Catch fire!

Uiteindelijk zette ze toch de grote stap om naar buiten te gaan en liep voorzichtig in de richting van de jonge kater. Ze zichtte haar grote blauwe ogen de de vreemdeling, niet echt wetend wie hij was of wat hij hier zelfs in hemelsnaam deed. Lumina's haar in haar nek stond waakzaam omhoog bij het zien van de kater die zijn nagels ontblootte. "Wie ben je?" Haar oortjes schoten even onzeker naar achteren, maar al snel wist ze zichzelf weer te herpakken. Haar houding veranderde in een oogwenk. Ze moest zeker zijn, geen overhaastte beslissingen nemen en vooral observeren. Deels kopieerde ze Skinny Loves houding, maar het observatie gedeelte was iets wat ze zelf in de hand had. Ze was altijd al leergierig geweest, iets wat ze een tijdje op de achtergrond geduwd had, maar nu zou ze die boskatten eens goed kunnen observeren. Ze was dan wel waakzaam en oogde vaak angstig, maar eigenlijk was Lumina wel slim. Soms slimmer als de meeste andere huiskatten. Al moest ze toegeven dat Skinny Love haar ook al wel met veel geholpen had. Onder anderen met de basis dingen van die boskatten. Dat ze in clans leefden wist ze, maar daar stopte het dan ook. Ze richtte haar blik strak op de kater voor haar en ging niet in op de vraag die hij eerder gesteld had. Zoals de meeste keren, hield ze haar naam voor zichzelf. Je wist maar nooit wanneer het tegen je gebruikt kon worden. Aan de gevolgen van bepaalde acties dacht ze altijd. Dat was al een automatisch reflex geworden. "Het spijt me dat ik zomaar je tuin binnen kwam." Ze richtte zich iets op bij de volgende woorden van de kat. "Wat is er gebeurd, kater?" mompelde ze en wenkte kort met haar staartje naar de losse plukken vacht en de verschillende sporen van bloed in zijn bruine vacht. Ze liep een halve cirkel rond de kater heen, om hem zo wat te observeren en om ook om hem in de hoek te houden waar hij nu zat. Vechten en alles wat daar bij hoorde was iets wat ze niet kon, al zou ze wel een kat tegen de grond kunnen werken. Ze had daar ook geen redenen voor om dat te leren of te gebruiken. Wat ze wel wist waren bepaalde technieken. Ze wist dat de kater gewond was en dat hij niet terug op het hek zou kunnen springen en ook wist ze dat, als ze de kater in een hoekje dreef, deze maar één kant uit zou kunnen. Haar kopje draaide weer op volle toeren.

"Als jij mij geen informatie geef waarom zou ik je dat wel dan geven." Even kneep de jonge huiskat haar ogen tot spleetjes en snoof kort bij zijn woorden. Ze vertelde nooit haar naam tegen zulke boskatten als hem en ze was ook niet van plan om haar naam te zeggen. "Als jij mìj geen informatie geeft, laat ik je hier gewoon liggen voor de hond." mompelde ze droogjes als weder opmerking. Jha, ze kende de hond van de buren en ze wist maar al te goed hoe ze dat meest haar tuin in kreeg. Dat was ook niet moeilijk met dat gat in de omheining. Lumina zette zich netjes ner waar ze zat. Dit was de eerste keer dat ze een boskat tegen kwam die zwakker als haar was, iets wat haar de kans gaf om de grenzen eens af te tasten. Haar observerende houding, die ze sinds haar huisgenoot vermoord was, bleef er nog steeds. Maar nu durfde ze tenminste eens wat stekende opmerkingen terug te zeggen.

