je hier nog langer blijft doe ík je wel wat," Gromde hij diep, zijn vacht nog plat want kom op, hij was al bijna twee keer zo groot als de ander.

Bij haar laatste woorden trok de kater zijn ogen tot spleetjes, iets waar Airpaw ietwat van schrok. Hij leek opeens al het weinige vertrouwen kwijt te zijn geraakt. De jonge apprentice wilde zich al verontschuldigen, als het niet was dat ze plots sterk de geur van een warrior rook. Ze herkende hem als Tallshadow, die rare die van wolken hield. Ze mocht hem wel, maar op het moment leek hij niet al te blij te zijn. Sterker nog, te pijlen van zijn blik, hij was behoorlijk boos op haar. "Als je hier nog langer blijft doe ík je wel wat," De grijze poes legde haar oren beschaamd in haar nek, waraom had ze hem niet geroken? Ze keek even kort verontschuldigend naar Bonepaw. "Het is oké, Bonepaw was alleen maar verdwaald."Miauwde ze tegen de grote warrior. "Ik, ik wilde hem net terug begeleiden naar de grens" Liegen was misschien niet het slimste om te doen, maar ze wist niets beters op dat moment.

Zijn favoriete Thunderclanner en zijn favoriete Shadowclanner bij elkaar, wat perfect. En dan nog een irritant hoopje kittypet voer. Wel, daar kon hij wel wat aan doen. Met een enthousiaster grijns kwam hij tevoorschijn. Zijn geur hadden ze allang kunnen oppikken als ze een beetje waakzaam waren. 'Boneh, Airy!' riep hij vrolijk. Vervolgens gleed zijn blik naar hoopje kittypet eten. 'Andere' sprak hij een stuk minder opgewekt. 'Yeah, hij is onschuldig, zijn jullie Shadowclanners nou zo dom dat jullie dat niet eens zien?' Olie op het vuur gooien, heerlijk. Hij gaf een uitdagende grijns en wachtte tot 'kittypet voer' de uitdaging zou aangaan. Dan kon hij gelijk een Bone en Air laten zien hoe fantastisch hij was.

Bonepaw staarde naar Airpaw toen ze in een druk gesprek waren alleen volgde hij het niet meer toen de Shadowclanner er ook insprong, "Als je hier nog langer blijft doe ík je wel wat," Gromde de Shadowclan krijger. Bonepaw kreeg een grote glimlach en kon wel lachen, hij had zelf al vele katten vermoord en verwond. Gelukkig weinig Shadowclanners, hij staarde naar hem en daarna naar Airpaw dit zou het gesprek worden tussen haar en die krijger. Hij haalde kort zijn schouders op en besloot het gesprek maar te volgen, "Het is oké, Bonepaw was alleen maar verdwaald." Miauwde Air, het was wel leuk om te zien hoe vrolijk ze altijd was en fijn dat ze hem wilde beschermen. "Ik, ik wilde hem net terug begeleiden naar de grens" Loog ze. Hij staarde haar verbaast aan, hij wist weinig over haar naar dit leek echt op een leugen in zijn ogen. Toch besloot hij stil te zijn, alleen tot zijn verbazing kwam de Bloodclan kater op. Hij herkende deze, Draco. Niet hem weer, klonk er door zijn hoofd. 'Boneh, Airy!' riep de witte kater vrolijk. 'Andere' vervolgde Drakie, hij rolde met zijn ogen en zwiepten met zijn staart, 'Yeah, hij is onschuldig, zijn jullie Shadowclanners nou zo dom dat jullie dat niet eens zien?' Leek de kater opgewekt vrolijk te blijven om hem ook te beschermen. Het leken wel vrienden, dat voelde op sommige plekken vreemd maar op sommige plekken wel fijn. "Hey Drakie, ik ga proberen om Bloodclanner te worden." Begroeten hij de ogen van de witten kater met groenige ogen, "Ik wordt namelijk volgende ceremonie verbannen." Zei hij daarna als of ze vrienden waren maar misschien zou dit voor eens en altijd die Draco wegjagen als hij deed als hij zijn vriend was of het werkte niet en Draco zal hem nog erger stalken.

