Watching out {Open}

Leopardskin keek Spinpaw dankbaar, en ook een beetje ongelovig aan. "Ik denk dat het wel heel veel pijn doet, en dan heb je nog het risico dat er een of meerdere het niet oveleven" Leopardskin's ogen werden glazig van verdriet, en herrinering. "Ik heb het meegemaakt als kitten, ik was de enige overlevende van mijn nestje" Haar ogen werden al weer iets normaler, totdat ze zich het tragische overlijden van haar ouders herrinerde, een traan rolde over haar wang, ze keek heel bedroefd. "i-ik ga even zitten Sp.." Haar stem brak, de kattin zuchtte, en ging weer door, "Ik ga even zitten Spinpaw" In haar ogen stond haar verdriet te lezen, Leopardskin geloofde bijna dat haar verleden er ook in te zien was, maar ze wist zeker dat het niet zo was. De kattin ging zitten.

Spinpaw zag dat Leopardskin veel schrik had voor haar bevalling. Spin ging naast haar zitten. Hij wist niet goed wat te zeggen en zei zomaar iets om haar hopelijk op te beuren. "Heb je ooit eens iets stout gedaan? Zoals de regels van je ouders niet volgen?" Vroeg hij aan haar. Zodat hij haar op andere gedachten kon zetten.

Leopardskin was verdrietig om haar verleden, "Nee, ik zou willen dat ik ze nog een keer zou kunnen zien" Zei de kattin bedroefd tegen Spinpaw. Nog een traan rolde over haar wang, ze zuchtte. "Ik zou ze zo graag willen vertellen dat ik kittens krijg" Ze keek Spinpaw aan.

Spinpaw zag een traan wegrollen. Die veegde hij weg met zijn staart. Leopardkinvertelde over 'ze' maar wie zijn die ze? "Wie bedoel je met 'ze'?" vroeg hij nieuwsgierig. Wie zou er dood zijn gegaan? Hij wist niet wat de kattin allemaal had meegemaakt.

Leopardskin keek Spinpaw vriendelijk aan, maar haar ogen stonden nog altijd verdrietig. "Ze, zijn mijn ouders, Clankatten hebben ze vermoord" de kattin keek triest voor zich uit. "Ik wil mijn kittens nooit zulk verdriet laten meemaken, je houd er je hele leven last van" ze keek naar Spinpaw.

Spinpaw keek geshockt naar Leopardskin. Zou de thunderclan die hebben gedood? Hij kreeg medelijden. "Memphis en jij zijn heel sterk, als er iets is zal ik er zijn." Beloofde Spin met een klein glimlachje. "Ik kom jullie zo vaak mogelijk opzoeken. Er zal niets gebeuren." Zei hij en keek naar de kattin.

Leopardskin glimlachte terug, haar ogen stonden weer blij, "Dankje Spinpaw, maar je zal me vast vaker zo zien" de kattin keek de kater dankbaar aan, "Kom, dan lopen we verder." Zei ze vol goede moed.

Spinpaw knikte naar de poes. Hij stond op. Spin glimlachte, hij had iemand blij gemaakt. Spinpaw keek naar de lucht. Het werd al bijna donker. Zou hij niet terug moeten naar zijn kamp? Misschien kon Leopardskin even meewandelen tot de grens van haar territorium. Hij draaide zich naar Leopardskin. "Ik denk dat ik terug moet naar mijn clan. Wil je even meewandelen tot de grens van jou territorium?" Hij keek een beetje verdrietig dat hij zijn vriendin weer moest achterlaten. Maar hij moest wel terug. De vorige keer waren zijn clangenoten al nieuwsgierig waar hij was.

Leopardskin keek hem beduusd aan, ze baalde er van dat Spinpaw al weer weg moest. "Aah, kun je niet blijven logeren?" De kattin hoopte op een ja, maar vroeg zich af of de kater het zich wel kon veroorloven zo lang weg te blijven.

Spinpaw keek Leopardskin teleurstellend aan. Hij wou geen nee zeggen, maar hij kon niet anders. "Het spijt me. Ik zal nog wel eens langskomen." Spin tikte met zijn staart tegen haar oor. "Alles komt in orde met je." Hij glimlachte terug. Spinpaw dacht dat ze het niet zo erg zou vinden.

Leopardskin glimlachte naar Spinpaw, "Ik loop wel met je mee, tot het Rogue Territory stopt" De kattin wou eigenlijk tot zijn kamp meelopen, maar dat was misschien niet heel verstandig, aangezien het niet zo fijn zou zijn voor Spinpaw, en voor haar, nu ze kittens droeg. "Eigenlijk zou ik het liefst met je mee lopen tot je kamp, ik heb toch niks te doen, en ik ben nog lang niet moe." Leopardskin was benieuwd wat Spinpaw zou zeggen.