Lumina's oortjes schoven in haar nek toen de kater zichzelf recht trok en zijn klauwen ontblootte en een stap in haar richting zette. Ze wilde maar al te graag terug naar haar kattenluikje lopen, maar voor de eerste keer kon ze zichzelf ervan weerhouden. Skinny Love had haar toch één ding aangeleerd waar ze gretig gebruik van maakte. En dan was om je angsten niet te laten zien. De vorige keren had ze hier in gefaald, maar dit leek de eerste keer te zijn waarop het wel leek te lukken. Het was ook niet zo heel erg moeilijk, want ze zag dat de kater voor haar net naast haar leek te kijken. Daaruit kon ze halen dat zijn ogen niet op en top waren. "Vergeet niet kat dat ik een hond kan vermoorden." Een grote mond had hij nog wel, ondanks zijn verwondingen. Lumina wenkte even twijfelend met haar oortjes en dacht even na, voordat ze terug iets zei. "Wacht maar totdat je de hond van de buren ziet." mompelde ze tussen haar tanden door en draaide zich vervolgens om, om te zien of haar mensen nog niet thuis waren gekomen. Ze had dan wel ergens gezegd dat ze de kater zou helpen, maar ze had geen weet van het verzorgen van wonden, laat staan hoe je het bloeden stelpt van een klein wondje. Ze wilde het wel aan de kater vragen, maar ze was tegen het principe om bevelen van andere katten op te volgen.

Lumina draaide haar kopje direct terug naar de kater toen deze zijn mond weer open trok. "Heb jij ooit tegen Bloodclanners gevochten of tegen Clan katten?" Haar staart zwiepte geïrriteerd heen en weer bij het zien van die uitdagende blik op z'n snoetje. "Natuurlijk," mauwde ze direct en liet haar tong even over haar borst gaan, zodat haar ogen haar leugen niet zouden verraden. Niet dat de kater het zou zien met zijn slecht zicht, maar toch. Veiligheid boven alles en zeker met zo'n boskat voor haar. "ik heb vele vermoord." Ze keek weer op toen de kater weer sprak. Probeerde hij haar daar nu mee bang te maken? Ze moest toegeven dat het haar wel wat deed, maar nu hij zo op de grond lag kwam het minder dreigend over. Ze liet haar ogen langs zijn, nog steeds, bloedende wonden gaan."Blijkbaar was men uit op wraak," mauwde ze kalm. "En het ziet er naar uit dat ze je goed beet hadden." Ze snoof kort en wenkte kort met haar oortjes."alleen zou ik jouw niet zomaar vermoorden, ik mag je namelijk wel." Vermoorden niet, maar dat sloot verwonden natuurlijk niet uit. "Ga naar huis, je hoort hier niet thuis." mompelde ze uiteindelijk. Er was geen dreiging in haar toon te bespeuren. Haar woorden gaven geen enkele emotie weer. Niet dreigend maar ook helemaal niet vrolijk, zoals ze kater zich wel voor deed.

Ze hield haar blik op de kater gericht en richtte zichzelf iets meer op, om wat meer zelfvertrouwen uit te stralen. Hij trok zich wat moeizaam recht en richtte zich vervolgens terug tot haar. "Werk jij voor Skinny Love?" Werken voor Skinny Love? Waarom zou ze in hemelsnaam voor Skinny Love werken. "Skinny hielp me soms, maar ik werk niet bij haar." beantwoordde ze vluchtig zijn vraag. Die vraag had haar wel even aan het denken gezet. Waarom had Skinny Love werkers nodig? Ze richtte haar blik terug op de kater, die ondertussen op het hek zat en wenkte kort met haar ene oortje. "Pas maar op voor die wrekers," mompelde ze nog. Oke, haar tuin was misschien veiliger dan dat bos, maar ze wilde het niet wagen dat hij hier andere katten naartoe lokte.

"Ik werkte voor Skinny en ik raad je aan om op te passen." Even hield ze haar kopje niet begrijpend wat schuin. Haar blik was op de grond gericht. Waarom moest ze in hemelsnaam oppassen voor Skinny Love. Zijn uitspraak maakte haar wat achterdochtig. Als Skinny een heel leger van werkers achter zich aan had lopen was ze niet te vertrouwen. Niemand was te vertrouwen. Zelfs de gewonde kater voor hem. Misschien waren het wel allemaal leugens. De enige die ze mocht vertrouwen was zichzelf. Lumina keek direct op toen de kater met een plof van het hek viel. Haar oren schoten automatisch naar voren en haar poten kwamen in beweging. Ze duwde kort haar ene poot in de zij van de kater. Was hij dood? Was dit echt of deed hij maar alsof? De jonge poes had geen weet van medische kennis. Ze wist niet eens hoe je nog kon zien of een kat nog leefde. Even hield ze haar blik op de kater gericht, waarna ze zijn borst zag rijzen. Jha, dat was het. Zo kon ze dat zien. Ze richtte haar blik kort op het bebloede hek boven haar, maar verder deed ze niets om de kater zijn wonden te stelpen. Het enige wat ze deed is de kater in de schaduw te trekken, zodat hij niet in de blakke zon lag en vervolgens legde ze zich enkele staart lengtes verder neer in het gras. Haar blik was op de kater gericht. Ze liet het toe dat hij hier even uitrustte, totdat hij levend over dat hek geraakte. Veel meer woorden maakte er niet aan vuil.