Tall rolde met zijn ogen toen de apprentice de ander probeerde te verdedigen en als blikken konden doden lag ze nu op de grond, het was wel duidelijk dat hij nog een hartig woordje met haar zou spreken als dit afgehandeld was. Ook de opmerking van de bloodclanner negeerde hij, in plaats daarvan liep hij resoluut naar de veel kleinere thunderclanner en greep hem bij zijn nekvel, het zou hem niet doden maar flink veel pijn doen. Toen begon de warrior te slepen, deze domme kat deed niets uit zichzelf, dan maar zo. Zijn blik ging nog eens naar Airpaw, als ze nu niet begon met optreden tegen haar so-called friends was Bonepaw niet de enige die volgende ceremonie verbannen werd.

Tallshadow rolde met zijn ogen en trok zich niets aan van haar woorden. De grijze poes legde haa oren in haar nek, en dacht dat het niet erger kon worden.
Dat had ze mis
De geur van Draco, een andere Bloodclan vriend van haar, was nu ook te ruiken en voordat ze het wist klonk zijn stem vrolijk. 'Boneh, Airy!' Airpaw knikte heel snel naar hem, wetend dat als ze hem uitbundig zou begroeten Tallshadow haar wat aan zou doen. 'Yeah, hij is onschuldig, zijn jullie Shadowclanners nou zo dom dat jullie dat niet eens zien?'sprak de witte kater nadat hij Tallshadow een stuk minder vrolijk had begroet als 'andere'. Bonepaw begroette Draco en vertelde hem dat hij verbannen werd en een Bloodclanner zou worden. Beiden deden alsof het de normaalste zaak van de wereld was en trokken zich weinig aan van Tallshadow. De warrior pakte echter ruw Bonepaw bij zijn nek en begon hem mee te slepen. Geschrokken keek Airpaw toe, ze wilde hem tegen houden, maar wist dat ze dan haar plaats in de Shadowclan wel gedag kon zeggen. In plaats daarvan liep ze haastig naar Draco toe. "Draco je moet hier weg, we spreken elkaar wel een andere keer. Als je nu niet gaat zit ik diep in de problemen"Fluisterde ze tegen hem, zodat Tallshadow het niet zou horen. De poes wiebelde ongemakelijk met haar oren en keek Draco ietwat smekend aan.

Bonepaw keek lachend naar de twee katten tot hij vast werd gepakt van achteren, hij staarde op het was de Shadowclan warrior. In zijn hoofd kon je horen, tam tam taaaaaam. Urg dit zou zijn boeten worden, geweldig. Bone glimlachten naar de kater en besloot even maar niks te doen voordat andere katten hem straks zwak zouden gaan vinden, "ik ben jouw kitten niet." Sprak hij ruw tegen de kater en maakte zich los uit de greep van de Shadowclan kater. Hij staarde deze streng aan en rende vlug naar Air toe, hij ging naast haar staan met uitgeklapte klauwen. "Hey Air, ik denk dat ik beter kan gaan. Heel erg bedankt voor je begrip, sorry." Sprak hij en knikte naar haar. "We zullen elkaar weer ontmoeten." Zei hij en haasten zich zo snel mogelijk weg, hij vond het wel jammer dat hij niet lang bij haar kon zijn. Ze was een schat, hij voelde zich schuldig en helemaal dat hij weg rende leek als of hij een kitten was. Dus stond hij ook voor schut, het voelde nog al vernederende. Dus zal hij wel wat meer katten vermoorden, vroeg of laat.

~Bone is het topicje uit

Woah, sinds wanneer was Bone zo badass? De witte kater kon het niet laten om trots te grijnzen. 'Well done, zodra je in de Elite zit moet je me alles vertellen.' Hij trok zijn lippen iets omhoog toen de warrior zijn vriend vastgreep. Verder gaf zijn lichaam niks weg, Bone kon zichzelf verdedigen. Hij luisterde wel naar Airpaws woorden. 'Ik zie je nog wel' fluisterde hij naar haar. Dat was een belofte die hij niet gauw zou verbreken. Dan was er nog Bonepaw, die inmiddels ontsnapt was. 'Zie je in de Elite' miauwde hij met een knipoog. Nu het afscheid nemen voorbij was kon hij gaan, tenslotte was die andere kater geen blik waard. Draco draaide zich om en voor iemand iets kon doen was hij weg.

-Draco uit

Onderwerp: Re: Being like air that flies in the skies