~Zullen we iets met ze laten gebeuren?

Spinpaw lachte vriendelijk. Hij was blij dat ze nog met hem wou wandelen. Zo alleen is niet leuk. Waarvoor hij meer schrik had was dat als ze naar de grens van zijn territorium stapte. En de kattin moet alleen terug, dat er misschien iets met haar zou overkomen. Toch knikte hij. "Is goed. Kom. Je moet zelf weten wanneer je niet meer kan oké?" Wanneer hij voor zich keek zag hij een wijde rots. Ze moesten er dus op klimmen. Dat was een makkie voor hem. Voor Leopardskin en haar kittens wist hij het niet zeker. "Klimmen of erlangs?" Als ze erlangs gaan, duurt het wel langer.

Leopardskin keek naar Spinpaw, ze wou niet dat de kater te laat in het kamp kwam en wou ze klimmen, "Ik denk dat we beter kunnen klimmen, maar ik weet niet of het verstandig is, ik ga het gewoon proberen" Leopardskin sprong op de rots.

Spinpaw keek even vlug naar haar buik. Wat als ze valt? "Ik zal achter je blijven. Als je valt, kan ik je misschien nog oppakken. Doe AUB wel voorzichtig!" zei hij tegen Leopardskin. Spinpaw keek om zich heen voor geen gevaar. Niets. Alles veilig.

Leopardskin lachte, "Ik zal voorzichtig doen, papa" Ze begon te schateren. De kattin wist dat Spinpaw geen grapje maakte, maar ze kon het niet laten om dat er van te maken. "Sorry, ik vond het zo grappig klinken, maar ik zal voorzichtig doen" Leopardskin klonk weer serieus, en ze sprong naar de volgende steen.

Spinpaw grinnikte. Een beetje humor mag wel. 'Papa'. Ooit wilt hij eens papa worden. Daarvoor is hij nog te jong en waarschijnlijk vinden de poezen hem te aardig en verlegen. Spinpaw dacht even na en keek naar een rots die voor hem lag. "Wat vind jij eigenlijk over mij?" Vroeg hij met een nieuwsgierige stem.

Leopardskin stond ondertussen bovenaan de rots, en ze keek naar Spinpaw. "Ehmm, even denken hoor" De kattin hijgde wat, maar dat weerhield haar er niet van om verder te praten. "Aardig, je denkt veel aan anderen, maar je gaat jezelf niet voorbij. Jij gaat een poes op een dag heel gelukkig maken, en zij jouw denk ik ook" Ze glimlachte naar Spinpaw. "Hoe lang duurt het eigenlijk nog tot je een Warrior bent?" Leopardskin vond het wel tijd worden, Spinpaw was tenslotte al 16 manen.

Hij glimlachte op het antwoord van Leopardskin. "Ik heb eigenlijk zelfs nog geen mentor. Dat wou ik gaan vragen als ik terug kom." Zei Spin. Hij rook een bekende geur in de verte. "Das!" Fluisterde hij. Spinpaw en Leopardskin waren al heel hoog. Hij hoopte dat de das hen niet zou zien en gewoon ging doorstappen. Spinpaw mocht ook niet zijn angst aan Leopardskin tonen. Anders slaat zij misschien ook in paniek.

Leopardskin had door dat Spinpaw bang was, maar zijzelf was kalm als altijd, ze zaten immers hoog. "Ik ruik hem ook, maar geen paniek, we zitten hoog, en als we hoog blijven is er niks aan de hand" De kattin klonk rustiger dan eerst. Ze werd altijd kalm van enge situaties. "Maar, krijgen leerlingen niet gelijk een mentor?" Vroeg ze, helemaal afdwalende van de das, die kon ze immers niks maken, en als ze er mee bezig bleven, werd Leopardskin zelf misschien ook wel bang, en dat wou ze voorkomen.

Spinpaw zag dat Leopardskin niet bang was. Maar hijzelf wel. Zijn ademhaling ging wat rustiger toen hij niet meer op de das lette. "Ik heb er geen gekregen. Ik weet eigenlijk ook niet waarom. Ik denk dat ik daarom vaak naar andere territoria's ga om bij te leren." Hij klonk ezeer overtuigend. Want hij had niets gelogen. Zijn angstige blik werd weer afgeleid naar de das. Hij drukte zich zelf tegen de rotsen. Uit het vizier van de das.