I have nobody. [&CINDERPAW*]

Het was koud. En donker. En dan had hij het niet over de plek waar hij was. Nee, hier was het warm en licht. Maar in zijn hart was het koud en donker. Dat was eigenlijk al zo sinds zijn vader een halve maan geleden overleden was. Hij had iets aan zijn hart, hadden ze hem gezegd, maar hij wist wel beter. Zijn vader was op onderzoek uitgegaan in het territorium en was vermoord. Ook al was hij een zeer jonge kitten en onderschatten ze hem nogal qua besef van omgeving, hij wist precies wat er was gebeurd. En dat er tegen hem werd gelogen maakte zijn indruk van de ShadowClan niet bepaald beter. Het was dat hij te jong was om het kamp uit te gaan, maar anders zou hij de sporen op zijn gaan zoeken. Na lang zeuren hadden ze hem bij het lijk van zijn vader gelaten. En om dat lijk te zien, zijn vader zo levenloos, had hem agressief en verdrietig tegelijkertijd gemaakt. Hij had zijn neusje in het vacht van zijn vader begraven en had een vreemde, scherpe geur geroken die niks te maken had met de ShadowClan. Wacht maar. Op een dag ging hij uitzoeken welke geur het was. Als hij Apprentice werd, kon hij zijn onderzoek starten. Maar dat duurde nog vijf manen. Vijf lange manen. Hij kreunde geërgerd, stond op en gaf een duw tegen een kitten die tegen hem viel. ‘Kijk uit waar je loopt, wil je,’ snauwde hij agressief. Hij ging naar het kamp zonder aandacht te besteden aan de kattin die hem terugriep. Hij liep, in gedachten verzonken zijnde, naar de uitgang van het kamp toe.

Haar rode pootje kreeg de aandacht die hij verdiende, aangezien ze net door het moeras gelopen had. Zorgvuldig streek ze de modder weg en kwam haar rode vacht terug naar de voorgrond. Ze was dan misschien niet de meest geweldige warrior, toch had ze één dikke muis en een vogel kunnen vangen. Een kittenstem maakte dat ze haar pluizige oortje naar achteren draaide. Ah, nursery, zo'n geweldige tijd... not. Ze was blij dat ze er eindelijk weg was, verlost van die bemoeizuchtige queens en kittens die dachten dat ze de beste warrior aller tijden zouden worden. Niet dat zij dat ook niet dacht, maar nu lagen haar ambities ergens totaal anders. Namelijk bij de planten- en kruidenkunde. In het begin was het gewoon geweest om te kunnen overleven, maar nu kreeg ze steeds meer het gevoel dat ze er misschien toch wel aanleg voor had. Een zwart-witte vlek drong haar ooghoek binnen en zorgde dat ze haar pootje neer zette. Wat was die kitten van plan? "Hee! Jij daar." Miauwde ze, voor ze recht schoot en zich afduwde met haar achterpoten. Binnen no time had ze de kleine opdonder ingehaald en zette ze haar rode, pluizige poot voor zijn neus. "En waar denken wij naar toe te gaan?" Miauwde ze met haar groene ogen de kitten goed in de gaten houdend.

Vinekit stopte even om zijn bekje te openen voor een uitgerekte geeuw toen hij opeens een stem hoorde. Hij dacht eerst dat het niet tegen hem was en wilde verder lopen, maar een poot werd recht voor zijn neus gezet zodat hij niet verder kon lopen. Zijn haren schoten de lucht in, zijn tanden werden ontbloot en hij zakte ineen. Hij was misschien klein, maar hij best gevaarlijk zijn als hij dat wilde. Hij wist zeker dat als hij een Apprentice of een Warrior was, dat hij intimiderend ging overkomen. Hij hoopte net zo’n robuuste kater te worden als zijn vader. Het was nog maar een week geleden dat hij was gestorven, maar Vinekit droomde er elke nacht over. Hij probeerde het gezicht van zijn vader zo goed mogelijk te interpreteren, maar het vervaagde telkens weer een beetje. Hij draaide zijn oortjes toen er hem een vraag werd gesteld en boos keek hij de poes aan. ‘Ik loop hier alleen maar, mag dat niet?’ vroeg hij boos. Toen pas merkte hij waarom ze hem had tegengehouden. Hij bevond zich aan de rand van het kamp. Verlangend keek hij naar buiten. Daarna likte hij zijn haren plat, ging zitten en zette zijn oortjes weer recht terwijl zijn blauwgrijze oogjes ingespannen naar de uitgang van het kamp bleef kijken waar soms katten doorheen kwamen. ‘Ik zal heus niet het kamp verlaten, hoor, wees maar niet bang. Al is de verleiding wel groot met al die dombo’s in de Nursery.’ Dat laatste mompelde hij heel zacht en hij keek haar recht aan, wachtend op wat ze zou zeggen. Waarschijnlijk zou ze hem, om dat laatste wat hij had gezegd, bestraffen. Boeide hem dat veel, zeg!