"wist je dat Skinny Love spionnen heeft en ze gebruikt om informatie te ontvangen." Lumina's oogjes waren op de kater gericht toen hij dat zei. Spionnen. Waarom had Skinny Love dat haar niet gezegd. Waarom wilde een gewone huis, als Skinny Love, in hemelsnaam informatie hebben over de katten uit het bos? Ze knipperde kort met haar ogen toen ze, door een poot die op de hare werd gelegd, uit haar gedachtewereld werd getrokken. "Je bent een goede kat." Lumina trok zich ook recht toen de kater dat deed en wiebelde kort met haar oortjes toen ze door had wat hij wilde doen. "Als je zo weg gaat, zul je de eerst volgende  zonsondergang niet overleven." mompelde ze en blokkeerde vervolgens zijn weg naar het hek. "Blijf hier tenminste nog lang genoeg totdat je zicht weer terug is," Ze was dan wel mààr een huiskat, maar met haar observerende blik had ze wel door gehad dat hij contant naast haar leek te kijken en dat zijn ogen ook vaak gericht waren op de grond. "En dan kan je me inneens wat meer zeggen over Skinny Love,"

De poes zette zich terug een staartlengte van hem af neer, en sloeg haar staart rond haar poten. Hij mocht dan wel blijven, maar dat wilde niet zeggen dat ze hem helemaal vertrouwde. Toch was dit de eerste kat waar ze eens een echt gesprek mee voerde. "Ze is misschien een kattin van haar woorden maar ze heeft spionnen om alles over de katten te weten, ze is nog al een nieuwsgierig type," Lumina had haar oortjes naar voren gericht toen hij begon te spreken. Zijn naam en afkomst wist ze nog steeds niet, maar dat was niet echt een drama voor haar. "Té nieuwsgierig zo te horen." mompelde ze kort en zakte iets door haar pootjes om wat gemakkelijker te zitten. "Ze wilt namelijk alles een beetje op haar hoede houden, ze heeft Clan katten, Bloodclanners en Roguers maar ook Kittypets onder haar bezit." Het was vreemd om te weten dat Skinny Love veel meer wist over dingen, waarvan ze niet eens wist dat ze bestonden. "ze wilt niet dat haar geheim verteld wordt erover. Ik werd verbannen uit haar groep, alleen zou ik mijn straf nog krijgen misschien zijn de katten die je vrienden zijn ook spionnen van haar." "Weet jij welke huisk-kittypets er in haar macht zijn?" vroeg ze nu toch wel behoorlijk nieuwsgierig. Ze hoopte niet dat de paar katten die ze kende, dat die haar soldaten waren.

"Ach als je daar werkt dan weet je het vanzelf ook, misschien kan je vragen om bij haar te werken en dan kan je elke vraag stellen die je wilt stellen." De jonge poes richtte haar blik bedenkelijk op de kater toen hij dat zei. Ze zou er geen moment aan denken om te gehoorzamen aan een andere kat, geen denken aan. Even beet ze op haar lip toen de kater zei dat hij niets wist van wie er in haar spionnen leger zat. Jammer. Nu ze wist dat Skinny spionnen onder zich had, kon ze het zelf wel uitzoeken. Haar kopje zou haar daar wel mee helpen. Ze was dan wel wat kleiner als de normale katten, maar dat lag alleen maar in haar voordeel. Meestal toch. "Maar mijn naam is Bonepaw en de jouwe?" Een klein glimlachje stond op haar snoetje toen de kater zichzelf voorstelde, en dat zonder dat ze er een tweede keer achter had gevraagd. "Lumina," mauwde ze kort en draaide haar kopje kort naar haar nest waar ze verschillende contouren kon onderscheiden. Haar familie was dus eindelijk thuis.