{ Tell me your sorrows

De jonge kater was dit rustig doen en stilzitten helemaal beu en wou wat spanning. Dat slapen, eten en weer slapen wat er van hem werd verwacht. Pff, waarom zou hij ook? Alsof hun zich aan die regel hielden. Ze waren zelf heel de dag het kamp uit. Logisch dat hij nu nog niks kon, hij kreeg niet eens de kans zichzelf te bewijzen. Daarom zat hij ook met zijn helder blauwe ogen de kampingang in de gaten te houden. Hij was van plan om naar buiten te glippen, al werd hij dan waarschijnlijk gevild door zijn moeder. De laatste tijd was de aandacht op hem wat minder geworden en kon hij weer normaal uit de Nursery gaan. Maar in het kamp was ook niks te beleven, hij kreeg dan wel geur lessen van Lurkingpaw, dat veranderde nog niks in de spanning van situaties. Het spannendste wat er in héél zijn leven was gebeurt was een slang die hem op wou eten, en toen had hij zijn ogen nog niet eens open. Opgewekt zag hij dus ook aan dat de meerderheid van de andere Warriors richting de uitgang liepen. Die patrouille werd zijn dekmantel, want het kon even duren voordat ze terug waren, dus minder Warriors die hem terug konden sturen. Met een grimas op zijn gelaat liep hij voorzichtig dichterbij. Eenmaal bij de uitgang dook hij ineen, alsof dit zijn vuurrode vachtje verborgen zou kunnen houden. Maar toen de kust eenmaal veilig was sprintte hij naar buiten en zette het op een lopen. Natuurlijk was hij slim genoeg om het algemene pad te ontlopen en een andere richting op te waggelen. Hij wist dat zijn kleine pootjes hem nooit ver konden dragen dus wou hij er zo veel mogelijk van maken als hij maar kon. Na enige tijd minderde hij vaart en keek even rond. Eh, nog niet veel aan. Dus schudde hij zijn pels uit en wandelde hij verder. Zijn nog tere pootkussentjes brandde al door de ruwe ondergrond maar zo snel was hij niet uit het veld te slaan. Het duurde even maar toen had hij ook wat; een vogel, nog levend, gevangen in een doornstruik. Zichtbaar was de vogel vermoeid en meer dood als levend, dat maakte Leopardkit niet uit. Hij kon dat ding doden, want ja, kindvriendelijke gedachtes. Met een smalende lach en een onheilspellende twinkel liep hij ook op het beest af. Het roodborstje keek hem met doffe ogen aan en gaf een lusteloze twiet. Leopardkit haalde met zijn pootje uit naar een van de takken en na enkele keren goed te hebben getikt viel de vogel op de grond met een dof plofje. En hoewel het beestje op probeerde te staan was hij zwaar gewond en leek een gebroken vleugel te hebben. Hier nam de rood met witte kitten gebruik van en sprong naar voren, met zijn pootjes het vogeltje tegen de grond aan duwend. Zijn ogen twinkelde strijdlustig maar echt een idee hoe je zo’n beest door moest maken had hij niet. Uiteindelijk zou het ding wel doodbloeden, dat was plan B. Hij hoorde niet eens dat er iemand aan kwam, zo geconcentreerd was hij bezig met het roodborstje.

{ Eerste post Tallshadow